Mijn premature nacht

Wat begon als een gewone rustige zaterdagavond op de bank bleek het begin te zijn van een enorme rollercoaster!

Ik was 33.3 weken zwanger van ons 3e kindje. Papa heeft een mooie dochter van 5, samen hebben we een mooie dochter van 22 maanden en ons 3e kindje is een jongetje dat geboren zou worden rond 9 maart, dit jaar. 

Het was voor mij een lastige zwangerschap. Al vroeg had ik veel last van mijn bekken waardoor ik al vrij snel beperkt was in mijn doen en laten, zeker met de zorg voor een klein meisje erbij. Onze dagen zagen er daardoor ook erg rustig uit. Zo ook deze zaterdag. Na een bezoekje aan mijn schoonouders hadden we een heerlijke avond op de bank voor de tv gepland. Rond middernacht had ik enorm veel moeite om wakker te blijven en begon ik me klaar te maken om te gaan slapen. In ons gezin leek het alleen wel of papa last had van de hormonen en hij besloot nog even een stapeltje boterhammen te maken om daarna mee te gaan slapen. Ik besloot eventjes op hem te wachten, om samen naar bed te gaan zoals we altijd al deden. 

Tijdens het kwartiertje extra beneden voelde ik een scheutje vocht lopen. Ons mannetje was behoorlijk druk in mijn buik dus ik dacht eventjes dat ik wat urine liet lopen door een schop tegen mijn blaas. Het voelde toch niet goed dus ik besloot even naar het toilet te gaan. Er kwam...... niets! Tot ik opstond, toen begon ik opnieuw te lekken. Op dat moment begonnen mijn alarmbellen te rinkelen. Dat kon alleen maar vruchtwater zijn. 

Mijn vriend is met 33 weken zwangerschap bij zijn ex-partner al een zoontje verloren, dus de schrik en paniek sloeg bij beide meteen toe. We hebben dus ook direct de verloskundige gebeld. Zij verscheen binnen een kwartier en vond het nodig dat ik direct naar het ziekenhuis zou gaan. Inmiddels was voor de meiden al een oma gerontseld om op te komen passen. 

In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik direct allerlei onderzoeken. Er is een echo gemaakt, vruchtwater werd op kweek gezet, er werd bloed geprikt, urine afgenomen en een ctg gemaakt. Gelukkig was er verder nog geen wee-activiteit. Wel kreeg ik voor de zekerheid al een spuit voor longrijping voor onze ongeboren zoon. Deze helpt bij het rijpen van zijn longetjes binnen mijn baarmoeder en moet 24 uur inwerken, 24 uur later moest deze behandeling worden herhaald. Ook werd mij direct totale bedrust opgelegd. Ik had alleen was en plas verlof zoals ze dat noemen, wat betekend dat ik er alleen voor het toiletgebruik en snelle wasbeurt uit mag. Gezien de stuitligging van onze kleine man was verdere beweging uit den boze, hij moest natuurlijk zo lang mogelijk bij mama in de buik blijven zitten. Door zijn stuitligging kon hij niet goed dalen waardoor er natuurlijk ook geen natuurlijke stop zat op het verlies van vruchtwater. Mijn buik was direct al flink geslonken en erg leeg. Gelukkig blijft moeder natuur vruchtwater gewoon opnieuw aanmaken!

Zondag verliep verder heel rustig. Ik voelde me goed, lag op bed en samen probeerde we een planning te maken voor thuis. Papa zou even niet gaan werken maar moest natuurlijk ook de meiden opvangen. Op dat moment wisten we natuurlijk alleen nog dat ik in dat bed zou blijven tot de bevalling zich zou aandienen. Dat kon 1 dag zijn, maar ook 4 weken. Wel was ons al verteld dat ze maar zouden afwachten tot de 37 weken zwangerschap en dan de bevalling op gang zouden helpen. Vanaf de 37 weken is er geen meerwaarde meer om de kleine man te laten zitten gezien de infectiegevaren met gebroken vliezen. 

Diezelfde nacht kreeg ik toch al weeën! Er zaten slechts enkele minuten tussen. Ik had de 2e prik voor longrijping nog niet gehad. De arts besloot dus mijn bevalling te remmen, met de hoop de bevalling nog in iedergeval 24 uur uit te stellen zodat ook de 2e spuit nog goed zijn werk zou kunnen doen. Dat is gelukkig ook gebeurd. Wel werd er al direct bijverteld dat de remmers eenmalig zouden zijn. Zou ons mannetje zich melden, dan zou hij ook komen. 

Aangezien ik nog niet de kans had gehad de bevalling te bespreken met mijn eigen verloskundige had ik maandag een gesprek met de gyneacoloog aangevraagd. Het zou namelijk de bedoeling zijn dat we rond de 35 weken zwangerschap nog een versiepoging (poging om de baby uitwendig te draaien) zouden doen in de hoop op een normale bevalling met mijn zoon in hoofdligging. Mocht deze poging mislukken, konden we nog even de opties bespreken (keizersnede of stuitbevalling). Ik had natuurlijk al wel iets gelezen over beide opties, maar me er nog niet in verdiept. 

Tijdens mijn gesprek met de gyneacoloog besloten we al snel voor een keizersnede te gaan om de risico's voor ons mannetje te beperken. Gezien mijn zwangerschapstermijn was het natuurlijk vrij aannemelijk dat zijn hoofdje velen malen groter zou zijn dan zijn billen. Er kwam dus een risico bij dat hij tijdens een stuitbevalling zou blijven steken. In dat geval zou ik alsnog op de operatiekamer belanden. 

Ook werd duidelijk dat ik drager was van het streptokokken virus. Nog een extra risico voor ons mannetje dus. Zowel papa als ik waren beide niet meer gerust op zijn plaatsje in mijn buik. Voor ons mocht hij wel geboren worden. Ondanks dat je natuurlijk weet dat mama de beste couveuse is voor een ongeboren prematuur kindje. 

Maandavond kreeg ik opnieuw weeën. Ze waren er regelmatig, zonder enige regelmaat. Er zat 5-12 minuten tussen. Soms een half uur en soms ook een uur niets. Dat rommelen bleef even doorgaan. Ik kreeg regelmatig een ctg om onze vent zijn harttonen te controleren en mijn weeën in kaart te brengen. Zolang er geen regelmaat is, is er ook geen bevalling. Dit kon nog weken duren. 

Dinsdagochtend was ik bijna helemaal vrij van weeën. Ik besloot even lekker te gaan douchen. Aan mijn borsten kon ik al zien dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten. Zij waren al klaar voor het grote moment! Volgens de verpleegkundige wilde het niets zeggen, toch wist ik genoeg!

Die nacht ben ik weer net zo aan het rommelen gegaan als de nacht ervoor. Nu zat er steeds maar maximaal 10 minuten tussen, maar opnieuw... geen regelmaat... geen bevalling. En ook deze ochtend stopte mijn weeën weer. Het leek een nachtelijk ritueel te worden. Ik begon me al voor te bereiden op inmiddels nog 3 weken snachts wakker liggen met weeën die nergens toe zouden lijden. De bevalling van mijn dochter had ik immers ook 54 uur (continue heftige weeën) over gedaan zonder enige vordering van ontsluiting dus waarom zou ik hier 'makkelijk' vanaf komen... 

In de loop van de dag kwamen de weeën toch al terug. Ik kon ze goed hebben, wederom geen regelmaat maar irritant vond ik ze wel. Ik moest wel steeds eventjes stoppen met wat ik aan het doen was om daarna weer vrolijk verder te gaan. De verloskundige besloot wel even te kijken of ik niet al wat ontsluiting had door al dat gerommel. Dit moest met een eendenbek aangezien hij niet wilde toucheren in verband met infectiegevaar gezien mijn gebroken vliezen. Ik ging er al vanuit dat ik geen onstluiting zou hebben gezien mijn eerdere bevalling. En dat bleek inderdaad ook het geval.

In de loop van de avond werden de weeën erger. Nog steeds onregelmatig maar de lol was er wel een beetje vanaf. Ik kreeg er steeds meer moeite mee. Ze bleven langer hangen, trokken verder door en gaven nog even een fijn extra piekje. Maar zoals de andere keren; geen regelmaat, geen bevalling. Toch had ik er geen fijn gevoel meer bij en trok ik aan de bel. De verpleegkundige besloot een ctg te maken en ging al snel overleggen omdat ze zag dat mijn weeën toch vrij hevig waren ondanks dat er nog steeds geen regelmaat te vinden was. Vandaaruit besloot ze toch te toucheren. Dat heeft het hem denk ik gedaan. Vanaf dat moment sloegen de weeën op hol. Ik bleek al 4-5 centimeter ontsluiting te hebben. 

Het o.k. team, de kinderarts en de gyneacoloog werden opgeroepen. De verloskundige en verpleegkundige maakte me klaar voor de o.k.; operatiehemd, catheter, infuus etc. Ondertussen probeerde ik al vloekend, puffend en kreunend papa te bereiken. Hij nam zijn telefoon niet op. Ook de buren waren niet bereikbaar. Steeds meer mensen rende romdom mijn bed met haast..

Uiteindelijk wist ik mijn moeder te bereiken (die een stad verderop woont), zij zou papa wakker gaan maken en zorgen dat hij er zou zijn! Onze man kon niet meer wachten, ik moest persen. Ik lag nog steeds op mijn kamer, het ok team was inmiddels wel gearriveerd. De boodschap was; niet persen, we gaan naar beneden. 

Mijn mannetje had zoveel haast dat ik al niet meer hoefde te persen, mijn lichaam was zelf al begonnen met de uitdrijving. Ik kon het niet tegenhouden, hoe goed ik ook mijn best deed. Ik wilde niet bevallen. Mijn zoon zou al klein en kwetsbaar zijn en ik wilde de risico's niet voor hem die een stuitbevalling met zich mee zou brengen en papa was er nog niet! Hij kon gewoon de bevalling van zijn zoon niet missen, niet nadat hij al een zoon verloren was...... 

17 minuten later is onder begeleiding van de gyneacoloog onze kleine vechter Dean geboren. Geboren in stuit, zonder de aanwezigheid van papa... Wat maakte ik me zorgen om onze kleine man. Hij werd op mijn buik gelegd voor de eerste controle, ik moest zelf de navelstreng doorknippen.

Dean deed het zo goed dat hij nog even bij me mocht liggen voordat hij werd weggebracht voor uitgebreidere controles en de couveuse die al op hem stond te wachten. Nog net voordat hij werd weggereden was daar eindelijk zijn papa. Zo in shock, met zoveel haast dat hij zijn zoon voorbij rende. Hij hoopte natuurlijk nog optijd te zijn. Hij heeft vluchting nog even in het bedje kunnen kijken voordat ze hem dan echt uit mijn kamer reden.. 

Het was de meest hectische, emotionele, eenzaamste maar ook mooiste nacht van mijn leven! Door deze nacht zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. 

Ik ben enorm dankbaar dat ik die nacht een hele mooie, sterke zoon heb gebaard. Dat ik er enorm 'alleen' voor stond en zijn navelstreng zelf heb moeten doorknippen zal voor altijd een extra stukje verbintenis geven tussen ons.. 

Dean is nu 5 dagen oud en maakt het nog steeds erg goed. Hij is vandaag al van zijn couveuse verhuisd naar een open bedje. 

Ik ben supertrots op mijn klein, vechtend wereldwondertje. Dat hij maar snel thuis kan komen bij zijn papa, zussen en mama.....