4 jaar geleden
Mijn -niet zo zware- bevalling.
Als je die wel hebt gehad, ga je me haten. Vaak hoor je nare bevallingsverhalen. Die nare ervaringen zijn er helaas. Voor diegene die een keer zin heeft in een positief verhaal... Die zijn er ook zeker! Lees mijn ervaring met de (hopelijk) juiste dosis humor en dan ook vooral met een knipoog.
Bevallen. Het leek me altijd een behoorlijke opgave. Alle verhalen die je om je heen te horen krijgt... Van de beruchte vacuüm pomp tot aan de compleet uitgescheurde vagina. Natuurlijk, dat gebeurd, daar kies je niet voor. Ik vond het alleen bijzonder opvallend, dat juist tijdens mijn zwangerschap, je de horrorverhalen te horen krijgt. Bijvoorbeeld: "Oh maak je geen zorgen, een knip voel je niet hoor! Je poes is daarna alleen nooit meer hetzelfde!" Ah, gelukkig, fijn. Hoef ik me daar in ieder geval geen zorgen om te maken. Slik.
In mijn hoofd zat, voor mijn zwangerschap, altijd een angst dat ik het misschien niet zou kunnen. Dat ik dood zou gaan, dat er juist bij míj iets vreselijk mis zou gaan. Ondanks die angst en alle horrorverhalen die ik zonder pardon naar mijn hoofd geslingerd kreeg, bleef ik er uiteindelijk verrassend nuchter onder. Ik zat goed in mijn vel. Zo ging ik mijn zwangerschap gemoedelijk door en bereidde ik mij mentaal voor op een lange, slopende en zeer pijnlijke bevalling. Mijn mindset was: Ik kan dit! Ik kreeg er op een bepaald punt bijna zin in. En toen was het zover...
26 juli. Eén dag na mijn uitgerekende datum. Een warme, zomerse dag. 36 graden. Mijn gezicht was ronder dan ooit en enkels had ik niet meer. Ik badderde al dagen in ons zwembad, veel meer dan dat kon ik ook niet. Ik had sinds die nacht wat krampjes, maar kon er nog wel om slapen. In de loop van de dag werden deze krampen iets zwaarder, maar kwamen om het half uur en duurden hooguit 30 seconden. Dit noemen ze de "latente" fase, was mij verteld. Kan uren aanhouden en als je pech hebt, dagen! Dus ik kon tussendoor nog even wat eten koken en een wasje ophangen, om vervolgens bezweet het water weer in te gaan. Al met al best goed te doen. Rond 7 uur die avond kwam mijn moeder nog langs en zaten we in de tuin te genieten van het avondzonnetje. Af en toe kwam er weer een golf en telde mijn moeder hoe lang het duurde. Tja, niet langer dan 40 seconden. "Dat wordt wel morgenmiddag Dais, bereid je maar voor," zei ze nog. Ja oké, daar ging ik dan ook maar vanuit, want dit was nog lang niet wat ik me er van had voorgesteld. Rond half 10 belde ik toch even de verloskundige. Iets in mij zei dat ik dit moest doen, om even te horen hoe ik er voor stond. Ik wilde haar niet 's nachts wakker gaan bellen met vals alarm. Zij bevestigde inderdaad de latente fase. Ik voelde tenslotte de pijn alleen in de schaamstreek en het weeïge gevoel hield niet lang aan. We moesten nog maar even afwachten of het überhaupt door zou zetten. Dit beloofde een lange nacht te worden. Ik ging op de bank liggen en keek een aflevering van mijn favo serie, toen ik bij de tweede aflevering moest gaan beginnen met de aangeleerde pufjes. Het werd heftiger. Dit kon niet anders, dit waren échte weeën. Ik vroeg mijn vriend te timen, maar ik kreeg een weeënstorm, dus hij belde snel de verloskundige. Ze kwam er zo snel mogelijk aan. Terwijl we aan het wachten waren, zei ik tegen mijn vriend Maurice: als ik straks geen of nauwelijks ontsluiting heb, dan spuit mij maar plat! Dit ging plots zo heftig, dit kon ik echt niet urenlang volhouden.
Het zal niet langer dan drie kwartier geduurd hebben tot de verloskundige er was. Ze ging kijken en ja hoor: al bijna 6 cm ontsluiting! Tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Snel liet ik mijn vriend de laatste spullen in de vluchttas gooien. Ik gaf hem nog bijzonder gerichte opdrachten, terwijl ik weeën aan het opvangen was. Tandpasta! Foundation! Haarborstel! Mijn moeder werd ondertussen voor de deur afgezet door haar vriend, zij zou ook bij de bevalling zijn. Alles compleet, dus het werd tijd om te gaan. We reden de snelweg op richting ziekenhuis Almelo, toen ik zei: "Oh my god, ik moet poepen!"
"Oooh Maurice, hij komt al! Rij maar iets sneller!" riep mijn moeder uit. Ik geloofde het niet. Nu al?
Wat ging dat plots hard, die "krampjes" van die middag waren ondertussen wel verleden tijd. Puffen lukte me bijna niet meer. Ik was er ondertussen heilig van overtuigd dat ik in mijn broek ging poepen en was me er niet bewust van dat ik al persdrang had. Bij het ziekenhuis aangekomen sjeesde de verloskundige mij in een rolstoel door de gangen naar de lift en vanuit de lift naar de verloskamer. Toen we daar binnen kwamen gilde ik alweer dat ik moest poepen. Op dat moment braken mijn vliezen. Ik ging liggen op het bed en ik kon het niet geloven... Volledige ontsluiting. De laatste centimeters binnen nog geen uur. Ik mocht vrijwel meteen persen. Ik wist even niet hoe, maar ik werd goed begeleid door de verloskundige. Voordat ik het wist hoorde ik mijn moeder roepen dat ze het hoofdje al zag. Nee, dat kon toch niet? Persen duurt bij een eerste toch gemiddeld een uur?
Het waren 11 minuten persen, toen mijn prachtige, lieve en mooie Jax op 27 juli om 01.50 uur op mijn borst werd gelegd. Alle pijn van de aardbodem verdwenen. Mijn vriend glunderende en ik ook. Ik kon het niet geloven. Wat was het ongelooflijk snel gegaan. Ik kon dit en hoe! Die angst en die horror waar ik zo bang voor was, heb ik gelukkig niet mee hoeven maken. Wat een gevoel van trots kwam er over me heen toen ik naar mijn kleine vent keek.
Alles daarna ging half aan mij voorbij. De nageboorte kwam en er werd gekeken naar de schade. Eén klein schoonheidsfoutje, toch maar een hechting. Nou, daar tekende ik meteen voor. En ook al was ik wél helemaal uitgescheurd, het maakte me niets meer uit.