Mijn bevallingsverhaal: langdurig gebroken vliezen

Mijn bevallingsverhaal begint op woensdag 09 september, 4 weken voor de uitgerekende datum van 06 oktober..

GEBROKEN VLIEZEN

Woensdagmorgen precies 36 weken. Vanmorgen werden de klossen en de douchekruk geleverd. Misschien niet het meest verstandige, maar Bas en ik besloten samen het bed op klossen te zetten. Kort daarna voel ik iets geks, wat gebeurt er nu?! Voor de zekerheid komt de verloskundige, want ineens verloor ik wat vocht. Toch geen vruchtwater? Ze had twijfels en mijn bloeddruk begon ook raar te doen. Toch maar even een check in het ziekenhuis, waar we ineens het nieuws kregen… inderdaad, ik verlies vruchtwater. Zal ik dan al gaan bevallen? Vol adrenaline ineens in de modus: ik ga niet zonder baby naar huis...

OPNAME

De vluchttas hadden we gelukkig al klaar en voor de zekerheid in de kofferbak gelegd. Na dit bericht was het duidelijk, die konden we verhuizen naar de kamer die mij inmiddels was toegewezen. Bedrust, tot aan de bevalling, om de kans op infecties zo klein mogelijk te houden. 'Hoe zit dat met bezoek?' vroeg in de verloskundige. Corona plaagt ons immers nog steeds. 'Ik zal het even navragen' zegt ze, 'maar volgens mij mag je vriend 's avonds tussen 18.00-19.00 op bezoek'. Ineens bezinkt het allemaal en dacht ik 'moet ik me alleen gaan voorbereiden op mijn bevalling? Voor hoe lang?' Gelukkig kwam ze al snel terug en verloste ze ons met het bericht dat Bas toch gedurende de hele dag op bezoek mocht komen.

S T R E S S

Na een hele onrustige eerste nacht kreeg ik donderdag 10 september mijn controles en werd ik aan de CTG gelegd. Drie keer per dag houden ze ons kleintje in de gaten. Niet veel later kreeg ik bezoek van de gynaecoloog. Nogal nonchalant kwam hij aan mijn bed staan en deelde mee dat ze me willen gaan inleiden op de vooravond met 37 weken. Wegens infectiegevaar met te lang gebroken vliezen, lijkt dit de beste optie. Mijn lichaam pakt het zelf niet op. 'Zijn we dan al wel klaar voor de bevalling?’ Allerlei vragen schieten door mijn hoofd, maar vooral, ik snap dat een het mág komen vanaf 37 weken, maar is ons kindje daar dan al klaar voor? Tot nu toe zijn alle CTG's en alle uitslagen goed en m'n temperatuur blijft netjes. De verloskundige zag de paniek in mijn ogen en besloot nog even te blijven. Ze begreep mijn zorgen en stelde voor dat ik het liet bezinken en met Bas zou bespreken. Samen een lijstje met vragen maken en ze zou met de gynaecoloog overleggen dat hij morgen terug zou komen, als Bas er ook zou zijn. Hierna werd ik even emotioneel.. Zo fijn, haar begrip! Het liep immers allemaal zo anders dan ik had gehoopt. Kort daarna kwam Bas gelukkig op bezoek en namen we door wat de gynaecoloog me had verteld. Ook besloot ik contact op te nemen met mijn begeleider van de bevallingsworkshop die ik had gevolgd. Zij toonde begrip en gaf me goede tips, waardoor ik me een stuk zekerder voelde.

O V E R L E G

De volgende morgen kwam de gynaecoloog zoals afgesproken wat later, zodat Bas ook bij het gesprek aanwezig kon zijn. Hij nam rustig de tijd voor ons. Dat stelde me op mijn gemak en gaf me een beter gevoel dan de dag er voor. De weeën opvangen in bad mag gelukkig gewoon doorgaan! Mijn voornaamste vraag was, of ik mocht wachten, tot mijn lichaam het zelf zou oppakken. Omdat ze bang zijn voor infectiegevaar, adviseren ze mij toch sterk om met 36+6 te starten met de inleiding. Ik neem dit advies aan en besluit hier in mee te gaan. Helaas, geen natuurlijke bevalling. Gelukkig kunnen veel van mijn wensen, zoals in bad bevallen, gewoon doorgaan. Ze gaan ’s avonds een ballon plaatsen, en als die zijn werk voldoende heeft gedaan, starten ze de volgende ochtend met weeën opwekkers. Ik merk dat ik moet schakelen, maar dat ik me er bij neer moet leggen.

V E R L O F

De volgende dag was alles nog steeds rustig en zat de kleine nog keurig op zijn plek. Die zaterdagmorgen kwam de gynaecoloog voor zijn ronde en kwam grappend binnen met de opmerking ‘en.. al klaar om naar huis te gaan?’. Ik grapte terug ‘zeker wel’. Hij begon te lachen en zei ‘dan mag je naar huis’. Mijn mond viel open van verbazing. Ik kon hem even niet meer volgen. ‘De CTG’s zien er netjes uit, als je dit weekend blijft temperaturen en je belt ons direct als je buik onrustig wordt of de kleur van je vruchtwater veranderd, mag je lekker naar huis’. WAT?! Ik kon wel door het plafond van blijdschap en dankbaarheid. De laatste dagen voor de inleiding lekker in mijn eigen bed slapen, naast Bas, in mijn eigen omgeving. Er werd me verteld dat ik maandag terug moest komen voor een CTG en als die ook in orde was, hoefde ik pas dinsdagavond terug te komen voor het plaatsen van de ballon. Zo ontzettend fijn.

T H U I S

Thuis kon ik me in alle rust focussen op wat me stond te gebeuren. Ik had eindelijk het gevoel dat het me niet meer overkwam. Bas en ik genoten van onze laatste dagen samen. De CTG van maandag ziet er keurig uit, dat betekent dat ik een laatste nachtje thuis mag slapen. Een heel apart idee om na een relatie van bijna 10 jaar, het besef te krijgen dat je deze avond voor het laatst samen doorbrengt. Zo mooi dat ons dit is gegund. We besluiten dinsdag na het eten de muziek van de bevallingslijst aan te zetten en samen de oefeningen van de bevallingsworkshop nog een laatste keer rustig doornemen, we duiken helemaal samen in onze bubbel.

I N L E I D I N G

Opnieuw aangekomen met onze vluchttas lopen we dinsdagavond de verloskamer in. De verpleegkundige neemt rustig met ons het bevallingsplan door. Vervolgens ga ik eerst weer een half uur aan de CTG. Daarna kijken ze of mijn baarmoederhals al iets verstreken is en ik misschien al wat ontsluiting heb. Dit blijkt niet het geval te zijn en de verloskundige deelt mee, dat de ballon waarschijnlijk morgen ook nog moet blijven zitten. Een kleine tegenvaller… maar we wachten het rustig af. Bas mag gelukkig blijven slapen en er wordt een stretcher voor hem tevoorschijn getoverd. Zo lief! Vanwege de spanning kan ik de slaap nog niet echt vatten en mijn buik voelt wat onrustig. Tegen half 3 krijg ik een harde buik, die na een minuut weer afzakt. Niet veel later weer. Zouden dit dan toch weeën zijn? Ik besluit ze te timen en inderdaad, iedere vijf minuten herhaalt het zich. Tegen drie uur besluit ik Bas wakker te maken 'het is begonnen denk ik!' Ik word aangelegd aan de CTG, waarop inderdaad weeën te zien zijn. Heeft mijn lichaam het dus toch zelf opgepakt! Ik kan ze goed opvangen en dommel zelfs nog een klein beetje weg. Ik ben zo blij en trots en helemaal klaar om ons kindje te ontmoeten!

I N F U U S

Om half 7 mag ik naar de verloskamer. De verloskundige verwijdert de ballon en kijkt hoeveel het heeft gedaan. Na de situatie van gisteravond, vertelt ze me verbaasd dat ik al bijna 4cm ontsluiting heb! Van binnen maak ik een sprongetje! Ze ziet dat mijn vliezen een klein scheurtje hebben, waarna zij ze volledig breekt. Ik voel me wat flauw en vraag of ik misschien eerst mag ontbijten, maar ineens ontstaat er de haast, dat mijn infuus moet worden aangelegd. Vanwege het infectiegevaar, moet dit sowieso, mocht het blijken dat ik antibiotica nodig heb. Daarnaast willen ze toch een kleine dosis weeën opwekkers toedienen, zodat ze er zeker van zijn dat het doorzet. De verpleegkundige probeert het infuus aan te brengen, maar zonder resultaat. De verloskundige doet vervolgens ook twee mislukte pogingen en er ontstaat een drukte van belang. Het overvalt me allemaal erg en ondertussen voel ik me beroerder worden en wil ik erg graag iets te eten. Nadat ook een arts van de IC het niet voor elkaar heeft gekregen mijn infuus aan te brengen, zakt de moed mij even een beetje in de schoenen. Hoeveel mensen lopen deze kamer nog in en uit? Een vijfde en laatste poging slaagt en eindelijk mag ik wat eten. Inmiddels heeft de verpleegkundige het bad vol laten lopen en mag ik daar de weeën op gaan vangen. Ik voel dat mijn ontbijt te laat kwam en ik inmiddels echt heel misselijk ben geworden. Zodra ik op sta van bed en richting het bad wil lopen, gaat het mis, Bas komt nog aan rennen met een emmer, te laat… Gelukkig is het bad volgelopen en kan ik daar lekker in gaan liggen, want sinds mijn vliezen volledig zijn gebroken, zijn de weeën flink ik kracht en frequentie toegenomen.

B A D

In het bad merk ik dat ik veel meer ontspan, Bas zit naast mij en helpt me om iedere wee op te vangen. Ik voel me heel fijn en ben heel trots op hoe het gaat. Het duurt alleen niet lang en ik beland in een weeën storm, ik heb maar een minuut om bij te komen en dan staat de volgende wee alweer op de stoep. Ik bedenk me dat ik bijna niet geslapen heb, mijn ontbijt er weer uit is gekomen en het alleen nog maar harder zal gaan. Hierdoor lukt het me niet goed meer de weeën op te vangen en vraag ik, tegen mijn principes in, toch om een ruggenprik. De verloskundige komt kijken of dit nog mogelijk is, maar mijn ontsluiting is al zo ver gevorderd, dat dit niet meer kan. Ik zit al op meer dan 6cm! Na een flinke peptalk, weet ik terug in mijn bubbel te kruipen en vang ik de weeën weer beter op. Ik beland echt in een hele fijne modus en voel me ontzettend sterk. Ik ben zo dankbaar met de hulp die mijn team me bied, zodat ik volledig in mijn kracht sta dit te doen. Het gaat al snel zo goed, dat ik tegen half 12 persdrang voel. Zo trots op hoe het gaat! De verloskundige komt kijken en ziet dat ik al op 8cm zit! Ze ziet ook dat het armpje van ons kindje vast zit in het geboortekanaal. Ze geeft aan, dat wanneer ze het armpje aan de kant heeft gedrukt, ik op 10cm zit. Omdat het mijn eerste bevalling is en het mijn wens ook niet was in bad te bevallen, wordt dan besloten dat ik terug moet naar het bed. 'HOE DAN?!' Dacht ik meteen.. Er zit maar 1 minuut tussen de weeën, waar vang ik die op en hoe kom ik op dat bed? De verloskundige en de verpleegkundige staan klaar met handdoeken. Ik stap uit bad en vang de eerste wee op in de deurpost, terwijl ze me afdrogen. ‘Ik moet zo snel mogelijk naar dat bed, want de volgende wee komt straks al weer’, bedenk ik me als ik voel dat deze wee weer afzakt. Zodra ik droog ben, besluit ik me zo snel als ik kan naar het bed te verplaatsen. Achter de verpleegkundige en de verloskundige, staat Bas nog met mijn infuuspaal. ‘Wacht!’ hoor ik hem roepen. ‘O ja, die moet natuurlijk ook nog mee’ lach ik in mijzelf.

P E R S E N

Precies voor de volgende wee komt, lig ik op bed. Na nog een paar weeën op bed opgevangen te hebben, komt de verloskundige, om het armpje weg te duwen. Dit was alles behalve een pretje, maar voor een goed doel, tegen kwart voor 12 mag ik dan gaan persen! Ze kijkt me aan en legt me uit hoe ik dat moet gaan doen. Lukt dat? Er gaan allerlei onzekerheden door me heen, ik heb dit nog nooit gedaan, geen idee of me dit gaat lukken. Maar ik weet dat ik moet en probeer er op te vertrouwen dat het goedkomt. ‘Ik ga het proberen’ antwoord ik. Het voelde als een onmogelijke taak, maar ik keek haar aan en deed haar na. De complimenten vlogen me om de oren en het bleek hartstikke goed te gaan. Bas kon meekijken en zijn enthousiasme motiveerde mij om door te gaan! Ondertussen komt mijn oogmigraine nog om de hoek kijken en krijg ik vlekken voor mijn ogen. ‘Maakt niet uit’ denk ik, ‘we zijn er bijna!’ Ik voel een oerkracht in mij naar boven komen en dat geeft een enorme kick. Daar is hij al!!! Na nog geen drie kwartier persen, mogen ons prachtige mini mannetje ontmoeten.

                            Jim 16 september 2020 | 12:20 uur | 2710 gram

Een paar minuten later volgt de placenta. Er wordt een kleine hechting geplaats en dan zit het er op. We hebben het gewoon gedaan! Acht maand wachten en een paar uur bikkelen en nu ligt hij gewoon bij ons alsof het nooit anders is geweest. Vlak na de geboorte wordt hij bij mij gelegd. Na een hele fijne tijd van huid op huid contact heeft Jim mijn borst gevonden en begint hij al heerlijk te drinken. En we zijn trots, als nooit tevoren!