Mijn bevalling: Geen plek in 't ziekenhuis en de ruggenprik.

Tijdens mijn zwangerschap las ik veel blogs van andere mama's. Ik vond het mega interessant om te lezen en zien hoe zij alles ervaren. Mede daardoor ben ik nu zelf in de 'pen' geklommen en gaan schrijven. Ik was pas na de 30 weken bezig met de bevalling. Wat is dat precies en hoe werkt dat?

Ik heb een cursus gevolgd. 6 avonden van 1,5 uur in een groepje. Een beetje kletsen over de zwangerschap en handige weetjes en feiten te weten te komen over weeen en de bevalling. De vrouw die de cursus gaf kon erg leuk vertellen dus dat maakte het vaak erg gezellig. Helaas starte ik de cursus in de zomervakantie en waren er weinig andere mama to be's. We waren uit eindelijk met z'n 3en. De meiden waren verder best aardig maar echt een klik had ik niet met ze. Wat ik super jammer vond want ik hoopte dat ik er vriendinnen aan over zou houden.

Maar goed, de cursus zelf vond ik wel prettig. Veel fijne informatie die je op zich ook wel online kunt vinden, maar dit was op een sociale gezellige manier en onthield ik ook beter. (hormonen). We kregen info over hoe je wist of je bevalling begon, welke soorten weeen er waren (buik, rug en been weeen) en welke houdingen je bijvoorbeeld kon aannemen tijdens een wee. Het meeste wat mij is bij gebleven is dat de cursus mevrouw vertelde als je op 't punt bent, dat je denkt dat je dood gaat. maar dan ECHT dood gaat. Dan ben je er bijna. Dit vond ik een goede tip.

Mijn bevalling begon om 23.20 u op zondag avond met gebroken vliezen. De cursus mevrouw had gezegd dat dit maar bij 10% van de zwangeren gebeurt, je vliezen breken. Dus ik ging er helemaal van uit dat dit bij mij vast niet zal gebeuren. Maar wel dus. Ik lag in bed en wilde eigenlijk gaan slapen. Mijn vriend en ik lagen wat te grappen over hoe je een bevalling kon opwekken en toen op dat moment mn vliezen braken, kregen wij de slappe lach. Ik sprong op uit bed en stond wijdbeens op de grond. OHMYGOD! "Doe de lamp aan!" riep ik naar mijn vriend. Hij tikte de lamp aan en daar stond ik, tranen rolde over mijn wangen en het vruchtwater liep over mijn benen naar beneden. Ik vroeg hem een handdoek te halen zodat ik t kon schoonmaken. 

Niet veel later begonnen de weeen. Toen deze heftiger werden ben ik ze gaan timen met een app. na 1,5 uur waren deze weeen om de 5 minuten en belde mijn vriend de verloskundige. (wanneer je moet bellen heb ik ook geleerd bij de cursus, want ja wanneer moet dat? Als ze langer dan 1 minuut duren en binnen een paar minuten terug komen) De vk (verloskundige) kwam met een half uur langs en ging mij toucheren. Voor de gene die nog nooit bevallen is: dan gaat de verloskundige met haar vingers bij je naar binnen en voelen hoe ver je ontsluiting hebt. En dit deed echt MEGA VEEL pijn. Ik had op dat moment 1 cm. De bevalling is begonnen! 

We spraken af dat ze na 4 uurtjes weer terug kwam om te kijken hoe het er verder voor stond. Mijn vriend is gaan slapen, voor zo ver dat nog lukte en ik ben door t huis gaan wandelen. Want liggen of zitten kon ik niet meer. Ik heb die vier uur elke hoek van t huis gezien. De babykamer, de trap waar ik op ben aan zitten, de deurposten waar ik tegen aan duwde tijdens een wee, de bank, de zolder (logeerbed) en ik heb 45 min onder de douche gezeten op een gehuurde douchekruk (<-- Goede tip!!) in de hoop dat de weeen beter op te vangen waren met een warme straal over mij heen. Dat ging redelijk tot mijn rug weeen begonnen. 

Hel. Zo kan ik het beste de rug weeen omschrijven. Wat een hel. Wat een vreselijke pijn. Ik had nog nooit zo iets pijnlijks gevoeld. Ik beschreef het een beetje alsof iemand een heel scherp mes in het vuur houd en daarna in je onder rug steekt en dan rondjes draait. Niet dat ik dat ooit heb ervaren, maar denk dat dit wel de beste beschrijving is. In de cursus heb ik dus geleerd hoe ik rug ween het beste kon opvangen en hier voor had ik mijn vriend nodig. Hij had een eetkamer stoel naar boven gehaald zodat ik daar achterstevoren op kon zitten en hij duwde tijdens een wee heel hard met twee vuisten in mijn onderrug en ik duwde met mijn onderrug tegen zijn vuisten. Dit was voor mij de enige manier op er door heen te komen. Gelukkig stond de verloskundige na 4,5 uur voor de deur en ging mij weer toucheren. 4 cm. Pfff, dit duurt nog wel even. Ze vroeg mij wat ik wilde. Dit thuis door zetten of naar 't ziekenhuis. Ik riep meteen dat ik naar 't ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Die rugweeen trok ik echt niet meer. Ik was duizelig en misselijk van de pijn en mijn vriend had inmiddels lamme armen van al dat duwen in mn rug. 

De verloskundige belde het St. Antonius in Utrecht waar ik wilde bevallen. Die hadden helaas geen plek. Toen belde ze naar het Diakonessehuis, ook in Utrecht. Maar die zat ook vol. WKZ, ook vol. AMC Amsterdam was ook vol. Ik trok het niet meer. Dit was mijn allergrootste angst. Dat er geen plek voor mij zou zijn in 't ziekenhuis. Ik moest heel hard huilen en wilde perse naar 't ziekenhuis. Mijn verloskundige probeerde nog 1 ziekenhuis, in Amstelveen en godzijdank hadden zij nog 1 plekje vrij. Eigenlijk mochten we niet komen omdat dit plekje voor iemand zou moeten zijn uit hen regio, en omdat wij regio Utrecht waren, moesten wij maar naar Utrecht. Godzijdank is mijn vk toen boos geworden en heeft gezegd dat ze iedereen al gebeld had en dat alles vol lag en dat dit onze laatste optie was. Mijn vriend was al de auto aan 't inladen met onze vluchtkoffer, maxi cosi en wat te eten. pfff we mogen!! 

Eenmaal aankomen in 't ziekenhuis, vertelde mijn vk die mee was gereden met haar auto achter ons aan, wat er ongeveer ging gebeuren. dit vond ik heel prettig. Zo wist ik een beetje wat de bedoeling was. Zij moest helaas weg op t moment dat ik werd overgedragen aan t ziekenhuis. Want met een ruggenprik word je medisch en val je onder t ziekenhuis personeel en niet meer onder de vk.  Dus we namen afscheid en mijn vriend ging mij inschrijven bij de receptie. Gelukkig hebben we gedacht om onze legitimatie mee te nemen want van dit ziekenhuis had ik geen pasje. 

Eenmaal geïnstalleerd in onze kamer kreeg ik te horen dat ik 2 uur moest wachten op de ruggenprik want de anesthesist, die de prik moet zetten, zat in een spoed operatie. Die twee uur waren HEL. Vreselijke pijnen en kon geen woord uitbrengen. Ik had ook voor een andere pijnbestrijding kunnen gaan maar dan mocht ik geen ruggenprik meer. En ik wilde die ruggenprik dus ik besloot te wachten... Ik had mega honger maar mocht niks eten. Stel dat het last minute een keizersnede zou zijn dan moest ik nuchter zijn. Ik was al ruim 14 uur bezig en mijn energie raakte op. Ik kreeg uit eindelijk na 2,5u een ruggenprik en vanaf toen kon ik weer even ademen. 

In dit ziekenhuis worden de ruggenprikken gegeven in de OK. Ik moest zo'n blauw ziekenhuis jasje aan en een haar netje op. Mijn vriend mocht niet mee. Maar omdat er geen personeel was om mijn bed naar de OK te rijden, had de verpleegkundige aan hem gevraagd of die tot de OK wilde mee lopen en moest daarna weer terug naar onze kamer. Ik kan mij die rit nog vaag herinneren. Mijn bed reed over de gang en ik werd een lift ingeschoven, naar een andere verdieping en daar voor de OK gaf mijn vriend mij een kus en werd weg gestuurd. Ik moest even wachten tot we naar binnen mochten en mijn bed werd helemaal links in de hoek neer gezet. Ik zag tijdens het rijden nog 4 andere bedden staan. Er stonden drie of vier mensen om mij heen. Ik denk verpleegkundigen. Eentje plakte stickers op mijn borst en sloot die aan op een apparaat. Een ander was bezig om een katheter aan te leggen en een andere legde een deken over mij heen want ik kon het koud krijgen van die ruggenprik. Toen de anesthesist er was moest ik gaan zitten. En voorover buigen. Een van de verpleegkundige ging voor mij staan want ik had met zo'n dikke buk niet goed meer mijn evenwicht onder controle. Zij hield mij vast en de anesthesist prikt eerst met een verdoving in mijn rug. Die verdoving zou er voor zorgen dat ik de ruggenprik niet zou voelen. Ik ben niet bang voor naalden en prikken dus vond het allemaal best. Als die helse pijnen maar weg zouden gaan. 

Na een minuut (denk ik) was de verdoving ingewerkt en kon de ruggenprik gezet worden. Ik moest heel stil blijven zitten en nog steeds voorover buigend. Toen die eenmaal zat mocht ik weer liggen. Ik raakte aan de praat met een van de verpleegsters en ze vroeg of ik een peren ijsje wilde. Het was warm die dag en ze hadden nog ijsjes over van de dag ervoor. Dat wilde ik wel. Ik moest 20 min op de OK blijven. Zo konden ze mij goed in de gaten houden of ik geen gekke bijwerkingen kreeg. Ik kreeg het inderdaad heel erg koud dus dat extra dekentje was fijn.

Na 20 min kwam een van de verpleegsters checken hoe mn ruggenprik aanvoelde. Ze stond aan mijn voeten eind en trok mijn deken een stukje weg. Ze legde een blokje op mijn voet en ik moest aangeven of ik die voelde. Ik voelde hem wel maar meer het gewicht van de blokje. verder niet. Dit deed zij ook bij mijn kuit en boven been. En later ook op mijn buik. Toen legde ze hem op mijn bovenarm en had ik pas door dat het om een ijsblokje ging. WOW dit voelde ik dus niet. Zo gek! Mijn bed werd weer terug gereden naar mijn kamer, waar mijn vriend nog zat te wachten en volgens hem was ik een heel ander mens dan 45 minuten daar voor. Ik kon weer even ademen en heb zelfs nog even met mijn vader gefacetimed. na 3 uurtjes bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen. Helaas deed mijn CTG-scan het niet (die band die zwangere altijd om krijgen in t ziekenhuis zodat ze de baby's hartslag kunnen meten, en nog zo veel meer). Ze besloten mijn wee opwekkers stil te zetten en mijn weeen terug te laten komen. zo kon ik voelen wanneer ik een perse wee had. 

Dit duurde even voor ik ze weer voelde en na 45 min mocht ik nog een keer proberen te persen. een verloskundige, stagiaire en verpleegkundige bouwde mijn bed om zodat ik been steunen kreeg en legde mijn benen daar in. En toen kwam het moment dat ik dood wilde. Ik kon niet meer. Dit was zooo zwaar! En ik bedacht mij toen ineens dat ik dit in de cursus had gehoord. Als je echt niet meer kunt, dood wilt gaan van de pijn, dan ben je er echt bijna. Uit eindelijk is onze dochter na 37 minuten persen die maandag avond geboren om 19.19 uur. 

Ik moest heel hard huilen, huilen dat het eindelijk klaar was. Dat ik niet meer zwanger was en dat ze er eindelijk was! Ze heeft heerlijk het eerste uur bij mij op de borst gelegen en terwijl ik werd gehecht hebben wij haar helemaal plat gekust en knuffelt. Toen werd ze schoongemaakt en aangekleed en mocht mijn vriend haar een flesje geven. Wat was dit een mooi moment. Tranen rolde over mijn wangen van trots en geluk. Zo bijzonder. 

Ons lieve, mooie baby meisje!