Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • geboorte
  • keizersnede
  • Inleiden
  • inleiding

Mijn bevallingsverhaal - deel 2

“Kan ik niet gewoon een keizersnede krijgen?”

Ik herinner me nog zo goed dat ik daar op het (naar mijn mening zwaar oncomfortabele) ‘verlos’ bed lag, wachtend tot ze mijn vliezen zouden breken. De klinisch verloskundige kwam rond 09:00 uur samen met een verpleegkundige mijn kamer opgelopen om zich voor te stellen. Ik kreeg uitleg over wat er ging gebeuren; ze zouden mijn vliezen breken, weëenopwekkers geven en ondertussen moest de baby goed gemonitord worden (en dat was lastig, want ik ben zwaarder dan gemiddeld). Ook ik moest goed gemonitord worden, want een te hoge of lage bloeddruk was niet goed voor onze baby die had al moeilijk genoeg had in de buik.

Na alle instructies werden mijn vliezen gebroken en ik herinner me de woorden die direct daarna werden uitgesproken nog zo goed: “dit is niet goed” zei de klinisch verloskundige, “de baby heeft het overduidelijk niet naar haar zin. Ze heeft in het vruchtwater gepoept en niet zo’n klein beetje ook”. Huh? Maar ik ben pas 37.6 weken.. ik dacht dat dit meer iets was voor bevallingen die plaatsvonden na de 40 weken. Nadat deze woorden werden gezegd, voelde ik dat de hand van mijn man slap werd. Daar ging hij, bijna op de vloer. Gelukkig ving de verpleegkundige hem op en bracht ze hem naar een stoel. Alle stress en zorgen werden hem te veel. “Kan ik niet gewoon een keizersnede krijgen, dat lijkt mij het beste voor iedereen” vroeg ik vervolgens, toen mijn man bijgekomen was. “Nee mevrouw, dat doen we alleen in echte hoge spoedsituaties. We doen er alles aan dat u op natuurlijke wijze kan bevallen”, was daarop het antwoord. Hmmm oké dan, ik begreep het natuurlijk wel, maar ik keek tegelijk enorm op tegen de stress die de komende uren zou volgen. Ik was al dagenlang bezorgd over de conditie van onze dochter en ik wilde geen onnodige risico’s lopen.

Nadat ik om 09:30 uur aan allerlei draden voor de monitor was vastgemaakt, kreeg ik de weëenopwekkers. Deze werden langzaam gestart en opgevoerd, omdat ze niet wisten hoe onze baby haar conditie (met name haar hartslag) op de opwekkers zou reageren. Rond 10:30 uur kwamen de eerste weëen op gang. Ze waren prima uit te houden en kwamen om de 2 minuten, maar al gauw merkte ik dat met elke verhoging de pijn intenser werd en de tijd tussen de weëen afnam. Rond 11:30 riep ik de verpleegkundige om de anesthesist te gaan halen. We hadden afgesproken dat ik bij een inleiding een epidurale zou krijgen en gezien de snel toenemende pijn wilde ik deze zo snel mogelijk hebben. Ik kon de weëen namelijk niet opvangen, omdat ik vastlag aan apparatuur en in verband met de conditie van de baby zo rustig mogelijk moest blijven liggen. De verpleegkundige sprak af dat ze de anesthesist zou gaan halen. Rond 11:45 kwam ze terug, met de boodschap dat de anesthesist niet zou komen. Een epidurale geven zou te gevaarlijk zijn voor de baby en de anesthesist durfde het risico niet te nemen. Woedend was ik, want ze hadden het me nog zo beloofd dat ik de epidurale gewoon zou krijgen. Hoe kunnen ze nou zeggen dat ik normaal moet bevallen, als de conditie van onze dochter zo slecht is dat ik geen epidurale meer mag? Relativeren lukte me dus niet meer, de weëen kwamen om de 5 seconden en werden met de minuut pijnlijker. Nadat de klinisch verloskundige de ontsluiting checkte, werd ik helemaal gek. Ik zat ondanks alle pijn nog steeds op maar 4cm ontsluiting en met elke wee zagen we hoe onze baby het lastiger leek te krijgen. Ik was echt wanhopig.

Toen om 12:30 uur de gynaecoloog naar binnen kwam, begon ik bijna te huilen. Ik was zo blij een arts in witte jas te zien, die me meer kon vertellen over de baby en de stand van zaken. Wat stond er op me te wachten als ik straks natuurlijk zou bevallen? We zagen hoe lastiger ons kindje het kreeg met elke wee die volgde. Hoe moet dat nou als ik nu pas op 4cm zit en hoe zorgen we ervoor dat ze dit straks overleefd, als het nog uren kan duren? De gynaecoloog was meteen duidelijk, kwam naast me zitten en zei: “Mevrouw, het gaat niet zo goed met uw kindje. Ze moet er uit en we gaan niet langer wachten. We gaan u nu klaarmaken voor de OK, zodat we uw baby eruit kunnen halen.” EINDELIJK. Het verlossende woord en het enige wat ik wilde horen na al bijna een hele week vol met stress te zitten. Iemand de me zou gaan ‘verlossen’, iemand die onze dochter zou gaan redden uit de lastige situatie waar zij in zat.

Om 12:45 uur was ik op de OK, samen met mijn man. En de spinale ruggenprik? Die heb ik door alle pijn van de weëen niet gevoeld. Alle pijn was gewoon ineens weg. Mijn avontuur op de OK voelt als een waas. Ik weet dat mijn bloeddruk op een gegeven moment rond de 180 lag en dat ik het gevoel had dat ik elk moment in shock kon raken. De controle over mijn bovenlichaam was ik kwijt, mijn armen trilden oncontroleerbaar. Gelukkig kon mijn man me gedurende de operatie bijstaan.

Om 13:00 uur is onze prachtige dochter geboren met een gewicht van 2155gram en een lengte van 44cm. Klein, maar fijn. Meteen werd ze onderzocht door de kinderarts en zijn team, ze deed het boven verwachting goed en de kinderarts kwam haar na alle controles bij mij brengen. “Ik had niet verwacht dat ze het zo goed zou doen, mevrouw. Voor nu lijkt alles oké, we komen straks alleen haar suiker nog even meten. Ze is namelijk wel erg klein, dus het is belangrijk dat we dat doen. Maar voor nu: gefeliciteerd met uw mooie dochter”. En daar was ze dan, mijn kleine mooie meisje. Onze prachtige dochter. Wat een heerlijk gevoel dat ik haar eindelijk vast kon houden en dat alles goed met haar ging. Nog even herstellen.. en dan zijn we over drie daagjes thuis en kunnen we eindelijk genieten van elkaar. De zorgen zijn nu echt voorbij. Althans, dat dacht ik.....

(Wordt vervolgd)