Miracles do happen…

21 november 2017

Vier dagen later, 21 november, was een hele emotionele dag voor mij. Mijn vermoedelijke bevallingsdatum was namelijk aangebroken… Léonie was ondertussen al bijna 2 maanden ter wereld én of dat kleine meisje al gevochten had. Achteraf gezien mag ik wel heel trots zijn dat ik toen al mama mocht zijn van zo’n “straf madammeke”.

Léonie lag nog steeds rustig in haar bedje aan de monitor die haar saturatie, ademhaling en hartritme constant controleerde. Alles leek vrij normaal en wij waren eigenlijk op dat moment gewoon aan het wachten tot de dagen verstreken, aan het wachten tot 18 december, de dag waarop haar operatie zou plaatsvinden.

Enkele dagen later, op maandag 27 november zou er nog een laatste foto genomen worden om te kijken hoe haar longetje het op dat moment stelde. Léonie werd dan ook naar een andere afdeling gebracht en daarna was het gewoon wéér wachten op resultaten die we waarschijnlijk de dag nadien zouden krijgen. Hoe spannend ik dat vond, kan ik zelfs nu nog steeds niet uitleggen.

De volgende dag reden mijn vriend en ik -zoals we ondertussen al gewend waren (jammer genoeg)- naar het UZA , naar ons Léonie’ke. De dokter zou rond de middag langskomen om een gesprek met ons te hebben en de resultaten van de scan te bespreken. Mijn hart bonsde bijna uit mijn lichaam toen ze binnenkwam.

Ze nam plaats en lachte naar ons. De eerste woorden die ze zei, waren “ik heb bijzonder nieuws voor jullie…. in positieve zin weliswaar.” Mijn hart begon nóg meer te bonzen. Wat hadden ze in godsnaam gezien op die laatste scan…?

Wat bleek?! Léonies long was vanzelf hersteld. Léonie was genezen, Léonie was een gezond baby’tje dat niet meer moest geopereerd worden en binnenkort mee naar huis mocht. Euh, WAT??? Is dit echt? Zit ik in een droom? Dit kan toch niet? Omdat we het echt niet konden geloven, mochten we de beelden zelf zien en ja, dit was on-ge-lo-fe-lijk. Léonie had voor een mirakel gezorgd in het UZA. Goede longdeeltjes hadden de slechte waarschijnlijk vanzelf verdrongen. Léonie heeft haar naam echt niet gestolen: ze had gevochten als een leeuwin. Net zoals niemand een tweede (en derde) klaplong had verwacht, had ook dit niemand zien aankomen.

Zowel mijn vriend als ik waren even in shock. Duizenden emoties gingen door ons lichaam, hadden tranen van euforie want de belangrijkste woorden waarop we allemaal al zolang wachtten, werden uitgesproken: ‘genezen’ én ‘naar huis’. EIN-DE-LIJK NAAR HUIS, na 2 maanden continu in het ziekenhuis konden we eindelijk naar huis met z’n drietjes, genieten van ons gezinnetje. Héérlijk maar op dat moment nog zo onwerkelijk…. 30 november wordt een dag die we nooit meer gaan vergeten.

En ja, mirakels bestaan dus écht.