Mijn zoetsappige bevallingsverhaal

Wat ontzettend leuk dat je weer de tijd neemt om mijn nieuwe blog te lezen!

In deze blog neem ik jullie mee in mijn bevalling van Aylin op 26 augustus 2016. Maar eerst terug naar het begin…

In de laatste week van mijn zwangerschap was het echt heerlijk zomers weer. Gelukkig had ik niet heel erg veel last van de warmte, natuurlijk hield ik net als ieder andere zwangere extra vocht vast, maar had ik nog niet van die gigantische olifanten voeten.

Donderdag 25 augustus was de dag dat ik precies 38 weken zwanger was. Al het gebonkt en gestuiter in mijn buik was ook wat rustiger geworden. We zaten lekker bij mijn ouders in de tuin met een hot tube (heerlijk gewichtloos dobberen in het water) en ik voelde me een beetje anders dan normaal, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen wat het was.

Rond twee uur in de middag kreeg ik een beetje last van menstruatie pijntjes. Dit bleef aanhouden en soms moest ik hier ook echt wel even anders voor gaan zitten. En ik wilde heel graag dat mijn moeder bij onze bevalling was, maar het kwam voor haar toch echt wel beter uit als ik na het weekend zou bevallen. Zei zij dus ook steeds; “Je kan vandaag niet gaan bevallen hoor!”. En elke keer als ik deze krampjes had maakte ik het lekker extra dramatisch en zei ik; “Ik ga bevallen hoor mam...". Ook Yannick begon hier de humor van in te zien en deed met me mee; “Je zal vandaag maar Oma worden”.

Tijdens het eten rond zes uur werd het toch al wel wat serieuzer en werd ik nu zelf ook wel een klein beetje zenuwachtig... zijn dit nou weeën of niet? Een echt ritme zat er nog niet in en ik wilde er ook niet te veel bij stilstaan, dus gingen we in de avond maar even een drankje doen bij vrienden. Na dat we daar een uurtje zaten voelde ik een ritme komen en werd het weer wat intenser. Yannick had een appje op zijn telefoon gezet om weeën te tellen, en elke keer als ik een wee voelde kneep ik hem.

Rond elf uur gingen we naar huis maar ik had zo’n enorme zin in een milkshake (cravinggggs…). Maar wij wonen in de polder en nergens vind je hier een Mc Donalds of iets wat milkshakes heeft. Dus besloten we om nog een halfuurtje te gaan rijden voor een milkshake. Yannick vroeg nog aan me of dit wel een goed idee was aangezien ik om de 5 minuten weeën had, maar ik vond dat dit een top plan was en prima kon.

Maar alles was minder waar, toen ik eindelijk die milkshake in m’n handen had werden de weeën zo heftig dat ik er niks meer van wilde weten en zo snel mogelijk naar huis wilde. Eenmaal thuis hebben we de verloskundige gebeld en kwam zei gelijk even bij ons kijken. In mijn beleving waren dit al echt heftige weeën, maar volgens de verloskundige kon ik nog goed praten en zou het echt nog wel wat pittiger worden. Ik kon beter nog even gaan slapen of een warm bad nemen. Nou dat slapen werd hem niet en in dat bad had ik al helemaal geen zin...

De weeën zaten voornamelijk in mijn rug en ik wist van gekkigheid niet meer hoe ik moest zitten of staan en vroeg aan Yannick of hij heel hard op mijn rug wilde slaan. Rond vier uur midden in de nacht kwam de verloskundige nog een keer langs. Toen zat ik nog steeds op 3 cm ontsluiting wat ik ook had toen ze de eerste keer langs kwam! Hierdoor besloot ze mij te ‘strippen’ zoals ze dat noemen en hadden we afgesproken dat ik bij 5 cm ontsluiting naar het ziekenhuis zou gaan. We zagen het buiten steeds lichter worden en om zeven uur kwam de verloskundige nog een keer langs en zat ik eindelijk op de 5 cm en konden we naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis lag ik aan de monitor en kreeg ik een Tens, Yannick kon zien wanneer er een wee kwam en kon mij dan een stroomstootje geven. Helaas had ik zoveel pijn in mijn rug dat ik er niks van voelde. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat Aylin een ‘sterrenkijker’ was en dat het daarom wat moeizamer kon gaan.

Het was inmiddels 12 uur en ik zat nog steeds op 5cm. Het duurde zo lang! De weeën waren zo heftig en ik had ook geen pauzes meer tussen de weeën door waardoor ik steeds half mijn bewustzijn verloor. Ik kon niks zinnigs meer zeggen en hoorde ook niks meer om me heen. Het enigste wat ik hoorde was of ik pijnbestrijding wilde? En HELL YEAH dat ik dat wilde!

Ik kon kiezen uit een morfine pomp of de ruggenprik en ze legde mij vluchtig uit wat de bijwerkingen konden zijn en welke het meest effectieve werkte. In de zwangerschap had ik mezelf hier wel al in verdiept en koos ik voor de ruggenprik. Ik werd klaargemaakt en in een blauw pakkie gehesen en naar de O.K. gebracht. Maar ik was zo stoned van de pijn en had het zo ontzettend warm dat ik dat schort steeds van me aftrok. De verpleegkundige bleef hem maar over me heen leggen. Uiteindelijk gaf ook zij het op en lag ik daar poedeltje naakt, het interesseerde mij toen ook vrij weinig. Achteraf gezien hoop ik dat niemand mij daar ooit nog herkent.

Yannick mocht niet mee naar de O.K., maar ze vertelde hem dat ik als een heel ander mens zou terugkomen. In de tussentijd dat bij mij de ruggenprik werd aangebracht was mijn moeder naar het ziekenhuis gekomen en ving Yannick op. Die arme jongen had zo met me te doen, en dat maakte het wel fijn dat mijn moeder erbij was en ook hem even kon steunen.

En wat ze zeiden over het terug komen als een ander mens, nou dat was helemaal waar... De ruggenprik werd ingebracht tijdens een wee, en het duurde niet lang voordat alle pijn verdween. Echt WOW wat was dat fijn, ik kon weer ademen ik kon weer praten, ik had nergens last van en was helemaal happy. Ik kreeg een ijsje en werd teruggereden naar mijn kamer. Toen had je Yannick zijn gezicht moeten zien. Die vroeg zich alleen maar af hoe ik aan dat verrekte ijsje kwam!

Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg extra wee opwekkers, gelukkig merkte ik hier vrij weinig van, al was het wel een apart gevoel om je benen niet meer te kunnen bewegen. En dan moet je het bed uit omdat er iets meer vruchtwater uitkwam dan verwacht, gelukkig kon ik nog op mijn benen staan. Uiteindelijk moesten ze nog 3 keer dweilen! (dat is geen grapje).

Eindelijk kon ik even slapen en herladen, Yannick nam het er even van en deed een dutje mee.

Rond zes uur vroeg de verpleegkundige of ik al het gevoel had of ik moest poepen? Ehh nee niet echt, wel voelde ik een bepaalde druk op mijn buik. En e-i-n-d-e-l-i-j-k was het moment daar, en had ik 10 cm ontsluiting. De ruggenprik werd uitgezet en ik mocht gaan mee persen.

Dit voelde gelukkig niet zo heftig als de weeën, dit was heel anders en eigenlijk ook wel weer heel fijn omdat ik mee mocht persen. Na anderhalf uur was mijn hoofd half ontploft en opgezwollen. Ik raakte helemaal uitgeput, zoveel kracht en er gebeurde niks. Ik werd nu ook behoorlijk geïrriteerd en wilde niet meer.

Een aantal verpleegkundige aan mijn bed hadden het over het mooie weer… Mijn ongecensureerde gedachten op dat moment was meer van; “Wijf, houd alsjeblieft je bek over het weer en focus! Help me gewoon en haal mijn baby eruit!” Nou, dat heb ik geweten... Het ging toen ineens allemaal heel snel en de gynaecoloog werd erbij geroepen. Omdat Aylin met haar gezicht naar boven lag wilde zie niet voorbij een of ander heuveltje en moest de gynaecoloog de vacuümpomp gebruiken. (Alsof ik een teletubbie landschap van onderen heb) Ik werd ingeknipt, en daar toverde ze de vacuümpomp tevoorschijn. Dat ding ziet er dus ook echt uit als zo’n lompe ontstopper die iedereen voor z’n bad putje of wc gebruikt en geloof me, zo voelde dat ook.

Op dat moment kwam de wee en gaf ik alles wat ik had, ik voelde toen echt die wel bekende oerkracht en ja daar kwam ze! En wat een emotie kwam er mee, en wat is ze mooi. Ze werd op mijn borst gelegd en er ging van alles door mijn hoofd. Wat is dit toch bijzonder, daar is ze dan, en dit kleine frummeltje zat al die tijd in mijn buik.

Helaas werd ik snel van mijn roze wolk afgetrapt en pakte ze Aylin weer van mijn buik. Ze lag echt net 3 seconde bij me en toen ging het mis, ze ademde niet. Ik raakte lichtelijk in paniek en bleef maar roepen waarom huilt ze niet? Waarom hoor ik haar niet? Yannick en mijn moeder probeerde me gerust te stellen. En de verpleegkundige stonden met hun rug naar ons toe en waren bezig met Aylin. Ze bleven maar met elkaar praten wat ze moesten doen... Af en toe zag ik tussen hun door mijn kleine baby en hoe ze haar zaten te wrijven en zuurstof gaven. Ze was helemaal blauw en nog als ik de foto’s terugzie word ik hier nog steeds helemaal naar van. Vooral door de onmacht die je om dat moment voelt.

En ineens hoorde ik het allermooiste geluidje wat ik ooit had gehoord, haar huiltje. Al vond ik na een paar dagen dat huiltje niet meer zo mooi. Maar op dat moment wilde ik niets liever dan haar alleen maar horen huilen. Aylin werd meegenomen naar de couveuse afdeling en Yannick ging met haar mee. Daar werd ze aan de beademing en andere slangetjes gelegd. Onder tussen werd ik ook weer opgelapt.

Na een dag mocht Aylin alweer van de beademing af, en mochten we in principe de volgende dag naar huis. Helaas ging dat niet helemaal volgens plan, Aylin werd geel en moest daarom langer blijven. Ze moest onder een speciale UV-lamp die ervoor zorgde dat het gele huidje wegtrok. En tja die olifanten voeten... die kwamen dus na mijn bevalling en waren echt gigantisch opgezwollen dat ik mijn tenen niet eens meer kon wiebelen.

Gelukkig mocht Yannick ook bij ons blijven en hebben we een hele fijne tijd in het ziekenhuis gehad en dit totaal niet als vervelend ervaren. Na zes dagen mochten we naar huis en man, wat vond ik dit spannend, in het ziekenhuis waren er continu mensen om je heen die je overal mee konden helpen en dan moet je het nu met z’n tweetjes doen. Maar ook dit kwam helemaal goed en deed Aylin het super goed, sliep al snel lekker door en was een lekker tevreden kindje.

En is ze voor we het weten alweer 3, waar blijft de tijd.

Ik ben weer erg benieuwd wat je van mijn bevallingverhaal vond en natuur ook hoe jouw bevalling is gegaan!

Liefs Melanie