Mijn bevalling - Een lange dag met een onverwachte wending

Wie mijn vorige blog las, weet dat wij op 31 weken even gedacht hebben dan al ouders te worden. Niet dus. na een helse week bleef ons meisje nog zitten tot 40+5. 

Ik liep al van 31 weken rond met een verkorte baarmoederhals, en vanaf 37 weken met 2cm ontsluiting. Op 39 weken werd dit 3cm. Elke keer ik aan de monitor ging werd mij gezegd dat ik er snel zou staan om te bevallen. Maar onze koppige meid bleef zitten. Op 40+2 lag ik aan de monitor en kreeg ik eindelijk van de gyn te horen dat er een datum voor inleiding ingepland zou worden na het weekend. 'Maar je zal hier wel eerder staan hoor!' 

Nope! Op 25 november 2019 waggelde ik 's ochtends het ziekenhuis binnen om ingeleid te worden. Opgelucht dat het eindelijk zo ver was, en super nerveus omdat het zo ver was. 

Ik kreeg een tabletje opgestoken, en een uur later nog eentje. Om 10u werden mijn vliezen gebroken en dan pas kwamen de weeën op gang. Ze volgden meteen kort op elkaar en ik ging van 3cm naar 6cm. Omdat de weeën zo snel op elkaar kwamen besloot ik al snel een epidurale te nemen. Ik had op voorhand beslist dat ik deze wou dus dit was geen moeilijke beslissing. Na effe wachten kwam de anesthesist. Epidurale werd gestoken en hij zei dat ik binnen het half uur geen pijn meer zou hebben. Na 45min was er echter niets van verandering. Dus werd de epidurale opnieuw gestoken. Ondertussen waren we de middag gepasseerd. 

Toen werd het saai. Mijn ontsluiting ging niet meer vooruit, en ik kon niet meer uit bed. Om 18u kwam mijn eigen gyn langs. Nog steeds 6cm ontsluiting. Als dit het komende uur niet vorderde zou er toch moeten gedacht worden aan een keizersnede. Ik kreeg voor de zekerheid al een ziekenhuisjasje aan. 

Maar toch ging ineens mijn ontsluiting wel vooruit! tegen 20u had ik 9cm en een uur later zaten we eindelijk op die 10cm! Mijn epidurale werkte niet meer hoe het moest en ik voelde de weeën terug intens. Ik mocht beginnen persen. Bijna anderhalf uur later kwam er nog steeds geen schot in de zaak, en ik was op! De Gyn stelde voor om de zuignap te proberen maar ik begon te panikeren. Omdat ik dit echt niet zag zitten werd besloten om een spoed keizersnede te doen. Yuna kreeg het namelijk moeilijk daarbinnen en moest er uit. 

Toen ging het allemaal heel snel. Ik ging mee naar de operatiekamer, Guy moest even wachten tot ik volledig klaar was. Toen hij er bij mocht begonnen ze meteen met haar er uit te halen. 'Het hoofdje is er uit!' hoorde ik, meteen gevolgd door een schreeuw. Ik was zo opgelucht. Ze werd er volledig uit gehaald, en toonden haar even aan mij. Toen werd ze meegenomen, en mocht Guy mee met haar. Yuna werd geboren om 23u05, na een bevalling van ongeveer 16h. 

Ik werd dicht gemaakt en verzorgd. Pas toen ik terug zelfstandig mijn benen kon bewegen werd ik naar de kamer gebracht. Het moet ergens tussen 0u30 en 1u geweest zijn dat ik haar de eerste keer in mijn armen kon houden. Sindsdien ben ik tot over mijn oren verliefd op dat meisje. <3 

Ik kreeg achteraf nog 2 keer een ziekenhuispsycholoog aan mijn bed om te praten over de bevalling. Ik heb het eigenlijk niet als traumatisch ervaren. Ik was opgelucht dat de keizersnede werd voorgesteld want ik was echt zo kapot van dat persen dat ik ze er gewoon uit wou. Maar ik snap dat dit niet voor iedereen gemakkelijk is. Velen met een spoedkeizersnede ervaren dit wel als 'traumatisch' of 'naar'. 

Wie had nog een spoedkeizersnede? Hoe hebben jullie dit ervaren? Konden jullie het een plaatsje geven?