Snap
  • Bevallingsverhalen
  • baby
  • bevallen
  • ziekenhuis
  • ruggenprik
  • Bevallingsverhaal

Mijn bevallings verhaal deel 1

Mijn bevalling van Jax was er zeker niet één voor in de boekjes, hij was absoluut niet perfect. Of nou ja, misschien ook wel, het is maar net hoe je het bekijkt. Ik wil daarom graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen.

Je kent ze wel de top 10 met vragen die je niet kunt stellen bij een kraambezoek. Één van deze punten is dat je niet vraagt naar hoe de bevalling is geweest in geuren en kleuren. Het zou je als bezoek niet aan gaan hoe de bevalling was gegaan. Dit punt begrijp ik dus werkelijk echt niet! Ik vond het fijn om te kunnen vertellen over mijn bevalling en ja ik ben ook altijd ontzettend benieuwd hoe mensen hun bevalling hebben ervaren. Al moet ik wel zeggen dat als ik bevallingsverhalen van andere hoor en/of lees ik vaak denk; “jeetje dat je het nog zo gedetailleerd kan navertellen joh”.

Van de weeën heb ik werkelijk waar een half uur iets gevoeld en zelfs van de pijn tijdens het persen kan ik me niet veel meer herinneren.

Ik was uitgerekend op 21 augustus. Voor mij DE perfecte datum; mijn overleden oma is namelijk op 21 augustus jarig. Laat het nu ook toevallig zo zijn dat de dochter van mijn zus geboren is op 16 april, de geboortedatum van mijn overgroot oma. Het zou dus eigenlijk gewoon perfect zijn!

Eindelijk was het zover 21 augustus 2017. ’s Ochtends werd ik wakker van de harde buiken. Zou dit het dan zijn? Gaat het echt op deze dag gebeuren? Het schoot me allemaal door mijn hoofd. Na een tijdje ben ik het maar gaan timen en kwamen de weeën regelmatig. Ik besloot om mijn vriend wakker te maken en vroeg hem om de verloskundige te bellen. Ze kwam langs, heel veel weet ik hier niet van behalve dat ze me redelijk pijn deed en ik werkelijk waar op nog GEEN centimeter ontsluiting zat. Ik weet alleen nog dat ik hier goed van baalde en dacht als ik nou eens lekker in bad ga zitten dan komt het vast heel goed op gang. Helaas dat bleek het tegenovergestelde. Het stopte.

In de loop van de dag heb ik er alles aan gedaan in de hoop dat de weeën weer op gang zouden komen. We liepen door het park tegenover ons huis, maakte een rondje in de supermarkt. Het lukte redelijk, zo nu en dan moest ik even stilstaan om een wee weg zijn doorgaan te laten vinden. Maar ik realiseerde me ook wel dat het nog niet echt begonnen was. Naarmate de avond zat er nog niet veel schot in de roos en zijn we lekker naar bed gegaan.

Net iets na 00.00 uur, op 22 augustus kreeg ik weer weeën, ik had niet zo veel zin om de nacht door te brengen met dit gevoel dus ik dacht laat ik maar even gaan douchen, dan gaat het wel weer over. Maar dat bleek dit keer toch even anders. Ik stond werkelijk waar te schreeuwen van de pijn onder de douche.

Ik ben zo’n persoon die zo stronteigenwijs is en het altijd denkt zelf wel te kunnen doen. Ik had dan ook geen boek gelezen of puf-cursus gevolgd. Puffen? Dan moet je toch “altijd is kortzakje ziek” zuchten?

Maar goed. Ik stond dus krijsen, ja werkelijk te krijsen, in de douche. Ik denk dat ik iets geschreeuwd hebt dat mijn vriend de verloskundige moest bellen want wat ik me nog kan herinneren is dat zij vrij snel op onze stoep stond en ze vertelde dat ze me werkelijk in de slaapkamer door de telefoon heen hoorde schreeuwen, uuhh krijsen, vanuit de badkamer. We kregen de opdracht om naar het ziekenhuis te gaan. Ik had namelijk nog steeds maar één centimeter ontsluiting en als dit me al zoveel pijn deed zou ik het nooit gaan redde tot tien centimeters.