Mijn bevallingsverhaal #1

Mijn verhaal begint eigenlijk acht jaar voor mijn bevalling. Toen ik 25 werd had ik plotseling en "out-of-the-blue" zo'n gevoel dat ik moeder wilde worden. En zo stopte ik met de pil. 

Een heel jaar lang werd ik niet ongesteld en kwam ik bij de huisarts terecht. Hij gaf me een medicijn waarmee een eisprong opgewekt zou worden om mijn lichaam een handje te helpen. In die bijsluiter stond dat je zeker moest weten dat je niet zwanger was omdat  het de vrucht zo beschadigen of de zwangerschap af zou kunnen breken. Ik deed en test en kreeg de schok van mijn leven...Ik was zwanger!! 

Ik wist natuurlijk niet hoe lang en was door het dolle heen. Ik heb mijn huisarts opgebeld en kon twee weken later voor een echo terecht in het ziekenhuis. 
Nog geen week later kreeg ik een heftige bloeding. Een week later bevestigde de echo wat mijn gevoel al zei. Een miskraam. 
We bleven volhouden en drie maanden later bleek ik opnieuw zwanger. Ik had opnieuw een afspraak voor een echo staan en kreeg weer een bloeding. Een hele lichte....En hij ging ook weer voorbij. Iets knaagde in mij en ik ging naar de huisartsenpost alwaar ik een echo kreeg. Er was niets te zien. Ik moest een zwangerschapstest doen met urine die direct opkleurde. Direct weer een echo en wederom niets te zien! Hierop volgde een bloedonderzoek en ik moest een uurtje wachten. De uitslag kwam en mijn hormoon was zo hoog als bij een zwangerschap van drie maanden. Op de echo's was geen zwangerschap te zien dus ik moest blijven op verdenking van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Heel gezellig dat ik ook op de kraamafdeling werd geplaatst. Op maandag zou ik weer een echo krijgen, maar voordat de echo plaats vond kreeg ik helse pijn en ontzettend veel bloedverlies. Ik kreeg direct een echo op de kamer. Er werd een vruchtje gevonden van ongeveer 9 weken oud met een kloppend hartje. Heel even was ik de gelukkigste persoon op de aardbol.....totdat de gynaecoloog vertelde dat het vruchtje in mijn eileider zat en deze de druk niet meer aan kon en geknapt was. Ik werd direct naar de O.K gereden en voor ik het wist was ik onder zeil. Mijn eileider en eierstok zijn verwijderd inclusief mijn kleine vruchtje. Ook moest ik een bloedtransfusie hebben omdat ik ontzettend veel bloed had verloren. Ik heb ontzettend veel geluk gehad dat ik op dat moment in het ziekenhuis was en op tijd geholpen ben.

Op advies van de arts zijn we doorgegaan met onze kinderwens en na 3 maanden was ik opnieuw zwanger. Helaas ook hier weer een miskraam en nu begon de medische malle molen. Onderzoek na onderzoek bij zowel mij als mijn man maar geen oorzaak gevonden voor de miskramen. Toen miskraam nummer 4 (en de bbz) zich aandiende was ik er even klaar mee. Een jaar ben ik weer aan de pil geweest en moest alles even een plekje geven. Na het jaar en vol goede moed besloten we het nog een keer te proberen. Ontzettend snel was ik zwanger, mijn lichaam blijkt het zwanger worden goed te snappen. Jammer genoeg het vasthouden niet want opnieuw ging het mis. Hierna ben ik in een medisch onderzoek terecht gekomen naar herhaalde miskramen. De bedoeling was dat ik dagelijks een injectie bloedverdunner in zou spuiten vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Het duurde een heel jaar voordat ik zwanger werd maar eindelijk mocht ik gaan spuiten. Wonder boven wonder hield ik de zwangerschap vast en waren de eerste kritieke weken voorbij voor ik het wist. Ik genoot van mijn kwaaltjes zoals de misselijkheid en vermoeidheid. Voor mij was het natuurlijk wel vervelend maar tegelijk een raar soort van opluchting dat mijn lijf eindelijk deed wat het moest doen. Ik kreeg iedere week een echo om te kijken of alles goed bleef gaan en om mezelf gerust te stellen. Dit heb ik als erg fijn ervaren. Helaas bleek ik met 27 weken zwangerschap allergisch voor het "wondermiddel" en moest ik stoppen met de bloedverdunners. Iets wat ik niet durfde omdat ik hierdoor zwanger bleef. Na lang aandringen van de artsen ben ik gestopt. Week 30 gestopt en mijn bloeddruk schoot omhoog. Het werd zo hoog dat ik dagelijks moest terug komen voor een ctg, urine onderzoek en bloedtest. Zodra er een spoortje eiwit gevonden werd moest ik blijven. Met week 37 werd het spoortje echt aangetroffen en had ik officieel zwangerschapsvergiftiging. Ik moest worden opgenomen en met week 38 werd ik ingeleid. Mijn bevalling stond op het punt om te beginnen......

Althans dat was het plan. Ik kreeg een vaginaal tablet ingebracht en moest zo stil mogelijk blijven liggen. Na drie dagen had ik nog geen enkele centimeter ontsluiting en ben ik gestript. Dit strippen deed vreselijk veel pijn maar er gebeurde niets! Tegen alle regels in hebben ze op de vijfde dag mijn vliezen doorgeprikt en plots kwamen mijn weeën op gang. Natuurlijk geen fijn gevoel maar prima te doen omdat ze om de 5 minuten kwamen en maar een minuut duurde. Een uur later had ik 3 centimeter ontsluiting en werd er een wee opwekker ingebracht via het infuus. En toen gingen de poorten van de hel open!!!
De weeën kwamen non-stop en hielden niet meer op. Onmogelijk om ze op te vangen of weg te puffen. Er werd een anesthesist opgetrommeld maar helaas bleek een ruggenprik onmogelijk (ze hebben 8 pogingen gedaan). Tijdens de pogingen waren wonderwel mijn weeën weg en kon ik me volledig ontspannen, hier heeft het dus niet aan gelegen! Ik moest weer gaan liggen en de pijn kwam direct terug. Ik werd van zij naar zij gedraaid en voor ik het wist stonden er wel 10 mensen aan mijn bed. Er was paniek in de kamer maar eigenlijk ging het allemaal langs me heen. Veel van wat er gezegd is heb ik niet eens gehoord. Ik hoorde alleen een arts zeggen dat ik naar de O.K werd gebracht voor een spoedkeizersnede. Pas toen had ik in de gaten dat mijn bed reed en ik niet meer in de kamer was. Er werd me heel vluchtig in de lift uitgelegd dat mijn kindje geen hartslag meer had en dat ik daarom een spoedkeizersnede kreeg en ik moet eerlijk bekennen dat mijn eerste gedachte was....geeef me NU die verdoving in plaats van aan mijn kindje te denken...Ik werd wakker en voelde me hemels. Mijn ogen wilde nog niet open maar ik had me in tijden niet zo lekker gevoeld. Geen pijn meer, geen zwaar gevoel in mijn hoofd en buik, geen hoofdpijn meer. Iets waar ik al tijden mee had rond gelopen door de zwangerschapsvergiftiging. Mijn ogen wilde nog steeds niet open maar ik kon weer praten en vroeg direct hoe het met mijn kindje was. Mijn man was bij me en zei dat ze het goed maakte...Ik ontspande volledig en wenste zoooo vurig dat mijn ogen weer open konden. Pas na een half uur kreeg ik ze open maar zag ik nog wazig. Vol blur in mijn ogen aanschouwde ik het wonder in het bakje naast me. Wat was ze mooi, zelfs zonder goed zicht...Ik werd naar mijn kamer gebracht met mijn kleine meid bovenop me, wat een heerlijk gevoel was dat!! Ik was aan het glunderen van oor tot oor!! We hebben vol verwondering en ademloos bijna drie uur naar haar zitten kijken. Daarna zijn we familie gaan bellen om te zeggen dat het goed was afgelopen en we de trotse ouders waren van Baby Mara....
De dagen na mijn keizersnede waren pijnlijk maar tegelijk prima te doen. Ik was zo dankbaar dat het goed was afgelopen en de pijn nam ik voor lief. Voor ik het wist was ik thuis en binnen een week liep ik al vol trots met mijn kleine meisje buiten te pronken!!