Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #epilepsie
  • #stress
  • #spoedkeizersnede
  • geplandzwanger
  • #41weken

Mijn zwangerschaps en bevallingsverhaal van Tony?

Van een geplande maar stressvolle zwangerschap naar bevallen met een spoedkeizersnede

Mijn verhaal begint in maart 2017. Dit was de maand dat ik eigenlijk een nieuwe prikpil moest laten zetten. Maar dit heb ik niet gedaan omdat we graag zwanger wilden worden. 

Toen ik 20 was kwam ik er achter dat ik epilepsie heb. Ik heb de hele dag door kleine schokjes en absances (recht vooruit staren en de omgeving niet meer mee krijgen). Dit gaat zich waarschijnlijk ontwikkelen naar de klassieke aanvallen die iedereen wel kent. Ik heb 3 (van de 4) soorten medicatie geprobeert en niks hielp. De 4e soort kon schade aanrichten als ik ooit een kind wilde. En dit wilde ik absoluut niet. Mijn vriend en ik wilden allebei graag kinderen, maar ik studeerde nog en we wilden na mijn studie zwanger proberen te worden. Maar aangezien mijn ziekte ineens om de bocht kwam veranderde dit. Dus na een hoop gesprekken met artsen, neurologen, familie en vrienden hebben we besloten dat ik geen nieuwe prikpil ging halen. Joepie we gaan het proberen! 

In de maanden die daarop volgden werd ik maar niet ongesteld en ook niet zwanger. De moed zakte me een beetje in de schoenen. Vriendinnen om me heen werden wel zwanger en ik was stiekem een beetje jaloers.. Ik heb in een half jaar wel 8 testen gedaan, uit hoop dat het misschien al wel zo zou zijn. Na de 8e keer weer maar 1 streepje besloot ik om de komende tijd geen testen meer te doen. De teleurstelling werd me even te veel. 

Maar in oktober werd ik ineens weer ongesteld en kreeg ik weer wat hoop dat het misschien geen jaren hoefde te duren. Ook omdat mijn epilepsie waarschijnlijk met de tijd erger zou worden en ik erg bang was om een "grote" aanval te krijgen tijdens de zwangerschap.. 

21 november kreeg ik een raar gevoel in mijn buik. Letterlijk en figuurlijk een onderbuikgevoel. Ik vertelde dit aan mijn vriend en hij zei: "we krijgen een kindje, doe een test!" Ik geloofde er niet zo in maar omdat hij het graag wilde ging ik toch maar weer een test doen. In mijn hoofd bedacht ik alweer manieren om te vertellen dat het weer niet zo mocht zijn. Ik keek naar de test en daar was het! 2 streepjes! Echt waar?! Nu? Met tranen in mijn ogen en een positieve test in mijn handen liep ik naar mijn vriend "je wordt papa!" Wat waren we blij.

Tijdens de  zwangerschap moest ik extra op controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis omdat ik epilepsie heb. Ik moest sowieso in het ziekenhuis bevallen omdat de druk op mijn hoofd tijdens het persen voor een grote aanval kon zorgen. Ik heb er trouwens bijna geen last van gehad tijdens de zwangerschap. Volgens de neuroloog hoorde ik bij de 25% van de zwangeren die minder aanvallen krijgt tijdens het zwanger zijn. 

Ik ben een ontzettende controlfreak. We hebben zo'n beetje elke zwangerschap-/bevalling-/borstvoeding en pufcursus gevolgd die er was. Goed voorbereid zijn is het halve werk dacht ik.

Bijna elke 2 weken moesten we naar het ziekenhuis voor controles. En bijna elke keer was er wel iets mis volgens de gynaecoloog. Het hoofdje was te klein, de beentjes waren te kort, er zat een vlekje op het hart, de nieren waren niet goed en ga zo maar door. Dit was allemaal vals alarm maar gaf ons veel stress door de hele zwangerschap heen.  Wel kwamen we er achter dat mijn navelstreng een bloedvat minder had dan normaal. Maar dit hoefde verder geen probleem te worden. Het werd goed in de gaten gehouden. Met 26 weken zwangerschap en zijn we verhuisd naar een appartement op de 4e verdieping zonder lift. Ik voelde me prima en heb gewoon geholpen met spullen verhuizen en het schoonmaken van mijn nieuwe huis. 

Met 28 weken kreeg ik een inwendige echo en daar dachten ze dat ik al ontsluiting had. Dit zou natuurlijk veel te vroeg zijn. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg allerlei machines aangekoppeld. De verpleegster zei dat ik naar zwolle zou moeten als het kindje nu kwam omdat ze daar een speciale afdeling hebben voor te vroeg geboren kindjes. Weer een hoop stress dus! Aan het einde van de dag hebben ze nog een inwendige echo gedaan en toen bleek dat de eerste gynaecoloog verkeerd had gemeten en dat er niks aan de hand was. Wat een opluchting! Maar ik had te veel gedaan tijdens het verhuizen en dit begon impact te hebben op mijn lijf volgens de gynaecoloog. Ik mocht niks meer! Niet eens stofzuigen en het liefst ook voorlopig de trappen niet op en af. In een flat op de 4e verdieping betekende dit dus dat ik aan huis gekluisterd zat. Wat vreselijk was dit zeg! Met 36 weken begon het erg warm te worden in ons huis. De hittegolf was begonnen en met een plat dak op de 4e verdieping en geen airco was dit geen pretje voor een hoogzwangere. Ik hield veel vocht vast en zag er voor mijn gevoel uit als een walvis. Ik voelde me niet meer mooi zwanger en werd erg ongeduldig voor de bevalling. 

2 augustus was het dan eindelijk zo ver! De hele nacht had ik al krampen. Om 6 uur 's ochtends na veel krampen en wc bezoekjes werd ik wakker. "Volgens mij word ik ongesteld" fluisterde ik tegen mijn vriend. Terwijl ik mijn grote zwangere buik uit bed hees om naar de wc te gaan. Wat weinig slaap wel niet kan doen met je verstand! Ik waggelde snel naar de wc want ik moest weer heel nodig plassen. En daar, netjes op de wc, braken mijn vliezen. Geen filmverhalen met gebroken vliezen tijdens het boodschappen doen of tijdens een verjaardag waar de hele familie bij zit. Nee, gewoon op de wc. Ik maakte mijn vriend wakker en samen hebben we gewacht tot 8 uur (de kraamafdeling ging om 8 uur open). We belden op en konden gelijk komen. Inmiddels had ik elke 3 minuten weeën en was ik lichtelijk geïrriteerd omdat ik weinig had geslapen. Nu nog even die 8 trappen af met weeën, wat een feest! Samen met mijn broertje, moeder en mijn vriend zijn vader gingen we naar het ziekenhuis. Mijn broertje reed en ik grapte onderweg nog iets over vruchtwater op zijn mooie autostoelen.

In het ziekenhuis werd ik aangekoppeld aan een weeënmeter en toen was het wachten. Na een uur meten (inmiddels was het 10 uur) zeiden ze dat mijn weeën niet sterk genoeg waren en dat ik waarschijnlijk eerst weer naar huis kon gaan. Maar het voelde niet goed. Daar was weer dat onderbuikgevoel. Ik kreeg nog een meting en werd naar de kraamafdeling gebracht. Ik kreeg weer een weeënmeter om mijn buik. Mijn ontsluiting werd gemeten: 2 cm nog maar! Met dit tempo zou ik met de kerst nog met weeën zitten! Dit keer werd er een hartmonitor op Tony geplaatst. Dit doen ze met een soort ijzerdraadje die ze op Tony zijn hoofd vast zetten. Mijn weeën werden heftiger. En met elke wee ging mijn hartslag omhoog en die van Tony ging omlaag. Mijn vriend zei nog tegen mij "dit gaat volgens mij niet goed zo Shyl.." De verpleegsters vertrouwden het niet helemaal en haalden er een gyneacoloog bij. Meneer Stigter met zo'n beetje 100 jaar ervaring gok ik. Het was half 12 toen hij op de kamer kwam. Hij keek ongeveer een minuutje naar de monitor en zei toen: "Dit gaat zo niet, de navelstreng zit klem en hij krijgt geen zuurstof tijdens de weeën. Hij moet er uit! Nu!" Hij keek me aan en zei: "Via de zij uitgang dan maar !" En hij liep weg om een operatiekamer klaar te maken. Ik begreep niet wat hij bedoelde en vroeg aan mijn vriend wat er ging gebeuren. "Je krijgt een keizersnede schatje, het komt allemaal goed!" Een keizersnede?! Ik?! Wij?! Daar heb ik helemaal geen cursus voor gevolgd of boel voor gelezen. Ik ben niet voorbereid! De paniek sloeg toe. Mijn moeder kwam op de kamer om me gerust te stellen. Ze vertelde me dat de dokters nu alles gingen regelen en dat ik het maar over me heen moest laten komen. 

Om kwart voor 12 werd ik meegenomen naar de operatiekamer. Eerst een ruggeprik. Ik moest op een koude tafel zitten met mijn benen recht vooruit en mijn bovenlichaam naar voren leunend. Probeer het maar een met een buik als de mount everest en weeën! Ik was erg zenuwachtig en rilde als een rietje. Daar kwam de prik. Ik hield mijn adem in en... MIS! Een brandend gevoel kroop door mijn onderrug. Nog een poging. "Blijf nu stil zitten alsjeblieft!" Ja pff probeer jij maar eens stil te zitten in seze situatie meneer de dokter! Poging 2: daar komt die weer en... WEER MIS! Een nog sterker brandend gevoel kroop door mijn rug heen. Ik trilde te veel. Ik werd in een soort houdgreep genomen door 3 verpleegsters en werd nog een keer geprikt. JA! RAAK! Wat een opluchting zeg! En het gevoel trok weg uit mijn benen en ik voelde geen weeën meer. Daar kwam mijn vriend aan in een prachtige groene ziekenhuis overal die hem veel te klein was. Met bijpassend paars haarmutsje. Daar kon ik nog even om lachen. Achteraf zag ik op de foto's dat ik zelf ook zo'n prachtig mutsje op had.

Er werd een groot scherm voor mijn buik gezet en ik kreeg morfine om wat rustiger te worden. De gynaecoloog vroeg of ik het wilde zien maar ik was bang voor de pijn die ik zou voelen als ik zou zien wat er gebeurde. Ze snijden mijn buik open! Ik voelde dat iemand over mijn buik heen wreef en vroeg de verpleegster naast me of ze het wilde zeggen als ze gingen snijden zodat ik het kon aangeven als ik wat voelde. "Meisje ze zijn al lang bezig om hem er uit te halen, je ligt al open!" Zei ze. Ik keek omlaag en het leek alsof er 2 dokters stonden te touwtje trekken achter mijn buik. Mijn vriend vond dit erg traumatiserend om te zien.

Om 12.26 uur hebben ze onze kleine Tony uit mijn buik gehaald. Via de zij uitgang, zoals de gynaecoloog dat zo mooi noemde. Helemaal gezond en een prefect gemiddelde baby. 

Nu, 1 jaar later kijk ik elke dag nog met trots naar het litteken op mijn buik. Die zij uitgang heeft wel mooi het leven van ons kleine kereltje gered!