Mijn bevallingsverhaal, mijn ervaring, mijn beleving ❤️✨

Mijn bevallingsverhaal ||

Over mijn bevalling. Iets bijzonders. Hét moment. Iets waar ik eigenlijk noooooit naar uit heb gekeken. Ondanks ik van kleins af aan altijd al mama wilde worden, zag ik ook altijd op tegen een bevalling. Damn, wat leek mij dit vreselijk. Nu ik dan ook zwanger was, greep ik alles aan om mezelf soort van ‘voor te bereiden’ op wat komen gaat en hoe ik ermee om kon gaan. Uiteindelijk weet je niet of je er überhaupt iets aan hebt, maar dit was een beetje soort van mijn autisme om ‘de controle’ te houden en mijn mindset relaxt te houden. Zo heb ik onder andere een hele mooie en fijne online cursus gevolgd van ‘Elements of births’. Ik ging in bad liggen met mijn koptelefoon op en iPad aan en was helemaal in mijn eigen wereldje. Dat gevoel heb ik tijdens mijn bevalling weer opgepakt en dat was echt onwijs fijn.

De uitgerekende datum ||

4 juni naderde. Dé uitgerekende datum. Ik had echt het gevoel dat Mia met 38 weken zou komen, omdat ze ruim twee weken met haar gewicht voor liep, maar helaas. 4 juni kwam steeds dichterbij en nog steeds geen teken dat het zou gaan beginnen. Pff, wat baalde ik zeg.. Het werd zo zwaar, mijn buik was zo onwijs groot. Alles deed pijn, kon niet normaal meer lopen, liggen, slapen. Alles koste zoveel energie en moeite. Mijn voeten waren olifantenvoeten, slapen werd drama, mijn huid sprong letterlijk open.. ik had echt steeds meer pijntjes. Mia was zo onwijs lang dat ze continu bovenin tegen mijn borst aan lag en dat deed echt zoveeeel pijn. Maar we moesten door. Paar dagen overtijd en weer een controle bij de verloskundige. En wat hoopte ik dat ik gestript mocht worden. Maar damn, dat mocht niet.. we moesten nog geduld hebben. Huilend in de auto terug naar huis, want ik trok het bijna niet meer.. De laatste dagen heb ik echt veel gehuild, omdat het bijna niet meer te doen was.. Ik was echt op aan het raken en de pijn werd steeds erger, maar ik wist dat het erbij hoorde en ik nog eventjes vol moest houden tot we ons prinsesje zouden ontmoeten.

10 juni, ruim een week overtijd. Yes, ik mocht gestript worden! En shxt, het was niet gelukt.. Weer huilen uiteraard, maar over een paar dagen zouden we het weer proberen. Ik vond het zo bizar dat ik ineens zo toe was aan de bevalling, er naar uitkeek, terwijl ik er mijn hele leven al zo bang voor was.. Het hele plan lag al klaar om als het vrijdag nog niet begonnen was  een ballonnetje te laten plaatsen. 

Die donderdag daarvoor, 13 juni, ging de verloskundige mij weer strippen.. en yes, dat lukte!

De bevalling, 10 dagen overtijd ||

Mijn vliezen werden per ongeluk door geprikt tijdens het strippen (plons met vruchtwater, niet te doen 😆🙈). Ik was de derde persoon in al die jaren dat de verloskundige haar praktijk had waarbij het gebeurde dat de vliezen per ongeluk door werden geprikt tijdens het strippen, dus wat was ik blij dat ik die uitzondering was! EINDELIJK GING HET BEGINNEN! Nu was het afwachten of alles binnen 24 uur op gang zou komen.

Om 14:00 begonnen de weeën rustig aan te komen. Ik dacht eerst dat het krampjes waren van het strippen, maar mijn mama zei dat het zeker te weten weeën waren. Ik was lekker eigenwijs en geloofde het nog niet echt, maar ze werden steeds sterker. Oké, dit zijn echt weeën en het gaat dus beginnen!

Rond een uurtje of 16:00 moest Yoeri naar huis komen, zodat we alles gereed konden maken om naar het ziekenhuis te gaan als het zo ver was. De verloskundige kwam terug om te checken en merkte dat ik inderdaad ontsluiting had. Ze prikte vervolgens volledig mijn vliezen door en weer een golf met vruchtwater 😆. Mijn vruchtwater bleef maar lopen, dat was zooo bizar. Liters liters liters. Gelukkig was ik van te voren al gewaarschuwd, dat ik heel veel vruchtwater had, dus stond er niet gek van te kijken. Iedere beweging die ik maakte kwam er een plons mee.

Om 19:30 wilde ik een ruggenprik dus belde de verloskundige naar het ziekenhuis. Helaas was het ziekenhuis waar ik wilde bevallen vol en moesten we naar een andere stad. Flink balen, maar het was niet anders. In de auto met weeën, wat een hel. Nog niet eens de straat uit en we moesten al stoppen, omdat ik het niet trok haha! De verloskundige vertelde me dat ik dan maar thuis moest bevallen en dat zei ze expres om me op stang te jagen 😆, dus zette ik mijn verstand op nul en gaan. 40 minuten in de auto, vreselijk! Kei harde regen op de snelweg, ineens file, vruchtwater wat maar bleef lopen.. in onze nieuwe auto, gelukkig hadden we drie strandhanddoeken meegenomen 🙈. Eindelijk gearriveerd in het ziekenhuis werd ik in een rolstoel gezet, door de stromende regen naar binnen gebracht en je raadt het al, continu overal vruchtwater over de hele vloer 😆. Ik weet nog goed dat ik op de jas van de verloskundige zat en de hele tijd zei ‘sorry je jas, sorry!’ Zie het nu echt voor me dat het personeel met een dweil achter ons aan hobbelde. Waarschijnlijk viel het allemaal best mee, maar zo voelde het wel echt! But yes, eindelijk op ons kamertje, kreeg allerlei onderzoekjes en werd aan de monitor gelegd. Daarna werd ik weggereden voor eindelijk die ruggenprik.

Het was 22:00 toen ik de ruggenprik kreeg en wat voelde ik me daarna top zeg. Geen pijn meer en ik kon zelfs iedereen weer appen en mailtjes beantwoorden voor werk. Geen idee waarom ik dat deed, maar had er zin in 😆. En nee hoor, niemand vermoede dat ik aan het bevallen was. Vriendinnen die me appte ‘je bent aan het bevallen he’, omdat ik al uren niet had gereageerd, kon ik nu terug appen dat ik lekker lag te slapen en alles nog rustig was. 

Onverwachts kreeg ik hoge koorts door de ruggenprik en kreeg antibiotica. Dat was niet heel erg fijn, want voelde me echt een beetje ziekjes en moe, maar viel nog alles mee gelukkig. Door de ruggenrprik bleef ik een paar uur hangen op 4cm ontsluiting en kreeg ik weeënopwekkers.

Om 23:45 mocht ik eventjes een uurtje gaan slapen. De weeën voelde ik niet echt meer, dus de weeënopwekkers hebben ze wat omhoog gegooid en zouden na een uurtje weer komen checken. Toen ik net wilde gaan slapen kwamen ze terug, omdat ze zagen dat de weeën toch ineens weer kwamen. Ik voelde daar lichtjes wat van, maar voelde totaal geen pijn. Ineens had ik volledige ontsluiting! Toch binnen een uur van 4cm naar volledige ontsluiting. ‘Yes’ dacht ik, ‘nu kan ik aan de bak en komt ons prinsesje eraan!’ De persweeën kwamen en de ruggenprik mocht aanblijven staan, omdat ik heel goed voelde waar ik heen moest persen. Zo fijn, want ik had nog steeds geen pijn! Mia lag een beetje gedraaid dus moest ik op handen en voeten gaan zitten. Een beetje wiebelen, zodat ze goed kwam te liggen. Dat lukte gelukkig. Ik vond het heeerlijk om zo te zitten dus heb ik dat zeker drie kwartier gedaan. Een uur en tien minuten persweeën gehad en de laatste persweeën draaide ik op mijn zij en daarna op mijn rug. Eindelijk voelde ik pijn, die branderige pijn van dat ze er bijna was! Man, wat was dat laatste beetje vermoeiend zeg! Ik had al uren lang koorts en mijn lichaam raakte bijna uitgeput. Dat was best pittig, maar ik moest door! Ik weet nog goed dat de arts zei dat ik nog drie pogingen kreeg om haar eruit te krijgen en anders werd het een keizersnede. Nu was het dus alles op alles om haar eruit te krijgen.

Wat een kracht krijg je ineens in je lijf, heel bizar. Echt een oerkracht, want je baby moet eruit en jij moet het doen! Ook kreeg ik de bekende scenario uit de films van ‘HET LUKT NIETTTT! IK KAN NIET MEER’. Zelfs dat was bijzonder om te voelen, ondanks ik uitgeput raakte en een beetje moest huilen. Het hoorde er helemaal bij.

De arts vroeg me of ze mocht knippen en ik zei ‘GRAAG!’. Zo vroeg het netjes, omdat ik van te voren zei dat ze écht niet mocht knippen 🙈. Een mini knipje, waar ik helemaal niks van voelde, een laatste pers en daar kwam ze! Haar hoofde kwam eruit en ik heb haar zelf vastgepakt, uit me gehaald en op me gelegd. Wat een onwijs bijzonder moment was dat. Het aller mooiste ever!

Eindelijk was Mia er. Eindelijk kon ik haar vast houden ❤️ Ze huilde niet, deed haar oogjes open en keek papa meteen aan. Wat een intens mooi moment en gevoel. Een voldaan gevoel. Blijdschap, liefde en geluk ❤️.

Mia heeft heerlijk lang huid op huid gelegen, dronk uit mama’s borst en konden alleen maar kijken naar haar. Zo gelukkig dat we waren 💕.

Daar was ze dan eindelijk na 41 weken en 3 dagen. Ons lieve en mooie popje, Mia Noë Duyzer ❤️✨.

Dankbaar dat alles zo goed is gegaan en ook dat ik dit mee heb mogen maken ❤️🙏🏽.

Heel positief kijk ik terug op mijn bevalling. Wie had dat gedacht? Ikzelf dus niet, aangezien ik mijn hele leven al bang was om ooit te moeten bevallen. Maar echt. Mijn bevalling is gewoon heel goed verlopen en ik zou er zo voor tekenen om het de volgende keer weer zo te doen. ❤️✨

Terugblik: wat ik het aller pijnlijkst vond aan de bevalling was het hechten van de knip. Mijn godddd dit deed kapot pijn! Zonder verdoving, maar toen ik de zuster bijna de kamer uit trapte kon het toch ineens verdoofd worden. Ik was al voorbereid door de verhalen dat het zeer deed en dat deed het ook echt 😆.  Dussss zeg altijd dat je per direct een verdoving wilt 😆. 

De ruggenprik was voor mij echt zo onwijs fijn! Ik heb altijd geroepen dat ik een ruggenprik wilde tijdens mijn bevalling en ik ben zo blij dat ik deze ook gekregen heb. Ik heb ook op tijd aan de bel getrokken dat ik een ruggenprik wilde, dus het was gelukkig ook niet te laat. Dat hoor je vaak en dat wilde ik echt voor zijn. Ik heb weinig pijn ervaren en dat stelde me zo gerust, zeker om ook ooit hopelijk weer te moeten bevallen. Schaam je dus niet om pijnstiller te moeten nemen, ik zou het sowieso iedereen aanraden 🤭!