Mijn bevallingsverhaal - hoe ik bang was in mijn eentje te bevallen.

In mijn vorige blog(s) heb je kunnen lezen dat ik mijn relatie ongeveer bij 30 weken zwangerschap heb beëindigd. Wel heb ik nog altijd goed contact met de vader van Rey en dat was ook zo tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. De vader van Rey woont in Frankrijk en het was dan ook altijd al spannend of hij bij de bevalling kon zijn. Wij hadden er vaker over gesproken en samen hadden we afgesproken dat als het lukte hij in ieder geval in het ziekenhuis aanwezig zou zijn en dat we op het moment zelf zouden kijken of ik hem ook daadwerkelijk aan de rand van mijn bed wilde hebben. Degene die ik hoe dan ook bij mijn bevalling wilde hebben was Eline, mijn zusje.

Ik neem jullie mee naar het laatste weekend van 2019. Ik was 4 januari uitgerekend en vrijdag 27 december zou mijn ex-partner komen, hij had alleen een enkele reis geboekt omdat het sowieso natuurlijk rondom de uitgerekende datum was. Echter, de Franse spoorwegdiensten staakten waardoor hij de overstap op de Thalys in Parijs had gemist. Een nieuw ticket voor een trein later was erg duur dus gaf ik aan dat er toch nog niets 'rommelde', dus dat het wellicht handiger was om na het weekend af te wachten op goedkopere tickets.

Tot ik diezelfde vrijdagavond 27 december rondom 19 uur naar de wc moest en ik na het plassen ineens nog een stuk langer moest doorplassen. Ik stond er niet echt bij stil en een uur later kwam een vriendin even een theetje doen, toch zat ik toen al niet zo lekker meer op de bank. Ik kreeg wat last van mijn rug en moest nog 2x naar de wc met naar mijn idee niet om te plassen. Inmiddels 23 uur, mijn vriendin is de deur uit en de krampen worden heftiger. Al maanden droomde ik vaak dat ik totaal in mijn eentje zou bevallen, dat het zo snel zou gaan en ik ineens in een bebloed bed lag en een baby nog vast aan de navelstreng in mijn handen had.

Ik had daar echt een soort nachtmerries van en de stress die dat gaf werd ook erger en erger.

Ik had dan ook met de verloskundige afgesproken dat bij de eerste signalen ik gelijk mocht bellen. Dit deed ik dus voor het eerst die avond zo rond half 12. De verloskundige was gelukkig super kalm en zei dat ik de weeën kon beginnen te timen en dat het echt nog wel even zou duren.

Ik heb toen savonds mijn zusje en mijn moeder beide al op whatsapp laten weten dat het begonnen was en dat mij aangeraden was om nog een paar uur slaap te pakken. Mijn zusje die zelf ook zwanger was en in haar eerste trimester zat gunde ik ook nog wat slaap dus we hadden afgesproken dat zij haar mobiel bij zich zou houden.

Een paar uur later en nog geen seconde slaap voor mij verder zei mijn moeder dat ze toch niet kon slapen dus anders wel even kon komen. Superfijn want de angst om het alleen te moeten doorstaan en dat alleen wachten was al killing. Ondertussen kwamen de weeën steeds sneller en inmiddels had ik met mijn zwager afgesproken dat hij mijn zus wakker zou maken als hij terugkwam uit zijn nachtdienst.

Inmiddels was het 7 uur sochtends en kwam de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik had. Helaas zat ik na 1 nacht zonder slaap dus pas op 3cm. Ze zou om 9 uur nog eens komen en toen zat ik op 4cm. Ik mocht kiezen om al naar het ziekenhuis te gaan of nog even te wachten. Gekozen om direct naar het ziekenhuis te gaan. Het wegpuffen van de weeën werd zwaarder en qua ontsluiting kwam er nauwelijks vooruitgang. Het was inmiddels 14 uur en ik was zo moe, zat pas op 6 cm toen ik om een ruggenprik heb gevraagd. Na de ruggenprik heb ik zelfs nog even geslapen alleen qua ontsluiting viel het helemaal stil.

Het was inmiddels 23 uur en om te vermijden dat ik weer een nacht in moest zonder slaap werd besloten om de ruggenprik uit te schakelen en weeën opwekkers te geven. Ik kreeg hierdoor hele krachtige weeën en zat binnen no-time op genoeg ontsluiting en rond kwart over 12 snachts mocht ik beginnen met persen. Dat hoefde ze mij geen twee keer te zeggen en nog geen 25 minuten later was Rey er. Het was heel bijzonder om dit voor mij nu belangrijkste moment van mijn leven te delen met mijn zusje. Ook heeft ze een paar mooie foto’s kunnen maken en was zij dus de eerste persoon die Rey ontmoette na zijn geboorte. Ik weet zeker dat dat ook een heel bijzondere band brengt tussen hun. Wij mochten de volgende ochtend vroeg naar huis en toen kon het genieten pas echt beginnen. Al met al viel het mij dus reuze mee. Het was natuurlijk lang en om het echte perswerk nog te leveren na 1 nacht zonder slaap en het lange wachten van heel de zaterdag. Maar qua bevalling zelf zou ik tekenen voor de mijne ;)