mijn bevallingsverhaal: Suus & Vince

Nu ik dit schrijf ben ik al meer dan drie weken een trotse moeder van Vieve, Suus en Vince. Tijd om mijn verhaal op papier te zetten, een bizarre aanloop naar een super snelle en fijne bevalling. De laatste weken van mijn zwangerschap waren verschrikkelijk, die wil ik dan ook zo snel mogelijk vergeten.

Bij mijn laatste afspraak in het ziekenhuis kregen we een datum waarop ik ingeleid zou worden, met exact 37 weken zouden de kindjes gehaald worden. Ik had ‘al’ twee cm ontsluiting dus een ballon zou niet meer geplaatst hoeven worden. D.m.v. een infuus en het breken van de vliezen zouden we opgang geholpen worden. Dinsdag 22 december zouden we ingeleid worden, aangezien het al een aantal weken rommelde bij mij ging ik er niet vanuit dat de tweeling nog eerder zou komen. Ik stelde mij helemaal in op DE datum.

Wijnand kwam vrijdag middag met een zere keel thuis, omdat we wisten dat we over een paar dagen in het ziekenhuis verwacht werden besloten we (ondanks dat het waarschijnlijk een verkoudheid was) dat hij zich wel moest laten testen op corona. Zaterdag ochtend kon hij gelukkig nog terecht.. Zo gezegd zo gedaan.

De laatste week was echt vreselijk zwaar, ik kwam niet verder meer dan bed en bank. Zondag ochtend kreeg ik een app’je van mijn zusje (en buurvrouw): 10:15 hebben jullie zin om hier zo koffie te doen? Al waggelend plofte ik op de bank en werd bediend door Alida. Om iets over 12:00 ging ik naar huis, ik voelde me niet top. Alida was mijn back-up voor als we met spoed weg zouden moeten en we Vieve ‘kwijt’ moesten, ze was dus eigenlijk altijd de eerste die ik appte als er wat was/is.

Op de bank kon ik niet lekker liggen en besloot even te gaan slapen in bed, Wijnand gaf Vieve eten maar voelde zich helemaal niet fit, hij zag wit en was gammel. Beter nu dan dinsdag dacht ik nog..

Boven in bed werd het niet beter en om 13:00 stuurde ik Alida een app’e: Ik krijg buikpijn, weet niet zo goed of ik moet bellen of gewoon even naar de WC moet. En dat leek het in eerste instantie ook te zijn, na een toilet bezoekje besloot ik even te gaan douchen zodat ik hopelijk nog lekker kon liggen rusten/slapen.

Tijdens het douchen stuurde ik Alida dat de buikpijn telkens terug kwam en vertelde hoe de situatie met Wijnand er voor stond. Een weeën-timer app werd bij gehouden en er leek inderdaad iets te gebeuren (hoewel het voor mij nog totaal niet zo voelde). Alida besloot bij ons te komen zodat we konden overleggen. Ondertussen kwam ik uit de badkamer en kleedde mij aan.

14:00 Wijnand was echt ziek en zag twee gemiste oproepen, shit.. toch geen corona? Dat zou echt een heeeeel slechte timing zijn. De website van de GGD lag plat en Wijnand kon dus niet checken wat er aan de hand was, hij probeerde op allerlei manieren iemand aan de telefoon te krijgen. Ondertussen stond Alida in de keuken het ziekenhuis te bellen en was ik mijn haar aan het föhnen met af en toe een “weee’tje”. Het voelde voor mij weer als een vals alarm en was bang dat we voor niets het ziekenhuis zouden bellen. Stel je voor dat we in het ziekenhuis waren en het weer zou gaan om een toiletbezoek. Vreselijk leek mij dat. Maar aan de andere kant liever een keer te vaak bellen dan te weinig.

Ondertussen kwam Wijnand niet verder en werd hij van het kastje naar de muur gestuurd, het ziekenhuis wilde graag dat ik direct kwam en was op de hoogte van Wijnand’s situatie. Wat nu? We besloten dat Alida met mij mee zou gaan en Wijnand na zou komen zodra hij meer wist. In het ziekenhuis zou ik apart worden opgevangen (ivm corona), daar zaten we dan, dit hadden we toch totaal niet kunnen bedenken. Al lachend reden we naar het ziekenhuis en ik was echt bang dat ik voor een “scheet” had gebeld. Toen we bijna bij het ziekenhuis waren belde Wijnand dat hij de uitslag binnen had: NEGATIEF! YES! Zijn vader zou hem brengen en tot die tijd bleef Alida bij mij.

15:15 in het ziekenhuis, af en toe moest ik inderdaad wat weg zuchten maar toch bleef ik het gevoel hebben dat dit het niet kon zijn. Inmiddels zou ik wel weten hoe het zou moeten voelen als je gaat bevallen, zo voelde het nu absoluut nog niet. In de tussen tijd kwam er eens een zuster binnen die wat vertelde en Alida maakte wat foto’s. Wijnand was onderweg en om 16:00 zouden ze de tussenstand checken.

Voordat Wijnand er was kwam de zuster het een en ander vertellen over hoe het verder zou gaan, ook vroeg ze of ik er problemen mee zou hebben als Ymke er bij zou zijn (Ymke en ik hebben samen op school gezeten 10 jaar geleden, we deden samen de SPW) wat was dit een super leuke verrassing.. Nee natuurlijk is dat geen probleem, wat bijzonder mooi zelfs! Ymke werkte nu in het ziekenhuis en ik was haar al eens tegen gekomen toen ik bevallen was van Vieve. Ik hoopte stiekem dat het nu dan toch echt wel zou gaan gebeuren.. Het liefst in de dienst van Ymke!

15:55 Wijnand was inmiddels aanwezig, Alida bleef nog even ‘hangen’ in het geval dat Wijnand toch niet goed zou worden en het een lang verhaal zou worden.. Spannend.. Gelukkig zou het niet lang duren voordat we wisten of er echt wat zou gebeuren vandaag. Om 16:00 werd ik dan eindelijk gemeten:

7 CM!! Whaaaat??? Ik zit dus nu gewoon al in de weeën? Jemig nog steeds kon ik het niet geloven.. maar dat ik dus niet voor een scheet belde vond ik de meest fijne gedachte, als het zo door gaat worden we vandaag gewoon weer vader en moeder.. YES! Kom maar door! Ondertussen werden inderdaad de weeën wat pittiger, tussen de weeën door zat ik vrolijk te kletsen (tenminste zo herinner ik het mij) ik was enorm ontspannen mede door Ymke die mij er fijn door heen loodste. Wijnand kreeg een adrenaline kick en leek het opeens weer te trekken. Alida kon helaas niet blijven en ging weer naar huis.

Ik weet niet meer hoelaat het was maar er veranderde wat, en opnieuw werd er gekeken op hoeveel cm ik zat, 9 bijna 10 was de conclusie.. hou op zeg! Hoe kan dit? En binnen no time mocht ik gaan persen. Geen idee hoe ik het heb gedaan maar wat ik mij nog kon herinneren was dat ik opeens weer wist wat ‘the ring of fire’ ook al weer was.. Gelukkig kregen de zusters en artsen mij rustig en kwam Suus met een enorme perswee ter wereld.

17:02 Ik was beduusd over wat er zojuist gebeurde, kon het niet geloven dat het al zo ver was en dat baby één er al uit was. Pas toen ik Suus zag kon ik de tranen niet bedwingen.

Ondertussen werd er met een echo bekeken hoe baby twee zou liggen: in stuit. De hele zwangerschap lag Vince overdwars in mijn buik. Na de bevalling van Suus was Vince in stuit komen te liggen. Shit, dacht ik.. dat moet er ook nog uit.

Tijd om mij er druk om te maken kreeg ik niet echt, deel twee zou nu gaan beginnen.

17:22 precies 20 minuten na Suus kwam Vince er met een vaart achteraan. Net als de twee placenta’s, bizar hoe snel dit ging.. mij hoor je niet klagen!

Beide baby’s deden het zo goed dat we de volgende ochtend al naar huis mochten. Van droombevalling naar droom baby’s en droom kraamweek..

foto’s van tijdens de bevalling zijn gemaakt door een zuster. Waarvoor heel erg veel dank!