Mijn laatste weken zwanger

Mijn zwangerschap verliep perfect. Ik was happy, voelde me goed en sterk.

Ik wilde een natuurlijke bevalling. Zonder epidurale, met zo min mogelijk medische interventies. Uiteindelijk is dat heel anders verlopen, maar mijn kindje is er, dat is alles wat telt.

Ik was 37 weken zwanger toen mijn gynaecologe me vertelde dat het een inleiding zou worden. De baby bleek te klein te zijn (P10) en zou bij te lang wachten de bevalling mogelijk niet aankunnen.

Van dat nieuws was ik enorm van slag. Achteraf gezien hechtte ik teveel waarde aan hoe het in mijn hoofd moest gaan. Ik verwachtte een zwangerschap van 40,41 weken, een bevalling die spontaan zou starten. Achteraf begrijp ik niet hoe hard ik hierop gefixeerd was en hoe dit mijn ongeboren kind in gevaar zou brengen.

Ik ging naar een vroedvrouw, naast mijn gynaecologe. Zij was erg pro natuurlijke geboortes, en volgens haar was er geen probleem. Gynaecologen konden nogal eens overdrijven.

Ik wist niet wat ik moest doen. Zwanger zijn was niet meer leuk, ik was toch wel bezorgd. Ik was ook bang dat ik mijn baby in gevaar zou brengen juist door de medische interventies. Bij mijn vroedvrouw had ik een cursus hypnobirthing gevolgd en dit had mij veel vertrouwen gegeven in het natuurlijke proces, maar eveneens erg wantrouwig naar de medische wereld.

Van mijn gynaecologe mocht ik wachten tot maximaal 39 weken, al zag zij liever een inleiding op 38 weken. Mijn vroedvrouw besloot voetreflexologie toe te passen op 38+4, iets wat zij zo bleek achteraf, nooit had mogen doen, en die dag begonnen de weeën.

Mijn water brak, maar bevatte meconium. We reden naar het ziekenhuis, en aan de monitor bleken de harttonen enorm laag te zijn. Onmiddellijk werd er ingegrepen met een keizersnede. 

August werd geboren met een licht zuurstoftekort en doet het nu top maar hadden we langer gewacht had het fataal kunnen zijn.