Mijn eerste bevalling was geen pretje

Eindelijk heb ik nu de moed om mijn verhaal te vertellen van mijn eerste bevalling.

Mijn eerste zwangerschap verliep moeiteloos! Niet ziek, zwak en misselijk. Ik kon alles tot het eind van mijn zwangerschap. Ik ben zelfs nog eind februari naar de huishoudbeurs geweest en op 30 maart bevallen van een prachtige dochter.

De bevalling begon vrijdag op zaterdag en was al vrij regelmatig om de 5 minuten en een minuut lang, na een uur hadden we de verloskundige gebeld. Die kwam en pas 1 cm ontsluiting, de weeen moesten krachtiger worden volgens de verloskundige. Zaterdag overdag heb ik tussen de weeen samen met mijn vriend de hond nog gewassen, dit lukte nog wel. De weeen werden s avonds toch wel erg krachtig dus na een uur toch maar weer gebeld. Pas 3 cm ontsluiting. Er werd weer gezegd dat de weeen nog krachtiger werden. tja geen idee hoe krachtig, het is de eerste keer! Maar inderdaad het kon nog veel erger!

Jeetje wat een pijn kun je hebben van die weeen, want zaterdag op zondag nacht hebben we de hele nacht niet geslapen, ik ben op een gegeven moment naar beneden gegaan omdat ik de weeen niet meer goed kon opvangen, ( ik had buik en rugweeen tegelijk!) uiteindelijk was het voortaan zo erg dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding ( terwijl ik daar tegen ben, vroeger kon het toch ook zonder waarom nu niet? en ik wilde graag een thuisbevalling) De verloskundige kwam rond half 5. 5 cm ontsluiting! Er werd me verteld dat het gemiddeld nog minimaal 5 uur ging duren bij het eerste kind, dit kon ik niet aan! Dus met gemengde gevoelens naar het ziekenhuis gegaan!

In het ziekenhuis daar begon de ellende!

De verpleegster sloot mij aan op een computer zodat ze de hartslag van de baby kon zien en zodat ze kon zien of de weeën die ik had regelmatig waren. Nou dat kon ik wel vertellen of ze regelmatig kwamen. Dit moest een half uur zitten voordat ik pijnbestrijding kon krijgen. Ik wilde die pijnbestrijding nu en niet pas over een half uur!!

De verloskundige van het ziekenhuis deed het inwendig onderzoek. Nou dit was geen pretje: die vingers gingen erin en ze was me toch aan het doorduwen terwijl ze goed zag dat het pijn deed. Maar niet even vragen of het gaat nee helemaal niks, gewoon hoppa die vingers erin!! Ik had 6cm ontsluiting. Terwijl mijn eigen verloskundige zo lief was tijdens dat inwendig onderzoek!

Om kwart over 6 kwamen ze voor de pijnbestrijding. Ik wilde een spuit in mijn been want een ruggenprik zag ik helemaal niet zitten. Hoe ze vervolgens die spuit in mijn been zetten was niet normaal, gewoon met grof geweld! Mijn vriend was nog net op tijd weg anders was hij flauwgevallen. Ook nu niet even vragen of het gaat en of ik geen wee had nee hoppa die spuit erin en weg was ze weer! 2 weken later had ik nog een blauwe plek op mijn been van de spuit

Rond half 8 's ochtends hebben ze mijn vliezen gebroken en ik had al bijna volledige ontsluiting. Maar ze lieten ons vervolgens alleen, wat ik niet begrijp!  Niet veel later kreeg ik persweeën die ik uiteindelijk niet meer kon wegpuffen. Mijn vriend had al 3 keer op de bel gedrukt, maar er kwam niemand. Hij is zelfs naar de gang gelopen om iemand te halen.

Uiteindelijk kwam de verloskundige en ik mocht beginnen met persen. Dit was om 8.24. De verloskundige zei dat ze de gynaecoloog even ging bellen, die kwam en na een minuut of zo was hij weer weg, geen idee was die kwam doen! Terwijl ik van te voren aan had gegeven dat ik zo min mogelijk mensen bij de bevalling wilde hebben. Niet even vertellen waarom die gebeld werd. Ik weet nog dat de verloskundige zei: bij de volgende wee alles geven! Nou ik gaf al alles…Het leek net alsof Laura zo snel mogelijk moest komen, omdat de verloskundige haast had en haar dienst erop zat ofzo! Om 8.38 was Laura geboren, 14 minuten naderhand. Er werd aan mij gevraagd: voel maar wat het is. Nou ik wist het echt niet en mijn vriend twijfelde ook omdat het daar allemaal zo opgezet is. Belachelijk dat ze dat niet gewoon even zeggen of het een meisje of een jongen is. Laura werd op mijn borst gegooid, niet gelegd nee gegooid.

Ik was flink ingescheurd en moest gehecht worden onder volledige narcose. Nog geen 3 kwartier later was ik in de wachtkamer voor de OK en om half 11 ging ik pas naar de OK. Ze hadden 2 keer bloed afgenomen bij mij en 1 bloed afname waren ze kwijt! Hoe het kan geen idee! Ik krijg gewoon weer tranen in mijn ogen na ruim 7 maanden. Een heel mooi moment wordt je afgenomen op deze manier. Ik heb zelfs die eerste testjes niet gezien, ik heb niet gezien hoeveel Laura woog, hoe ze reageerde toen ze aangekleed werd nee helemaal niks! Ik heb Laura 9 maanden in mijn buik gedragen en dan is ze eenmaal ter wereld en dan wordt je meteen gescheiden van elkaar, dit moet toch niet kunnen!! En vooral omdat ik een uur heb moeten wachten, als ik nou meteen naar de OK ging dan snap ik het nog wel en kan ik wel iets of wat begrip voor hebben.

Uiteindelijk mochten we pas om 6 uur 's avonds naar huis omdat er ook toen nog veel gedoe was met het moeten plassen voor een bepaalde tijd wat niet lukte en de ontslag papieren duurde een uur.

Nu ben ik 23 weken zwanger en ik wil echt geen pijnbestrijding meer, ik heb gezegd tegen mijn vriend. Al schreeuw ik om pijnbestrijding het gebeurt niet! Ik heb de bevalling ook maar half mee gekregen dankzij de pijnbestrijding, wat ik erg jammer vindt. Gelukkig mag ik gewoon thuis bevallen met een knip, dus ik hoop maar dat het kan! Want een ziekenhuis bevalling wil ik niet meer!