Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #ziek
  • #ziekenhuis
  • #bevalling
  • #bevallingsverhaal
  • #operatie
  • #sterk

Mijn eerste bevalling werd een trauma...

"Ik wil haar zien! Wil haar voelen! Ik wil bij haar! Maar dit ging wel even duren omdat ze bezig met haar waren. Wat een hel, wat een hel! Mijn kindje is gewoon... levenloos geboren..."

Het is alweer bijna 22 weken geleden dat ik ben bevallen van mijn tweede kindje. Iets wat je als moeder nooit zal vergeten en als de dag van gisteren kan herinneren.

Mijn eerste bevalling was een nachtmerrie, één die ik niemand anders zou durven toewensen...

Ik was 40+2 zwanger (2015) toen ik rare pijnen kreeg in mijn buik. Mijn hele zwangerschap was normaal verlopen, alleen op het einde een hoge bloeddruk, maar dat werd goed in de gaten gehouden.

Normaalgesproken ben ik best hard en is mijn pijngrens echt hoog! Maar die pijnen... die kon ik echt niet verdragen. Dus had ik de verloskundige opgebeld. Die nacht moest ik het aankijken en als het in de ochtend nog steeds zo was moest ik weer bellen.

Zodoende 's ochtends weer gebeld, wat een hel was dit! Ik had ontsluiting maar niet veel, maar toen ze me vroeg wanneer ik haar voor het laatst gevoeld had begon ik me af te vragen wanneer dit nou inderdaad was ... “Voor al die heftige pijnen zei ik”. Aangezien mijn verloskundige al eerder een nare bevalling had meegemaakt, wilde ze me laten controleren in het ziekenhuis. Dat zat vol, dus moesten we naar een ander ziekenhuis. Dit werd uiteindelijk Renier de Graaf.

Daar aangekomen aan de CTG-scan gelegd. Ik lag hier langer dan een uur aan. En wij vroegen ons al af toen we iedereen aan zagen komen en ook weer weg zien gaan waarom ik er nog lag. “Omdat ze geen variatie zagen in de hartslag van de baby”. Uiteindelijk hebben ze met een echo gekeken, en toen stond alles even stil. Ze keken, en ze vertelde me dat ze 'weinig leven zag in de baby'. Alles stopte... behalve mijn eigen ademhaling. Nee dacht ik, nee dit overkomt mij niet!

Ze vertelde mij dat de baby zo snel mogelijk ter wereld moest komen en dat ik dus werd ingeleid. Toen dat eenmaal gebeurd was en ik naar de kamer gereden werd en ik net mijn plekje had gekregen stonden er twee artsen en de gynaecoloog aan m'n bed.

“We gaan uw baby nu meteen halen, en dit zal gebeuren met een spoedkeizersnede. Laat alles even maar over je heen komen want alles gaat nu snel.”

En dat ging het zeker. Ze maakten mij gereed voor de O.K.

Wat gaat er gebeuren? Gaat alles goed? Hoe is het met de baby? Kan ik dit wel aan? Teveel vragen ... te weinig tijd.

Eenmaal in de O.K. werd ik snel geïnformeerd over de ruggenprik. Wat vond ik dit naar zeg .. maar het moest. De baby moest gehaald worden! Dus ga je over op je kracht waarvan je dacht dat je die niet had. Nog niet wetende wat er nog komen ging ....

Minuten later, wat wel uren leken was ze daar! Ons meisje! Ze hielden haar boven me over het afscheidingsdoekje zodat we haar konden zien. Daar is ze! Overladen met emoties, liefde en vragen ... want , waarom huilde ze niet? En waar is Rick heen?

Daar lag ik dan, alleen, met mijn buik open, een leegte, geen partner bij me .... gaat iemand mij nog iets vertellen? Ik werd gerust gesteld door de mensen van de O.K.

Toen ze mij weer dicht hadden gemaakt, werd ik naar de uitrust kamer gereden. Met een warme deken om me heen en de rillingen van de kou. Of was het niet van de kou? Kwam het doordat ik misschien al voelde wat er was ...

De gynaecoloog kwam bij me staan, en vertelde me dat me benen zo weer gevoel zouden krijgen en de kou minder zou worden. Maar dat was niet wat ik wilde horen. Me meisje, waar is me meisje, ik wil haar zien!, gaat alles goed? Waar ik Rick? Wanneer kan ik haar zien? Toen wist ik dus nog steeds van niks.

Daar kwam Rick, en toen begon de gynaecoloog te vertellen dat het niet goed ging met onze meid. Dat ze zonder zuurstof ter wereld was gekomen. En dat ze met een groot team aan haar bezig waren ....

Hehhhhhhh??? Wattttt? Nee!!! 

(Ze had meconium (poep) in haar longetjes gekregen en dit gebeurt dus alleen als de baby in het vruchtwater poept. En dat gebeurt weer als de baby niet op zijn gemak meer zit of in angst zit. Een teken dat het dus niet goed ging. Helaas was mijn vruchtwater ook niet gebroken want dan hadden we het al eerder geconstateerd. Normaal als baby’s meconium dus in hun longetjes krijgen pompen ze het eruit en is het wel oké. Maar bij Jadey zat er dus zoveel in, dat haar longetjes het niet meer aankonden.)

Rick stelde me gerust, na 20min in de uitrust kamer werd ik naar een zaal gereden. Daar werd ik warm ontvangen door de verpleegster, wat ik toen precies nodig. Iemand die me even een soort afleiding gaf. Ik kreeg een foto in me handen van onze meid. Met een mond kapje op voor zuurstof, en tenger en “levenloos”. Ik zag het gewoon.

Ik wil haar zien! Wil haar voelen! Ik wil bij haar zijn! Maar dit ging wel even duren omdat ze bezig waren met haar. Wat een hel, wat een hel! Mijn kindje is gewoon... levenloos geboren.

Toen we bij haar mochten komen werd ik naar de IC gereden, daar lag ze ons kleine perfecte hummeltje. Twee uur later zag ik haar dan voor het eerst. En kon ik haar langer zien en bekijken als in de O.K.

Ze vertelden alles over hoe ze er voor stond, maar bij mij kwam dat niet meer binnen. Ik was alleen bezig met Jadey. Zo is het de hele rit geweest, niks kwam er bij mij binnen. Ik was alleen met me hoofd bij ons kleine meisje.

Maar het ging niet goed met haar en zag er ook niet best uit. Uren later vertelde ze dat ze haar niet verder konden helpen, en dat we overgebracht moesten worden naar het LUMC in Leiden. Daar waren ze beter gespecialiseerd als Delft. Die zelfde nacht zijn we dus overgeplaatst. Ik in de ambulance en die kleine meid apart. Wat gebeurde er allemaal? Je bent toch in een ziekenhuis, die kunnen je toch beter maken?

Aangekomen in Leiden brachten ze mij naar een kamer, en vertelde ze me dat ik écht even moest slapen en rusten ... ook ivm de operatie die ik had ondergaan. Die nacht geen oog dicht gegaan of course. 'S morgens vroeg rond een uur of 05:00 kwam de kinderarts van het LUMC me kamer binnen, en ik merkte al aan zijn doen van praten dat het niet goed ging. Toen hij mij dat vertelde bleven de tranen lopen. Ze waren de hele nacht bezig geweest met mijn kleine meisje. Om haar sterk te houden, en te laten overleven.

“Als u mij het nummer van u partner kunt geven, bellen wij die op en dat hij zsm hierheen komt, want het kan zijn dat jullie afscheid moeten nemen.”

Ik kon niet geloven wat me verteld werd, ik was alleen, en voelde me zo machteloos en eenzaam.

Ik werd meteen naar de IC gereden waar Jadey lag, ze zetten mijn bed precies naast die van haar neer, die vol lag met draadjes, plaatjes, plakkertjes, medicijnen... mijn kleine Jadey baby.

Ik pakte haar handje vast, eindelijk... eindelijk kon ik haar aanraken en voelen. Maar toen ik dat deed, ging er een shock door mijn lichaam..... Haar handje was zo kill, zo slap, zo fragiel en inderdaad “levenloos”. Mijn hart stond stil, daar lag ik dan alleen, met haar handje in mijn hand. De tranen bleven non-stop over mijn wangen vloeien. Dit was het, dit was het dan ... De eerste aanraking en ik moest je meteen al “loslaten”. Ik voelde mij machtelozer dan ooit, dit kan niet .. waarom .. Waarom?!

Toen Rick binnen kwam liepen de emoties nog hoger op. Hij zag aan mij al dat dit niet goed was. En dat is wat hij me ook zei toen die me omhelsde. Nee! Nee! Dit kon die niet zeggen, en ik niet geloven. Want dit is niet het einde van iets moois wat net 12uur was geboren. Want sinds ik haar handje had gepakt, had ik hem niet meer losgelaten. Af en toe tussen die enorme emoties en huilbuien voelde ik haar handje een “shock” geven. Dit ... dit vertelde mij dat we hoop moesten houden! Dat ze aan t knokken was om te overleven. Het enige wat wij moesten doen was hoop houden en alle vertrouwen in dat kleine mini meisje hebben. ONS MEISJE!

De kinderarts kwam vertellen dat ze ook hier niets meer voor haar konden doen. Wat ze konden doen voor haar hadden ze gedaan, de hele nacht.... Maar ook dat mocht niet baten voor ons meisje. Het enige wat haar nog kon redden was in het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Daar hadden ze een ECMO apparaat waar haar leventje gered kon worden. Maar dat was niet zonder risico’s. Want de weg ernaar toe, het transport, was een groot risico.

Omdat ze al aan zoveel medicatie zat moest ze per spoed transport overgebracht worden. Maar dit was precisie werk omdat alle apparatuur en medicatie afgekoppeld moest worden en in het Sophia weer terug gekoppeld moest worden. Een gebedje, dat is waar ik om vroeg. Voor t eerst in me leven echt zitten bidden dat dit ons bespaard moest blijven. Je bent in overlevingsstand. Je word geleefd in zo’n situatie. Alles om je heen doet er niet meer toe. Alle energie in ons meisje, in ons gezin!

De rit naar Rotterdam werd voorbereid, onder toeziend oog van papa&mama. Jeetje meisje, wat ben jij sterk. En jij gaat ons nog meer versteld doen staan dacht en hoopte ik toen. Een handkus op de couveuse voor een goed verloop en ze werd weggereden naar het transport. Ik werd per ambulance overgebracht achter haar transport aan richting Rotterdam met mijn gedachtes maar bij een ding... laat het haar het alsjeblieft overleven, laat haar alsjeblieft een beschermengel hebben. ✨

Aangekomen in het Sophia werd ik naar mijn kamer gereden. Even later stapte ook Rick binnen. We kregen te horen dat alles voorspoedig was verlopen! Me hart kreeg meteen een rustmoment. “Zie je ... “ gaat er in me hoofd om, het is een vechtertje!

Jadey lag op de IC en de artsen en verpleegkundige waren bezig. Het ECMO apparaat wat haar leventje zou redden daar waren ze nu mee bezig. Nog geen 24 uur oud en nu al een operatie. Een operatie tussen leven en dood ...

Gelukkig was het leven, want de artsen vertelde na een paar zenuwslopende uren dat het een geslaagde operatie was, en dat alles voorspoedig was verlopen.

Zij zeiden ook dat ons meisje echt een wilskracht heeft om dit te overleven!

We mochten bij haar, op de speciale kinder-IC, waar nog meer kindjes/baby’s lagen met speciale toedieningen.

Daar lag ze, ons meisje ... onder allemaal draadjes, plakkertjes, slangetjes, allemaal piepende apparaten achter haar, allemaal medicatie .. maar daar door heen gekeken zagen we haar dan.Ons meisje, lag daar in d'r luiertje, vechtend voor haar leven! Wat een knokker, wat een kanjer, wat een levenskracht in dat kleine lichaampje.

Er gingen drie dagen voorbij in het Sophia toen we te horen kregen dat ze zo hard had gevochten voor haar leventje dat ze van het ECMO apparaat mocht omdat ze zelf zo sterk was dat ze al zelf mee ademde. Opgezwollen van de medicatie gingen we de reis weer terug. Ik was ontslagen uit het ziekenhuis en me meisje kon terug naar LUMC. Want naar huis zat er voorlopig nog niet in.

Aansterken op de IC is wat ze nu moest doen. En dat deedt ze! We waren niks anders gewend van haar! Maar daar kreeg ze veel testen en onderzoekingen. Want ze had immers zuurstofgebrek gehad, en daar heeft ze uiteindelijk hersenbeschadiging aan over gehouden. Ik klapte weer helemaal in elkaar toen de kinderarts ons dat vertelde.

Wel op twee plekken zat de beschadiging. Boven in haar hersentjes (grove motoriek) en rechts achterin (linkeroog).

We konden niks doen ... niks waardoor dat zou kunnen veranderen. Een harde feit ...

Ons enige hoop daarin was Jadey zelf. Zij moest zich gaan ontwikkelen. En in die ontwikkeling kon je pas in opmerken of het schade had achtergelaten. Maar die ontwikkeling duurde 3/4 jaar .. Gaat ze dalijk lopen? Functioneert ze dalijk “normaal” kan ze dalijk dr benen gebruiken, kan ze dr armen gebruiken? Hoe zit het met dr oogje? Kan ze dalijk wel zien? Of is ze aan 1 kant blind? Heeft ze dalijk een verstandelijke beperking? .. al die vragen konden niet beantwoord worden. Er zat een kans in dat het kon ja... maar ook een kans dat het niet kon.

“Omdat ze zo klein is, nemen vaak de goede deeltjes van de hersenen de beschadigde deeltjes over.” zei de kinderarts van Jadey.

En dat is precies wat erbij Jadey gebeurd is. Wat mogen wij in ons handjes knijpen. Elke dag weer. Als we toen wisten hoe ze er nu voor zou staan ... hadden we nooit in angst, wanhoop, verdriet, pijn, onwetendheid, ongeloof, en de automatische piloot geleefd. Maar dan hadden we ook nooit zo geweest hoe we nu zijn .. het heeft ons gemaakt hoe we nu zijn. Hoe we nu tegen dingen aan kijken en hoe we met dingen om (moeten)gaan. Van de dag nog steeds in afwachting wat zij met dr ontwikkeling gaat doen. Want we zijn er nog niet. Er komen nog zoveel dingen voor dr aan die ze “moet” gaan doen ..

Uiteindelijk heeft Jadey 1 maand in 3 verschillende ziekenhuis gelegen. Heeft ze echt mega hard moeten vechten en heeft ze nooit opgegeven. En dat is precies hoe zij is. Geen opgever, maar een doorzetter ook al heeft ze nu dat extra zetje nodig, ze doet het! En zoals ik van het begin af aan al had, heb ik 101% vertrouwen in haar. In mijn meisje, in mijn kanjer ...

Afgelopen jaren waren in belang van Jadey. Veel controles gehad, veel testen moeten door staan, veel afspraken in alle ziekenhuizen, veel artsen gezien, veel fysio gehad, logopedie gekregen .. en nog steeds zijn we in afwachting van haar ontwikkeling.

Veel mensen weten dit niet, en zien haar als een doorsnee meisje, en geloof me dat is ze ook, denk wel meer als dat. Maar het is een klein meisje met grote kracht en een heftig verleden!

En gelukkig, en daar zijn we heel dankbaar voor, heeft ze er tot nu toe “niks” aan overgehouden. Enkel dat ze pas met 2,5 liep, en nu pas de grove motoriek dingen kan uitoefenen. Maar weetje, als dit t ergste is ben ik allang opgelucht!

Helaas is mijn eerste bevalling dus wel een trauma geworden in mijn leven. Hoe zeer je dat ook niet wilt, het is en blijft de geschiedenis. En soms word je daar aan herinnerd/geconfronteerd ... Dat is dus wat er gebeurde bij mijn 2e bevalling.(2019)

Wordt vervolgd..... 

4 jaar geleden

❤️❤️❤️❤️❤️ Als het met haar goed gaat, gaat het automatisch met mama ook goed!

4 jaar geleden

Ah zo heftig zeg!! Maar gelukkig dat het met jullie nu zo goed gaat ❤❤