Mijn puurste moment!

Eerst en vooral wil ik mijn verhaal vertellen omdat het een positieve ervaring is geweest en ik die wil delen met andere mama's en mama's to be. Ik heb zelf veel blogs gelezen en podcasts beluisterd over bevallingsverhalen. Ik wou van alles op de hoogte zijn. Want in het begin zat ik toch een beetje met angst. Ik heb toch grotendeels horrorverhalen gelezen en wil graag een positief verhaal de wereld insturen. 

Op dinsdag 30 juni 2020 mocht ik om 13u30 op controle naar de gynaecoloog . De uitrekeningsdatum begint dichterbij te komen! Het begint vooral lastig te worden om te slapen. Van mij mocht ERWETE gerust al komen. En super positief nieuws is dat mijn vriend (hubby) terug mee mocht naar de consultatie! De laatste maanden moest ik alleen gaan door COVID-19.

Even tussen door; in het begin van de zwangerschap was er een app die zei hoe groot je kindje al was. Het was een erwt en we zijn dat blijven zeggen zodat we met de tijd de naam niet zouden voorbij praten. 

Alles zag er heel goed uit met onze kleine ERWETE. Ze vroeg hoe het met mij ging en ik vertelde haar dat hij gerust mocht komen. Ze ging over naar een inwendig onderzoek. Ik had al 2 cm opening! Jiehaaaaa, nog maar 8 cm te gaan. Toen we buiten kwamen zei ik tegen hubby dat ik denk dat ze me gestript heeft. Het inwendig onderzoek duurde langer of anders en ze was wat bruter of gewoonlijk. We stonden er maar even bij stil en gingen super happy buiten het ziekenhuis. Niet wetende dat het avontuur toen al begonnen was.

Die dinsdagavond had ik nog een girlsnight met twee vriendinnen. We gingen op restaurant. De eigenaars waren blij om me nog eens terug te zien. Het was super gezellig en lekker! Kortom een geslaagde avond! Maar ik voelde me wel al wat ongemakkelijk. Ik dacht dat het kwam door teveel te eten. Maar neen hoor, die nacht was de eerste nacht dat ik echt geen weg wist met mezelf, maar nog niet echt pijn ervaarde. Ik sliep op de zetel, wou mijn vriend z’n nachtrust niet afnemen. Want hij ging ze de komende dagen nodig hebben ;) Ik twijfelde heel de tijd van is het nu begonnen of niet? Ik voelde wel iets, maar niet om te zeggen pijn.

De woensdag ging voorbij en hubby kwam thuis van zijn werk. Hij heeft me in bad gestoken. Ik had er enorm veel deugd van. Toen ik uit het bad kwam ben ik mijn slijmprop verloren (op precies te zijn 19u15). Toen dachten we alletwee van jaaaa tis gank! Maar we lazen dan dat dat niets wilt zeggen dat het nog een week zou kunnen duren. Dusja, zo ging de volgende nacht in. Maar ik kon terug niet slapen, draaien, keren, terug in de zetel gaan slapen, rondlopen,… Slaap zat er dus niet in. Ik besloot een mailtje te sturen naar mijn vroedvrouw met de vraag of ze me even kon opbellen en eventueel eens kon langskomen om me te onderzoeken. Om 7u s’morgens had ik al een telefoontje van haar dat ze rond 11u eens zou langskomen. 

Ondertussen zijn we donderdag 2 juli 2020. Mijn vriend was gaan werken om 6u. Hij vroeg nog of hij moest thuis blijven, maar ik zei hem dat hij niet veel kon doen. Ondertussen was mama langsgekomen om nog wat dingen op orde te zetten (zijn nog maar twee weken geleden verhuisd!!! Totaal geen aanrader als hoogzwangere) en om eens te checken hoe het met me ging. Mijn nonkel was hier ook al in de ochtend om mijn praktijkkamer (zelfstandig in bijberoep - gespecialiseerd voetverzorgster) verder af te werken.

Rond 11u30 was de vroedvrouw hier. Ze kwam binnen en vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde dat ik bijna niet heb geslapen en dat ik me wat ongemakkelijk voel, maar niet echt pijn ervaarde. Ze zei me dat het waarschijnlijk niets zal zijn omdat ik er te goed uitzag. Ik placeerde me in de zetel en de vroedvrouw deed een inwendig onderzoek. En ik zag dat ze haar ogen opensperde. Ze zei ja Nikki toch al 4cm opening. Je bent dus degelijk al in arbeid. Super goed bezig! Ze stelde voor om rond 15u nog eens terug te komen. Omdat ze wist dat we zolang mogelijk wouden thuisblijven. Ik liet hubby direct weten hoe het is gegaan en hij is naar huis gekomen. Mama en ik zijn hem tegen komen toen we nog naar de bakker zijn gewandeld. Ik dacht dat is goed voor de vordering. Zakken ga je ERWETE! We kwamen een paar gekende mensen tegen en ze vroegen voor wanneer het was. En we zeiden al lachend dat het voor elk moment is. Rond 14u voelde ik dat de weeën intenser werden. Ik voelde ze komen en gaan, ik ervaarde toen een lichte pijn maar zeker dragelijk.

Het tweede bezoek van de vroedvrouw was rond 15u en ik had toen een 5 à 6cm opening en stelde ze voor om op het gemak naar het ziekenhuis te vertrekken. Mijn vriend heeft ondertussen al gebeld naar het ziekenhuis om te zeggen dat we op komst waren. Ze zei dat ik het zo goed doet en dat ik het zeker zal kunnen zonder epidurale. Ze heeft alle vertrouwen in me! Was super leuk om te horen en dat gaf me ook een enorme boost en zelfvertrouwen. Nog even douchen, mijn vriend heeft me afgedroogd. Vond dat zo’n mooi moment, zo zorgzaam en liefdevol.

Om 16u zijn we aangekomen op het spoed. Ik moest langs spoed binnen voor een COVID-19 test te doen. Daarna werden we begeleid naar het verloskwartier. Daar kregen we een vroedvrouw toegewezen. Ik kreeg een gewone kamer. De twee kamers met bad waren al in gebruik. ZOOOO jammer! Ik keek rond in die kamer en er stond juist een bed en een bal. De bal was veel te klein voor mij. Ik kon daar niets mee doen… Ik wou niet liggen. Ik heb eigenlijk direct gezegd wat ik wil voor mijn bevalling, wat mijn wensen zijn. Ik wil een barkruk, matje en geen onnodige bezoekers in de kamer. We wilden in de rustige sfeer blijven waar we in zaten en hoe we ons voorbereid hadden. De vroedvrouw ging kijken wat ze kon doen/regelen. Ondertussen installeerden wij ons. We hadden rustige muziek mee en onze aromaverstuiver. De vroedvrouw heeft een barkruk kunnen regelen. Die stond namelijk ook in de kamers met de baden. De vrouw die daar in arbeid was ging hem toch niet gebruiken en de man van haar heeft geholpen hem tot aan mijn kamer te brengen want het was een heel zwaar stuk. Mijn vriend heeft dan overgenomen om hem tot in de kamer te brengen. Ik was daarmee al zo blij! Er lag ook een brede mat rond, dus ik kon op handen en knieën zitten.

Ik moest eerst een half uur aan de monitor liggen en een inwendig onderzoek ondergaan en dan mocht ik terug rondlopen. De vroedvrouw vroeg ook van heb je nu al weeën? Ik zie dat totaal niet aan je. Ik dacht toen echt van ja let’s do this! Ik vertelde haar ook dat ik het zonder epidurale wil proberen. En ze zei er al lachend op, dan krijg je ook gene meer ;)

Bij het inwendig onderzoek had ik nog steeds 6cm ontsluiting. Maar dacht, is niet erg en we gaan door, het komt wel. Heb toen een hele periode in de douche gezeten. Ik vond warm water het beste/ aangenaamste voor mij. Hubby zat bij me en we konden nog lachen en zeveren. 

Om 17u30 is de gynaecoloog langs geweest om te komen checken. Ik had toen nog steeds 6cm ontsluiting, want dan wel jammer was. Er kwam geen schot meer in. Ze heeft me dan ZWAAR gestript. Ik kon anders een inwendig onderzoek goed verdragen, maar dat?! AMAI, ze zei dat ze wist dat ze me pijn deed, maar dat men water beter natuurlijk breekt of dat zij het moeten breken. Na de stripping moest ik terug een 10tal minuten aan de monitor liggen, maar toen voelde ik de weeën goed! Toen ervaarde ik pijn, maar ik kon het nog goed weg puffen. De vroedvrouw vertelde als er na de stripping geen schot in komt dat ze met de gynaecoloog besproken hebben om men water te breken. Dat het anders een uitputtingsstrijd zal zijn.

Om 19u is de vroedvrouw nog eens terug gekomen om me te onderzoeken en neen, ik bleef op die 6cm steken. Ze stelde voor om men water te breken, maar waarschuwde me dat de weeën veel intenser zullen zijn omdat het ‘geforceerd’ is. Ik zei ja doe maar hij moet er toch uit. Ik voelde ook aan mezelf dat ik het ging kunnen. Mijn lichaam kon wel nog een tikkeltje meer aan. Om 19u35 heeft ze men vliezen gebroken. Direct inwendig onderzoek en ik had toen 7cm. Moest terug 10minuten aan de monitor liggen om te kijken dat ERWETE in orde was. Want ze zouden kunnen verschieten door dat het water weg gaat en er een druk ontstaat. Die 10 minuten duurden zo lang! Ik moest me echt concentreren op men puffen. Alles was oké met ERWETE, maar ze vertelde dat ze bij iemand anders moest gaan helpen die op punt stond om te bevallen en we het erg vonden. Ja, wat moet je zeggen? We zeiden van niet. En toen ben ik zo snel of kijken terug naar de douche gegaan, warm water was voor mij pijn verlichtend. Maar nu hielp het niet. Ik zat nog geen 10min op men handen en knieën in de douche en ik voelde al dat ik moest persen en ik riep erbij. Ik ervaarde een soort van oerkracht waarbij ik totaal geen controle meer had. Ik weet toen niet wat er in hubby z’n hoofd moet omgegaan zijn, maar ik zelf verschoot ervan en aan de andere kan kon het me niets schelen. Ik zat vanaf dat moment in men eigen wereld, alles rond me kwam van ver binnen. Ik had nog een perswee en zei tegen mijn vriend dat hij ze moest halen, want dat ik hem anders in de douche eruit ging persen. Opeens kwamen ze met een 4tal binnen gestormd en vroegen wat er was en mijn vriend vertelde dat ik persdrang had. Mijn vriend wou me nog afdrogen, maar de vroedvrouw zei dat daar geen tijd meer voor is en nam me mee naar het bed. Ze zei jij wilt niet al liggend bevallen heb ik begrepen? Hup, heel dat bed werd om getoverd tot een zittende positie. Het was als het ware een troon, waar ik in mijn nakie in zat. Er was een oudere vroedvrouw, assistent gynaecoloog en nog iemand bij. Ze wisten niet direct wat te doen met me. De oudere vroedvrouw deed terug een inwendig onderzoek en ik schreeuwde het uit. Blijf er uit! Jaja, het is totaal. Maar de gynaecoloog is hier nog niet? Ze vertelden dan dan de gynaecoloog opkomst was, dat het nog 10min ging duren. Wat gaan we doen haar laten persen of niet? Nikki je mag niet persen, 2 minuten later was het van je mag lichtjes mee duwen,… De oudere vroedvrouw was ondertussen ook me aan de monitor aan het leggen en probeerde het hartslagje te zoeken van ERWERTE en hoe de weeën waren. En ze zat te klungelen en vond het niet en zei dat ik moest zeggen als ik een wee had, maar ik had continue weeën. Ik kon niet op adem komen. In heel dat gebeuren, waren ze vergeten te babbelen tegen ons. Ik kon me niet meer concentreren op men puffen en riep. De oudere vroedvrouw zei Nikki je mag niet roepen! Zo wil je geen kind op de wereld zetten! Ik dacht echt bij mezelf smijt de die buiten! Maar ik moest men concentreren en men energie steken in mezelf. Hubby dacht omdat ik zo riep en ze zeiden ja ja het is totaal, dat ik een totaal ruptuur had en durfde niet kijken of het zeggen tegen me. En dacht bij zichzelf WTF gebeurd er hier?

Opeens kwam mijn gynaecoloog de kamer binnen gelopen. Was voor mij als een zonnetje dat binnen kwam. Ik dacht toen bij mezelf ook van ja nu kunnen we eraan beginnen. De gynaecoloog was heel rustig en dat was wat ik nodig had. Ze zei rustig tegen me dat ik me terug moet concentreren op men ademhaling en als ik een perswee voel alles moet gegeven. Ik denk dat ik 6 keer alles gegeven had en dat de gynaecoloog toen zei van Nikki nu luisteren. NU moet je denken aan jezelf, ik zal zeggen dat je mag duwen, ik zeg stop en als ik terug ja zeg mag je verder duwen. Ik dacht in mezelf van shit ik kan dat niet tegenhouden een perswee. En toch is het gelukt en na die duw was OTIS daar. Ik besefte het nog niet helemaal, want ik was nog aan het duwen. OTIS lag op me en wat een moment was dat?! Te gek voor woorden. Ik bleef maar denken van heb ik dat gedaan? Is dat wezentje uit me gekomen? De assistent gynaecoloog stond met haar ogen wijd open gesperd en zei dikke proficiat en zag ook ergens bewondering. De gynaecoloog zei ook dat ik het super goed gedaan had! OTIS is om 20u23 ter wereld gekomen! En het cliché dat alle pijn verdwijnt als je kindje op je ligt is echt wel waar, voor mij toch ;)

Otis heeft lang op me gelegen doordat ze nog een uur en een half met me bezig zijn geweest. De nageboorte kwam maar niet, ze vroegen aan mij om nog eens te persen, maar ik was op. Dus hebben ze met vuisten op men buik zitten duwen zodat men placenta eruit zou komen. Ze wilden dan beginnen naaien. Ik had twee kleine scheurtjes. Maar ze konden niet naaien omdat ik maar bloedingen bleef hebben. Ze hebben dan een infuus geplaatst zodat de bloedingen zouden stoppen. Ik denk dat ze op een gegeven moment met 5 aan me bezig waren. 2 naar men muis aan het kijken hoe ze het gingen naaien, 1 voor het infuus, 1 op men buik aan het duwen en nog een die Otis aan het afdrogen was. Ondertussen mocht hubby de nagelstreng doorknippen. De placenta kwam er dan uit en dat was wel een opluchting. Ze controleerden de placenta dat hij volledig was, dat er niets is achtergebleven. Het infuus begon te werken en de bloedingen stopte waardoor ze konden beginnen met naaien. Maar ja man, dat naaien voelde ik niet. Maar dat boeltje beneden ontsmetten! Ik schreeuwde het weer uit want dat brandde verschrikkelijk en weer zei die oudere vroedvrouw dat ik niet mocht roepen. Toen zei de gynaecoloog dat ik wel mocht roepen nu, dat ik een geweldige prestatie heb neer gezet. Mijn lichaam begon ook in shock te gaan door de emoties en fysieke inspanning. Alles trilde en ik dacht shit ze zijn hier men muis aan het fixen en ik lig niet stil en ik met men domme kop zei dat tegen hen. Ze zeiden me dat het geen probleem is. Ik vroeg ook om Otis weg te nemen omdat ik bleef roepen en men lichaam trilde, maar de gynaecoloog zei dat Otis daar geen last van heeft, dat hij goed bij mij ligt. Nadat ze mij hebben opgelapt, namen ze Otis voor te wegen, meten en aan te kleden (veel te grote kleertjes! Ochere het ventje! Maar ze dachten dat hij 4,5kg ging wegen. Het is een 3,390kg geworden). Mijn vriend mocht z’n eerste flesje gegeven en ik kreeg een mooie pamper aan men gat. Dat vond ik zo’n schaamtelijk moment, geen idee waarom dat moment. Want een paar uur eerder heb ik een kindje eruit geperst en is alles meegekomen wat je maar denkt dat mee kan komen. Maar een pamper aan men gat gedaan worden vond ik een schaamtelijk moment/gevoel. Vervolgens mochten we naar materniteit. Ik mocht van bed veranderen en Otis werd bij mij gelegd. Ondertussen verzamelde mijn vriend alles van ons om mee te nemen naar onze kamer. Ik kan het nog steeds niet geloven!

Eenmaal op onze kamer was het na 00u en vroeg ik aan hubby of hij wou blijven slapen. Ik was bang dat ik hem in de nacht z’n voeding niet ging kunnen gegeven omdat mijn lichaam al spaghetti aanvoelde. Mijn armen voelden als 1000KG, mijn vriend zei toen dat het was omdat ik men handen op de ‘troon' had vast geklemd. Hij probeerde zijn hand te gegeven om daarin te knijpen, maar ik greep terug naar het bed. Ik zei dan al lachend tegen hem dat hij waarschijnlijk geluk heeft gehad of dat hij mss nog een gebroken had ging hebben. We waren alletwee doodop. Hubby is snel in slaap gevallen. Ik uiteindelijk ook, nadat ik toch nog even naar Otis heb zitten kijken omdat ik mijn ogen niet kon geloven en omdat hij veel te grote kleertjes aan had.

Als ik terug kijk op mijn bevalling ben ik super tevreden en trots hoe het is verlopen!

Mijn vriend was de perfecte partner tijdens mijn arbeid! Me zo goed ondersteund! Ik heb hem maar 1x weggeduwd en dat was tijdens de persweeën dat hij in men ademruimte kwam. Maar hij wou me helpen terug op men ademhaling te letten. Mijn hart ging smelten toen hij Otis z’n flesje gaf!

De eerste vroedvrouw was een crème! Heeft gezorgd voor men barkruk en heeft me gewoon laten doen wat ik wou.

Het enige negatieve gevoel dat ik overhou aan de bevalling is die oudere vroedvrouw. Maar zoals mijn gynaecoloog zei bij een consultatie, een perfecte bevalling bestaat praktisch niet. We kunnen alleen maar proberen die te benaderen, er kan van alles gebeuren tijdens een bevalling.

Is zonder enige twijfel de MOOISTE ERVARING in men leven die ik heb gehad. Zoveel respect voor mezelf, men lichaam.