Mijn kraamweek

Hoera! Tess is geboren, ’s ochtends zag Tess het levenslicht en ’s middags besloten we, na eerst samen genoten te hebben van dit prachtige alien-achtige wezentje, de waarschijnlijk zeer trotse opa’s en oma’s in te lichten. En gelijk hadden we; ze waren beretrots!

De borstvoeding kwam al gelijk op gang en Tess deed het vanaf het begin al erg goed. Helaas ging het met mij nog niet helemaal goed, ik kon na de bevalling niet plassen en kreeg steeds meer last van complicaties hierdoor. De verloskundige kwam langs en besloot dat we toch naar het ziekenhuis moesten voor een zogeheten verblijfskatheter.

De weg ernaar toe was niet zo’n pretje; na de bevalling zitten in de auto is niet echt leuk, of nou ja eigenlijk helemaal niet leuk! Ik dacht op dat moment nog dat zitten in de auto de ergste ervaring was… Nou, die onmogelijk harde rolstoelen van het ziekenhuis maken dat je graag weer de auto in wil!

Gelukkig mocht ik al snel op een kraamkamer in een bed en werden we snel geholpen. Ik kreeg een katheter welke 4 dagen moest blijven zitten én wat een opluchting was het dat mijn blaas leeg was! Het genieten kon nu echt beginnen, dus weer op naar huis! Stiekem bleek later ’s nachts dat de katheter ook wel erg gemakkelijk was; ’s nachts hoefde ik namelijk niet naar de WC te strompelen om te plassen!

De eerste nacht vond ik verder erg spannend, maar als ik eraan terugdenk is deze nacht omgevlogen. J. verschoonde Tess ’s nachts en ik gaf borstvoeding. Dit heb ik toch als een bijzonder gebeuren ervaren, omdat de rest van de wereld zo goed als slaapt!

De dagen hierop volgend gingen een beetje in een waas voorbij, directe familieleden kwamen langs om de kleine meid te bewonderen, om de 2 à 3 uur de dame voeden en zelf werd ik erg goed verzorgd door de kraamhulp. Helaas mede door de katheter kon ik nog niet (lang) staan en had ik ook nog vrij veel pijn.

Gelukkig was het snel dag 4 in de kraamweek. Deze dag stond een dag opname in het ziekenhuis op het programma, de katheter mocht er die dag weer uit. Erg praktisch in de stuwingsdagen, NOT! Ik denk dat mijn borsten wel 5 maten groter waren en helaas kregen we niet hele fijne begeleiding in het ziekenhuis voor wat betreft borstvoeding geven. Jammer genoeg moesten we uiteindelijk ook nog wat langer blijven dan verwacht…

Als de katheter eruit gehaald wordt moet je namelijk ‘bewijzen’ dat je nu wel kan plassen. Dus hup katheter eruit, drinken, drinken en nog meer drinken en dan plassen! Daarna controleren ze met een katheter of je goed kan uit plassen. Zit er nog teveel in je blaas, dan heb je pech, dan moet je daarna 3!!! keer hetzelfde riedeltje doen. En natuurlijk ik had nog teveel in mijn blaas, dus weer drinken, drinken, drinken, plassen, katheter erin en er weer uit en repeat. Deze dag is dus vier keer een katheter ingebracht en daardoor heb ik deze dag een beetje uit mijn herinneringen verbannen!

Om 16.00 uur (we waren er rond 10.00 of 11.00 uur) kwam het verlossende woord dat ik toch goed kan uit plassen en mocht ik zonder katheter weer naar huis! Verder met genieten, dacht ik…

J. moest deze dag voor het eerst weer werken. Dat was wel even slikken, omdat ik nog steeds niet heel veel zelf kon bewegen. Mede doordat ik meer en meer last van mijn ‘onderkant’ kreeg, besloot ik om de kraamhulp er maar na te vragen. Gêne ken je toch niet meer na een bevalling, dus toen ze vroeg of ze even mocht kijken liet ik dat maar toe. Ik had geen hechtingen, dus hoefde ze er niet eerder naar te kijken. Ik had één dikke bilspier, of nou ja zo voelde het… Wat het precies was weet ik eigenlijk niet. De kraamhulp concludeerde dat we het beste de verloskundige er even naar konden laten kijken, die kwam toevallig ook deze dag even langs.

Na een poging tot Tess zelf badderen, wat niet zo’n succes was; want ik kon nog steeds niet lang staan… Kwam niet veel later de verloskundige, die er gelijk even naar ging kijken. Ze besloot me door te sturen naar een gynaecoloog. We konden gelijk terecht bij het ziekenhuis, aangezien J. aan het werk was besloot, gelukkig, de kraamhulp met mij mee te gaan. Officieel gezien mag ze dat niet met haar auto, maar ik zat middenin de ‘kraamtranen’ door wederom dit slechte nieuws.

Het hele hebben en houwen, en ja daarmee doel ik ook op dochterlief, werd bij de kraamhulp in de auto gezet. Niet veel later mocht ik weer plaatsnemen op die heerlijke ziekenhuis rolstoel en werd naar de gynaecoloog gereden.

Ook hier geen schaamte en hup die benen in de standaard, zodat er eens goed naar gekeken kon worden. Al snel kwam de conclusie dat ik toch was ingescheurd, op een plek waar dat niet vaak voorkomt (omhoog), dus is het niet opgevallen bij de dienstdoende verloskundige. Op dag 5 is het herstelproces ook al zover gaande dat het ook niet meer gehecht kan worden, dus paracetamol en arnica werden mijn nieuwe vrienden.

Met paracetamol kwam ik de dagen beter door en op dag 7 van de kraamweek kon ik eindelijk wat meer zelf en ook even beneden zitten! Dat was wel een mijlpaal hoor.

Door alle gebeurtenissen deze kraamweek kregen we nog twee dagen verlenging van de kraamhulp, weliswaar door een ander persoon, maar het was nog wel even prettig om net wat meer kneepjes te leren van het verzorgen.

Het was een heftige week, maar ik ben erg blij dat het met Tess wel erg goed ging! Ze was binnen een week alweer terug op het geboorte gewicht, liet ’s nachts 3 uren tussen de voedingen en huilde weinig. Een genot om voor te zorgen!