Mijn bevallingsverhaal: Onze zoon was al geboren voordat de verloskundige was gearriveerd

Je hoort ze wel eens, van die dat-overkomt-mij-niet bevallingsverhalen van vrouwen die een kind baren langs de weg, op de gang van het ziekenhuis of nog voordat de verloskundige is gearriveerd. Dat laatste overkwam mij, en ik deel graag mijn verhaal.

In de nacht van 10 op 11 oktober word ik wakker met lichte voorweeën. Ik hoopte dat ze over zouden gaan in echte weeën zoals bij mijn eerste bevalling gebeurde, maar tegen de ochtend stoppen ze weer.

De dag verloopt verder normaal. We lunchen bij mijn schoonouders en gaan nog even met Mert naar de speeltuin. Ik merk wel dat het een beetje door blijft rommelen met zo nu en dan lichte kramp. 

Rond 17.00 uur komen de krampen steeds vaker. Ze krijgen nu ook een duidelijk begin, piek en eind. Zou het dan nu echt gaan beginnen? Of toch weer voorweeën? Voor de zekerheid brengen we Mert na het eten naar zijn opa en oma om daar te logeren.

De weeën blijven aanhouden maar er komt nog geen regelmaat in. Ook voelen ze nog niet heel intens. Om 19.00 uur neem ik voor alle zekerheid wel even contact op met de verloskundige omdat het bij mijn vorige bevalling ineens erg snel ging. Ik spreek met haar af dat ik haar bel wanneer de weeën regelmatig worden om de 5 minuten.

De weeën blijven echter onregelmatig waardoor ik er vanuit ga dat het toch voorweeën zijn. Tarik en ik besluiten om 20.30 naar bed te gaan in de hoop dat we wat rust kunnen pakken voor het geval dat het vannacht door gaat zetten. Het opvangen van de (rug)weeën is niet fijn in bed en slapen lukt me toch niet, dus ik besluit al snel weer om mijn bed uit te gaan. Tarik is intussen wel in slaap gevallen dus ik laat hem liggen. Hij kan tenslotte toch weinig doen op dit moment.

Ik ga beneden wat tv kijken tussen het opvangen van de weeën door. Helaas blijven ze onregelmatig. Dan weer 5 minuten, dan weer 8, soms ineens 20 minuten niets. Wel merk ik dat ze steeds wat intenser worden. Nog niet ondraaglijk, maar ik moet bij elke wee wel even op mijn knieën gaan zitten om hem op te vangen.

Om 22.00 uur belt de verloskundige mij om te vragen hoe het gaat. Ik vertel haar dat de weeën wel wat heftiger zijn geworden maar er nog steeds totaal geen regelmaat in zit. Waarschijnlijk dan toch voorweeën, denken we beide. We spreken opnieuw af dat ik bel zodra er regelmaat in komt.

Rond 23.00 uur besluit ik om even lekker een douche te nemen. Het warme water is fijn tijdens het opvangen van de weeën. Ik droog me af en ga weer verder met het timen van de weeën. 6 minuten, 3 minuten, 8 minuten, dan weer 4 minuten. Nog steeds onregelmatig dus, maar ik vind ze nu wel heel erg intens worden.

Om 23.33 bel ik Tarik wakker dat hij naar beneden moet komen. Ik zeg hem de verloskundige te bellen omdat ik de weeën nu echt te intens vind worden voor voorweeën. Op dat moment  komen ze plotseling erg snel achter elkaar, om de 2 a 3 minuten.

Tarik belt de verloskundige en zij komt onze kant op. Ze geeft aan er met ongeveer 20 minuutjes te zijn. Enkele minuten later belt ze terug of we anders liever meteen naar het ziekenhuis willen gaan en haar daar zullen treffen, omdat ik heb aangegeven in het ziekenhuis te willen bevallen. Tarik vraagt aan mij wat ik wil maar op dat moment voel ik al persdrang opkomen. Ik besef dat het niet lang meer gaat duren en het hier thuis gaat gebeuren.

In the heat of the moment weet ik het hoofd gelukkig nog steeds redelijk koel te houden en stuur ik Tarik naar boven om een zeil en matjes uit het kraampakket te halen. Lekker praktisch, scheelt een hoop schoonmaakwerk 😂.

De verloskundige blijft ondertussen aan de telefoon en probeert ons vanuit de auto aanwijzingen te geven.

Op het moment dat Tarik lichtelijk in paniek en pas 10 minuten wakker met zijn neus in het kraampakket zit, krijg ik een perswee en voel ik dat het hoofdje er al bijna uit komt.

HET HOOFDJE! schreeuw ik naar boven en Tarik komt naar beneden gerend. Mét het zeil en de matjes, die had hij inmiddels gevonden. Ik zit op mijn knieën op het vloerkleed voor de bank en hij weet nog net op tijd een matje onder mij te schuiven.

Bij de volgende perswee wordt om 23.45 onze Arda geboren. We pakken hem samen aan en hij begint niet direct te huilen. Ik zie dat de navelstreng om zijn nekje zit dus deze haal ik er snel af. Enkele seconden later begint hij te huilen. Wat een opluchting. We wikkelen hem in een handdoek en doen een mutsje op om hem warm te houden. Ik zie dat de placenta er ook al uit ligt, al heb ik geen idee wanneer dat gebeurd is.

Daar zitten we dan, met onze kersverse zoon in mijn armen, mijn onderbroek nog op m’n enkels en mijn placenta op de grond. Enigszins in shock van wat zich de afgelopen 10 minuten heeft afgespeeld in onze woonkamer.

Even later arriveert de verloskundige. Ze bind de navelstreng af en Tarik knipt hem door. Daarna gaat ze mij verzorgen. Een klein uurtje later arriveert ook de kraamverzorgster. Samen met de verloskundige doen ze de nodige onderzoekjes bij Arda en daarna kleed Tarik hem aan.

De kraamverzorgster helpt mij met douchen en aankleden. Rond half drie ‘s nachts vertrekken de verloskundige en kraamverzorgster en zijn we weer met zijn drietjes. 

Ik kijk heel positief terug om mijn bevalling. Het was heel bijzonder om dit samen mee te maken. Ondanks het feit dat ik eigenlijk een ziekenhuisbevalling wilde, vond ik het achteraf gezien toch heel fijn om lekker thuis in onze vertrouwde omgeving te zijn. Mijn bevalling is totaal anders verlopen dan gepland, maar mooier had ik hem niet kunnen wensen.