Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • trots
  • Tante
  • Neefje
  • vernoemd

Mijn neefje werd naar mij vernoemd

Wat een eer!

Nu weet ik zeker dat mijn vliezen zijn gebroken’ hoorde ik midden in de nacht plotseling naast me. Voor ik het door had, sprong mijn zus uit bed en was ze naar de badkamer een verdieping lager gerend. Zoals jullie al in het bevallingsverhaal van Anouk hebben kunnen lezen, was ik erbij toen haar bevalling begon.

Omdat het in eerste instantie niet de bedoeling was dat ik erbij zou zijn en Jw gelukkig op tijd terug was, besloot ik om naar huis toe te gaan. Ik vond dit echt een momentje voor Anouk en Jw samen. Daarnaast had ik die middag ook afgesproken om lekker met vriendinnen te gaan borrelen op het terras. Onderweg naar huis kon ik natuurlijk aan niets anders denken dan aan Anouk haar bevalling. Ter afleiding leek het mij een goed plan om even met mijn ouders te bellen. Maar dat de hele familie vol spanning aan het wachten was, bleek wel uit die telefoontjes. Onze moeder had haar hele huis gepoetst en onze vader was ook maar aan het opruimen geslagen.

Omdat er al zo veel mensen wisten dat Anouk aan het bevallen was, had ik besloten om niets te zeggen tegen mijn vriendinnen. Het leek mij leuk als dat nog een verrassing kon blijven. Goed in het bewaren van dit soort geheimen blijk ik echter niet te zijn. Met een enorme glimlach zat ik mijn telefoon in de gaten te houden en ik bedankte voor een lekker wijntje. Dus dat er iets aan de hand was, dat hadden ze zo door en de rest van de middag ging het bijna alleen nog maar over Anouk en haar bevalling.

Toen ik thuis kwam vroeg mijn vriend gelijk of ik nog wat had gehoord. Tot een uur of 4 waren we van alle details op de hoogte gehouden, maar daarna werd het plotseling enorm stil. Spannend spannend spannend dus… wat duurt dat wachten ontzettend lang zeg. Tegen 7 uur besloten we dan toch maar te gaan eten, maar goed ook, want rond half 8 belde Jw om te vertellen dat Julian geboren was, maar dat het wat langer had geduurd omdat ze inmiddels onderweg waren naar het ziekenhuis.

Vanaf dat moment was het bij ons een groot gekkenhuis. Iedereen stond echt te stuiteren van enthousiasme en we wilden zo snel mogelijk richting Amsterdam om te gaan kijken. Tegelijkertijd voelden we natuurlijk wel nog wat spanning, omdat Anouk nog naar de OK moest. Maar nu we eindelijk de naam wisten, moesten we eerst het geboortebord nog afmaken. Daarna snel alles in de auto gegooid en hup plankgas naar Amsterdam. Dan zal je altijd zien… op zondagavond stond er ook nog een file op de A2.

Toen we eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, hoefden ze bij de balie niet te vragen voor welke afdeling we kwamen. We stonden zo te stralen, dat ze ons meteen doorverwezen naar de kraamafdeling. Daar aangekomen lag Anouk lijkbleek en helemaal versuft door al het bloedverlies in bed, met een heel klein wezentje naast haar. Wat een ongelooflijke trots voel je dan... het is echt bizar hoe snel zo’n klein mannetje al compleet onderdeel is van je familie.

‘Nou... nu iedereen er is kunnen we zijn volledige naam wel bekend maken’ zei Anouk ineens. Dit verbaasde mij wat, maar al snel bedacht ik mij dat Jw eerder al verteld had dat ze hem naar iemand zouden vernoemen. Omdat onze opa is overleden tijdens Anouk haar zwangerschap was ik ervanuit gegaan dat ze Julian naar hem zouden vernoemen. Terwijl ik daar nog over na stond te denken hoorde ik ineens ‘hij heet Julian Cris Johannes’. Het duurde even voordat ik besefte dat mijn neefje naar mij vernoemd was. Ik was hierdoor zo overdonderd dat ik volgens mij niet eens gereageerd heb.

Daarna kwam de volgende vraag ‘Wil iemand hem misschien even vasthouden?’ Nou dat liet ik mij geen 2x zeggen, natuurlijk wilde ik zo snel mogelijk even met dat kleine lieve mooie mannetje knuffelen (ik ben verder niet bevooroordeeld). Nog helemaal opgefrommeld van de bevalling sliep Julian lekker verder, terwijl hij door iedereen bewonderd werd. Om Anouk en Julian zo veel mogelijk rust te geven, zijn we na een kort bezoek weer gegaan om de kersverse familie lekker met zijn drietjes te laten. Wouw! Wat is het geweldig om ineens trotse tante van een heel mooi neefje te zijn.