O nee, een keizersnede.

December 2013, eindelijk was het zover. Om 4:00 's morgens braken mijn vliezen. Na heel veel weeën, puffen en kreunen mocht ik eindelijk naar het ziekenhuis. Eenmaal daar gingen de weeën door maar helaas niet genoeg. Ik kreeg weeën opwekkers en een morfinepomp om te helpen ontspannen. Voor mijn gevoel had ik al gefaald want pijnstilling was iets dat ik niet wilde. Ik als vrouw moet dit toch gewoon kunnen net als iedereen? 
Maar door de aanhoudende pijn in mijn rug door de rugweeën leek het de verloskundige beter dat ik wat pijnstilling kreeg. 
Voor mijn gevoel deed de morfine niet veel en na een paar uur bleek ook dat mijn ontsluiting nog maar een paar centimeter verder was. Na 3 uur was er maar een halve centimeter bijgekomen en ik hoorde ze praten over een keizersnede. NEE! dacht ik, geen keizensnede! Ik kan dit, ik moet dit kunnen. Als vrouw moet je toch gewoon kunnen bevallen. Er was niks met mijn kindje aan de hand en hij lag er goed voor hadden ze gezegd. Dus er werd nog even gewacht want ik wilde het niet. 
Maar ruim een uur verder was er nog niks veranderd en werd toch het team opgeroepen. Voor ik het wist lag ik op de OK en moest ik gaan zitten met een bolle rug voor de ruggenprik. Zitten? met weeën, hoe denken ze dat ik dat voor elkaar krijg? Met wat hulp van het vriendelijke ziekenhuispersoneel is het gelukt hij zat erin en ik kon me eindelijk ontspannen. 
Door de angst en de adrenaline begon ik enorm te trillen en klappertanden. Gelukkig zat mijn man vlak naast me om me te kalmeren. 
En toen was hij daar ineens, druiperig hingen ze een huilend jongetje boven mijn hoofd. Levi, onze zoon was geboren. Naast me werd hij gecontroleerd en werd zijn luchtweg vrijgemaakt. Door de keizersnede was er behoorlijk wat vruchtwater binnen gekomen. 
En daar was het, het geluid waar ik de hele dag al op had gewacht, zijn huil! 
Heel even mocht ik hem vast houden maar snel daarna namen ze hem mee naar een andere afdeling. Ik stuurde mijn man met hem mee hij mocht onze zoon niet alleen laten. 
En daar lig je dan, net moeder maar zonder kind. Het leek een eeuwigheid te duren maar eindelijk was ik gehecht en mocht ik naar hem toe. 
Op mijn kamer lag hij aangekleed en wel in zijn bedje. Ik kreeg hem in mijn armen en was gelijk verliefd en dan ben ik nog steeds. 

Na een paar dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis. En daar begon het pas echt. Ik was moeder van een prachtige zoon. 
Door de keizersnede kon ik niet veel want ik had veel pijn. Zijn badje, luiers en naar bedje brengen werd de eerste dag vooral gedaan door de kraamzorg en mijn man. 

Naast het blije en gelukkige gevoel had ik ook een ander gevoel. Een naar en verdrietig gevoel. Ik had gefaald, ik kon niet wat iedereen wel kon. Waarom had ik een keizersnede, waarom kwam mijn kindje niet via de "normale" weg. Zo graag wilde ik hem in bad doen, verzorgen en met hem wandelen. 

Na gesprekken met verschillende mensen en na het horen van verschillende bevallingsverhalen werd dat gevoel een stuk minder. En nu Levi 2 is, is het gevoel bijna weg. 
Maar, ik ben zwanger van onze 2e zoon...