Mijn gezonde dochter overleed door medisch fout handelen

Eindelijk na 10 maanden had ik op 14 juni 2017 een positieve zwangerschapstest. 

Direct was ik bang om dit kleine wonder te verliezen. Toen mijn vriend thuis kwam gaf ik hem de testen ( je wil het toch echt zeker weten) ingepakt als een kadootje.

Ik vergeet zijn gezicht nooit meer. Hij was zo blij! Hij kon het niet geloven.

Zo behouden als dat ik ben reageerde ik dat we nog maar niet al te blij moesten zijn. Ik had namelijk PCOS en had dus geen idee waar ik zat qua cyclus. Voor het zelfde geldt word ik toch ineens ongesteld.

Maar nee, dit wondertje bleef zitten! Iedere dag weer was ik zo dankbaar. 

22 februari 2018 was de uitgerekende datum. 1 dag voor mijn eigen verjaardag. Wat bijzonder!

Met 14 weken wisten we dat we een meisje zouden krijgen! Ik had al een sterk voorgevoel dat dit zo zijn. 

Oh wat fantaseerde ik over de toekomst met dit kleine meisje. 

Met 17 weken wisten we haar naam. Ze zou Dani gaan heten. 

Ik genoot met volle teugen van deze zwangerschap. Helaas lag mijn placenta aan de voorkant en voelde ik haar niet altijd even goed.

Ik ben dus wel eens voor een minder leven consult geweest maar gelukkig waren die wel goed. 

Ik had eigenlijk een hele goede zwangerschap met weinig kwaaltjes. 

De uitgerekende datum ging voorbij en er was nog geen teken dat ons meisje zich op korte termijn zou laten zien.

Uiteindelijk heeft mijn verloskundige me 4x gestript maar helaas geen resultaat.

5 maart 2018 begonnen de weeën vlak nadat ik om 12 uur op bed was gaan liggen. 

Yes! Eindelijk. Ik was 41.4 weken zwanger.

De hele nacht heb ik weeën gehad, de verloskundige kwam een aantal keer langs en gooide het op voorweeën. Na 10 uur weeën zwakte ze af en viel ik in slaap op de bank. 

Als de ze weer begonnen moest ik bellen. 

De serotiniteit controle die die dag gepland stond werd afgezegd en verplaatst naar de volgende dag.

Die avond/nacht begonnen de weeën weer.

Na 6 uren rondjes lopen was ik op, ik wilde pijnstilling. Ik had al 2 nachten niet geslapen en weeën gehad. 

Ik zat nog maar op 3cm ontsluiting dus het eind was ook nog niet in zicht.

We gingen naar het ziekenhuis. Daar werd ik aan de CTG gelegd. 

Deze bleek sub optimaal te zijn waardoor ik geen ruggenprik kon krijgen. Ik zou een pompje krijgen.

De verloskundige van het ziekenhuis controleerde mijn vliezen. Ze waren gebroken en er kwam dikke meconium naar buiten. Ze liet het aan me zien. Ik wist niet wat ik moest denken en vertrouwde volledig op hun expertise. Zij deden verder niks op dat moment.

Ik zag een dip in Dani haar hartslag. Mijn eigen verloskundige lachte dit weg en zei; ' nee hoor, hij pakt jou hartslag dan even'. Mijn hartslag nu 60? Dat kan bijna niet. Maar goed ik heb het eerder gehad bij een CTG dus het zal wel kloppen.

Ik heb niet meer op de CTG gelet want de weeën kwamen iedere minuut. Met het pompje was het goed te doen maar ik was er erg suf van.

We kregen te horen dat ze een bloedmonster af moesten nemen van Dani omdat de CTG niet goed was. 

De verloskundige van het ziekenhuis had dit met de dienstdoende gynaecoloog besproken. Zij had bij hem aan gegeven nog niet vaak een bloedmonster te hebben afgenomen en vroeg of hij mee kon kijken. Hij zei; ' probeer het maar gewoon '. Na een uur was het haar nog niet gelukt en kwam de gynaecoloog het bloedmonster afnemen. Ook hem lukte dit niet meteen. Hij deed er ook nog 30 minuten over. We waren inmiddels 3 uur verder na het constateren van de meconium en de slechte CTG.

Toen kwam de uitslag van het bloedmonster. 

Ik vergeet nooit meer het gezicht van de gynaecoloog. 

CODE ROOD SPOEDKEIZERSNEDE NU.

Met een noodgang reden ze me door de gang richting de OK.

Ik was zo suf, maar zag de paniek in ieders ogen. Onderweg heb ik 3x gevraagd; 'gaat mijn kindje dood?' 

Het antwoord wat ik kreeg was; 'we gaan er alles aan doen om dat te voorkomen'.

Het was druk op de OK, er heerste paniek. Het ging allemaal heel snel. Ik kreeg een kapje op en toen werd alles zwart.

Toen ik wakker werd was ik alleen. Mijn buik was leeg en deed zeer.

Ik werd gefeliciteerd door verpleegsters. Het was heel gek om Dani haar naam te horen. Waar is ze? Waar is mijn vriend? Ik wil naar ze toe! 

Onderweg stelde ik allerlei vragen aan de verpleegsters maar ik kreeg geen antwoorden. Ze keken elkaar alleen maar heel bezorgd aan. Ik vond het heel raar dat ze me negeerden. Achteraf wisten ze gewoon niet wat ze moesten zeggen.

Toen ik de kinderafdeling op kwam zag ik mijn vriend. Hij glimlachte, oh gelukkig hij lacht. Alles gaat goed.

Niets bleek minder waar.

Daar lag ze, aan allerlei apparatuur. Ik zag haar bijna niet.

Ik kon door de keizersnede niet goed overeind. Dus kon haar niet goed bekijken. Ik barste in tranen uit. 

De kinderarts vertelde dat Dani ernstig zuurstoftekort heeft gehad en dat een arts van het Sophia kinderziekenhuis haar zou komen halen voor een behandeling bij hun op de IC. 

Iedereen wenste me sterkte. Ik wilde felicitaties en geen sterkte! Ik was er van overtuigd dat het goed zou komen met haar.