Moeder gevoel

Het is zondag 10 maart. Ietwat ongerust blijf ik contact maken met mijn buik. Of beter gezegd met het kindje in mijn buik, ons kindje. Op de een of andere manier voel ik me met de seconde ongeruster worden, terwijl hij 'gewoon' naar het leven schopt. 

Nu moet je weten dat deze hele zwangerschap alles behalve zorgeloos is verlopen. Na het verlies van ons kindje in 2017 (miskraam) bleef ik deze zwangerschap ongerust. Zowel mijn verloskundige als mijn partner en ik vonden dit niet meer dan logisch, maar dat dit zelfs na een prachtige twintig weken echo niet minder werd gaf me geen fijn gevoel. Ergens wist ik toen al dat ik ons mannetje goed in de gaten moest houden.

 Ok, terug naar 10 maart. De dag kwam ik redelijk goed door, maar eenmaal bij mijn ouders op de bank merkte ik op dat ik toch weinig activiteit voelde in mijn buik. Na een uur in bed te hebben gelegen met de volle focus op babies karatekicks, die overigens uit bleven, de verloskundige gebeld die me door verwees naar het ziekenhuis om een ctg te laten maken, puur ter geruststelling. Oh, little did we know.. Eenmaal in het ziekenhuis was alles in orde en schopte kleine J. af en toe weer even. Toch bleef ik ongerust, dit was ik immers niet van hem gewend.

 Maandag de 11e mocht ik terugkomen voor een volgende controle. Hoewel hier zo'n beetje alles misging wat er kon misgaan ben ik de gynaecologe die deze keer de ctg beoordeelde eeuwig dankbaar. 

Ze constateerde namelijk dat J. 's hartslag niet zo goed herstelde zoals het zou moeten wanneer ik een harde buik kreeg. Ze vertelde dat haar voorkeur uitging naar een inleiding en wel op korte termijn. J.' s conditie was nu nog goed, 37+3 was een prima termij en lengte en gewicht waren ook in orde. Dus werd er een inleiding gepland. 

Dinsdagavond 12 maart gingen we bepakt en bezakt weer richting ziekenhuis. Toen de dienstdoende verloskundige een ballon wilde plaatsen bleek de ontsluting al vanzelf op gang te zijn gekomen. Met 4 cm ging ik de nacht in, met het dringende verzoek van deze verloskundige om na het breken van de vliezen minstens 2 tot 3 uur te wachten met weeënopwekkers, want mijn lichaam zou dit prima zelf gaan doen. 

De volgende ochtend werden mij vliezen gebroken om 7u en daarna mocht ik weer even aan de ctg. Wat was ik blij dat dit niet meer dagelijks hoefde te gebeuren.. 

Om 8.00u kwam er een verpleegster met de mededeling dat ze toch met de weeënopwekkers gingen starten. Ik heb nog geprobeerd dit uit te stellen, maar het moest toch gebeuren. Achteraf hoorde ik van dezelfde verpleegster dat J. steeds heftiger reageerde op mijn harde buiken / weeën, zelfs toen deze om 8.00u nog niet regelmatig/heftig waren. 

Om 8.30u kreeg ik de eerste pijnlijke wee. Wat een verademing was deze bevalling als ik het vergelijken met die van I., J.'s zus. Van een weeënstorm van enkel en alleen rugweeen naar buik- en rugweeen met daarin heerlijke tussenpozen om weer even op adem te komen. 

Terug naar 8.30u. Het wegpuffen van de weeën lukte goed. Na een tijdje besloten de verpleegsters om de ctg te bevestigen aan J. 's hoofd ipv op mijn buik. Wederom een verademing, want door het opvangen van de weeën viel er wel eens een knop van mijn buik, waardoor zijn hartslag niet meer te registreren was en er een alarm af ging. Niet bepaald bevorderlijk voor een ontspannen sfeer.. 

Tijdens het plaatsen van de elektrode merkte de verloskundige op dat ik op 6 cm ontsluiting zat. Nadat ze de kamer had verlaten kon ze binnen 2 minuten weer terugkomen, want J. was er klaar voor. Binnen 2 minuten van 6 cm naar volledige ontsluiting! Om 10.04u is J. eindelijk geboren en hij deed het vanaf de eerste seconde al hartstikke goed.

Tijdens gesprekken met de verpleegkundigen bleek achteraf dat er tijdens de bevalling ook de nodige spoed achter heeft gezeten, want hoe heftiger de wee, hoe minder goed J. hiervan herstelde. Wat ben ik blij dat ik deze spanning tijdens de bevalling zelf niet heb gevoeld en wat voel ik mij bevoorrecht als ik naar mijn twee kanjers kijk.

Als ik een ding heb geleerd tijdens deze zwangerschap is dat je altijd, maar dan ook echt altijd naar je eigen gevoel moet luisteren. Mijn verloskundige zag geen enkele reden om überhaupt aan een inleiding te denken, de noodzaak voor het maken van een ctg was er ook niet. Puur ter geruststelling van mijn eigen gevoel heeft ze me naar het ziekenhuis gestuurd. Maar wat had dit anders kunnen aflopen als ik niet geluisterd had naar mijn onderbuik gevoel.