Snap
  • Bevallingsverhalen

Mijn man hielp me door mee te puffen! En die van jullie

Van te voren is het lastig voor te stellen hoe een bevalling loopt, laat staan hoe de aanstaande papa zich staande houd!

Naar mijn mening moet je nuchter de bevalling in gaan, want je kan van te voren niet voorspellen hoe dat zal gaan lopen... Ik had al weken een hoge bloeddruk, en voelde me steeds zwakker worden. 20 kilo erbij, kon amper lopen en voelde me net een zeehondje ;-) ... Maar wat was mijn man lief op dat moment! Steunde me bij alles, en zei elke dag dag hij me knap vond! Heel fijn ! 

Op een avond wilde we nog even all you need is love op bed gaan kijken, en ik moest even naar het toilet. Hij keek mij aan, zag hoe ik stond te wankelen op me benen! Iets zei tegen hem dat we snel naar het ziekenhuis moesten! Gelukkig ook maar, want ik had een zwangerschapsvergiftiging en een epeleptische aanval. Ben direct opgenomen, en vanaf dat moment is hij niet meer van mijn zijde afgeweken. Zelfs had hij vrij van zijn werk gekregen! 

Na een aantal dagen hebben ze weeën opwekkers aangezet en kon het feest beginnen. Hoe moeilijk ik het ook had, hij hielp me bij alles! 

Mijn spuug opruimen, mee puffen, knuffelen, washandje op me hoofd houden!

Ik ben hem zo dankbaar! Hoe was jullie ervaring met de aanstaande papa?

8 jaar geleden

Ah dat had ik ook!! Gewoon het gevoel hebben dat je samen aan het bevallen bent!! Heerlijk zo'n man die je ook bij zulke moeilijke maar ook mooie momenten steunt!

8 jaar geleden

Prachtig! Jullie kunnen samen terug kijken op een mooie bevalling! En nu lekker genieten van je kleintje!!

8 jaar geleden

Mijn man punten mee als ik een beetje in paniek raakte, om weer in het goede ritme te komen. Hij liet me met rust als ik het vroeg, ik mocht zijn hand fijn knijpen tijdens de weeën en hij bracht een washandje voor mijn droge mond. Ik was echt zo blij dat hij er was. Steeds als hij de kamer uit ging om iets te pakken dan had ik zo'n gevoel van "nee, verlaat me niet". Ik had hem echt nodig. Hij heeft gewoon naast mijn hoofd gezeten, want aan de andere kant wilde hij het niet zien, haha.

8 jaar geleden

haha, dat klinkt leuk als een hert in koplampen ;-) die had ik nog nooit gehoord! Fijn dat hij je zo heeft gesteund, samen door de pijn heen gaan, om daarna je wondertje in je armen te mogen houden!