Mijn stormbevalling deel 1:

Omdat ik antistoffen aangemaakt had tegen mijn kleine man (zie vorige blogs) werd mijn bevalling bij 36 weken ingeleid.Dit was voor ons kleintje het veiligst. Hij was op dat moment veiliger uit de buik dan bij mij in de buik. Maar omdat het een vroeggeboorte zou zijn en omdat onze kleine man wellicht hele lage bloedwaarden zou hebben en daardoor een moeilijke start zou kunnen hebben hadden we een hoog risicobevalling.

Ik kreeg antibiotica via infuus om er voor te zorgen dat de kleine man niet via mij nog een infectie zou krijgen via de bevalling. Daarnaast zou ik gedurende de bevalling continu aan het CTG moeten. En op moment van daadwerkelijke partus zou er een verloskundige/gynaecoloog, verpleegkundige, kinderverpleegkundige, en kinderarts aanwezig moeten zijn om voor mij en de kleine te zorgen. Onze kleine man zou na de bevalling ook direct opgenomen worden op de NICU (neonatale intensive care unit) om zo snel mogelijk te starten met zijn therapie.

Op 2 mei mochten mijn man en ik naar het ziekenhuis komen en zou ik worden ingeleid. Ik was zo nerveus, ik wilde namelijk geen stormbevalling. Bij mijn eerste had ik 3 dagen lang weeën gehad omdat dit een sterrenkijker was en het lichaam telkens dacht er niet klaar voor te zijn dus staakt het vuren inzette, totdat het toch weer begon en stopte en begon etc. Maar hierdoor kon ik wel langzaam wennen aan de pijn en werd het geleidelijk opgebouwd. 

Met een inleiding wordt dit toch wel kunstmatig opgewekt en ik was bang dat ik net als op alle medicatie heel heftig zou reageren en mijn lijf helemaal door zou blijven jagen totdat het kleintje er uit zou zijn. Ik wilde absoluut geen stormbevalling namelijk!

Normaal gesproken wordt er bij dit termijn een ballon geplaatst om de baarmoedermond te verweken zodat de weeën langzaam op gang kunnen komen. Maar omdat mijn baarmoedermond al genoeg verweekt was en ik al een paar cm ontsluiting had gemaakt was het zetten van een ballon niet meer nodig en kreeg ik meteen tabletten om de weeën op gang te brengen.

Voordat ze konden starten met inleiden, wilden ze graag weten hoe de kleine het maakte en of ik zelf niet al wat weeën aan het maken was, omdat het wat rommelde in de buik en ik al wat ontsluiting had. Ik moest dus eerst een half uur aan het CTG liggen. Hierop waren al wat weeën te zien en ze zagen dat onze kleine man het goed maakte. 

Echter er klopte iets niet met de computer en ook mijn gegevens kon men niet goed in de computer zetten. Het systeem had me nog niet herkend en de pc op de kamer deed het niet. Er werd iemand van ICT geroepen om alles te regelen en te koppelen. Ook de man van ICT lukte het niet om me te koppelen of te vinden in het elektronisch patiënten dossier. Deze man van ICT heeft nog  twee dagen bij mij op de kamer gestaan, terwijl ik weeën op aan het vangen was. Uiteindelijk ben ik in het systeem gezet als Mien test.

rond 17:00 op 2 mei kreeg ik mijn eerste hormoontablet ongeveer 10 min nadat ik de tabletten had ingenomen namen de weeën in sterkte toe. Ze kwamen regelmatig en er zaten redelijk wat pijnlijke weeën tussen. Echter na een paar uurtjes namen de weeën ook weer net zo snel af. 

Mijn lichaam had op deze weeën nog maar 3 cm ontsluiting aangemaakt. dus kreeg ik 's avonds nogmaals tabletten Maar mijn lichaam bleef steken op 4 cm ontsluiting en de weeën vlakten ook al weer af. We mochten gaan slapen en zouden de dag erna  weer beginnen. De nacht heb ik bijna niet geslapen, ik wilde zo graag bevallen. Elke keer hoopte ik bij het voelen van een wee dat het door zou zetten. Om 6:00 stond ik op, ging snel douchen en mezelf klaarmaken zodat we meteen konden beginnen om 7:00. De arts zou aan het begin van haar dienst langs komen. Echter die ochtend was het druk er waren meerdere dames aan het bevallen en ze zou nu komen wanneer ze tijd had. Maar dit duurde nog heel erg lang. 

Om 12:45 werden mijn vliezen geprikt ik lag sinds die dag daarvoor nog steeds aan het CTG en mocht er dus ook nu nog steeds niet van af. Niet handig met weeën op vangen of wanneer je naar toilet moest. Ze hebben nog geprobeerd een elektrode op het hoofdje van onze kleine te bevestigen zodat ik iets meer vrijheid zou hebben maar dat was helaas mislukt. Hij zat wel muurvast maar hij zat in mijn vliezen gestoken die (zo bleek later) nog als een helm om het hoofd van ons mannetje heen zaten. 

Om 13:45 kwam de arts weer kijken hoe het vorderde met de ontsluiting. De ontsluiting was nog steeds maar vier cm. Ik baalde als een stekker want de weeën die ik had waren inmiddels zo heftig dat op adem komen niet meer goed ging, de pijn was zo heftig dit kende ik helemaal niet van mijn eerste bevalling. Ik kreeg het niet meer opgevangen en kon de adem tussendoor niet pakken omdat de weeën zo snel op elkaar volgden. 

Van te voren had ik aangegeven het liefst natuurlijk te willen bevallen zonder pijnstilling, ik wilde zo snel mogelijk na mijn bevalling namelijk naar mijn kleintje toe en met een ruggenprik zou dat niet gaan. Maar wat ik ook van te voren bedacht had nu kon ik dat echt niet volhouden. Man man wat had ik het zwaar ik kon echt niet meer en ik heb toen ook om pijn medicatie gevraagd. Het bleef maar door mijn hoofd gaan dat bij mijn dochter ik ook 4 cm ontsluiting had en toen duurde het nog ongeveer 2 dagen voordat ze geboren werd. Maar dat ging ik nu echt niet redden hoor! nog 2 dagen deze helse pijn echt niet!

Omdat ik pas 4 cm ontsluiting had zou ik nog in aanmerking voor de ruggenprik komen er werd nogmaals gevraagd of ik dit echt wel wilde omdat ik aangegeven had dit eigenlijk niet te willen. Mijn antwoord; JA nu aub ik red het echt niet meer! De ruggenprik werd gelukkig aangevraagd. Het was nu nog maar even volhouden tot ik de ruggenprik zou krijgen. 

Zijn jullie kinderen ook geboren met de vliezen er nog om heen?