Na een zwangerschap van 40 weken en een pittige bevalling eindelijk je zoon huilend op je borst! Toch? Had ik dat even mis ...

Mijn verhaal.

Mijn naam is Joyce Teerink - Peters, ik ben 28 jaar oud en getrouwd met Dimitri, de liefste man van de hele wereld. We zijn 7 jaar samen en wonen in een leuk dorp samen met onze lieve labrador Balou.

Mijn wens voor een kind was er al vroeg, als ik later ´groot zou zijn´ zou ik in de kinderopvang werken en moeder worden. Ik werk al jaren in de kinderopvang en mijn allergrootste droom is ondertussen werkelijkheid geworden, ik heb een prachtige zoon van 8 weken oud ´Eden´.

Mijn zwangerschap was geweldig, ik heb (bijna, maar dat komt stukje straks..) elke minuut genoten van dat kleine wezentje in mijn buik, ik vind het tot op de dag van vandaag fascinerend dat een vrouwelijk lichaam dat kan, een minimensje, van ons! Prachtig..

Door de corona kwam ik al gauw thuis te zitten omdat niemand wist wat het voor effect corona zou hebben op het kindje in mijn buik, overigens vond ik dit niet heel erg. Ik heb zo optimaal kunnen genieten van mijn zwangerschap, niks geen kwaaltjes en heerlijk mijn eigen ding kunnen doen.

Elke controle was goed en ik voelde me prima! Zo vlogen de weken voorbij. Na de 36 weken was ik er alleen een beetje klaar mee : mijn buik was groot, hij lag al helemaal ingedaald wat vooral 's nachts niet heel prettig was, want dan had hij zijn actieve uurtje. (zucht)

De bevallingPrecies op de uitgerekend datum 13 augustus 2020 begon het wat te rommelen, voorweeën.

Op dat moment dacht ik nog, dit gaat nu echt niet meer lang duren! Wist ik veel ….

Vier dagen (!) heb ik met rug weeën rond gelopen, ze kwamen ongeveer om het kwartier. Het waren dan geen super heftige weeën, maar ik moest ze wel elke keer weer wegpuffen en 's nachts werd ik elke 10 a 15 minuten wakker van de pijn. Elke avond/nacht hoopte ik weer dat het dit keer wel door zou zetten, maar helaas! Ik was op, helemaal gesloopt en dan moest de bevalling ook nog echt beginnen, ooit.

De verloskundige kwam me strippen, dit was 16 augustus 2020 en eindelijk leek er schot in de zaak te komen, tot het nacht werd en alles weer in elkaar klapte. De weeën waren er nog wel, maar niet zo heftig als dat het moest zijn. Ik ben onder de douche gaan staan en merkte dat ik bloed verloor. Ik heb gelijk de verloskundige gebeld en gelukkig mocht ik naar het ziekenhuis komen. Ik zei nog tegen mijn man, als ik nu naar het ziekenhuis ga verlaat ik het ziekenhuis pas weer met ons kind in mijn armen!

In het ziekenhuis aangekomen had ik twee opties, of een nachtje in het ziekenhuis slapen met slaapmedicatie om zo weer op krachten te komen of mits ik genoeg ontsluiting, zo’n 1 a 2 cm had mijn vliezen te laten breken en me in te leiden. NATUURLIJK OPTIE TWEE! Dat kind moest er nu echt uit. Gelukkig had ik genoeg ontsluiting (lees 1,5 centimeter ongeveer na al die dagen met weeën) en konden ze mijn vliezen breken en werd ik even later aan een infuus gelegd, aan de weeënopwekkers. Wat was dit verschrikkelijk en wat had ik een pijn, het leek alsof mijn rug in tweeën brak door de rugweeën. Na ongeveer 5 uur keken ze hoe veel centimeter ontsluiting ik had, 4(!) hele centimeters ontsluiting…. Hoe dan? Ik begon 5 uur geleden met 1.5 tot 2 centimeter.

Uiteindelijk heb ik toen om pijn medicatie gevraagd en werd ik naar de operatiekamer gebracht voor een ruggenprik, half hyperventilerend omdat ik niet meer wist hoe de weeën op te vangen.

Wat een verademing die ruggenprik, ik voelde echt helemaal niks meer! Even geen pijn na al die dagen met pijn rond gelopen te hebben. Ik kon weer normale zinnen zeggen en een gesprek voeren met mijn man. Op de monitor zag hij ondertussen dat de weeën opwekkers werden opgeschroefd, maar ik voelde niks! Als je ooit twijfelt of je een ruggenprik moet nemen, DOEN!

Na een aantal uur kwamen de rug weeën weer terug - gaan we weer - 7 cm ontsluiting had ik, eindelijk leek het einde in zicht. Na een poosje gingen de rug weeën over in persweeën, het gevoel alsof je moet poepen. Tja mooier kan ik het niet maken. Toen wist ik het, eindelijk ben ik er! Toch? De verloskundige keek hoe veel cm ontsluiting ik had, en ja hoor 10 cm. MAAAR….. Hij lag nog wat hoog, dus moest hij nog wat indalen. ARE YOU KIDDING ME? Ik kon die verloskundige wel wat aan doen, wat overigens een hele aardige man was! Mijn vraag was dan ook gelijk, hoe lang gaat dit nog duren? ‘Ongeveer een uur… ‘ EEN WAT? Op een gegeven moment moest ik persen, de persdrang was te erg. Gelukkig mocht dit ook, bij elke wee mee persen. Eindelijk het gevoel wat te kunnen doen! Op een gegeven moment kwam de verloskundige weer binnen. Elke keer als hij de kamer verliet en we hem oppiepte had ik het idee dat het uren duurde voordat hij weer in de kamer was, dit bleek achteraf wel mee te vallen. Eindelijk mocht ik echt persen, en na 5 kwartier stond zijn hoofdje. Wat een oerkracht! Ongelooflijk. Ik moest nog één wee wegpuffen en daarna kon ik eindelijk mijn zoon aanpakken! Een prachtig mooi ventje, huilend op mijn borst, toch?

Had ik dat even mis …..

Hij kwam te wereld, grijs, grauw, levenloos. Hij lag op mijn borst maar hij draaide zijn ogen weg, geen teken van leven, geen gehuil.. Niks, alles wat ik me had voorgesteld gebeurde niet. Mijn man mocht nog snel de navelstreng doorknippen en toen werd hij weg gehaald en aan de beademing gelegd.

Op dat moment stort je wereld in, we dachten allebei onze zoon te verliezen en met lege handen naar huis te gaan. Daar lig je dan, net bevallen zonder zoon op je borst. Hoe onwerkelijk.

Gelukkig kregen ze hem snel aan de praat en werd hij mooi roze, hij werd nog wel beademd maar gelukkig was hij in leven. Zijn hartslag was laag, maar hij had gelukkig wel een hartslag! Ik heb zijn handje nog vast kunnen pakken en toen werd hij weggehaald naar een andere kamer omdat hij in de couveuse moest. Weg kind en weg man, hij was met zijn zoon mee. Daar hebben ze hem nog even moet helpen met beademen omdat zijn zuurstofgehalte nog te laag was. Meneer was het daar niet mee eens en wou elke keer het kapje van zijn gezicht af slaan. Wat een pit!

Op dat moment lag ik nog in de verloskamer en liet mijn placenta niet los, tot overmaat van ramp moest ik ook nog even geopereerd worden. Natuurlijk! Op dat moment laat je alles over je heen komen. Maar wat kan een mens aan? Toen ik weer wakker werd hoorde ik eindelijk dat het echt goed met hem ging en dat mijn man met hem aan buidelen was, prachtig. Echt! Maar ik had diegene moeten zijn, ik heb hem 9 maanden gedragen. Hij had op mijn borst moeten liggen en hij had gewoon moeten huilen en ademen toen hij ter wereld kwam.

Even later mocht ik ook bij hem, helemaal naar van de narcose heb ik hem toen vast kunnen houden, ik weet hier helaas nog heel weinig van. Daarna gingen we weer terug naar de verloskamer, weer zonder onze zoon. Hij is om 21:40 geboren en ik denk dat we rond 2:00 uur in bed lagen. Ik heb geen oog dicht gedaan. Ergens ook geen besef van wat er eigenlijk allemaal was gebeurd.

De volgende dag mochten we dan eindelijk weer naar hem toe, ons ventje. In de couveuse, voldragen. Hoe oneerlijk! Daar liggen toch alleen maar prematuur kindjes? Nu weet ik wel beter.

Dat was mijn grootste angst. Ik zelf ben 6 weken te vroeg geboren en ik was bang dat hem dit ook zou overkomen. Gelukkig niet! Maar wat ons wel is overkomen hadden we ons nooit kunnen bedenken.

Toen kwam het volgende:

Toen hij geboren werd hebben ze bloed afgenomen omdat hij koorts had, uit de waardes bleek dat hij een infectie op had gelopen, wanneer en hoe weten we tot de dag van vandaag nog steeds niet. Hij werd gelijk aan de antibiotica gezet via een infuus. In eerste instantie voor twee dagen om te kijken of dan de antibiotica zijn werk zou doen en het wellicht vals alarm zou zijn. Helaas bleek dit niet het geval en moest hij de kuur afmaken van een week. Eigenlijk het zelfde als wij een blaasontsteking o.i.d. hebben, wij moeten ook een week antibiotica slikken en dit afmaken.

Een week lang 24/7 in het ziekenhuis en papa kon niet blijven slapen omdat er geen plek voor hem was. Eden lag aan een monitor die continue in de gaten hield hoe zijn zuurstof, hartslag en ademhaling was. Vreselijk! Want was dit niet goed, gingen er gelijk allerlei alarmen af. De monitor was ingesteld voor kinderen die prematuur waren, hij was dat niet. Dus eigenlijk klopte er weinig van wat de monitor liet zien. ‘s Nachts werd ik wakker van, en overdag vond ik het ook vreselijk.

Toen hij een dag oud was werd er een hersenscan gemaakt, dit omdat hij wellicht zuurstof tekort had gehad, vreselijk uren gingen voorbij. Maar gelukkig hoorde we dat alles goed was, althans. De scan liet niks zien en was het zelfde als een kind zonder slechte start. Dit konden we loslaten. Maar het biedt natuurlijk nooit een garantie.

Uiteindelijk mocht ons kleine mannetje ook uit de couveuse na het onderzoek, hij kon zichzelf nog wat moeilijk zelf warm houden. Maar met wat kruiken ging dit prima. Dit was zo fijn! Hij zat alleen wel aan allerlei draadjes van de monitor en zijn infuus.. ‘s Nachts droomde we dat we door de draden heen liepen, vreselijk. Vooral omdat je dan zijn infuus eruit kon trekken. Gelukkig bleef dit bij dromen en is het ons nooit echt overkomen.

Omdat de monitor liet zien dat zijn hartslag laag was in een diepe slaap hebben ze uiteindelijk ervoor gekozen om een hartfilmpje te maken, kon er ook nog wel bij! Gelukkig bleek dit allemaal goed. Maar toch maak je je enorm veel zorgen.

De volgende dag had hij een dik armpje van het infuus, het infuus zat niet meer goed. Dit moest opnieuw geprikt worden, maar omdat zijn vaten zo fragiel en klein waren was dit een beste opgave. Ze hebben ongeveer 6 keer proberen te prikken, maar helaas zonder resultaat. Op dat moment fluister je je zelf in dat dit natuurlijk moet en hij het straks op zijn 18e gelukkig niet meer kan herinneren.

Maar mama wel, jouw gekrijs ging door merg en been. Het was zo vreselijk zielig! Met tranen in mijn ogen heb ik je proberen te troosten, maar je was zo vreselijk boos. Wat ik ook begrijp. Die avond is het helaas niet gelukt. De volgende ochtend na 3 keer prikken wel, gelukkig!

Uiteindelijk hoorde we dat je maandag 24-8 eindelijk naar huis mocht, na de laatste ‘shot’ antibiotica. Eindelijk!

Mama was er ook wel klaar mee, een kleine kamer.. kolven, voeden, slecht slapen en zonder papa.Gelukkig was het personeel geweldig, alle lof! Ongelooflijk. Het voelde net alsof we in een hotel zaten.

Twee dagen voor vertrek vonden ze dat je geel zag, nee natuurlijk! Kan er ook nog wel bij. Er moest (WEER) bloed afgenomen worden. Stel dat de uitslag niet goed was dan moest je onder een lamp. Ik kon niet meer, ik wou naar huis! In tranen barste ik uit … Dit was echt de druppel.

Gelukkig was de uitslag goed en konden we eindelijk naar huis die maandag middag!Eindelijk thuis, alles lijkt perfect. Maar helaas na een week gaat het niet goed met mama.Helaas ben ik in een depressie beland.Alles komt er uit, en alles moet een plekje krijgen. Ook de hormonen spelen hierin een grote rol.Gelukkig met medicatie en door naar een psycholoog te gaan gaat het gelukkig alweer een stuk beter.Stapje voor stapje. Het heeft tijd nodig. Maar we komen er wel!

Gelukkig doet onze zoon het geweldig! En daar zijn we ontzettend dankbaar voor.

Joyce

* foto’s gemaakt door Lisa Ankersmid Fotografie

Www.instagram.com/lisaankersmidfotografie

Www.Instagram.com/joyceteerink