Mijn thuisbevalling in het grote bad

Eindelijk brak de dag aan dat onze kleine meid er klaar voor was om uit mama's buik te komen.

Donderdag avond 21 januari 2021 beginnen de voorweeën weer. Van 1 uur 's nachts tot 7 uur sochtends heb ik door het huis heen gelopen dan weer onder de douche gestaan, uit de douche en toch weer terug, van ellende nog maar even in bad en uiteindelijk maar met 2 paracetamol op de bank geploft. Ik was zo klaar met zwanger zijn! Elke keer weer die verdomde voorweeën die niet doorzetten in de bevalling, maar echt wel zeer doen.

Inmiddels heb ik weer een nacht niet geslapen. Het is alweer vrijdag ochtend 22 januari. Om 7:00 uur vertrekt vriendlief naar z'n werk en zijn de voorweeën weer gezakt. Ik ben gelukkig zelf nog een uurtje het bed in gedoken, maar echt lekker slapen lukt me al weken niet, laat staan overdag. Ik weet nog dat ik dacht, vanavond ben ik de eerste die in slaap valt en dan slaap ik zaterdag lekker uit, komt goed. En dus van de vrijdag een film dag gemaakt om de vermoeidheid een beetje tegen te gaan.

Vrijdag avond 18:30 uur begint het weer te rommelen in m'n buik. Argg wat wordt ik er gek van! Gelukkig had ik smiddags vis gehaald, en hoefde deze alleen even opgewarmd te worden. Vriendlief zorgt voor de vis, terwijl ik inmiddels weer onder de douche kruip om de pijn van de voorweeën een beetje tegen te gaan. We gaan weer zo een onrustige avond tegemoet, wat een gedoe dat zwanger zijn... Huilend heb ik door het huis gelopen, zo klaar met die buikpijnen zo ontzettend moe van de gebroken nachten en zo niet overtuigd dat de bevalling begint. De weeën komen immers nog steeds ontzettend onregelmatig. De ene keer om de 10 minuten, dan weer 5, 8, 15 minuten en de pijn fluctueert ook ontzettend. Van een menstruatie krampje naar een ontzettend pijnlijke samentrekking en dan weer alleen een gespannen gevoel.. ik voel aan alles dat het gewoon niet door wil zetten.

Van slapen komt het niet. De 3 uurtjes dat ik weggedommeld ben word ik continu wakker door de buikpijn. Inmiddels heb ik al 2 nachten niet geslapen en weet ik niet zo goed hoe ik wel kan slapen. Na een nachtelijke douch, bad en uiteindelijk nog een keer de douche blijf ik door het huis heen waggelen met af en toe een rustpauze op de bank. Deze nachten ga ik dus echt niet missen.. ik héb dit soort nachten en dagen nu al zo vaak gehad dat er nooit een alarm belletje heeft gerinkeld, dat de bevalling wel eens zou kunnen beginnen en ik snel nog de laatste huishoudelijke taken moet doen en de laatste baby spullen moet sorteren en klaar leggen. Nee totaal niet... Ik heb nooit het gevoel van nestel drang gehad, behalve in december toen ik ook zulke erge voorweeën had.

Om 7:00 uur gaat vriendlief naar z'n werk. Ik heb maar niet gezegd dat ik weer buikpijn heb, want het wordt gewoon zielig om elke keer de twinkel in z'n ogen te zien als ik zeg dat ik weer voorweeën heb. Elke keer merk ik dat hij toch zit te wachten dat ik hem van z'n werk bel, omdat het is begonnen. Maar nooit zetten de voorweeën door.

Om 10:00 uur ben ik er klaar mee en bel ik de verloskundige, misschien kan ze mij nog wel even strippen of misschien is er nog een andere manier om de bevalling door te zetten. Ze geeft aan om 13:30 uur langs te komen om mij te strippen.

Om 11 uur worden de voorweeën steeds erger. Inmiddels kan ik bijna niet meer stil blijven tijdens de weeën en wordt mijn angst voor de pijn steeds groter. Het doet bijna net zo een pijn als mijn miskraam alleen het komt nog steeds niet consequent. Om 13:00 uur wordt het mij te veel. Het doet echt zeer en ik weet het niet meer. Ik bel vriendlief naar huis, gelukkig is hij er met 5 minuten.

Om 13;30 uur is de verloskundige er en wil ze me gaan strippen, bij het voelen blijk ik 4 cm ontsluiting te hebben! Alle pijn was dus niet voor niets. Ze stelt voor om 17:00 uur weer te komen kijken hoe het vordert. Van strippen is niet gekomen. Ze voelde dat de weeën sterk genoeg waren en dat het dit keer echt wel doorzet.

Om 16:30 uur breken onbewust mijn vliezen. Tijdens een wee die ik op m'n hurken probeer op te vangen plas ik ineens in m'n broek. Dat is helemaal niet vreemd, want ik moet al de hele dag tijdens de pijnscheuten plassen. Omdat de weeën nu nog meer pijn doen ga ik onder de douche staan. Man,man,man wat een pijn..

Om 17:00 uur komt de VK weer en zegt al snel dat ik waarschijnlijk goed op weg ben omdat ik zo een pijn heb. Maar ik laat haar nog niet meten, want wil niet onder de douche vandaan!

Tussendoor komt m'n schoonmoeder nog eten brengen (rotti) en scheert hem snel weer als ze mij hoort gillen tijdens een nieuwe heftige wee.

Om 17:30 uur meet ze VK mijn ontsluiting, ik zit gelukkig al op 6 cm. Pfffff de pijnen zijn dus niet voor niets. De rugweeen worden steeds erger en erger, en ik voel me ronduit slecht. Ik ben misselijkheid, moe, en tegelijkertijd heb ik ontzettend honger, omdat ik de hele dag al leef op 1 mandarijn. Om 18:00 uur zit ik aan tafel om nog wat rotti te eten tussen de weeën door om daarna zo snel mogelijk in het bevallingsbad te stappen.

In het bad voelt het fijn. Het warme water helpt de rugweeen wat beter op te vangen. Maar de pijn is intens. Van 18:00 tot 20:00 weet ik vrijwel niets meer.. ik weet zo ie zo nog maar weinig van mijn bevalling, behalve dat het echt veel pijn deed. Achteraf hoorde ik dat ik de hand van m'n vriend 3 uur lang heb fijn geknepen, vooral tijdens het persen hielden zijn botjes het maar net.

Om 19:30 uur komt de kraamhulp binnen, waar ik mij van te voren ontzettend druk over maakte, want wie komt er dan in mijn huis..... Op dat moment maakte het mij niets meer uit! Ik heb de aanwezigheid niet eens gemerkt. De weeën worden op dat moment minder en ik krijg steeds meer een poep gevoel....

De verloskundige vertelt dat als ik persdrang heb ik rustig mee mag geven. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe persdrang voelt. Ik had gewoon een licht gevoel alsof ik binnenkort toch echt even naar de wc moet voor een grote boodschap. Maar drang om te persen heb ik helemaal niet. Na een tijdje gaat de verloskundige voelen omdat ik niet durf/weet te persen. Ik heb volledige ontsluiting, maar de echte persdrang ontbreekt. Samen met de verloskundige begin ik met persen. Ik vind het heel moeilijk om te bepalen of ik pers tijdens een wee. Maar ik ga gewoon persen. Ik weet het anders ook niet. Bij elke pers die ik geef doet alles aan de onderkant zo een pijn dat het mij heel veel moeite kost om te persen. Toch heb ik alle moed bij elkaar geraapt en ben ik met man en macht gaan persen, steeds harder en harder. Met mijn laatste energie heb ik onze kleine meid na 40 minuten persen de wereld laten zien.

Met 41 weken is onze prachtige dochter van 3200 gram na een korte bevalling van 9 uur ter wereld gekomen.

En dit klinkt zo cliche. Maar wat is ze toch prachtig!

In mijn volgende blog vertel ik het vervolg van de bevalling en het begin van de kraamweek