Mijn "kots"bevalling.

Nadat 2x het strippen was mislukt, mocht ik 1 september naar het ziekenhuis voor een extra 41 weken controle. Er was nog genoeg vruchtwater, de placenta deed nog goed zijn werk en onze kleine bewoog nog heerlijk. Ook vandaag werd strippen niets. Er werd gevraagd wat ik wilde; Doorlopen tot de 42 weken, en de komende week dus afwachten wat er zou gebeuren of afspraak maken om in te leiden. Hier hoefde ik niet over na te denken; Leid mij maar in. Mijn conditie holde achteruit, en kon amper nog iets alleen.

Een dag later begonnen spontaan de weeën, om half 7 's avonds, tijdens het pizza eten. (Tsja.. Het geheugen is een raar iets..) Mooi! Dachten we, dan hoeven we morgen niet meer naar het ziekenhuis, dan is het er misschien al! Maar na 2 uur stopte de weeën, en ben ik rustig de nacht ingegaan.

Die maandag stond ik rond 2 uur ingeplant om ingeleid te worden. Dit viel me alles mee. Al snel begonnen het wat vreemd te voelen in mijn buik, soort menstruatie krampen. Rond half 6 leek het wel redelijk serieus te worden. Mijn partner was nog snel even naar dat restaurant met de grote gouden M gelopen, omdat hij in het ziekenhuis niets meer kon krijgen. Om half 7 heb ik hem terug gebeld; "Nu hier komen, het kan elk moment komen!" Nou.. Had ik het even mis.

Om 7 uur hebben we de verpleegkundige maar eens opgeroepen, die heeft me aan de CTG gelegd, en dat was allemaal prima. Hier heb ik enige tijd aangehangen, en de weeën waren goed te doen. 

Rond een uur of 10 ben ik onder de douche gaan staan, wat een genot! Na enige tijd mijn man uit de douche gezet, want ik moest naar de wc. Ineens werd ik kotsmisselijk, binnen handbereik stond een wasmand, en hier alles in uitgebraakt en aan het noodkoortje getrokken. Ondertussen had ik mijn man ook weer binnengeroepen. De verpleegster stelde me gerust, en zei dat dat vaker voorkomt, en dat het waarschijnlijk zo wel weer over zou gaan. HAD ZIJ HET EVEN MIS.

Rond een uur of 2, dacht ik dat mijn vliezen gebroken waren, en riepen we de nachtploeg. Ze waren nog niet gebroken, en de ontsluiting leek wel redelijk te verlopen, ondanks dat ik braakte bij elke wee, en ik geen idee had aan welke kant mijn lichaam het hardst aan het werk was.

2 uur later hebben we ze weer opgeroepen, toen had ik zo'n 6cm. Ik mocht door naar de verloskamer, nog steeds braken bij elke wee.

Hier ben ik weer even lekker onder de douche gaan zitten. Mijn man zat in de kamer naast mij, in de veronderstelling dat hij me wel zou kunnen horen als er iets was. Ook dit hadden we mis. Ik probeerde op te staan om me af te drogen, maar zakte door mijn benen. ik kreeg er geen geluid meer uit, en het lukte me amper om aan het noodkoortje te trekken. Al snel kwam de verpleegster, die me in handdoeken en een laken in heeft gewikkeld en op bed heeft gelegd. Nog steeds constant brakend.

Om 7 en 10 uur werd de ontsluiting nog eens gemeten; 6cm, Net als om 4 uur 's morgens. Om 10 uur heb ik gevraagd om een ruggenprik, dit mocht niet meer, want ik was al te ver. Ik mocht nog wel een pompje. Hoe beroerd ik me ook voelde; Geen pompje! Wel kreeg ik een infuus en iets tegen de misselijkheid. Fijn, niet meer elke wee braken, maar om en om. 

Om 2 uur werd ik weer gecheckt; 6cm. Ik werd aan de wee-opwekkers gelegd en vliezen werden gebroken. Het braken kwam weer bij elke wee terug met een weeënstorm, en slaakte ik kreten uit waar ik zelf bijna bang van werd. Al snel kwam deze verloskundige er achter dat dit niet ging werken. Ik mocht een ruggenprik. Tussendoor heeft er nog een verpleegkundige geprobeerd (haast dwingend) dat ik op zo'n skippybal moest gaan zitten, ik kon amper nog rechtop zitten, laat staan op zo'n stom ding! 

Toen kwam de ruggenprik, wat een genot! Mijn man ziet me nog steeds zitten, daar op de hoek van dat bed. Een half dood vogeltje. Ik kon amper nog praten, of zelf zitten. Ik was gesloopt.

Eerst ging mijn linkerbeen op uit, daarna de rechter. Rechts heb ik ook de weeën ietsjes langer door gevoeld dan op links. Ik vond het een hele vreemde ervaring.  Maar het gekste was nog, dat toen die prik goed werkte, ik weer dom praat had. Ik zat in mijn benen te prikken; "Hee hier voel ik nog wel iets, en hier niet meer! Ooh, ik voel hier nog iets van een wee." Wat een opluchting. Ik heb ook direct een stretcher geregeld voor mijn man, en zelf heb ik ook nog even een powernap gedaan.

Rond 5 uur vroeg de verpleegster of ik ook iets wilde eten, hier had ik totaal geen zin in, ondanks dat mijn misselijkheid weg was. Daarna bood ze me een raketje aan, dat zag ik wel zitten, een beetje suiker en die vieze smaak uit mijn mond.

Rond 7 uur gaf ik aan dat ik iets anders voelde, maar dat kon nog niet volgens de verloskundige, goh ook zij had het mis. Na 3x aandringen van mij, dat ik toch echt weer iets aan het wegpuffen was, besloot ze toch even snel te voelen en schrok, 10cm en het hoofdje stond er voor!

Ik mocht mee gaan persen, een uur en 2 minuten later was ons mannetje daar; T! Eindelijk konden wij zijn naam hardop uitspreken en in onze armen sluiten. Dit stuk ging me een stuk beter af.

Ondertussen waren we precies 27 uur verder en moesten we nog een nachtje blijven, omdat T. in het vruchtwater had gepoept en de kinderarts niet meer aanwezig was.

Nergens had ik gelezen of gehoord over zoveel braken tijdens de bevalling. De verloskundige en verpleegkundige zeiden beide dat het vaak voorkomt. Ik had het graag van te voren geweten, dat dit kon gebeuren. Ik heb mezelf met geen enkel verhaal bang weten te maken, en ben heel open minded mijn bevalling ingegaan. Maar nogmaals; ik had het fijn gevonden om te weten dat het er ook bij kan horen. Daarom mijn verhaal, ik wil er meer kenbaarheid aan geven.

Zijn er meer die zoveel hebben gebraakt tijdens de bevalling? En hoe heb jij het ervaren?