Mijn bevalling vanaf de eerste wee....

Na 9 maanden zwangeren was het met 38 weken en 5 dagen dan zo ver. Weeën. Op vrijdag middag rond een uur of 1 begon er iets te kriebelen, nou ja kriebelen, zeg maar steken. Dit hield met tussenpauzes aan tot een uur of 3 in de middag. Ik had mijn beste vriendinnetje al geappt dat ik wat dacht te voelen, maar na een powernapje van 1,5 uur leek er niks meer aan t handje.

Tot die zelfde avond. Vriendlief was ook thuis gekomen uit zijn werk, even wat gegeten en toen even gamen. Ik had in mijn verlof mezelf een Nintendo Switch cadeau gedaan en zat niets vermoeden een potje Fortnite te spelen met vrienden, toen rond half 8 (19.30uur) die zogenoemde kriebels weer kwamen. Omdat het die middag loos alarm was en ik die kriebels met gemak kreeg weggeblazen bleef ik rustig zitten. Twee uur later heb ik toch aan vriendlief gevraagd zijn 3de biertje dicht te laten omdat het wel eens zo kon zijn dat de bevalling zou beginnen. Die zei op zijn beurt, dan kunnen we beter wat gaan slapen. Nja slapen, hij dan, want slapen met weeën is geen optie. Dan maar even onder een warme douche... hup, bed weer in. Een paar uur later, de weeën netjes getimed, kon ik rond 1 uur in de nacht de verloskundige bellen, de weeën kwamen om de 3 a 4 minuten, dus het mocht. Rond half 2 was ze daar en dan komt het... even ontsluiting navoelen....en nee das geen pretje kan ik je zeggen. Maar goed ik zat op 2cm, het ging nog wel even duren dus ze zou 3 uur later terugkomen. De verloskundige was de deur nog niet uit en de weeën kwamen om de minuut. Nu ben ik niet kleinzerig, maar met buik,been en rug weeën is dat best vervelend. Ik heb toen ook voor het eerst sinds heel mijn zwangerschap over moeten geven (van de pijn). Toch maar weer even douchen, t was pas 3 uur ofzo dus het duurde nog 2 uur voor de verloskundige terug zou komen. Na flink puffen en blazen werd het dan toch 5 uur. Ik dacht, dit gaat goed komen, er zijn vast wat centimeters bij. Maar niks bleek minder waar. Nog steeds 2cm. De verloskundige raadde mij, ondanks dat het niet mijn planning was, een ruggenprik aan. Ik was al bijna 24 uur wakker en had mijn krachten nog hard genoeg nodig voor wat mij te wachten stond. Ik heb nogmaals benoemd dat ik niet kleinzerig wilde zijn, maar ik kon dit geen uren meer volhouden. 

Het ziekenhuis werd gebeld en we waren welkom. Onderweg had ik nonstop weeën, maar door t kletsen in de auto hield ik me goed. Aangekomen in het ziekenhuis mocht ik gelijk plaatsnemen op het bed waar ik in zou bevallen. Ik werd aan de apparatuur gekoppeld, want eerst moesten ze een uur lang checken of onze hartslagen op peil bleven, voordat ik de ruggenprik mocht hebben. Tussendoor kwam de verloskundige van het ziekenhuis nog even meten, het was inmiddels half 7. Ik was welgeteld een halve cm opgeschoten. Gelukkig leek alles goed dus de anesthesist kon uit zijn bed worden gebeld. Rond half 8 was er wisseling van dienst, en de verse verloskundige wilde ook wel even meten, dit kwam natuurlijk midden in een wee en mijn vliezen werden ook vast gebroken. Dit zorgde ervoor dat de weeën iets langer op zich lieten wachten, maar werden dan wel 2 x zo heftig. Maar goed, we waren een stapje verder. Vlak daarna kwam de anesthesist binnen, de ruggenprik werd gezet en rond 8 uur begon deze te werken. En toen was het wachten....ongeveer 1 uur later, rond 9 uur werd er nog een keer gemeten, alle handelingen hadden hun werk gedaan. 9 cm ontsluiting....bijna persen. Maar dan komt het...ik denk dat ik poepen moet, ik heb het wel 100x gezegd, maar nee je hoeft niet te poepen....wat gaat de tijd dan langzaam. Rond kwart voor 10 kreeg ik dan eindelijk het startsein. Maar waar waren de weeën. Oke weeën opwekkers erbij en persen maar. Na zo'n drie kwartier persen en een kleine knip verder was het dan zover. Op zaterdag 21 december om 10.29 uur kwam onze zoon ter wereld. Mijn moeder en vriend waren hier bij. Wat was dat een magisch moment.