Mijn bevalling van Sophie ❤️

Het was eind juni 2016. Samen met mijn schoonzusje en partner zaten we buiten op ons balkon. Omdat ons zusje (17) ernstig ziek was en nog maar kort te leven had werden er verschillende onderwerpen aangesneden.. Mijn man en ik vertelden haar die avond dat wanneer zij kwam te overlijden en we ooit in verwachting mochten raken van een meisje, we onze dochter naar haar zouden vernoemen en wat haar volledige naam zou zijn. Sophie Gerrianne Rorije. Ze was ontroerd. Zo zou haar nichtje ooit vragen waarom ze Gerrianne als doopnaam had en konden wij vertellen dat dit kwam door haar dappere tante Ger<3 Nog geen twee weken later is ze overleden. ( Bekend van over mijn lijk )De maanden verstreken en er werd steeds minder over haar gepraat door onze omgeving terwijl ons verdriet alleen maar groter werd. Wat een gemis. Als ik terugkijk begrijp ik oprecht niet hoe we de dagen , maanden en inmiddels al jaren zijn doorgekomen.

Iets meer dan 1,5 jaar later in November 2017 overleed mijn man zijn opa. Ik voelde me al dagen niet helemaal optimaal , maar omdat ik niet makkelijk zwanger word en ik al tientallen ovulatie /zwangerschapstesten door mijn handen had gehaald en mijn cyclus erg onregelmatig was dachten wij dat het vals alarm zou zijn. Die dag werd hij begraven, recht naast het graf van ons zusje. 2 in nog geen twee jaar. Hoe raar kan het leven lopen.

Toen ik die middag een test wou halen, zei mijn man nog :’’ Doe dat nou niet, je word dan weer teleurgesteld’’. Maar ik had een gevoel! Ik zie mezelf nog zitten die middag. Nadat ik de test had gedaan kwam ik binnen lopen in de woonkamer en legde ik hem op de salontafel.

Mijn man zat aan de andere kant van de bank. Opeens kleurde de test twee streepjes! Het zijn er twee Rem! Twee streepjes. Mijn man antwoordde: Dat is niet mogelijk, waarop hij vervolgens de test van tafel pakte. Die middag heb ik nog 7 testen gedaan. … Zwanger. Ons geluk kon niet op, maar anderzijds was het erg dubbel omdat we diezelfde ochtend een begrafenis hadden gehad.

Het was nog geen week na de test. Inmiddels was ik een kleine 4 weken zwanger. Daar begon de ellende.. Ik had HG( hyperemesis gravidarum). Al snel lag ik aan het infuus omdat ik ernstig was uitgedroogd. Mijn hele zwangerschap heeft dit aangehouden. Ik kan hier nog niet zo goed over schrijven, want ik heb het ervaren als zeer traumatisch. Weinig mensen hebben me zwanger gezien, want door de tientallen keren overgeven kwam ik de deur maar zelden uit. Medicatie hielp niet, bijna alle varianten heb ik wel gehad. Ik kon niet meer op mijn benen staan! Niet meer douche en ik viel regelmatig bijna flauw. Mijn bloeddruk was erg laag en als ik wakker werd om te plassen, wat de laatste weken zeker meerdere keren per nacht was moest ik al overgeven. Soms was ik nog niet eens wakker of het overgeefsel liep al mijn mond in. Ik heb gehuild, gesmeekt en gebeden.. Ik kon niet meer. De laatste 5 a 6 weken van mijn zwangerschap heb ik bijna dagelijks voor de airco in bed gelegen omdat ik zo ontzettend benauwd was. In ons appartement ( met plat dak ) was het op de heetste dagen boven de 40 graden..

Toen brak de dag aan.

Ik was inmiddels 6 dagen over tijd en werd sochtends wakker. Ik zou die dag daarna worden gestript.. Achteraf was dit mijn laatste zwangere ochtend. Ik had een soort kramp in mijn buik. Niet vervelend, gewoon kramp. Aangezien ik wel eens meer pijn had gehad van mijn darmen viel dit in het niets bij wat ik gewend was. (spastische dikke darm ) De hele dag zette dit zo’n beetje door. Tot dat ik op een gegeven moment begon te denken dat er een aardig patroon in begon te komen. Om 5 uur smiddags belde ik mijn man. Hij vertelde me nadrukkelijk dat als ik dacht dat het zou beginnen hij zou komen. Ik had geen pijn, niets! enkel een beetje een kramp gevoel. Toen hij later die middag rond 6 uur thuis kwam, kwamen de krampen sneller op elkaar. Ik belde de verloskundige om te vragen of dit het begin van de bevalling zou zijn, maar ze wees me er op…’’ Bij twijfel is het geen wee’’ Echt niet! De tijd verstreek toen ik me bedacht om maar eens te gaan douche omdat dit ontspannend zou kunnen werken. Mijn man besloot te gaan timen.. nog geen 3 minuten. Soms kon ik het zelfs niet eens plaatsen wanneer het precies begon, want ik voelde er geen pijn bij. Nogmaals belde ik de verloskundige. Deze keer een ander want de dienst van de vorige was inmiddels overgenomen.

Ze zei : Dat ze bijna zeker wist dat het niet het begin was, maar dat ze zo wel even langs zou komen om te checken. Kort daarna ging ik naar de wc en ik verloor bloed met slijm.. Het is begonnen schreeuwde ik naar mijn man, dit is mijn slijmprop. Vanavond worden we ouders lieverd zei hij ontroerd. Rustig besloot ik nog even de was op te vouwen. Het was een 20 minuten later toen ze aanbelde. Toen ze ging kijken had ik maar liefst 6 cm, nog geen uur later braken mijn vliezen en heel kort daarop volgde de persweeën.

Nog nooit had ik zoveel pijn gevoeld. Mijn schoonmoeder en moeder waren er inmiddels ook.

De verloskundige vertelde me dat ik niet mocht persen, want ik had nog geen volledige ontsluiting dacht ze: Toen ze keek, had ik al 10 cm. 2 uur lang, Heb ik geperst en nogmaals geperst , maar geen kind. Ik moest op mijn knieën, op de baarkruk, op mijn rug.. Niets

Ze zat vast.. ze kwam niet verder.

Haar hoofdje was al duidelijk te zien, maar het vorderde niet. Mijn weeën bleven maar komen en ik heb het uitgeschreeuwd van de pijn. Na 2,5 uur was de ambulance daar om mij naar het ziekenhuis te vervoeren. Helaas woonde ik in een appartement en moest dus met volledige ontsluiting , persweeën en een kind waarvan haar hoofd al te zien was alle trappen af… in de ambulance werd ik vastgelegd.. een marteling.. constant werd het hartje van Sophie gecheckt, is het nog constant en goed?

Eenmaal in het ziekenhuis ging het snel. Eerst wouden ze me weeenopwekkers geven maar omdat ik niet meer kon was dit geen optie. De storm aan weeën waren niet meer op te vangen , ik schreeuwde het uit en ik lag alleen nog maar op mijn rug, het overgeefsel liep steeds mijn mond in en ik slikte het dan ook steeds weer door. Ik kon niet meer, niet meer opbrengen om over te geven, om te persen, om mijn hoofd om hoog te doen of überhaupt mijn benen vast te pakken.

Met geen enkele pijnstilling tijdens de bevalling , na een zwangerschaps- duur van 41 weken, waarvan zeker 35 te hebben overgeven, elke dag en 15 kilo te zijn afgevallen.. dacht ik oprecht dat of ik of Sophie het niet zou halen.. 

Ik schreeuwde naar God . “ help me dan toch “.

Opeens hoorde ik een stem! Het was een verloskundig hoor ?... Angela zei ze streng nadat ze me volledig had ingeknipt en de vacuüm er op had gezet.. Als je een wee voelt moet je persen en dan pak je je kind aan.. Ik kon niets zeggen.. maar toen de wee kwam, was daar ons kind. Na 3 uur persen.

Ons meisje, Onze Sophie Gerrianne Rorije. Vernoemd naar ons dappere zusje.. Tranen rolden over onze wangen.. ontroerd, dankbaar en niet meer misselijk . ❤️