Mijn bevallingsverhaal: ik zou het zo weer doen!

Een bevalling is iets heel bijzonders. Van tevoren heb je geen idee wat je kunt verwachten en wanneer het moment daar is. 37 weken en 5 dagen zwanger was ik, toen het voor mij allemaal begon. Mijn buik zat me nog niet in de weg en ik genoot nog zo van het zwanger zijn. Ik zag het echt niet aankomen. Mijn bevallingsverhaalbegon op:

Zaterdag 18 mei 2019

Na een productieve dag, ging ik ’s avonds om 11 uur naar bed. Ik lag nog geen vijf minuten toen ik iets warm en nats voelde tussen mijn benen. Ik schrok hier van en riep mijn man Jeroen. “Lieveeeerd, er loopt iets tussen mijn benen.” Jeroen kwam aangesneld en dacht eerst dat ik het over een spin had, maar nee het waren mijn vliezen die braken. Ik had echt nooit gedacht dat mijn bevalling zo zou starten. Natuurlijk houd je er wel rekening mee. Gelukkig hadden we het plastic zeil al op ons bed liggen, en ons bed stond al op klossen, dus ik was goed voorbereid. Ik ben in bed blijven liggen, shakend van de adrenaline, en Jeroen heeft de verloskundige gebeld. Dat hoefde natuurlijk nog helemaal niet zo lang ik geen regelmatige weeën had, maar we wisten even niet meer goed wat we moesten. De baby was al volledig ingedaald wisten we van de echo en controle die we de maandag ervoor hadden, dus ik mocht gelukkig gewoon rondlopen. Iets voor twaalven kwam de verloskundige langs en zij zei dat we moesten afwachten of die nacht de weeën op gang zouden komen. Ze legde uit dat als ik binnen 48 uur geen actieve weeën zou krijgen, ik ingeleid zou worden. Toucheren deed ze niet, want zodra je vliezen breken is er kans op infectiegevaar voor jou en de baby. Dus toen was het afwachten wat de nacht ons zou brengen. Het ging beginnen. We zouden snel een baby krijgen.

Zondag 19 mei 2019

We gingen de nacht in, en veel slapen kon ik niet door de adrenaline. Ik dacht zo nu en dan wel iets te voelen in mijn buik, maar het waren nog geen weeën. Ergens was ik teleurgesteld dat het nog niet op gang kwam, want ik wilde heel graag thuis bevallen. Aan het begin van de middag kwam de verloskundige kijken hoe het ging, maar er was nog steeds weinig activiteit. Ze zei, ga maar een stuk wandelen of erop uit, kijken of het weeën zou opwekken. Ook dat mocht niet baten, ik voelde vrijwel niets. De kans dat ik thuis zou gaan bevallen werd steeds kleiner. Als er de nacht van zondag op maandag nog niks gebeurde, zou ik ’s ochtends naar het ziekenhuis gaan om te worden ingeleid. Daar keek ik niet erg naar uit, dus ik hoopte dat ik die nacht sterkere weeën zou krijgen. We hadden onze kraamhulp al ingelicht over de situatie, want we wilden haar graag bij de bevalling hebben. Ook als we naar het ziekenhuis zouden moeten en de bevalling medisch zou worden, zou zij er bij zijn. Dat vond ik een fijn idee, om er een bekende bij te hebben, wanneer onze eigen verloskundige er niet bij was.

Maandag 20 mei 2019

De zondag werd maandag, en ik had weer een nacht slecht geslapen. Ik lag een tijdje wakker en voelde om het kwartier lichte weeën. Ik viel in slaap en het zette weer niet door. We hadden afgesproken dat ik de verloskundige ’s ochtends om half 7 zouden bellen, daarna konden we ons om half 8 melden in het ziekenhuis. Op dat moment was ik niet erg teleurgesteld, ik was er klaar voor. Na een paar slechte nachten was ik al erg moe, er was nu geen weg meer terug. Met een heel gek gevoel reden we naar het ziekenhuis. Je gaat gezond naar binnen en weet niet hoe je er uit gaat komen. Dat we die dag een baby zouden krijgen was wel duidelijk, al was dat besef er toen nog niet helemaal.

Daar gingen we, met drie tassen vol en een nog lege maxi-cosi. Precies 38 weken zwanger was ik. We werden opgevangen en naar een verloskamer gebracht. Ik was al eerder op de afdeling geweest voor controle toen ik een verhoogde bloeddruk had in mijn zwangerschap, dus het voelde wel vertrouwd. Terwijl ik er van tevoren echt tegenop keek om in het ziekenhuis te moeten bevallen. Ik werd onderzocht en lag aan de ctg. De arts assistent kwam vertellen wat de bedoeling was. Er zou meteen gestart worden met een infuus weeënopwekkers. Nog voordat ik aan het infuus kwam zijn we nog naar een andere kamer verhuisd. Ik gaf aan dat ik graag zou willen douchen, omdat ik verder geen pijnbestrijding wilde. In een andere verloskamer was een draadloze ctg, dus konden we daar terecht. Rond 10 uur kreeg ik de eerste dosis oxytoxine toegediend en waren we begonnen. Ieder half uur kwam er iemand het pompje ophogen. Ik voelde eerst nog niet veel, dus hoopte nog wat te kunnen slapen, maar dat ging niet meer. We waren goed voorbereid en hadden genoeg eten en drinken mee. Ik had een fles limonade mee voor wat suiker en energie (dat is echt een tip, ik heb veel glazen gedronken tussen de weeën door). Echt honger had ik niet. Rond 12 uur begon ik de weeën goed te voelen en kwamen ze vaker. Het was nog goed te doen, maar ik begon wel te zoeken naar een fijne houding om ze op te vangen. Al snel voelde ik om de twee minuten een wee, en moest ik me concentreren op het wegpuffen. Dat ging gelukkig goed. Ik voelde ze komen en gaan als golven. Je hebt geen besef meer van tijd als je er middenin zit, voor mijn gevoel ging het heel snel. Een paar uur later kwam de arts-assistent kijken en werd er voor het eerst gevoeld naar ontsluiting. Dat bleek toen tussen de 2 en 3 cm te zijn. Ik weet nog dat ik toen teleurgesteld was, omdat ik al verder hoopte te zijn. Volgens mij was het toen half 3 ’s middags. De weeën waren nog te doen, maar ze volgden elkaar snel op. Het pompje voor de weeënopwekkers werd steeds opgehoogd. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment dacht, nou stop maar het is zo wel goed. Haha, nou toen was ik er nog niet hoor. Pijnbestrijding wilde ik niet, en ook toen vond ik het niet nodig. Daarna zijn we naar de douche gegaan, daar heb ik een uur onder gezeten. Ik kreeg toen naast buik -en rugweeën ook beenweeën, dus het vergde wel wat meer concentratie om ze op te vangen. Ik zat helemaal in mijn eigen wereld. Jeroen was de hele tijd bij mij, en het hielp heel erg dat hij mij bemoedigend toesprak. Ik had een hele goede focus, ook al werd het heftiger en pijnlijker. Ik weet niet meer hoe laat het precies was, ergens eind van de middag wilde de arts-assistent weer voelen naar de ontsluiting toen ik weer onder de douche vandaan was. Vlak daarvoor zei ik tegen Jeroen dat ik teleurgesteld zou zijn als het nog maar 5cm ofzo zou zijn. Het was toen 5cm. De weeën kwamen om de minuut, maar ik wilde nog steeds geen pijnbestrijding. Ik ging verder met het opvangen van de weeën in bed. Het werd steeds moeilijker een goede houding te vinden. Op de ctg willen ze de baby constant monitoren, en de sensor zat heel vaak niet goed waardoor het signaal wegviel. Irritant vond ik dat. Word je steeds afgeleid door het gepiep van het apparaat middenin je wee. Van de verpleegkundige moest ik even op mijn zij proberen te liggen, maar dat ging echt niet. Ik wilde de weeën zoveel mogelijk rechtop opvangen. Er ging weer een uur voorbij. Ik moest even naar de wc, dat probeerde ik steeds zo snel mogelijk tussen de weeën door te doen. Ik zat en dacht: O nee ik moet poepen! Dat wil ik niet, dat duurt te lang voor de volgende wee er is. Haha, op dat moment had ik helemaal nog niet door dat het persdrang was. Ik liep weer terug naar bed (een hele onderneming steeds met het infuus) en slaakte een paar oerkreten uit. Ik voelde het golven van boven naar beneden in mijn baarmoeder. Nog steeds niet bezig met het feit dat de baby zou komen. Ik dacht alleen maar, jeetje dit is niet lang meer vol te houden. Toen was ik er echt klaar mee, dat zei ik ook tegen Jeroen. Oh, ik kan dit niet meer. Jeroen zag ondertussen het touwtje van de sensor op het hoofde van de baby verder naar buiten komen vertelde hij later. Hij drukte op de knop en de verpleegkundige en verloskundige van het ziekenhuis kwamen kijken. Ze hoorden me al op de gang zeiden ze, haha. En ja hoor, 10 cm! Ik ging van 5 naar 10 binnen een paar uur. Jeroen ging toen snel de kraamhulp bellen, zodat zij nog bij de geboorte kon zijn. We zouden haar bellen bij 7/8 cm, maar die fase heb ik dus overgeslagen.

Toen ging het allemaal heel snel. Ik mocht persen, wat een omslagpunt. Letterlijk, ook qua gevoel. De weeën waren niet pijnlijk meer, ik voelde hele duidelijke golven waarop ik mee kon persen. Heerlijk vond ik het! Ik kon zelfs nog lachen tussendoor. De weeënopwekkers hielpen natuurlijk ook nog steeds mee, die werden tijdens het persen opgehoogd las ik later in het bevallingsverslag. Ik had matige persweeën hoorde ik achteraf, maar zo voelde het op dat moment niet. Onze kraamhulp kwam er toen ook bij, ik vond het zo fijn dat ze op tijd was. Ook om in de kraamweek nog met haar over de bevalling te kunnen praten, en zij heeft natuurlijk weer andere dingen gezien en gehoord dan wij op dat moment. Met z’n vieren stonden ze mij aan te moedigen, Jeroen, de kraamhulp, de verloskundige en de verpleegkundige. Het besef van tijd is dan nog steeds weg, voor mijn gevoel ging het heel snel, maar ik was uiteindelijk 52 minuten bezig met persen. Van tevoren was ik het meest bang voor een knip, dit leek mij vreselijk. Helaas bleek het toch nodig. De hartslag van de baby daalde te veel als ik een wee had, het duurde te lang. De verloskundige zei dat ze de baby nu wel graag wilde zien. Er werd zelfs gesproken om de gynaecoloog erbij te halen, maar dit was gelukkig niet nodig. Op dat moment vond ik het prima, ik gaf alles wat ik had, en het laatste stukje had ik een beetje hulp nodig. Nog één perswee en onze dochter werd geboren, net iets voor half 9 ’s avonds. Ik heb haar zelf aangepakt, wat een bijzonder moment was dat. Daar is Feline zei ik, nog helemaal beduusd. Ze liet zich luidkeels horen toen ze ter wereld kwam. Ik knipte zelf de navelstreng door, nadat die was uitgeklopt. Vrijwel meteen wilde ze aan de borst, en kon ik haar goed bekijken. Ze was kleiner dan we verwacht hadden. Ons mooie meisje. Dan ben je ineens ouders, en heb je je eigen kind in je handen, wauw! Onze ouders zijn die avond nog langs gekomen om hun kersverse kleindochter te bewonderen. Daarna werden we van de verloskamer naar de kraamafdeling gebracht.

We moesten sowieso de nacht blijven, tot 12 uren na de geboorte vanwege de lgv (langdurig gebroken vliezen). Slapen deed ik die nacht weer niet, ik wilde alleen maar kijken naar onze baby, die naast mij in de wieg lag. De kinderarts moest haar nakijken voor we naar huis mochten. Alles was gelukkig goed met haar, en ook met mij ging het goed. De volgende ochtend mochten we naar huis, en kon onze kraamtijd beginnen. Die liep ook niet helemaal zoals we hadden verwacht, dat lees je in mijn volgende blog (deze is al lang genoeg ?).

Terugkijkend op mijn bevalling: het was een prachtige ervaring, en ik zei meteen dat ik het zo weer zou doen. Meestal hoor je vrouwen het tegenovergestelde zeggen na een bevalling, dus ik was zelf ook verbaasd haha. Het persen vond ik zelfs leuk en ik voelde er niks van, zonder pijnbestrijding! Ondanks dat het niet liep zoals ik het van te voren het liefst had gewild, heb ik het heel positief ervaren. We werden ook super goed opgevangen in het ziekenhuis. Je hoort in je zwangerschap vaak negatieve verhalen over bevallen, maar het is mij achteraf gezien alles meegevallen. Tuurlijk doet het pijn. Maar op het moment dat je echt niet meer kunt, ben je er al bijna. Dat is dus echt waar! Je maakt een bevalplan en hebt bepaalde verwachtingen, maar die moet je ook los kunnen laten. Zelfs de knip is mij meegevallen, al vond ik het hechten na de tijd het meest pijnlijke van alles. ? Ik ben blij dat wij in het ziekenhuis waren, want thuis had ik waarschijnlijk nooit vanuit mezelf weeën gekregen. De vliezen waren er klaar mee, maar de baby nog niet. Die dacht, laat mij nog maar lekker een paar weekjes zitten! Maar gelukkig was ze daar al, en het was goed. Ze hoorde er meteen helemaal bij. Dat is ook iets wat je vaak hoort, maar het is ook echt zo. Alle clichés zijn waar. ?