Mijn droom is uitgekomen met de geboorte van onze dochter💛

Daar is ie dan. DE datum waar je naar toe leeft. 31 januari was ik uitgerekend. Die avond stond mijn inleiding in het olvg west ingepland. In de weken daarvoor had ik gehoopt dat ze zich op de natuurlijke manier zou aan dienen. Vanaf 31,5 week ben ik medisch geworden doordat haar beentje wat zou achterlopen op de groei en het in zijn geheel niet een hele grote baby zou worden. Nou zijn mijn partner en ik allebei niet zo lang dus we gingen van het positieve uit dat het genetisch zou zijn. (Wij hebben bewust niet voor de nipt test gekozen, maar toch hoop je dat alles natuurlijk gezond is) Maar ons moppie zat nog lekker in mijn buik dus het werd om 19.30 naar het ziekenhuis voor een ballon katheter. Toen de ballon er eenmaal inzat mocht ik weer naar huis en zou ik me s’morgens om 08.00 weer mogen melden op de spoedpoli. Tenzij eerder iets zou gaan gebeuren maar doordat dit mijn eerste kindje was was dat niet perse de verwachting. Met de tram weer richting huis (wat voelde die ballon ongemakkelijk zeg!) en toen nog een stukje naar huis lopen. Arm in arm met mijn liefde. We besloten om toch nog maar even wat eten te bestellen want we dachten dat het nog wel even zou duren allemaal. Al heel snel volgde de rugweeen. Jeetje wat een pijn! Ik ben op bed gaan liggen en geprobeerd de pijn weg te puffen. Dit vond ik heel lastig omdat ik niet vond dat het hielp. Pufde ik wel goed? Oke blijf rustig dacht ik. En dat lukte opzich wel maar ik dacht wel als dit nog maar het begin is hoe ga ik dit dan volhouden? Om 22:57 braken mijn vliezen. Dit voelde zo als een opluchting! De pijn was gelijk weg. De adreline van het gaat dan eindelijk gebeuren stroomde door m’n lichaam. Lekker onder de douche even bijkomen. Nog geen uur later viel de ballon er al uit! Jeetje wat ging dit snel. Ik ben weer op bed gaan liggen en dit was heel erg fijn, zo kon ik weer een beetje mijn rust pakken. De weeen waren goed te doen. Onderwijl timen hoeveel tijd er tussen zat, telkens 3,5 minuten. En later om de 2,5 minuten. Na 1,5 uur werd het wel al wat zwaarder en hebben we besloten met de taxi naar het ziekenhuis te gaan. Het was inmiddels 01:30. Gelukkig was het niet zover rijden. Eenmaal daar aangekomen werd ik aan de CTG gelegd. Doordat het druk was met bevallingen hebben ze ons daar even alleen gelaten. Het werd steeds zwaarder met de weeen. Ze kwam na 3 kwartier bij me kijken en ze zag op de CTG dat het nog echt de beginnende fase was (latente fase). Ze vroeg of ze me mocht toucheren om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ja heel graag, niet omdat het zo fijn is en zeker niet met weeen maar ik wilde weten hoever ik was. Een ruime 3 cm. Dit gaat nog wel even duren.. Ze gaf me de keuze of ik weer terug naar huis wilde of wilde blijven. Geen denken aan, ik wil blijven! Want ondanks dat zij mij anders vertelde zei iets in mij dat het echt wel is snel kon gaan gebeuren. Ik vond het daarom veelste spannend om weer naar huis te gaan. Uiteindelijk werden we meegenomen naar onze verloskamer. Ik zou wat gaan douchen misschien zou het helpen. Er stond een ingeklapte stoel net onder de douche dit was gewoon niet praktisch.. Dus heel snel weer afgedroogd en in bed gaan liggen. Ik werd weer aan de draadloze CTG gelegd zodat ze m’n weeenactiviteit konden bijhouden. Telkens ging de pieper af omdat de CTG band weer verschoof. Heel irritant. Na een tijdje in bed te hebben gelegen, op mijn rug toen op mijn zij. Kwam de misselijkheid en jahoor hop het spuugbakje erbij. Wat voelde ik me vreselijk. In bed kon ik de weeen amper meer opvangen. Uiteindelijk ben ik op de stoel gaan zitten waar mijn partner wat zou kunnen slapen (niet dat hij dat kon) met cirkelende bewegingen een beetje de weeen proberen weg te puffen. Ik vond nog steeds geen verlichting door het puffen en kon moeilijk m’n rust tussen de weeen vinden doordat mijn hele lichaam zo aan het trillen was van de hormonen. Een paar keer kwam de gynaecoloog kijken en vertelde me hoe goed ik het deed (ik dacht toen ja het zal allemaal wel 😂 ) ik vroeg naar de pijnstilling vormen want ze bleef maar herhalen je zit nog in de beginnende fase. Ik kon alleen maar denken hoe lang gaat dit nog duren. Al snel had ik besloten als ik er voor kies ga ik voor de ruggenprik. (Dit was niet het plan want ik had in mijn geboorteplan geschreven liever alles behalve dat. Maar ik werd steeds radelozer en ik dacht alleen maar aan niet meer de pijn voelen.) Maar ik zat net in een rot tijd want vanaf half 6 tot half 8 was er niemand die de ruggenprik kon zetten. Dus voordat ik hem uiteindelijk zou hebben zou ook pas rond half 9 kunnen zijn. Dat duurde me veelste te lang. Maar ik besloot vol te houden. Want ik wilde niet eerst aan de morfine en daarna aan de ruggenprik. Om kwart over 7 trok ik het echt niet meer ik dacht ik doe echt alles als deze pijn maar over is. Ik besloot toch voor het infuus met morfine te gaan. Net voordat het gezet zou worden had ik een ruime 6 cm. Dit had ze niet verwacht gezien de CTG beelden. Ik dacht ja zie je wel! Ik voel toch wat ik voel! Ik ben niet zo van de prikken en een infuus heb ik nog nooit gehad dus ik vond het wel een beetje spannend. Met een gespannen vuistje en mn hoofd de andere kant op en mn partner aan de andere kant van het bed. Eerst rechts, dit wil niet lukken want ik heb moeilijke aderen dit is algemeen bekend. Dus het infuus mag er weer uit. Schiet op kon ik alleen maar denken. Want de weeen bleven maar doorgaan. Nog 2 andere verplegers kwamen er aan te pas. Uiteindelijk is het in mijn linker arm gelukt! (Eigenlijk was het nergens om een beetje zenuwachtig voor te zijn, het deed geen pijn) Ze zou zo terugkomen met de morfine. Dit duurde door de overname van de nacht naar dagdienst voor mijn gevoel uren. Na een half uur heb ik gevraagd of mijn partner heel snel op de bel wou drukken want ik moest die morfine NU hebben. Een hele leuke verpleegkundige van de dagdienst kwam binnen en jahoor weer spuugde ik alles uit dit keer alleen maar gal. Zo veel pijn voelde ik. Ze sloot de morfine aan en al best snel voelde ik me heel erg draaierig. Een heel raar gevoel. Ik vond het niet perse verlichtend maar het leidde wel af. Ik heb maar 3 keer mogen drukken op het pompje of het werd alweer stop gezet.(dat alles voor maar 10 minuten haha..) Ik had al heel snel persdrang. En JA 10 cm ontsluiting!! Wat een opluchting het einde is in zicht. Maar tevens vond ik het zo spannend allemaal. Ik was in een ruim half uurtje van 6 cm naar 10 cm gegaan dus ik moest wel even schakelen.(Ik had me veelste veel ingelezen op internet dus alles wat er kon gebeuren had ik maar al te goed op mijn netvlies staan. Niet dat ik de tijd had om daar bij stil te staan want ik moest persen.) na 20 minuten persen was ze er! Om 08:42 is onze prachtige lieve dochter S.M geboren. Woorden schieten tekort maar wat ben jij een wonder💛 Ik wil de 3 fantastische verpleegkundigen bedanken van de dagdienst! Jullie hebben echt mijn bevalling gemaakt. Luister vooral naar je eigen gevoel want die heeft mij nooit in de steek gelaten. Ik voelde het aan dat ik zwanger was voordat ik een test had gedaan en nu voelde ik dat ze er zomaar eens sneller kon zijn als dat wat me verteld zou worden. En dat zelfde is met je kindje, jou moedergevoel voelt alles aan. Er is geen advies voor! 

Dat persen vond ik pittig. Ik snap nu wat the ring of fire word genoemd. Ik kon alleen maar zeggen: hoeveel keer nog persen voordat ze er is? Ik was echt op. Althans dat dacht ik. Je lichaam kan meer aan dan je denkt. Maar wat een gevoel van opluchting, geluk en verbazing toen ik haar op me had liggen. Ik had gewoon een kindje op de wereld mogen zetten! Tot op de dag van vandaag kan ik het nog steeds niet bevatten of plaatsen wat ik heb meegemaakt. Ik heb respect voor het vrouwenlichaam wat het allemaal kan want dit is zo mooi en intens. Net zoveel respect heb ik voor de papa’s die hun vrouw moeten bijstaan. Want dat is ook niet niks. Het is allemaal gewoon niet niks wat er voor emoties allemaal op je af komen, en dan nog maar te zwijgen over de ongemakken na je bevalling. Lekkende borsten, stuwing, kraamverbanden, alles wat daaronder pijn doet, lopen alsof je overreden bent, aambeien, hechtingen/ verdovingen etc etc etc. Ik ben alle schaamte voorbij. Het personeel in het ziekenhuis, mn partner, mijn kraamverzorgende. Ik had me daar van te voren niet zo fijn bij gevoeld, dat ze alles maar echt alles van je zien maar echt je bent daar niet meer mee bezig als je zoveel pijn ervaart. Net zoals hoe zie ik er uit? Sta ik mooi op de foto? maar dat is zó niet belangrijk! Ik wou eigenlijk helemaal geen foto’s tijdens de bevalling maar uiteindelijk zijn die wel gemaakt. Ik raad het toch wel aan ook al zijn ze enkel voor jezelf en verwijder je ze daarna.(dat heb ik uiteindelijk ook gedaan) Ik vind ze niet plakboek waardig haha maar het hielp me echt door de bevalling een plekje te kunnen geven. Ik vond het achteraf heel mooi om gezien te hebben. 

Ik ben misschien ook wel anders naar mezelf gaan kijken hierdoor. Voorheen vond ik het terugzien van mezelf op foto’s heel lastig eigenlijk. Met de jaren werd het wel minder maar helemaal weg is het nog niet. Ik heb nog meer geleerd om anders naar mezelf te gaan kijken, waarschijnlijk ook hoe andere mensen mij gewoon zien en niet meer door de uber perfectionistische bril van mezelf. Ik ben ik. En ik heb zojuist het mooiste mensje ooit op de wereld gezet. Het is dus niet alleen de meest mooie ervaring ooit, want niks kan dit gevoel overtreffen of uberhaupt evenaren. Maar het leert je ook dingen, en nog heel veel dingen zal ik gaan leren door jou. 

Aan alle vrouwen een ode! (En aan alle vaders!) en alle prachtige baby’s die op de wereld gezet worden. Wat is het leven toch prachtig. 💛

Bedankt mijn liefde voor al jou support tijdens de zwangerschap en de bevalling, ik hou van je! 

Eigenlijk kan je je niet voorbereiden op de pijn van een bevalling. (Voortaan zal ik google ietsje meer met rust laten haha..) Je weet het pas wanneer je het ervaart. En ook al dacht ik dat ik het niet kon, telkens verlegde ik toch de grens voor mezelf. Vraag me niet hoe ik al die uren ben doorgekomen. Maar je kan het! Je bent hier echt voor gemaakt!! En hoe cliche ook... het is het allemaal meer dan waard. En ook al dacht ik gelijk dit nooit weer, na een paar weken slijten de scherpe randjes ervan af. En gelukkig maar ook! Erover praten, je verhaal uitschrijven... het helpt! Al met al een hele mooie bevalling en redelijk snel achteraf.. maar ik vond het ook toch wel intens en heftig. Laat alles maar op dat moment over je heen komen dat is denk ik het beste.. en bepaal op dat moment wat je het beste voor jou is. 

Liefs Deem