Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #bevalling
  • #spannend

Nooit durven dromen ons wondertje

Wat een gevecht

Ik hoor zo vaak in mijn omgeving van wij zijn al ruim 1 jaar bezig om zwanger te worden. Ik vind dit zo zwaar, onze relatie lijdt er onder bla bla bla.

Tuurlijk is dat erg maar wat is ruim een jaar? Wij hebben er 13 jaar voor gevochten. Volgens het ziekenhuis was ik te zwaar. Na lang wikken en wegen heb ik een maagverkleining ondergaan. Helaas was ik na 4 jaar nog steeds niet zwanger, dus verder de mallemolen in. Ze konden bij ons beide geen oorzaak vinden. Dus zijn we de stap van inseminatie ingegaan. De 3e was raak. Wat waren we blij, maar ik wist ook heel snel dat dit niet zou blijven zitten. Bij de 9-weken echo zagen we dat het hartje klopte. Bij de 12-weken echo kregen we te horen dat het hartje niet meer klopte. 

Nu moest ik naar huis hopend dat t vanzelf afkwam. Maar helaas moest ik de miskraam opwekken.

Maar nu ik wist dat ik zwanger kon worden had ik meer hoop. Dus maar verder met inseminatie. We begonnen weer bij nr 1. Elke maand weer een teleur stelling. Na poging 5 wist ik t zeker: ik wilde ivf. Ik zou meteen starten zodra nr 6 niet raak was. Ook nu werd ik weer ongesteld. Maar iets zei dat ik zwanger was. Na een test was het duidelijk. Er stond zwanger. Ook mijn gevoel zei dat deze keer alles goed zou gaan. 

Met veel bloedverlies de eerste 12 weken, had ik veel angst. Pas bij 13 weken durfde ik te gaan genieten. Ik leefde helemaal op. Ik had wel last van mijn bekken, maar er zat een wonder in mijn buik! 

Bij 31.5 week had ik weer 1 van de zoveel controles. Daar gaf ik aan dat ik menstruatie pijn had. Na onderzoek bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben. Dus opname en weeënremmers en longrijping. We werden ook ingelicht dat we snel ouders konden gaan worden. Maar nee dat mocht niet gebeuren, ik moest vechten voor ons meissie. 

Gelukkig mocht ik weer naar huis, maar ik moest rustig aan doen. Maar thuis voelde ik d'r maar niet bewegen. Hierdoor kreeg ik thuismonitoring. Dat gaf mij rust. Ze heeft het nog volgehouden tot 36.5 weken in mijn buik. Een hele zware bevalling en na ingeknipt te zijn geweest en de zuignap, werd de kleine op mijn  buik gelegd. 45 cm en 2023 gr. Ze deed 't meteen goed. Veel darmkrampjes etc. gehad, maar we hadden een kind.

Helaas na 13 dagen werd ik met spoed op de ic opgenomen. Na 3 dagen bijna 42 graden koorts vonden ze de oorzaak. Een niersteen van 1 cm groot in mijn bekken. Hierdoor heb ik ruim 10 weken met een drain in mijn nier gelopen. Hierdoor heb ik ook niet volop kunnen genieten van mijn meisje.

Gelukkig ben ik nu redelijk hersteld en genieten we al ruim 1.5 jaar van ons dochtertje. Helaas blijft zij ook de enige...

Mijn lichaam kan geen 2de zwangerschap meer aan volgens artsen. Wij zijn super gelukkig met ons kind. Dit hadden we nooit verwacht dat het ons nog ooit zo lukken!

4 jaar geleden

Jeetje! Je hebt er uiteindelijk iets moois voor terug gekregen. Gelukkig kun je nu genieten. Makkelijk was het zeker niet maar wat zullen jullie hier sterker uit zijn gekomen!

4 jaar geleden

Geniet van jullie meisje. Het knokken is niet voor niks geweest! Hier een meisje via ivf na 6,5 jaar wachten. Een tweede had misschien nog gekund met weer veel moeite. Onze 'keuze' is om het zo te laten en te genieten van wat we mogen opvoeden. Inmiddels ben ik 'te oud' om nog kinderen te krijgen. Het geeft rust. We hebben een fijn klein ge in en niet de hectiek van meer kinderen in een gezin.