Mijn bevallingsverhaal: Van versie naar keizersnee naar met de voetjes eerst (part 2)

'Dan wordt het maandag 19 januari', de verpleegkundige zei het alsof het een afspraak voor een consult bij de tandarts was. 'Hallo, het gaat hier wel om de geboortedag van mijn kind, krijg ik er geen ballon bij of iets?' Niets van dat dus maar gewoon heel nuchter een papiertje met daarop de datum waarop je jouw kind voor het eerst gaat ontmoeten. Blijf het raar vinden....Glimlachend pakte ik het aan en met kriebels in mijn buik liepen we het ziekenhuis uit. Wat een dag! Ik weet nog goed hoe ik uitrekende dat ik dan 39w+2d zou zijn en ik me afvroeg of mijn meisje wel zolang kon wachten.

De twee weken erna probeerde ik mij in te lezen over keizersnedes en alles wat daarbij komt kijken. Ik werd er niet blij van en hierbij mijn respect voor alle vrouwen die een keizersnee hebben gehad. Ik vind het doodeng. Waarom lag ze nou niet gewoon goed? Ik wist dat mijn lichaam het kon en dat ik normaal kon bevallen. De bevalling van mijn oudste dochter was ook redelijk gegaan, achteraf gezien. Ik denk dat ik door de hormonen in een soort waas verder leefde en er niet te lang stil bij bleef staan. We regelden de laatste dingetjes en ook de tas voor het ziekenhuis met vernieuwd geboorteplan stond klaar

Toen, op 17 januari 2015, werd ik wakker van een paar goede ninja schoppen van mijn oudste dochter in mijn rug. De laatste tijd kwam ze in de nacht tussen ons in liggen. Alsof ze iets aanvoelde. Ze had me zo hard geschopt dat ik niet meer verder kon slapen en ik merkte meteen dat er iets rommelde in mijn buik. Het was half 8 in de ochtend en ik probeerde nog verder te slapen, maar ik merkte dat mijn buik steeds regelmatig samentrok. Paniek overviel me. Ik was er nog niet klaar voor! Ze mocht pas over twee dagen komen! Snel ging ik douchen in de hoop dat de harde buiken weg zouden trekken. Het tegenovergestelde gebeurde, de weeën waren nog niet echt pijnlijk maar kwamen wel met regelmaat. Ik maakte Ruben wakker en hij wilde dat ik meteen het ziekenhuis belde. Dat deed ik en we moesten meteen komen.

Ik weet niet waarom, maar we waren uiteindelijk pas om 10 uur in het ziekenhuis. Dan moet je weten dat mijn ouders, waar Alysha (mijn oudste dochter) heen moest, om de hoek wonen, alle spullen al klaar stonden en het ziekenhuis vijf minuten verderop is. Ik denk dat ik zo getreuzeld heb omdat ik echt heel bang was voor de operatie en ook gewoon heel erg gespannen was voor alles wat komen ging. We zouden mijn ouders bellen als de baby geboren was en dan zouden ze naar het ziekenhuis komen. Mijn schoonmoeder was al in het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis werd er meteen een echo gemaakt en werd ik aan het ECG apparaat gelegd. De baby lag nog steeds in stuit en zelfs met 1 voetje naar beneden. In een halve kleermakerszit dus. De arts assistent ging overleggen en de verpleegkundige zou mij klaarmaken voor de keizersnee. Toen ik plat op bed lag voor het ECG apparaat werden de weeën steeds pijnlijker. Het was een uur of 10 in de ochtend en ik moest ze al aardig weg puffen. Ik vergeet nooit meer hoe er ineens een wat oudere vrouwelijke gynaecoloog in de kamer stond en naar me toe kwam en zei: 'Jaimy ik heb je status gelezen en wij gaan dit gewoon doen, jij kan dit!' Na alle weken van wel of geen versie, wel of geen keizersnee en dan vooral dat ik zelf al die niet geheel onbelangrijke keuzes moest maken, kwam er nu een dokter die gewoon zei je gaat op een natuurlijke manier bevallen? Ik wist niet meer wat ik moest denken en liet me volledig leiden door deze standvastige gynaecoloog die zei dat alles goed ging komen.

De weeën werden heftiger en pijnlijker, ik had al 7 cm ontsluiting. De gynaecoloog lachte en zei er is niet eens meer tijd voor een keizersnee. Vanaf toen werd het een waas en belande ik in een weeën storm. Ik kon nog net mijn moeder bellen om te vragen toch naar het ziekenhuis te komen en de verpleegkundige smeken om pijnstilling. De hele kamer liep vol met witte jassen en ik werd op van alles en nog wat aangesloten. Ik bleef steeds sorry zeggen voor mijn gehuil of geschreeuw of voor weet ik wat ik allemaal deed. Op een gegeven moment raakte de gynaecoloog geïrriteerd en riep als je nog 1x sorry zegt dan word ik gek! Je raadt al wat ik terug riep natuurlijk...SORRY! Later besefte ik dat de voetjes al geboren waren en het eigenlijk best wel spannend is geweest voor alle artsen en verpleegkundigen die erbij waren. En natuurlijk voor Ruben en onze moeders. Die zagen letterlijk al twee blauwe beentjes. De baby moest snel geboren worden.

Ik kreeg een remifentanil pomp, maar ik merkte er niks van! De verpleegkundige kwam na mijn bevalling lachend de kamer in om mij te vertellen dat ik maar 1 dosis heb gekregen, omdat het pompje alleen om het kwartier een dosis afgeeft. Maar dat ik in die tussentijd 49 keer op het knopje gedrukt had. Lachertje dus die remifentanil pomp...

En na een supersnelle bevalling was daar om 11.20 mijn prachtige dochter Sienna....die letterlijk met haar voetjes als eerst de wereld in is gerold.

xxxx mamavan3prinsesjes