8 jaar geleden
Mijn zwangerschap - de bevalling
Dit blog gaat over mijn bevalling. Hoe ik dit ervaar en hoe alles is verlopen. Ik ben erg blij dat ik dit heb kunnen delen met iedereen!
Vandaag dan echt het laatste deel van mijn zwangerschap. Vorige week zou eigenlijk de laatste zijn, maar omdat ik nog zoveel had te vertellen heb ik het in twee delen gesplitst zodat jullie nog even kunnen genieten, anders werd het veel te lang! Heel veel lees plezier en ik hoop dat jullie mijn verhalen heel erg leuk vonden! Doe jij een duimpje omhoog? Vorige blog niet gelezen? Klik eventjes HIER <—
Ik weet nog dat er die avond een man dienst had. Fried! Zo’n lieve en leuke man! Ik zal hem nooit vergeten! Hij zag dat ik het zwaar had en pakte mijn hand vast en ging met me mee doen. Hij zei wat ik moest doen en ik deed hem na. Het lijkt te werken, maar zodra je het alleen doet lijkt het ineens niet meer te werken. Hij maakte tussendoor leuke grapjes en zei dat ik het allemaal wel aankon. Zulke woorden heb je echt nodig! Diego zat natuurlijk ook pal naast me, maar die was er erg rustig onder. Hij steunde me natuurlijk op zijn manier! En hij was er voor me en stond al die tijd naast me bed! LIEFDE!
Ik merkte dat ik er erg snel uitgeput door raakte, aangezien ik heel erg moe was want ik had niet geslapen. Tuurlijk put het je uit als vrouw zijnde, maar toch ga je door. Het werd heftiger en heftiger. Op den duur gingen Diego en ik lekker samen douchen. Volgens mij hebben we zo’n drie keer staan douchen. De weeën trokken wel lekker weg door het warme water, maar ik zat alleen maar te denken: ik wil in bad bevallen en ik kan niet de hele tijd onder die douche blijven staan. Maar omdat ik eigenlijk al een soort van over was gegaan naar een gynaecoloog vanwege dat ik al vruchtwater was verloren en ze me in de gaten moesten houden, mocht ik sowieso niet meer in bad bevallen. Daar ging mijn wens! Maar helaas, Veiligheid voor alles! En alles voor je kindje natuurlijk! Het was nu wachten en weeën krijgen.
Op den duur had ik er zoveel last van dat ik mijn weeën niet meer onder controle kreeg. Ik deed echt van alles aan de pijn, maar niets hielp. Ik kneep Diego’s hand aan gort en was zowat aan het dood gaan (leek het wel). Ik had zoveel pijn! Ik heb ook altijd geroepen: ik hoef geen ruggenprik!!! Tot dat het uur aansloeg: ik vroeg verdoving! Ik trok het niet meer en wilde rusten. Ik had de hele dag niet geslapen en wilde even rustig slapen. Toch probeerde ik het nog even, want de zusters kwamen nog niet. Het leek wel uren te duren joh. Tot ik weer aan de bel trok en vroeg om iets! Ze vroegen wat ik wilde. Ik zei: het maakt me niks uit, maar geen ruggenprik! Ze vroegen waarom niet en ik legde uit dat ik zoiets eng vond omdat het toch je rug in gaat. Ze overtuigde mij ervan dat het juist het veiligste is en het beste. Oke, na het overhalen ben ik er toch maar voor gegaan! Eerst kreeg ik een verdoving en daarna de prik. Ik moet je eerlijk bekennen ik heb niets gevoeld! Je bent zo met jezelf bezig en ik weet niet of mama’s hier ook een prik hebben gehad? Maar ik voelde hem niet. De arts zei nog: over 15 min gaat ie inwerken. Binnen 5 min werkte het al haha. En daar lag ik zoals de foto hierboven K.O! Het was wachten tot het echte werk!
Rond een uurtje of….. 1 uur midden in de nacht op 15-02-2014, kreeg ik ineens een raar gevoel in mijn billen. Ik dacht het zal wel… Nog even heb ik geprobeerd te slapen, maar het lukte maar niet. De druk werd te groot. Ik zei tegen Diego: ze zeggen altijd dat je het gevoel hebt dat je moet poepen als je moet persen! Ik denk dat ik dat heb! Hij zei dat ik even op het belletje moest bellen. Ik belde en ze kwamen direct. Ik vertelde ze wat ik voelde! Ze gingen weer een ‘onderzoekje’ plegen en ze zei: JA HET IS ZOVER! De bevalling gaat nu beginnen. Je mag beginnen met persen! Ik deed mijn uiterste best natuurlijk en Diego stond me heel goed bij. Ik weet nog dat ik het zó warm had en dat Diego met een washandje op me gezicht aan het wrijven was. Ik duwde zijn hand weg want ik had daar zo geen behoefte aan!
Toen ik eenmaal bezig was had Diego mij verder ook me gang laten gaan en me heel goed aangemoedigd. Ik weet ook nog dat Diego en de zusters de hele tijd zeiden: we zien het hoofdje al! Maar dat gedoe leek uren te duren, vooral omdat ik zei: zie je het hoofdje al? Zelfs in het ziekenhuis wisten ze niet wat het zou worden en verlulde ik me niet haha. Nog even en ze was er….. Paar keer persen en puffen. Het hoofde komt eraan! Ja persen, persen, persen….. het hoofdje is eruit. Nog even puffen! En daar was ZE! Ons meisje Chelsey. Wat een mooi moment. De traantjes liepen over me wangetjes. Ik was zo blij, maar het was ook zo vreemd om een kind vast te houden wat van jouw is! Je hebt haar 9 maanden gedragen en ineens is ze dan daar! Wat waren wij blij zeg! Onze mooie meisje was er!
Chelsey heeft een uur bij me gelegen, precies vanaf de bevalling meteen op mijn buik. Ik heb haar een uur mogen vasthouden omdat dat zo hoort als je normaal bevalt! Na een uur werd ze gewogen (3490 gram) en gemeten (51 cm) en mocht ze daarna naar papa toe! Wat was papa trots zeg (nog steeds hoor). Papa wilde graag een meisje hebben en zijn droom is uitgekomen! Als eerste belde ik mijn vader op. Mijn moeder wist dat ik een meisje zou krijgen en de naam wist ze ook al, dus ik wilde als eerste mijn vader bellen, mijn moeder wist dit. Hij was zooooo blij! (en nog steeds helemaal dol op zijn kleinkind).
Ik ben meteen begonnen met borstvoeding want dat wilde ik dolgraag! Dit is me ook 6 weken gelukt daarna werd het een ramp omdat ik haar teveel moest aanleggen. Ik heb wel wat geslapen die avond/ochtend, maar niet zoals altijd. Diego daarin tegen wel haha. Ik was meer met de kleine Chelsey bezig! Het kijken en het voeden was voor mij het belangrijkste wat ik toen kon doen. Die nacht dat ik met haar bezig was in het ziekenhuis en iedereen sliep heb ik zo genoten van ons samen. De volgende dag kwam er bezoek langs verspreid over de hele dag. Ik had er eigenlijk geen zin in, maar het moest wel. Iedereen wilde haar natuurlijk zien! Ik heb met trots mogen bevallen in het mooie en vriendelijke ziekenhuis ST. Antonius. En Chelsey is een hele spontane, kletsende, lieve boef van nu 17 maanden oud!
Wil je nou op de hoogste blijven van alles wat Chelsey doet, kan of meemaakt? Volg me dan op Youtube (hieronder) of Instagram (hieronder te vinden). Hebben jullie genoten van deze reeks? Duimpje omhoog? Dit was helaas het laatste deel! Ik heb ruim 1200 woorden geschreven in dit verhaal, maar ben blij dat ik dat kan. Heel erg bedankt voor jullie komst en graag tot ziens! Liefs Kimberley. Diego en Chelsey XoXo
Lindsy83
Wat een mooi en tevreden meisje! Super gedaan!