Mijn bevallingsverhaal 15-12

Mijn bevallingsverhaal

8 december 2015 de dag dat ik uitgerekend was hadden wij een afspraak bij de verloskundige(achteraf gezien de laatste) ik had al wat weken last van af en toe wat harde buiken maar verder voel ik mij prima. De verloskundige doet haar controle en weer konden wij een mooi hartslagje horen. Daarna voelde ze aan mijn buik en ging kijken of de kleine inmiddels al volledig was ingedaald, nog steeds lag de kleine wel deels ingedaald maar niet vast en nog te hoog. Aan mijn buik kon ze voelen dat het niet heel lang meer zou duren aangezien hij aardig gespannen was. De dinsdag daarna met precies 41 weken zouden wij een volgende afspraak hebben als ze er nog niet was maar ze schatten in dat dat niet nodig zou zijn. Bij de volgende controle zou ze gaan proberen te strippen en werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog.

Na weken last gehad te hebben van voorweeën is dan eindelijk de bevalling begonnen.

Het is donderdag 10 december(40+2) dat ik last krijg van pijnlijke harde buiken en krampen die uitstralen naar mijn benen. Ik begon te twijfelen of dit nog steeds voorweeën waren of echte weeën, achteraf bleken dit dus buik- en beenweeën te zijn. Die avond zijn wij gezellig met zijn tweeën gaan gourmetten en na de gourmet zijn we op tijd naar bed gegaan aangezien ik veel last kreeg van krampen en misschien mijn slaap hard nodig zou hebben. Helaas kwam het weinig tot slapen omdat ik veel last kreeg dus ik besloot maar te gaan timen, ik kwam er al snel achter dat ze veelste onregelmatig kwamen. De weeën varierde van 4 tot 10 minuten en hielden ongeveer 1 minuut aan. Rond 6 uur s'morgens (11 dec) besloot ik mijn vriend wakker te maken om te vertellen hoe het er voor stond en hij besloot om een kopje thee en een broodje voor mij te gaan halen. Later nog even geprobeerd om te slapen maar dat ging niet dus ben ik maar opgestaan en naar de woonkamer gegaan. Overdag kwamen de weeën steeds minder vaak er zat er soms wel een uur tussen maar ook ineens weer 5 minuten. Op een gegeven moment wist ik niet wat ik hiervan moest denken, waarom zetten het nou niet gewoon door was tenslotte al de 40 weken gepasseerd. Het werd een avondje op de bank voor de tv om wat afleiding te zoeken. Die volgende nacht werden de weeën weer een stuk regelmatiger tot een uur of 3 en zakte ze helaas weer af en heb ik gelukkig nog eventjes kunnen slapen. De ochtend en de middag(12 dec) was een herhaling van de dag daarvoor. Ik hoopte zo dat ik die dag zou gaan bevallen omdat dat de verjaardag van mijn moeder was en dat leek mij een leuk cadeautje. In de middag besloot ik toch om maar even de verloskundige te bellen over hoe of wat en of ze wat voor me konden doen, ik was wel benieuwd of dit alles al wat in gang gezet had. Het was druk dus ik zou zo meteen teruggebeld worden, 2 uur later nog niet gebeld dus zelf maar weer bellen. Ik vertelde het verhaal en kreeg te horen dat ik alleen een nachtje in het ziekenhuis kon slapen met slaapmedicatie om wat uitgeruster te zijn en verder kon ze niks voor mij betekenen. Ik besloot dat niet te doen, slapen in een ziekenhuis lukt mij toch al amper en wat als het daarna weer dagen zo door gaat dan ben ik terug bij af.

Zondag 13 dec ik had er een nacht opzitten met af en toe wat hazenslaapjes maar verder kon ik ook niet goed in slaap komen, alweer kwamen de weeën erg onregelmatig en later weer een stuk regelmatiger. Elke keer denk je dat het gaat doorzetten maar dan toch weer niet, ik bleef het maar raar vinden. Die dag heb ik grotendeels op de bank doorgebracht voor de televisie en hier en daar nog wat kleine dingen in het huishouden om toch nog een beetje in beweging te blijven en wie weet zou dat helpen en blijven de weeën dan regelmatig zodat ik weer kon gaan bellen. Maar helaas het bleef hetzelfde. Die avond besloten wij om nog wat leuke buikfoto's en foto's van ons samen te gaan maken in de babykamer als herinnering voor later. 

De nacht breekt aan het is inmiddels 14 dec en ik lig weer wakker in bed met weeën die steeds vaker komen en heftiger worden (zou het dan eindelijk) en ik ging ze maar weer timen. Een hele tijd zat er aardig wat regelmaat in en kreeg al meer last van beenweeën en probeerde ze lopend of wiebelend op te vangen want liggend was haast niet te doen zonder stevig m'n benen te masseren. Een uur of 3 s'nachts maakte ik mijn vriend wakker omdat het even niet meer ging en ik zijn steun hard kon gebruiken. Hij schrok wakker en schrok er van hoe ik er bij lag en zei van je had me ook eerder wakker mogen maken maar ik gunde hem ze slaap zo voor het geval het dit keer echt door zou zetten. Op het formulier die ik had gekregen van de verloskundige stond dat ik moest gaan bellen als de weeën 2 uur lang om de 4-5 minuten bleven maar het schommelde later weer heel erg. De ochtend breekt aan en wij gingen naar beneden om te gaan ontbijten en daar verder af te wachten wat het zou gaan doen. Helaas zakte het rond 14.00 weer af en je zou er haast gek van worden. 15:30 kwamen mijn ouders langs om te kijken hoe het er voor stond en vertelde ik hoe het was gegaan en dat het nu weer aardig rustig was. Ik besprak met mijn moeder om zometeen toch maar weer te gaan bellen want hoelang zou dit door gaan en hoelang zou ik dit volhouden met bijna geen slaap en inmiddels verloor ik ook al een dag of 4 delen van de slijmprop. Om 16:30 gingen mijn ouders weer naar huis, ik dronk een kopje munt thee en mijn vriend ging alvast naar de winkel om avondeten te gaan halen en na de thee besloot ik maar te gaan bellen. Ik kreeg de verloskundige aan de telefoon en legde uit wat er allemaal gaande was de afgelopen dagen en ze stelde mij wat vragen om te weten hoe of wat. Toen zei ze dat ik moest wachten tot de weeën 2 uur lang om de 4-5 minuten kwamen en dan terug moest bellen maar hier was ik het niet mee eens omdat ik al zolang bezig was en vroeg haar of ik mocht langs komen in het ziekenhuis(daar zit ook de praktijk) om te kijken of het al wat gedaan had en dat was goed. Gelukkig eindelijk wist ik dat zo meteen waar ik aan toe was. Het was 17:00 toen ik de telefoon ophing en mijn vriend kwam thuis van boodschappen doen en vertelde dat we langs mochten komen in het ziekenhuis.

Het is 17:15 dat wij aan kwamen in het ziekenhuis en ik moest wachten in de wachtruimte waar ook de controles zijn en 2 minuten later kwam een kraamverzorgster van het kraamhotel/geboortehotel (die ook gevestigd zit in het ziekenhuis en zij assisteren ook bij bevallingen als het rustig is). Ze nam me mee naar een verloskamer van het geboortehotel en vrij snel daarna kwam de verloskundige die ik ook aan de telefoon had dus ze wist mijn verhaal al. Ik werd getoucheerd en bleek al 6cm ontsluiting te hebben maar het hoofdje van de baby lag nog te hoog. Wij waren erg verrast en blij te gelijk en zou ze dan toch nog vandaag geboren worden. Zowel de kraamverzorgster als de verloskundige waren erg verbaasd en wisten niet wat ze meemaakte, mijn buik was op dat moment weer erg rustig en ze zagen niet een vrouw die al 6cm ontsluiting had want meestal lig je er dan anders bij. Ze was blij dat ik gebeld had en ik door vroeg om te komen. Maar hoe nu verder? Ze zei ik heb 2 opties of je zou doorlaten gaan en dan aankomen bij 10 cm maar dan zullen de persweeën te zwak worden of de vliezen breken en evt weeënopwekkers. De verloskundige ging overleggen met de gynaecoloog en kwam een paar minuten later terug samen met de verloskundige. Ze hadden dus de 2e optie besloten en ik werd naar een medische verloskamer gebracht waarbij ik nu dus medisch werd. Het infuus werd geprikt voor extra vocht en om 17:58 heeft ze mijn vliezen doorgeprikt waarbij ze nog aardig wat moeite had omdat deze erg stug was ondanks dat ze op knappen stonden. Toen kwam er aardig wat vruchtwater en ze bleven de matjes verschonen. Inmiddels was mijn moeder ook aangekomen in het ziekenhuis omdat mijn vriend haar gebeld had en ik mijn moeder graag bij de bevalling wou hebben, nadat mijn moeder kwam ging mijn vriend even snel naar huis om alle spullen te gaan halen want die hadden wij niet meegenomen. Nu gingen ze tot 19:00 wachten om te kijken wat mijn lichaam zou doen en de weeën regelmatiger werden. Ik merkte al gauw dat ik uit mijzelf niet genoeg weeën kreeg en om 19:00 kreeg ik dan weeënopwekkers via het infuus op het laagste standje. De weeën kwamen al wat meer op gang en helaas kwamen die vreselijke beenweeën ook weer terug, gelukkig had ik een lieve vriend en moeder om mij heen die beide 1 been stevig masseerde tijdens een wee voor enige verzachting. 19:30 de weeënopwekkers werden verhoogd omdat ik 5 weeën moest krijgen binnen 10 minuten en ze mogen elk half uur verhogen. Nu kreeg ik erg veel last van de beenweeën en wist even niet meer waar ik het zoeken moest aangezien masseren ook niet veel hielp. Zelf de kraamverzorgster die nog steeds op de kamer was kwam helpen met het masseren van mijn benen om mijn moeder of vriend af te wisselen. De verloskundige ging weer controleren en bleek nog steeds 6 cm te hebben en nog steeds lag het hoofdje iets te hoog. Dat was natuurlijk erg balen maar we moesten door, even later vroeg ik om pijnstilling vanwege de pijn in me benen en kon alleen de remifentanilpomp krijgen via infuus die ik dan om te zoveel tijd in kan drukken en dan een hoeveelheid morfine binnen krijg. Na ongeveer een kwartier kwam een verpleegkundige de kamer binnen met het pompje en sloot ze hem aan op het infuus. De verpleegkundige moet er standaard een half uur bij zijn om te kijken hoe ik er op reageer. Ik mocht de pomp indrukken en voelde gelijk dat hij werkte en werd duizelig. Met deze pomp gaat grotendeels de pijn weg en voel je nog maar een randje van de pijn. Op het moment dat ik aan mijn vriend wat limonade vroeg wat naast mij stond kwam alles er regelrecht weer uit zonder dat ik het voelde aankomen. Ik kreeg een schoon shirtje aan die in de tas zat. De uren gingen zo voorbij met elke keer op het pompje te drukken en steeds moeten overgeven(bijwerking van de pomp). Later drukte mijn moeder steeds het pompje voor mij in zodat ik wat kon gaan rusten. De verpleegkundige bleef er de hele tijd bij vanwege het overgeven. Het is rond 22:30 wanneer nogmaals word gekeken naar de ontsluiting en helaas 7 cm ontsluiting. Er werd besloten een katheter in te brengen zodat mijn blaas voortdurend leeg zou zijn en de ontsluiting zo meer opgang zou komen en de kleine dieper kwam te liggen. 

Het is 23:15 wanneer de verloskundige de kamer weer binnen komt om te voelen hoeveel ontsluiting ik heb en nog steeds 7cm en gaat ze gaat overleggen met de gynaecoloog. 23:30 komt ze samen met de gynaecoloog terug om te vertellen dat het een keizersnede wordt aangezien de ontsluiting niet vordert en ik al een tijdje aan de morfine zit wat niet goed is voor de baby. Ik word klaargemaakt voor de operatie, krijg een operatie jasje aan en word op een gewoon ziekenhuisbed gelegd en even later kwamen ze mij vertellen dat ze nu met een keizersnede bezig zijn en ik de volgende zou zijn. Even later werd dat weer veranderd en werd mij verteld dat er nog een vrouw is die een keizersnede krijgt en zij voorgaat aangezien ik nog aan de pomp lag dus nog pijnstilling had en die andere vrouw niet. Het is rond 00:45 dat de pomp uitgezet werd(na 1,5e pomp morfine) en naar de OK gereden werd. Mijn vriend ging mee en bij de OK aangekomen moesten wij nog een tijdje wachten in de verkoeverruimte tot de ok vrij was en klaargemaakt was voor mij. Daar aangekomen vertelde ik dat ik erg veel last had van de katheter, die branden en pijn deed. Ik kreeg een pers gevoel en had hele tijd het gevoel/idee dat ik die katheter eruit wilde persen. De verpleegkundige had dat nog nooit gehoord en vroeg mij of het echt door de katheter kwam of persweeën. Omdat ik op dat moment zo in een roes zat en er vanuit ging dat het de katheter was hebben ze het daarbij gelaten maar achteraf heb ik lang zitten twijfelen of dat persweeën waren aangezien het ook een drukkend gevoel was maar ik het niet goed kon plaatsten door de vermoeidheid en pijn. Ik werd de OK ingereden en me vriend moest wachten en kreeg later een operatie pak aan, muts op en mondkapje. Op de OK gingen de weeën en dat persgevoel maar door en in de tussentijd waren ze de operatie aan het voorbereiden en kreeg ik allerlei plakkertjes om mijn borst geplakt. De anesthesist kwam binnen en ik mocht overstappen op de operatietafel maar moest even wachten omdat ik tussen door een wee kreeg. Eenmaal op de operatietafel moest ik voor over gaan zitten met aan beide kanten 1 been. Voor mij zaten 2 artsen om te vertellen wat ze gingen doen. De ruggenprik werd gezet en werd gelijk neergelegd omdat het vloeistof mijn lichaam in ging. Het is een heel warm gevoel die door je benen heen stroomt waarbij je vanaf je borst t/m voeten geen pijn meer voelt. In de tussentijd kwam ook mijn vriend de OK binnen en mocht naast mij gaan zitten bij het hoofdeinde. 

De gynaecoloog ging testen of de verdoving goed zat en voor ik het wist waren ze aan de operatie begonnen. In eerste instantie had ik dat nog niet eens door omdat ik alleen voelde dat ze me aanraakte. Vrij snel daarna werd dan eindelijk onze kleine meid/dochter Jaylinn Joëlle geboren om 1:23 (inmiddels was het al 15 dec). Ik kreeg haar heel kort te zien over het doek en ze werd gelijk meegenomen aangezien ze nog niet huilde.

Ook mijn vriend moest gelijk mee en is al die tijd bij haar gebleven. Vrij snel daarna merkte ik weer dat ik erg misselijk werd en weer moest overgeven. Ik kreeg via het infuus een middel tegen de misselijkheid maar helaas hielp dat niet. Ik kreeg het benauwd en moest spugen maar kwam niks meer uit omdat ik al de hele avond aan het spugen was geweest. Liggend is dat ook een heel naar gevoel. Opnieuw kreeg ik wat tegen de misselijkheid maar dat hielp ook niet. Er werd een washandje op mijn hoofd gelegd en mijn hoofd iets hoger gehouden tot ze klaar waren met hechten. Ik werd overgetild op het normale ziekenhuis bed en kreeg nog 1 middel tegen de misselijkheid en deze hielp gelukkig wel een beetje. Omdat alles bij elkaar zolang geduurd heb werd ik gelijk naar boven gereden ipv eerst op de verkoever. Onderweg kreeg ik te horen dat de baby op de kinderafdeling ligt en een moeilijke start had en wat hulp kreeg bij het ademhalen. Door de remifentanilpomp had de baby veel morfine binnen gekregen waardoor ze het even moeilijk had. Ik mocht even 5 minuten bij haar kijken en werd daarna naar de kamer gereden omdat de verpleegkundige moest helpen bij nog een andere bevalling. Mijn vriend moest van haar mee met mij omdat ik zelf ook niet lekker was. Omdat het zo druk was in het ziekenhuis was zelfs de avond ploeg tot 2:00 s'nachts gebleven om te helpen. Eenmaal op de kamer werd mijn bloeddruk en bloeden gecontroleerd, dit was gelukkig goed. Door alle spanningen, medicijnen, pijn trilde mijn lichaam een tijdje na waar ik zelf niks aan kon doen. Rond 3:15 werd ik weer naar de kinderafdeling gereden om naar de kleine meid te gaan kijken. Ze werd op me borst gelegd en mocht haar een flesje geven. Wat is dat bijzonder zo'n eerste keer. 

Een klein uurtje daar gebleven toen ik aangaf dat ik veel pijn had en naar de kamer wou(heel dubbel gevoel). Daar kreeg ik meerdere keren wat pijnstilling want niks hielp. De verloskundige kwam haar verontschuldigingen aanbieden door hoe chaotisch het was verlopen en ter compensatie mocht mijn vriend de rest van de nacht blijven slapen. Van slapen kwam het bij mij niet veel. Rond 8:30 in de ochtend mochten we terug naar de kinderafdeling. Daar heeft ze tot 13:00 op me borst gelegen, flesjes gegeven, geknuffeld. Toen ik terug moest naar de afdeling mocht jaylinn gelukkig mee omdat het goed ging met haar. We kregen een andere kamer waar al een vrouw lag. Een vrouw die om de 10 minuten op de bel drukte en dat ging zo door tot aan het moment dat ik naar huis mocht. S'avonds werd mijn katheter en infuus eruit gehaald en mocht voorzichtig aan weer proberen te lopen naar de wc. De volgende dag 16-12 na weer geen slaap door mijn buurvrouw waar ik veel last van had mocht ik in overleg naar huis omdat het al aardig goed ging en thuis waarschijnlijk meer rust zou hebben. Om 14:30 gingen wij dan met zijn 3en naar huis en kon het genieten beginnen!!