Mijn inleiding door Diabetes Gravidarum

Vanaf 28 weken werd het na een suikertest duidelijk, ik had zwangerschapsdiabetes. Hier komt vrij veel poespas bij kijken. Zo moet je naar een diëtist, de gynaecoloog en wekelijks bloedsuikers doorsturen naar de diabetesverpleegkundige. Ik dacht nog; ach, als het alleen bij 4x per dag prikken blijft vind ik alles best. Als ik maar niet hoef de spuiten. 

Jammer joh, vanaf 34 weken werden mijn suikers te hoog en moest ik bij iedere maaltijd insuline gaan spuiten. Hierdoor werd ik klinisch, maar dit vond ik niet zo erg. Ik wilde toch in het ziekenhuis bevallen. 

De gynaecoloog adviseerde mij een duidelijk geboorteplan op te stellen, dus dit deed ik. Voor mij waren 2 dingen HEEL duidelijk. Als ik de pijn niet meer aan kon wilde ik een ruggenprik en als ze mij moesten inknippen wilde ik het ABSOLUUT NIET weten. Dat inknippen was mijn grootste angst, want ik dacht alleen maar: dat kan nooit helemaal goed komen. 

Door de diabetes werd besloten dat ik met 38 weken ingeleid moest worden. Maar omdat wij ook nog ‘even’ een huis gekocht hadden en op 17 december de sleutel kregen, werd na een lange discussie besloten om met 39 weken in te leiden.

Op 20 december stonden we om 5.30 u naast ons bed, vol van adrenaline. De gynaecoloog had ons verteld dat een inleiding dagen kon duren, maar hier probeerden wij niet teveel over na te denken. Onderweg naar de auto keken mijn man en ik elkaar aan en zeiden; als we thuis komen zijn we papa&mama. 

Om 7.00 u moesten we melden in het ziekenhuis. Bij de eerste check 1 cm ontsluiting, dus gingen we ‘primen’. Wat een walgelijk woord.... Die dag heb ik 3x een tablet gekregen wat de baarmoedermond moest verweken en wat weeën zou geven. Verrassing; op wat krampjes na gebeurde er precies niets! Maar naar huis mocht ik niet. 

Aangezien mijn man nergens wakker van word ‘s nachts, heb ik hem verplicht om bij mij te blijven. Het zal mij niet gebeuren dat de politie hem ‘s nachts wakker moet maken omdat meneer zijn telefoon niet hoort en hierdoor vervolgens de geboorte van zijn zoon mist. Achteraf niet nodig geweest, want ook ‘s nachts gebeurde er niets. 

De volgende ochtend moest ik om 8.00 u klaar liggen voor de verloskundige. En ja hoor, 2 cm ontsluiting dus tijd om mijn vliezen te breken. Voordat ze duidelijk verteld had dat ze mijn vliezen ging breken, plonsde het water eruit. En toen dacht ik: shit, nu gaat het toch echt beginnen. The fear was real! 

Na een half uur begon de ellende. Weeënstorm na weeënstorm, ik had geen tijd om te rusten. Wat een ellende. Op het CTG was niet te zien dat ik weeën had, want mw had de knoppen niet goed aangesloten... Want ze waren er. Na 3 uur ellende zat ik op 3 cm. Hoe kan dit nou?! Ik heb zoveel pijn! Dus werd besloten om te starten met een infuus met weeën opwekkers. De weeën werden erger en erger, en dan heb ik het vooral over de been- en rugweeën. Wat een ellende, nergens goed voor ook! Inmiddels waren we weer 2 uur verder, het was 13.00 u. De verloskundige kwam kijken hoe het stond met de ontsluiting. NOG STEEDS 3 CM?! HOE KAN DIT?! Dus was ik er helemaal klaar mee. Ik was kapot doordat ik geen pauzes had tussen de weeën door en besloot te vragen om een ruggenprik. 

Gelukkig kon ik vrij snel terecht en zat de ruggenprik om 14.00 u. WAT EEN OPLUCHTING. Toen ik om 14.45 u terug kwam op de verloskamer, had ik 5 cm ontsluiting. Dit was een goede beslissing dacht ik nog. 

Ook mijn man vond het trouwens erg fijn, ik was ineens weer mezelf en kon gewoon weer lief doen. Hij moest eigenlijk naar ons nieuwe huis (remember, verbouwing), maar durfde het niet te vragen. Toen hij eindelijk de moed had gevonden om het te vragen zei ik; schat, ga maar. Ik voel me zo goed, ik ga nog even lekker slapen. Dit even was 4 uur.. En ik had het nodig! Om 19.00 u kwam de verloskundige terug en ja hoor, VOLLEDIGE ONTSLUITING! Maar omdat de kleine man nog niet volledig ingedaald was en ik toch een ruggenprik had, besloten we nog een uurtje te wachten om te kijken of hij verder zou indalen. Ik belde mijn man met de mededeling dat hij rustig naar het ziekenhuis kon komen, omdat we over een uurtje zouden beginnen met persen. 

Precies om 20.00 u stond hij voor mijn neus, klaar voor de strijd. Ik mocht de ruggenprik houden als ik de persweeën goed voelde, maar niets was minder waar. Dus helaas, de pomp werd uitgezet. 

En toen hoorde ik na een uur persen mijn grootste angst uit de mond van de verloskundige. Ze fluisterde tegen de verpleegkundige: dit kan zo niet langer, we moeten gaan helpen. Maar mijn hoofd schreeuwde: NEEEEEEE! Want helpen betekent vacuümpomp & vacuümpomp betekent een knip van hier tot aan de maan. Dat ging mij niet gebeuren. 

Het daaropvolgende kwartier heb ik geperst alsof mijn leven er vanaf hing. En ineens zei de verloskundige; niet persen, puffen! Het hoofdje is eruit. WAT?! NU AL?! Na een kleine wee was daar ineens ons prachtige zoontje. IK HEB HET GEDAAN, HET IS ME GELUKT! Ik kon alleen maar lachen en huilen van geluk, wat een prachtig moment. 

Omdat ik insuline spoot, was ons vertelt dat wij 24 uur moesten blijven. De kinderarts kwam gelijk bij Jayden kijken en alles was goed. Ook zijn suikers werden geprikt en die waren meer dan keurig. Dus hup, dat bed uit en douchen met je luie reet zei ik tegen mezelf.

Van slapen is er die nacht niet veel gekomen, de adrenaline had de overhand. Ik heb de hele nacht naar mijn kleine wondertje liggen kijken, wat was dat heerlijk! 

De volgende ochtend kwam de kinderarts weer langs met het nieuws dat Jayden het zo goed deed, dat we lekker naar huis mochten. De kers op de taart, want na 3 dagen ziekenhuis verlangde ik naar mijn eigen bed. 

Wat betreft de inleiding kan ik alleen maar zeggen: doe mij dat de volgende keer maar weer! De aanleiding, diabetes, was minder. Maar het is zo’n lekker idee dat als je niet voor een bepaalde datum bevalt, je weet wanneer het gaat gebeuren. Ook de gang van zaken (behalve de uitleg en het breken van de vliezen) bevielen mij prima. Ik zou het op deze manier nog wel eens willen doen. Maar dan zonder ruggenprik? Of toch niet....

Jayden Jack, 21 december 2018 om 21.15 u.