Moeilijke zwangerschap verwerken

Ik weet nog goed hoe verwonderd ik was toen ik die 2 streepjes zag. O jee zo ongepland en net een nieuwe job, en nu dacht ik nog. De hele morgen dacht ik eraan, maar ik wist al dat ik van mijn baby hield. De eerste echo vond al snel plaats, ik hoorde de hartslag en moest toch even een traantje weg pinken. De toen nog kleine baby stelde het goed. Ik ging naar huis zo gelukkig!! De dag erna stond ik op en vertrok naar het werk, daar aangekomen kreeg ik harde krampen. Ze werden steeds heviger en gingen ook niet weg, mijn moederhart sloeg in paniek. Ik ging naar het ziekenhuis, zo bang. Daar leek alles in orde, ik moest gewoon wat rustig doen. De 8 weken voorbij kreeg ik terug krampen, dus ik deed vanzelf een stukje rustiger, de echo later bleek ook dik oke! Deze zwangerschap vroeg nu al meer van mijn lichaam dan de eerste, ik had constante buikpijn,krampen,bandenpijn,druk..... eens de 20 w voorbij had ik al heel wat harde buiken, maar die gingen met rusten over. Mijn job degelijk uitvoeren liep al wat minder want wat had ik altijd zoveel pijn. Paar weekjes later onderging ik de befaamde suikertest, en ja hoor ook dat kwam er nog bij, had ik weer. Ik liep zo vaak weg en weer naar het ziekenhuis. Dan weer voor de suiker,dan voor aanhoudende harde buiken,krampen, het was altijd iets anders. Ik hield me sterk en kranig want wat wou ik graag dat mijn baby boy gezond zou zijn. Op die ene avond ging het zo slecht, ik had al uren harde buiken, ze werden pijnlijker, ik ging toch even binnen voor de zekerheid. Daar aangekomen werd me gezegd dat de bevalling was begonnen, maar ik was amper 26 weken. Ik wist dat mijn baby dit niet zou halen, en dat werd mij ook bevestigd. Ik hield mijn tranen tegen en dacht jij en ik wij gaan dit samen halen. Ik werd aan het infuus gelegd om de contracties te stoppen, gemonitord, en om de haverklap kwam een verpleegster kijken. Door de nacht heen werden de contracties minder, de Gyneacoloog kwam langs, ik mocht naar huis maar moest onmiddellijk stoppen met werken en rustig doen. Rustig doen? Ik mocht uit bed of de zetel om naar het toilet te gaan..... de pijn, de harde buiken, de druk bleef tot de dag dat ik beviel. Ik moest dagelijks pilletjes opsteken om de contracties te stoppen. En o ja ik mocht niets doen, erg leuk. Ik moest nog verschillende keren in opname, en ik werd zo vaak gezegd dat mijn baby het waarschijnlijk niet zou halen, mijn hart huilde elke dag. Maar we gaven niet op, ware liefde overleeft alles toch? Naar het einde toe werd een inleiding vastgelegd, maar de dag ervoor besloot kleine lewis zelf te komen, de bevalling duurde zo lang, toen vielen op 7 cm de contracties ook nog stil..... ik kreeg een infuus met opwekkers. Toen haalde ik de 10 cm!!! Yuuuuuuy!! Ik mocht van op mn zij draaien op mn rug ( sterrenkijkertje) om te bevallen. Maar bij het draaien viel zijn hartje weg, ik draaide terug en zo nog 3 keer. Ik was zo moe, op en vooral terug bang. Maar uiteindelijk kreeg ik mijn klein wondertje gezond en wel op de arm gelegd!!! Wat was ik trots, zo trots op mijn kleine vechter!!!! Na een uurtje huid op huid werd hij naar de neonatologie gebracht, daar starte toen ons avontuur ❤️ Ik mocht geen bezoek ontvangen, omwille van corona, dus ik heb nooit echt iemand kunnen uitleggen hoeveel pijn ik had ervaren, hoe vaak ik heb gehuild, hoe op ik was, hoe blij en trots, ik heb het tot op de dag van vandaag niet verwerkt en we zijn ondertussen 3 flinke maanden verder. Je bent een vechter schatje en we hebben het samen zo goed gedaan!!!