Mijn bevalling van onze dochter

Precies met 41 weken braken mijn vliezen om 16.00 uur. Ik was daarvoor even op bed gaan liggen omdat ikzelf een onrustig gevoel had. Een half uurtje later toch maar even de verloskundige gebeld en verteld dat de vliezen waren gebroken. De verloskundige benadrukte dat ik gelijk had moeten bellen toen het gebeurd was en welke kleur het vruchtwater had, met een half uurtje was ze er. Ik had nog geen ontsluiting dus ze verwachte dat er die dag nog niet echt wat zou gaan gebeuren en we maar rustig moesten afwachten. Mijn vriend was met het eten bezig en vroeg nog of we gewoon konden gaan eten, ja hoor geen probleem zei de verloskundige. Het was inmiddels rond kwart voor 6 dat zich de weeën opeens aandienden en meteen ook maar goed, ze kwamen om de 4-5 minuten. De verloskundige weer gebeld dat de weeën toch wel erg snel achter elkaar kwamen en ze vond het toch wel verstandig dat we gelijk maar naar het ziekenhuis kwamen (ik had ook een medische indicatie om in het ziekenhuis te moeten bevallen). Mijn vriend had inmiddels de oven maar uitgezet, die lekkere kippenpoten zou die later wel op eten als we weer thuis kwamen. In het ziekenhuis aangekomen stond de verloskundige ons op de wachten en de weeën kwamen nu om de 2-3 minuten. Op de verloskamer werd er meteen gekeken hoeveel ontsluiting ik had... 1cm! Waaaat dacht ik toen, al die pijn voor nog maar 1cm? Dit gaat een lange nacht worden. Rond 20.00 uur hield ik het niet meer en vroeg om een ruggenprik. Mijn hele lichaam trilde en kon het niet meer onder controle houden. Op naar de anesthesist verderop in het ziekenhuis, op m'n aller charmantst door de gangen van het ziekenhuis heen. Daar aangekomen bleek de anesthesist een allerminst aardige man, die snauwde maar wat tegen alles en iedereen. Nou kom maar op met die ruggenprik dacht ik. De eerste poging mislukte al vloekend en tierend ging de anesthesist een nieuwe poging wagen. Gelukkig deze keer lukte het. We mochten weer terug naar de verloskamer. Daar aan gekomen kon ik even bijkomen van alle indrukken en mijn lichaam trilde ook niet meer. Ik werd aan de ctg gelegd om de kleine in de gaten te kunnen houden en wanneer er weer een wee zich zou aandienen. Maar de weeën stopte net zo snel als dat ze zich hadden aangediend. Het was inmiddels rond tienen en ja hoor daar kwamen de weeën weer opzetten met de extreme pijnen (zo ervoer ik dat op dat moment) maar dat kon volgens de verloskundige van het ziekenhuis niet want ik had tenslotte een ruggenprik gehad. Ze ging het kastje aan de infuuspaal maar even controleren.. Bleek deze niet te werken!!!!! Er moest dus handmatig iedere keer een hoeveelheid worden toegediend zodat de ruggenprik wel zijn werk bleef doen. Mijn vriend kreeg de opdracht dit in de gaten te houden en mocht ik weer wat voelen te bellen voor een nieuwe hoeveelheid. Zo tikten er weer wat uren verder met af en toe wat controles en nog steeds een ontsluiting van 1cm tot dat opeens de gynaecoloog met jas aan kwam binnen rennen. Onze dochter was in de moeilijkheden gekomen en we moesten met spoed naar de OK voor een spoedkeizersnede. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en hadden echt zo iets van jullie maken een grapje? Er was ons van te voren niets hierover verteld dus we waren mega verbaasd dat dit ging gebeuren. Amper van de schrik bekomen waren we al op weg naar de OK. De ruggenprik zou opnieuw worden toegediend dus de allervriendelijkste anesthesist zou weer komen. Maar deze kwam maar niet, na een half uur rond gebeld te hebben was hij er nog steeds niet, ik werd steeds ongeduldiger en raakte wat in paniek er was ons tenslotte verteld dat onze dochter in de moeilijkheden zat. Mijn vriend mocht ook nog niet erbij want de ruggenprik moest nog gezet worden toen ik op het punt stond om echt goed boos te worden kwam hij aanzetten, hij vroeg waar de paniek was en dat hij een sigaretje stond te roken. Ik kookte van woede maar moest me concentreren op de ruggenprik dat ik maar besloot het erbij te laten. Yes hij ging in 1x goed dus ik was verlost van die akelige man. Eindelijk mocht mijn vriend erbij en zouden ze gaan beginnen met de keizersnede. Om 2.55 uur op 25 maart 2014 werd onze dochter Esmee geboren. Ze woog 3600 gram en was 50cm. Onze dochter was tijdens een wee gedraaid en was in een stuitligging komen te liggen, hierdoor is er tijdens het open snijden van mijn buik ook in haar wangetje gesneden. Hierdoor heeft ze een klein littekentje op haar wang. Al met al was het een "helse" ervaring maar o wat waren en zijn we blij met onze prachtige dochter!