Mijn bevalling: 'Kom op Sabrina, kom op!'

Ik was aan het einde van mijn zwangerschap en zag het even niet meer zitten. De dagen waren ongelofelijk heet en ik wist het bijna niet meer uit te houden. Ik maakte Boy klaar en mijn schoonmoeder haalde hem vaak op, zodat hij lekker kon uitrazen terwijl vriendje lief aan het werk was. Ik verstopte me de dagen voor mijn bevalling steeds meer in mijn donkere slaapkamer met de iPad en keek series of ik sliep. Deze zwangerschap heb ik zeker als heftig ervaren. Ik was zeker tot week 18 kotsmisselijk en heb uiteindelijk medicijnen gekregen voor de misselijkheid, omdat ik huilend bij de verloskundige zat en blij was dat ik een half glas water op een dag kon binnen houden. Mijn heupen waren uitklaar gerukt en mijn vermoeidheid was enorm: bandenpijn, rugpijn en ga zo maar door... Alle kwaaltjes die je kan krijgen, die heb ik deze zwangerschap ervaren. Ik was blij dat het einde inzicht was, de hele zwangerschap ging wel heel snel, maar die laatste weken, wauw, voor mijn gevoel ging ik terug in de tijd. Zo langzaam ging het. Ik had afgesproken met mijn verloskundige om mij niet te laten inleiden. Ik heb dat niet echt goed ervaren bij mijn eerste bevalling en als ik het niet nodig zou hebben, zou ik het ook echt niet willen. Maar, ik zat er zó doorheen, dat zelfs dát in mijn hoofd ging spelen.

Met week 37 zat ik bij de verloskundige voor mijn wekelijkse afspraak. 'Hoe gaat het Sabrina?', daar ging ik. Huilen, huilen, haha. Als ik er op terugkijk moet ik er wel om lachen maar oh oh, wat was ik er klaar mee. Dat hete weer had mijn laatste energie opgevreten. Ze zag het aan me en ik gaf ook eerlijk toe dat als dit tot week 40 of 42 zou gaan duren, ik de kracht er niet voor zou hebben. 'Ik ga je helpen, we kunnen een afspraak gaan inplannen voor een strippoging.' Och, wat was ik blij met die woorden. De kans dat het zou gaan lukken was wel echt 50/50 maar ik was opgelucht. Ik was op 7 juli uitgerekend en we hadden het erover op welke dag we de afspraak zouden inplannen. '31 juni doen?' 'Uhm, dat lijkt me niet zo handig haha', lachte ik. 'Vanaf 1 juli gaat er een nieuwe wet in en krijgen alle papa's in plaats van 5 dagen verlof 5 weken verlof!' Ze moest lachen en ze zei: 'Nou 1 juli lijkt me prima dan, haha'. Waggelend gingen ik en mijn vriend naar huis en de laatste dagen gingen voorbij...

31 juni, de laatste avond zonder dat we het wisten, want ondanks de geplande strippoging kon het nog wel een aantal dagen duren. Misschien toch nog wel weken als het niet zou werken. Toch was mijn vriend er wel zeker van: 'Ja die gaat zeker wel morgen komen!' Ik betwijfelde het. Voor een strippoging moet je ontsluiting hebben en wedden dat ik dat juist niet heb? Boy bleef die avond al bij opa en oma slapen zodat wij de ochtend rustig konden starten.

De ochtend van 1 juli begon en ik maakte me rustig klaar. Onze afspraak was om 11.00 uur en ik pakte nog een leuk zomerjurkje uit de kast, er was verder ook niks meer wat ik paste want mij god zeg, wat was mijn buik groot! Ik maakte me nog even rustig op en deed mijn haar. Ik ging er echt vanuit dat er niks zou gaan gebeuren vandaag en mocht het gaan beginnen, dan zou het rustig gaan beginnen, dacht ik. We liepen naar de auto en hadden alles meegenomen.

Eenmaal bij de verloskunde legde ze nog het één en ander uit en zo nuchter als ik was, liet ik alles over me heen komen. In mijn rechterooghoek zag ik mijn vriend en ze begon met de strippoging. Ik maakte nog de grap: 'En, voelt het goed? haha'. Ik zie het gezicht nog zo voor me: 'Nou, zelfs zo goed dat ik je vliezen wil gaan breken!  Je zit al op de 5 cm!' Daar schrok ik van. Huh? Zit ik gewoon al op de helft zonder iets te voelen? Of is mijn pijngrens echt zo hoog? De verloskundige die mijn vliezen zou gaan breken, had op dat moment nachtdienst gehad en had 3 bevallingen achter de rug. We gunden haar nog even wat slaap en ik zou eerst lekker naar huis gaan. Mocht ik wat gerommel gaan voelen, dan moest ik meteen bellen en terug gaan. Ik was al op de helft en we niet wilden dat het een autobevalling zou gaan worden. 

We kwamen bij de parkeerplaats aan van onze woning en ik stapte uit. Mijn vriend wilde alles uit de auto halen toen ik meteen zei: 'Ik heb kramp we moeten terug!' Ik belde en we moesten meteen terug. Het was inmiddels een uurtje of 12.00 en ze gingen mijn vliezen breken. We moesten wachten op een harde buik, maar juist op dat moment duurde het lang. Daar daar was er één! Hup, vliezen gebroken en het vruchtwater kwam eruit maar het was niet helder... Ik werd meteen medisch en werd aangemeld voor mijn verloskamer. We moesten 1 etage naar boven en dat zou ongeveer 10 min duren. Ik kreeg in die tijd al een stuk of 4 weeën op de gang onderweg naar de verloskamer.  Eenmaal aangekomen bij de verloskamer maakten we kennis met het hoofd gynaecologie en zei hij dat wij alleen zijn gezicht zouden zien als het niet goed zou gaan.  Verder zou alleenmijn verloskundige er zijn en natuurlijk mijn vriend. 

En ja hoor, de weeën kwamen en werden er niet minder op. In het begin wist ik me even houding te geven en verging ik echt van de pijn. Ik bedacht me ineens dat ik wel zo een bal wou gaan proberen waar ik dan lekker op zou gaan zitten. Dat was het beste wat ik kon doen, het ving de weeën zo goed op! Mijn vriend masseerde mijn onderrug en ik kwam steeds meer in mijn eigen wereldje terecht. Mijn verloskundige zat naast ons bed en was wat administratie aan het wegwerken, omdat we het zo goed deden en ik steeds stiller en stiller werd. Ik ving de weeën steeds beter op. Zelfs zo goed dat de verloskundige op een gegeven moment vroeg of de weeën weg waren?! Snel gaf ik antwoord dat ik ze goed kon opvangen en ik sloot me weer af voor iedereen en elk geluidje in de kamer. De tijd tikte voorbij. Ik weet nog heel goed dat ik dus op die bal zat op en neer te wippen aan de rand van mijn bed en elke keer als ik omhoog keek, zag ik dat er een uur voorbij was! Ik voelde bijna geen echte pijn meer... Ik zat zo rustig op die bal dat mijn vriend bijna in slaap viel, hoe dan? Was ik zo rustig? Ik was aan het bevallen? Ik weet nog wel heel goed dat als er een wee aankwam, ik de knokkels zo hard in mijn voorhoofd drukte, dat ik er later een blauwe plek aan over had gehouden. Er gebeurde wel degelijk iets dus. De enige manier voor mijn verloskundige om mijn weeën in de gaten te houden, was via de apparatuur waar ik aan vast zat. Zo kon ze dus zien dat ik elke minuut een wee had! Zo rustig zat ik daar, helemaal in mijn eigen bubbel, stoned van mijn eigen hormoon, haha. Ik was zeiknat van het zweet en voelde de hitte van me af komen.

Ik weet nog heel goed dat ik een stuk of twee keer echte druk voelde en dacht bij mezelf: ik kijk het nog even aan. Toen de derde keer die druk weer kwam, zei ik tegen mijn vriend: 'Wil jij op het knopje drukken, ik moet poepen!' We weten allemaal wat dat betekent, er komt een baby aan! Omdat ik dus zo rustig was, wilde mijn verloskundige me niet teleurstellen en dus niet te vroeg gaan voelen hoeveel cm ik had. Zij dacht dus écht dat ik nog lang niet op de 10 cm zou zitten. Ze vroeg aan me: 'Wil je het nu echt weten, of wil je nog even wachten?' 'Ik wil het nu weten!' Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging tussen de weeën door proberen op mijn bed te zitten, maar dat maakte de weeën alleen maar erger. 'Je mag!', zei ze met een verbaasd hoofd. Mijn vriend was dus bijna in slaap gevallen en moest ineens opstaan, actie we gaan beginnen!  Dat was even schrikken en een hele opluchting voor mij.  Mijn lichaam begon meteen zelf met persen en ik had het niet in de hand, ze wilde er echt zelf uit. 

Na een paar keer te hebben geperst, ging de hartslag van Maeve flink omlaag. Zo laag zelfs dat ze zich zorgen begonnen te maken. Ik was zo stoned van mijn eigen hormoon en zat zo in mijn eigen wereldje, dat ik dat niet heb meegekregen. Ik had het kunnen weten, want ineens zat meneer hoofd gynaecologie voor me! Maeve lag niet meer goed en moest gedraaid worden. Plus, de navelstreng zat om haar hoofdje. Ze moest binnen 20 minuten geboren worden, anders waren haar reserves op en ze stonden al klaar met een spuit en een knip en wie weet wat nog meer achter ze lag. Ik heb hier niet veel van meegekregen, maar mijn vriend wel. Ik hoorde achteraf dus dit verhaal.  'Kom op Sabrina, kom op!' Op het moment dat de artsen doorhadden dat het niet goed ging, was er een dienstwissel. De arts die mij zou gaan helpen werd aan de kant gezet omdat zij het zelf niet aandurfde. 'Het lukt niet, zo het lukt niet!' De arts die ik in het begin sprak, zat daar al in zijn eigen kleding klaar om naar huis te gaan en nam alles meteen over, omdat hij het wel vertrouwen had dat we het konden. Zo dankbaar dat die arts had doorgezet en aanwezig was in de kamer. Na 10 minuten persen voor mijn leven en wat hulp van de arts en mijn vriend, lag er om 17.01 een prachtig meisje op mijn borst.