Mijn bevallingsverhaal van ons meisje !

Het is vrijdag 9 oktober, daar gaan we dan, op naar Groningen voor controle. Zondag word ik ingeleid en ze gaan vandaag kijken of ze eerst een ballon inbrengen of dat ik zondag direct aan een infuus kom.

In Groningen aangekomen waggel ik met Tom naar de polikliniek. Ik word helemaal niet goed als ik plaats neem in de wachtkamer. Pijn, misselijk, beroerd, krampen en duizelig. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk. Na een tijdje word ik naar binnen geroepen.

Ze vragen hoe het gaat en ik vertel dat ik op ben en steeds meer rare vage klachten heb. Ook zeg ik dat ik blij ben als het eindelijk zondag is. De gynaecoloog doet wat controles. Ze besluit dat ik ook moet bloedprikken en urine inleveren. Kijken hoe mijn waardes zijn. Er wordt besloten dat ik zondag een ballonnetje krijg en ik kan naar huis.

We zijn bijna thuis, 60KM verderop, als ik gebeld word door een niet bekend 06 nummer. Het ziekenhuis zou bellen als er wat was, maar dit zou toch niet zo zijn?! Ik neem op en dan gaat de helft langs me heen. Ik herhaal sommige dingen die de gynaecoloog vertelde. ‘ ik moet dus terug komen? En de ballon wordt vandaag geplaatst?! ‘ , Tom kijkt me aan en ik knik naar hem.

De waardes zijn niet goed en ik heb een zwangerschapsvergiftiging, alweer.

Een paar weken geleden werd me nog verteld dat je dit geen 2 keer krijgt. Maar ik dus wel. We rijden door naar huis en ik pak mijn tas. Terwijl ik m’n spullen pak ligt Dax lekker te slapen. Oma past op en had hem net naar bed gedaan. Ik besluit om Dax even uit bed te halen als die begint te huilen. Ik knuffel hem en huil heel hard met hem mee,”. Hoe kan ik hem ooit hier laten? Ik mis hem nu al! ( oh oh al die hormonen ) Ik geef hem hele dikke kussen en leg hem weer in zijn bed en hij slaapt heerlijk verder.

Wij gaan intussen terug naar Groningen. De afspraak op de afdeling is al ingepland, dus ze weten dat ik kom. Na een uur CTG wordt de ballon in gebracht. Dit vind ik niet erg en gaat prima. Degene die de ballon in brengt ken ik nog van de bevalling van Dax, dat is toch wel weer leuk want daar was ze ook bij, ze vertelt me dat ze morgen weer dienst heeft dus misschien ook bij deze bevalling gaat zijn. We wachten het af. Daarna word ik naar mijn kamer gebracht.

Ik hoopte op een 1 persoonskamer, maar ik kom met nog iemand op de kamer. Tom en ik besluiten dat we even beneden gaan eten. Tom wil dat ik in de rolstoel mee ga. We zitten in het restaurant en ik voel me continue ongemakkelijk. Want ik blijf maar krampen houden. Verschrikkelijk vind ik het. Ik eet met tegenzin mijn eten op en wil dan terug naar de kamer.

Ik hoop dat het doorzet. Maar we moeten het afwachten. Dan verlies ik ineens mijn ballonnetje. Dat betekend dat ze opnieuw gaan kijken of er genoeg ontsluiting is. Ik ben bang dat ik weer een ballonnetje moet. Inmiddels heb ik echt goede buikpijn. Na 1,5uur komen ze controleren hoe het zit met de ontsluiting. Ik heb inmiddels ook genoeg ontsluiting voor de inleiding morgen. Hopelijk is dat niet nodig en zet het vannacht al door. We kijken samen nog wat tv en besluiten dat Tom blijft slapen omdat het al zo rommelt.

Tom gaat naar zijn kamer, hij mag in een artsen kamer slapen. En ik probeer ook wat te slapen. Maar ik kom niet in slaap en vraag om paracetamol, ik wil heen en weer lopen en m'n eigen ding doen. Ik word naar de bevalkamer gebracht en bel Tom of die ook komt..

Daar liggen we dan, in de bevalkamer. Ik heb gelukkig een bevalkamer met bad. Dit had ik ook in mijn bevalplan geschreven. En ze vroegen het mij eerder op de avond ook nog een keer voor de zekerheid, ik heb dus geluk. Na een tijd zakken de krampen toch weer af. Helaas maar pech. We proberen beide nog wat te slapen en dit lukt.

'S morgens vroeg word ik wakker van mijn wekker. Ik besluit me te douchen en klaar te maken voor de dag. Vandaag gaan we ons meisje ontmoeten, wat een gek idee. Iets daarna komt de verpleegkundige mijn vliezen doorprikken en een infuus aanleggen. Ook deze verpleegkundige was erbij toen Dax geboren was, helaas zit haar dienst er nu bijna op dus dit keer gaat ze er niet bij zijn. Het infuus prikken gaat moeizaam en moet overnieuw. Ik heb hier een ontzettende hekel aan, maar ik blijf rustig en na een tijdje priegelen zit hij er in.

De wee opwekkers worden aangezet en dan is het een kwestie van afwachten. Dan gaat het best snel. Ik krijg goede weeën maar het gaat goed. Ik besluit na een tijdje in bad te gaan. Dit bevalt me echt super goed. Ik kan de weeën zo super goed opvangen en blijf heel rustig. De gynaecoloog komt meerdere keren kijken.

Ik praat een poos met haar, over het feit dat ik het lastig vind wanneer je nou mag spreken van het feit dat je aan het bevallen bent. Ze vertelt me dat mijn bevalling wel degelijk is begonnen. Dat de weeën goed aanwezig zijn en ze moet lachen om het feit dat ik nog hele gesprekken met haar voer.

Ze vertelt dat ze nog nooit een vrouw zoveel heeft zien praten tijdens het opvangen van weeën. Ook vertelt ze me dat ze zeker weet dat ze ons meisje gaat ontmoeten. Want het gaat zo spoedig en zo goed, het gaat niet meer lang duren. Als ik dat hoor geeft mij dat echt een een soort van boots. Ik word er helemaal blij van, binnen een paar uur heb ik ons meisje in mijn armen.

Om 14.00 uur controleert de gynaecoloog hoeveel cm ontsluiting ik heb. Om 12.00u had ik 5cm en ze verwachten dat ik nu toch al wel een heel eind ben. Om 14.00u heb ik 7cm. Ik zeg dat ik niet verwacht dat zij ons meisje nog gaan ontmoeten, maar ze denkt van wel. We hebben nog een uur voordat hun dienst erop zit, dus dat moet lukken lacht ze.

De weeën zijn al een lange tijd heftig en ik zeg tegen de gynaecoloog dat ik inmiddels geen gesprekken meer met haar kan voeren tijdens de weeën en dat het lachen me ook wel vergaan is. Want dat ik het nu toch wel 'hard werken' vind. Maar ik weet dat het einde in zicht is, althans dat denk ik dan.

Vanaf dan begint de hel, dit klinkt wel heel ernstig, maar zo voelde het op dat moment voor mij ook echt. Alle controle die ik had raak ik kwijt. Ik raak met de minuut meer over de toeren, maar weet ook dat ik rustig moet blijven. Het heeft geen zin en de baby komt vanzelf. Inmiddels is er weer een wisseling van wacht geweest, en dus heb ik weer steeds nieuwe mensen naast me bed. Maar hé , daar is de verloskundige wel die er met Dax ook was. Toch een bekend gezicht. Voor zover je dat kan zien achter al die mondkapjes dan.

Als ik om 16.00u nog 7cm ontsluiting heb zakt de moed me in de schoenen. Ik vraag aan Tom of ik misschien toch een ruggenprik moet nemen, maar aan de andere kant denk ik dat ik er bijna ben, dus ik ben gek als ik het doe toch? Ik kan dit zonder pijnstilling, nog even doorzetten denk ik. Maar al iets later krijg ik daar weer spijt van, waarom nam ik geen ruggenprik? Even geen pijn, even wat rust. Want ik ben verre weg van rustig. Ik weet me geen houding meer aan te nemen. Ik probeer te douchen maar dat is helemaal niet te doen. Ook op bed is drama, maar ik blijf toch op bed liggen.

17.00u inmiddels en nog steeds 7cm. Ik geloof dat ik gek wordt. Ik geef meerdere malen aan dat ik niet meer kan. Ik ben op, mijn lichaam is op. Ik heb al vanaf vanmorgen 8.00u echt goede weeën. Ik kan niet meer, ik wil niet meer. Wat is er in godsnaam aan de hand?!

Om 14.0uu bleven ze nog zeggen dat ze er voor 15.00u wel was. Dan besluit ik toch dat ik een ruggenprik wil. Deze krijg ik maar helaas werkt hij niet. Hij wordt nog 2 keer verzet maar ook dit biedt geen verlichting. Ik wil dat de weeën opwekkers uitgezet worden, want ik kan niet meer. Ik vraag me af hoevaak ik ze dat nog moet vertellen. De verpleegkundige zegt dat dit echt niet kan, maar als de verloskundige binnenkomt zegt ze dat ze uit moeten. Ik moet eerst pijnvrij worden, want dit gaat niet meer. Ik krijg de keuze voor nog een ruggenprik of een morfinepompje. Ik kies voor de pomp. Dit duurt uren ( oke , voor mijn idee dan ) maar dan krijg ik hem eindelijk! Ik denk eindelijk, nu gaat de pijn weg. Maar naar het eerste shotje zak ik weg, ik stop met ademen en blijkbaar na een paar klappen in mijn gezicht ben ik er weer. Dit herhaalt zich meerdere keren, maar ik weet hier niet veel meer van. Wel wordt er besloten dat ik absoluut geen pijn medicatie meer mag. Mijn lichaam pakt het niet goed op en ze zijn bang als ik nog een shot binnen krijg ik er misschien zelf mee stop. Ook de anesthesist is in paniek en weet ook niet meer wat ze moet. 

Dan wordt de supervisor erbij gehaald. 

Ze moeten overleggen wat er gaat gebeuren want niemand weet het meer. Tenminste zo wordt ons achteraf vertelt, op de gang stonden ze meerdere malen met hun handen in het haar. Ik heb inmiddels 8cm ontsluiting rond 19.00uur. Maar verder kom ik niet en er moet dus een plan gemaakt worden. De supervisor ken ik van de poli en heeft mij in het begin van de zwangerschap veel gezien. Hij vertelt ons dat ze 2 opties hebben. Ze gaan eerst proberen zelf tot 10cm ontsluiting te komen. Mocht dat ook niet werken word het de allerlaatste optie, wat ze echt alleen uit nood willen doen, een spoedkeizersnede.

Vanwege mijn nieuwe lever willen ze dit liever echt niet. Dus een keuze heb ik niet. Hij vertelt ons wat hij gaat doen. Hij gaat met z'n handen naar binnen en probeert om ons meisje zo ruimte te geven, en zo hopen ze dat het gaat lukken. Ik moet ook persen terwijl ik dus nog geen ontsluiting heb. Inmiddels krijg ik allemaal weinig mee en vind ik het prima, ik doe wat ze zeggen en kan alleen maar hopen dat ons meisje er snel is. Ik doe mijn best om te persen, maar ik ben echt op. Tom helpt me door te zorgen dat ik niet voor niks pers en zet z'n arm voor mijn mond waar ik op kan blazen. Het schijnt dat ik eerst 10 keer geperst heb zonder volledige ontsluiting. Toen is het toch gelukt om de 10cm te halen. Toen heb ik nog maar 3 keer hoeven persen en daar was ze, onze mooie lieve Nomaé Jula. Trotser dan trots, ons mooie meisje!--Meer volgen van mij?! Volg me dan op instagram!www.instagram.com/thuisbyerica