Mijn bevallingsverhaal: Ik dacht dat we met het avondeten wel weer thuis zouden zijn

Het was me wat allemaal. Woensdag 3 oktober 2018. Ik had lekker uitgeslapen en werd rond 10.30 uur wakker. Dat kan als je verlof hebt. Heerlijk. Ik had wel een beetje voorweeën, maar ach, die had ik al een paar weken. Een beetje ongesteldheidsbuikpijn. Ik stond op en bereidde me voor om me aan te gaan kleden. Want ik zou rond 12.30 uur bij mijn vroegere buurmeisje en tegelijk mijn schoonheidsspecialiste zijn. Al rommelend in huis, ik at eventjes een plakje Indische cake die ik toevallig had liggen, besloot ik zo maar even te gaan douchen om te kijken of die voorweeën een beetje weg zouden gaan. Want ze waren toch wel iets pijnlijker dan de afgelopen weken. Mijn schoonheidsspecialiste maar vast even geappt dat ik niet wist of een behandeling en plat liggen in die stoel wel zo handig/fijn was nu. Zij stelde voor dat ik gewoon even een bakkie kwam doen. Was ik er ff uit. Dus ik vroeg op mijn beurt of ik dan lunch mee zou nemen bij de Burger King... Lekker fout. Maar….op die Burger King wacht ze nog steeds, haha!

Want voor ik onder de douche kon stappen zag ik dat ik wat bloed verloor. En ik weet nog dat dat één van de punten was waardoor je naar het ziekenhuis moest bellen. Mijn vriend Jeroen was al standby, omdat ik al even had laten weten dat ik behoorlijke voorweeën had, maar door dit bloed besloot hij direct vanuit Leusden naar huis te komen. Ik belde vast het ziekenhuis. Best rustig, al vond ik het best spannend. Blijkbaar kwam ik zo rustig over aan de telefoon dat de mevrouw aan de telefoon besloot me om 14.00 uur in te plannen op de 'controle-afdeling'. Maar, zei ze, hou er rekening mee dat je met 1 á 2 centimeter weer naar huis gestuurd wordt.

Ik was trouwens ondertussen met wat vriendinnen en mijn zusje aan het appen dat ik toch wel een beetje moest huilen van die pijnlijke voorweeën. ,,Meid, je bent aan het bevallen joh'', was veelal de strekking van het antwoord. Mijn zusje stelde dan ook voor dat even gingen bellen in de tijd dat Jeroen naar huis reed. Tijdens ons telefoongesprek kon ik meerdere keren niet antwoorden, omdat ik tegen de deurpost aan de 'voorweeën' moest wegpuffen die behoorlijk snel achter elkaar kwamen, waarop mijn zusje concludeerde: ,,Chan, dit is een weeënstorm.'' Maar ik dacht nog steeds: dit zijn voorweeën, ik word straks gewoon weer naar huis gestuurd. Op haar vraag of we mama niet even moesten inlichten, antwoordde ik dus ook dat ik wel even zou laten weten hoe het er voorstond als ze het gecheckt hadden in het ziekenhuis.

Jeroen kwam thuis en ik vroeg me af waarom hij niet boven kwam. Maar hij voelde de bui al hangen en smeet met de nodige haast de vluchtkoffer en de maxi cosi de auto in. Inmiddels had ik wel door dat die 'controle-afdeling' misschien toch maar even moest veranderen in de 'beval-afdeling'... gewoon, voor het geval dat. Ik kon namelijk niet meer zitten of liggen, dus voelde wel ergens dat er iets aan de hand was. Dus ik liet Jeroen nog maar even bellen naar het ziekenhuis.

Wij de auto in, 20 minuten rijden. Daar aangekomen zette Jeroen me in een rolstoel. Ik had alleen even een zomerjurkje aangetrokken, gelukkig was het begin oktober, maar wel 25 graden buiten. Maar ik merkte dat ik amper met m'n benen tegen elkaar kon zitten. En dat was ook niet zo gek, bleek achteraf... In het kamertje aangekomen gingen ze eerst maar even m'n bloeddruk meten. Die was bizar hoog. Ik liep in het ziekenhuis voor mijn hoge bloeddruk, maar dit was wel heel heftig. Ik was ook toen heel rustig en dus vermoedde niemand dat ik al echt aan het bevallen was. Toch maar even de ontsluiting vast checken. En toen bleek waarom die bloeddruk zo hoog was: 8 centimeter! Watttt?! Hoe dan?! En mijn moeder had het nog zo gezegd, die kent mijn hoge pijngrens: jij gaat het ziekenhuis in met flink wat ontsluiting. Het was 14.15/14.30 uur en dus zou het niet lang meer gaan duren voor die kleine van ons er zou zijn. Meestal zeggen ze één centimeter per uur, maar de kans was heel groot dat dat dus niet helemaal zo zou zijn in dit geval.

De verpleegkundigen/arts assistent etc gingen eventjes weg, maar zouden op afstand volgen hoe het ging. En ze zouden even m’n bevalplan doorlezen nog. En, als ik persdrang ging voelen, moest ik op het knopje drukken. Jeroen en ik hadden goed en wel een klein kwartiertje om te beseffen wat er ging gebeuren en toen vond ik dat we maar eens even moesten gaan bellen. Om 15.00 uur was het zover: ik mocht persen. Eigenlijk duurde dat nog wel het langst…één lieve zuster (vergeef me, ik ben al die functies vergeten) had dienst tot 15.30 uur en zei dat ze zou blijven. Ik weet nog dat ik dacht: ,,Ooooh, dan zijn we met het avondeten weer thuis’’. Sterker nog, ik had al pastasalade klaarstaan. Helder was ik eigenlijk he… je hoort vaak dat vrouwen zich helemaal afsluiten, maar dat ik helemaal niet. Ik weet ook nog dat de arts assistent, Anne heette ze, telefoon kreeg. ,,Nee, kan even niet’’, zei ze tegen diegene aan de telefoon. ,,Ik ben even aan het persen.’’ Waarop ik antwoordde: ,,Ho ho ho, nou niet met de eer gaan strijken he.’’

Om 16.38 was het zover: onze Mila werd geboren. Zo bizar, had dit hummeltje 38 weken en 2 dagen in mijn buik gezeten? Zo mooi en lief.... Zo perfect. Terwijl we genoten van dit meisje werd er hard op m'n buik gedrukt. Want de placenta was er nog niet uit. Ik dacht vooral: ,,Ik heb mijn 'prijs', doe je ding’’. Maar dat bleek niet zo makkelijk. De gynaecoloog kwam erbij. En ik weet nog dat iemand ooit zei: ,,Ook in het ziekenhuis zie je de gynaecoloog niet, die zie je pas als het foute boel is’’. Fuck, foute boel dus. Die man drukte nog harder op m'n buik. Flats. Jaaa, daar is ‘ie. Oké, toch niet. Dat was bloed. Hele vloer onder, gynaecoloog onder..... hmmm.... dit was vast niet de bedoeling. En dat was dus ook zo, dat ding zat muurvast.

Waar ik ze vlak na de bevalling hoorde zeggen dat ik 250 milliliter bloed verloren was, hoorde ik nu toch andere, flink hogere, getallen.... Al snel werd besloten dat ik naar de OK moest.... sjit..... Kind weg uit m'n armen, hop naar Jeroen. Terwijl ik werd weggereden zag ik in mijn ooghoek hoe hij zijn shirt uit moest doen en voor het eerst huid-op huid contact met haar had. ,,Dit had ik samen willen meemaken'', dacht ik bij mezelf. Ik ben niet snel geïrriteerd, maar dit zat me niet lekker. ,,Gaat het’’, vroeg een verpleegster. ,,Nee’’, antwoordde ik. ,,Het ging zo goed allemaal en nu dit…’’

Ik kwam op de Operatiekamer en werd daar al snel onder narcose gebracht. Ik weet nog goed dat ik op de klok keek terwijl dat gebeurde… het was half 6. En alsof er niks gebeurd was werd ik om half 7 wakker. Er waren 2 dingen die ik toen dacht: 1) Laat iemand Jeroen even weten dat het oké met me gaat? 2) Heb ik een bloedtransfusie gehad? Deze laatste vraag stelde ik snel toen er iemand even bij me kwam kijken… Gelukkig niet. Ja, met alle respect hoor, als het nodig was geweest, was dat prima. Maar ik ben bloeddonor en als je bloed hebt gehad mag je nooit meer bloed doneren. Wel bleek dat ik 1700 milliliter bloed verloren was… mijn HB was uiteindelijk op z’n laagst 4.2, terwijl die als ik bloed doneer rond de 8.0 is. Woeps. Maar het blijkt dat ze pas bloed geven bij 4.0. En ik ben nog jong, dus het zou tijd nodig hebben, maar vanzelf wel weer goedkomen. Ik voelde me ook verrassend goed. Ik was zojuist moeder geworden! Dus hop, breng me naar Jeroen en de baby! Dat duurde nog even een half uur. Ik kreeg eerst nog wat te drinken en een waterijsje.

In de tijd dat ik weg was bleek Jeroen behoorlijk in de stress te hebben gezeten. Want hij had Mila in zijn handen gedrukt gekregen en dat was het. Er is tussendoor even iemand langs geweest om haar te meten en wegen en om te vragen wat Jeroen en ik wilden eten. Eten? Hij hoopte vooral dat ik levend terug zou komen. Die arme schat. Hij had zoveel bloed gezien… en nu zag ie allemaal beelden langskomen van hem als alleenstaande vader…… Die bijna 2 uur waren voor hem heel erg heftig….

Eindelijk kwam ik terug en kon ik ze beiden weer vasthouden. In het verleden ben ik wel eens eerder geopereerd, aan onder meer mijn blindedarm. Toen was ik na de narcose misselijk en slaperig, maar nu had ik vooral honger, ik had immers mijn bevalling gedaan op een plakje Indische cake. Jeroen had toch nog een bestelling doorgegeven en koos voor mijn lievelingseten: spaghetti. Ondanks dat het behoorlijk afgekoeld was smaakte het heerlijk. Daarnaast had ik enorm veel zin om mensen te gaan bellen dat ik was bevallen. Stuiter de stuiter. Wel gek trouwens, want het duurde tot zeker 22.30 uur voor er iemand kwam om Mila helemaal te checken…. Dat moest blijkbaar nog even gebeuren. Gelukkig was alles goed!

De volgende dag mochten we ’s middags naar huis. Eindelijk! Ik wilde lekker in m’n eigen bed liggen. Bij thuiskomst waren mijn moeder en zusje nog bezig om de boel te versieren. Ik ging op de bank zitten en binnen no time stond onze kraamverzorgster voor de deur. Ik was een beetje bang, want ik had flink wat verhalen gehoord van tevoren. Maar het was de liefste kraamverzorgster die ik me kon wensen. Ze adviseerde me wel in verband met mijn bloedverlies de eerste week boven te blijven en na een week voorzichtig weer eens naar beneden te gaan, 1 keer per dag. Dat was maar goed ook, want ik was te zwak om überhaupt ook maar een luier te verschonen. Dat duurde dan ook wel bijna de hele kraamtijd (de kraamverzorgster bleef een paar dagen langer) tot ik dat kon doen. En ook haar zelf in bad doen was een hele opgave. Niks voor mij om me zo rustig te moeten houden, maar ik ben ervan overtuigd dat het heeft bijgedragen aan mijn herstel.

Mila was 51 centimeter en 3745 gram. En inmiddels zijn we 9,5 maand verder… Het duurde toch zeker 3 maanden voor ik weer een beetje de oude was, maar inmiddels is gelukkig alles weer goed en heb ik zelfs alweer voor de eerste keer bloedgegeven! En Mila? Zij is de allervrolijkste baby en zo’n enorm schatje! Ik wist niet dat je zo vreselijk verliefd kon zijn op je eigen kind!