Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #zwangerschap
  • #bevallingsverhaal
  • langverhaal

Mijn bevalling duurde 45 minuten

Het is nogal een lang verhaal, maar ik moet heg toch even kwijt...

Mijn zwangerschap ging niet helemaal vanzelf. Het begon met het opwekken van een ovulatie. Want deze kreeg ik niet uit mezelf. Hormoonpillen waren nodig om dit voor elkaar te krijgen en na 3 maanden was het gelukt om een ovulatie te krijgen. De eerste keer was het dan wel meteen raak. De volgende dag wist ik zeker dat ik zwanger was. Mijn (toen nog vriend) geloofde het niet en wilde echt even afwachten. Dus wachten op de ongesteldheid. Wat was ik opgelucht dat deze uitbleef.

Ik had ook niet anders verwacht. 's Ochtends was ik erg misselijk en ook ‘s avonds kon ik niet alles binnenhouden.

De dag dat we mochten testen brak aan. Een zeer licht streepje was er zichtbaar dus wij de bijsluiter lezen en daarin stond dat ook een licht streepje wees op een zwangerschap. Ik was meteen helemaal blij, want mijn gevoel was juist. Mijn partner was echter nog voorzichtig en ik moest van hem de volgende dag eerst maar even naar de huisarts, omdat ik ook een blaasontsteking had. Echter bevestigde de huisarts inderdaad dat er op de test van hun ook een streepje zichtbaar was en we mochten het ziekenhuis bellen voor een afspraak om een echo te maken.

Op de echo die we kregen was nog niets te zien. Twee weken later moesten we terugkomen en tot ons grote geluk zagen wij toen een kloppend hartje. Nu brak de spannende tijd aan. Zou alles goed gaan? Wat duurden de weken lang tot we op de veilige grens kwamen.

Ik werd ondertussen steeds misselijker en kon helemaal niets binnenhouden. De kans op uitdroging was zeer aanwezig en ik moest vaker op controle komen bij de verloskundige.

Ik kreeg te horen dat als ik niet snel iets binnenhield ik opgenomen zou worden in het ziekenhuis en aan een vochtinfuus gelegd zou worden.

Ik moest uit gaan zoeken wat er wel binnen bleef en proberen om toch wat binnen te houden al was het maar voor 5 minuten zodat er wel iets door mijn lichaam opgenomen kon worden. Dit bleek voor mij appelsap en appelmoes te zijn. Hier heb ik dus een paar weken op geleefd. Tot de 3 maanden om waren en van de een op andere dag was mijn misselijkheid over en kon ik weer eten.

In de vijfde maand begon ik met veel dorst hebben en plassen. Ik kreeg van de verloskundige een labformulier om een suikertest te gaan doen om te kijken of ik zwangerschapsdiabetes zou hebben. Dus weer naar het ziekenhuis om bij het lab bloed te prikken een drankje te drinken en daarna nogmaals bloed te prikken. Hierna moest ik wachten tot de verloskundige mij zou bellen met de uitslag. Deze kwam de volgende dag en inderdaad ik had suiker. Een verwijzing naar de diëtiste werd gemaakt.

Bij de diëtiste kreeg ik een dieet om de suiker naar beneden te krijgen. Echter viel ik hierdoor steeds iets af en had ik continu een honger gevoel. In overleg met de diëtiste mocht ik wat meer gaan eten. Alleen hierdoor gingen mijn suikers weer omhoog. Toen ik dat doorgaf aan de diëtiste kreeg ik als antwoord dat ik dan toch maar weer terug moest naar mijn oude dieet. Hierin kon ik mij echt niet vinden omdat ik dan weer in het zelfde rondje terecht zou komen. Na overleg met de verloskundige werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Deze schreef nog dezelfde dag een verwijzing uit naar de internist en de volgende dag kon ik bij de diëtiste van het ziekenhuis al terecht.

Deze nam mijn verhaal gelukkig gelijk serieus en heeft direct overleg met de internist gepleegd over insuline omdat de suikers echt steeds te hoog waren. Ik moest beginnen met insuline en 7x per dag mijn bloedsuiker controleren. Iedere week op controle bij de diabetes verpleegkundige om te kijken of het aantal eenheden nog voldoende waren en iedere week telefonisch contact met de diëtiste om te kijken of ik wat ging aankomen.

Inmiddels was ik 26 weken zwanger en kreeg ik van de internist al gelijk te horen dat de kleine 2 weken eerder via inleiding te wereld zou komen.

Met 28 weken kreeg ik bloedverlies en hevige krampen in de buik. Voor controle naar de gynaecoloog geweest en ik werd opgenomen in het ziekenhuis om de kleine goed in de gaten te houden. Naar 4 dagen mocht ik weer naar huis toe en vanaf die tijd was het absolute rust en mocht ik niets meer doen.

Geen auto meer rijden en dus aan huis gebonden. Rustig aan thuis rommelen ging wel maar even de was ophangen of iets dergelijks was al te veel.

Zo ging het goed tot 32 weken. Ik moest ‘s morgens om 10.30 uur bij de diëtiste zijn en had wel al iets last van me buik. Maar dacht dat het harde buiken waren. Ze werden alleen steeds erger en terwijl ik bij de diëtiste zat wist ik niet meer wat ik moest doen van de pijn.

Ik ben na het bezoek toch maar even naar de poli gelopen van de gynaecoloog omdat ik het echt niet vertrouwde. Aan de Bali de situatie uitgelegd en ik werd er meteen tussen gepland.

Na een inwendig onderzoek bleek dat er al ontsluiting was en dat de baarmoedermond ook al aan het inkrimpen was. Ik mocht meteen door naar de afdeling om opgenomen te worden. Onzekerheid nam op dat moment de overhand want ik was zo bang dat het verkeerd Zou aflopen. Op dat moment heb ik mijn man gebeld en gezegd dat hij even goed de telefoon bij zich moest houden dat ik aan het ctg moest omdat het zo onrustig was. En ja hoor het waren weeën. Ik kreeg gelijk weeenremmers aangereikt en kreeg de spuiten om de longen van de kleine te laten rijpen. Echter naar 2 dagen waren er nog steeds weeen en raakte ik steeds meer uitgeput. Op de vrijdag avond kreeg ik eindelijk een spuit in mijn bovenbeen als laatste mogelijkheid om de boel rustig te krijgen. En eindelijk werkte er iets. Ik heb toen ook eindelijk kunnen slapen en de volgende ochtend voelde ik me een stuk beter. De nare krampen waren weg en na controle bleek de ontsluiting niet groter geworden te zijn. Ik mocht weer mee naar huis.

Na die weken waren de harde buiken nog steeds zeer duidelijk aanwezig maar ik voelde me verder super. Thuis hebben we heerlijk nog kunnen rommelen omdat we wisten dat ik 15 juli ingeleid zou gaan worden als er plek was op de afdeling. Deze dag brak sneller aan als verwacht.

Zondag 14 juli waren we alle bij super zenuwachtig en ik geloof dat ik wel 3 keer de tassen in en uit gepakt heb om er zeker van te zijn dat ik alles er in had zitten voor het ziekenhuis. Ook extra opladers en toch nog maar een extra setje kleding voor de kleine erbij in gedaan.

Op maandag ochtend na een hele lange nacht waarvan we ieder uur gezien hadden mochten we de afdeling bellen of ze plek hadden. Helaas we moesten om 13 uur terug bellen of ze op dat moment meer rust hadden op de afdeling. Gelukkig belde het ziekenhuis om 11 uur al op dat we i.p.v. bellen er om 13 uur moesten Zijn.

We hebben nog even rustig gegeten en om 13 uur waren we op de afdeling. Ik kreeg een onderzoek om te kijken of er al meer ontsluiting was en helaas dit was niet het geval. Ik kreeg een ballon katheter ingebracht om de ontsluiting op te wekken. Alleen mijn lichaam reageerde hier heel verkeerd op en na nog geen half uur moesten ze hem er weer uit halen omdat ik niet meer tegen de pijn kon.

De volgende stap was een gel die de baarmoedermond zou verweken. Dit duurde volgens de verloskundige minimaal 24 uur en ze zouden dus pas de volgende dag kijken wat de gel gedaan Zou hebben. Ik moest wel in het ziekenhuis blijven omdat de gel verschillende bijwerkingen zou hebben en ik daarvoor onder controle moest blijven. Ik kreeg een suite en mocht gelukkig wel gewoon rond lopen zolang er niets aan de hand was.

's Avonds om half 9 ging mijn man naar huis. Op een paar harde buiken naar was er niets aan de hand en doordat we allebei helemaal op waren en we toch tot de volgende dag moesten wachten hadden we besloten dat hij gewoon thuis kon gaan slapen.

Ik heb nog even een poosje tv gekeken tot ik om kwart over 9 hevige pijn in de buik kreeg. Ik wist het zeker dit waren weeën. Ze waren heftiger dan de vorige keer dus ik gelijk aan de bel getrokken. Ik werd aan het ctg gelegd en moest daar een half uur aan liggen. Mijn man had ik gelijk een appje gestuurd dat hij maar even stand-by moest blijven want de verloskundige zou wel even naar de ontsluiting komen kijken. Om half 10 trok ik het echt niet meer en heb toch maar op de alarm knop gedrukt. De verloskundige kwam gelijk en stelde me gerust. Ze zou even voelen en dan een plan opstellen. Mits dat ze bij me aan het voelen was zag ik haar gezicht veranderen van uitdrukking. Ze keek me geschrokken aan. Och meisje bel je man je heb al 8 cm ontsluiting. Deze kleine meid gaat niet meer op zich laten wachten. Ik hoop dat je man het nog gaat redden om op tijd te zijn.

Bij mij sloeg op dat moment echt de paniek toe. De eerste perswee kwam al terwijl ik mijn man aan de lijn had dat hij moest komen. Om mij heen was het chaos omdat er nog helemaal niets klaar stond en ze druk bij anderen bezig waren. De tweede perswee kwam en nog was mijn man er niet. Ik kon hem niet meer weg puffen en ze moesten de vliezen breken.

Tijdens de 3e perswee kwam mijn man binnen. Omdat ik al helemaal in paniek was en absoluut niet meer wilde persen tot hij er was en kon me niet meer concentreren om te horen wat er om me heen gebeurde. Ik wilde alleen maar alles tegenhouden. Bij de 4e perswee hoorde ik mijn man ineens tegen mij zeggen ik zie het haar al, bij de volgende wee moet je door persen. En inderdaad de 5e wee was voldoende om onze kleine meid te wereld laten komen. Op dat moment was het 21.58 en dus binnen 45 minuten was ons meisje er.

Het moment dat ze op mijn borst werd gelegd kon ik echt niet beseffen dat dit onze dochter was. Ik begreep ook helemaal niet wat er allemaal gebeurt was en hoe dat het allemaal zo heeft kunnen lopen.

En nu een paar dagen later eigenlijk nog steeds niet. Iedereen noemt het een droom bevalling, maar ik kan dat er eigenlijk niet echt van zeggen. Voor ik wist wat er aan de hand was had ik ons meisje al in de armen en besefte ik eigenlijk niet dat ik aan het bevallen was. En ondanks de pijn etc kwam dat ook niet echt binnen. En ik merk aan mezelf dat ik hier toch best wel moeite mee heb. Iedere keer als ik s nachts wakker word dan voel ik aan me buik. Ja ze is er echt uit en als ik dan in de wieg kijk en haar zie liggen denk ik ja dat is dus echt mijn dochtertje.

Het is nog heel onwerkelijk en ik hoop dat ik het snel toch kan accepteren dat het allemaal zo snel gegaan is. En lekker kan gaan genieten van ons meisje. 

4 jaar geleden

Dit klinkt zeker niet als een droombevalling. Hopelijk ben je snel weer bijgetrokken, in de zin dat alles weer klopt. Ik wens je dat je ondanks dit wel van je dochter kan genieten. Hier ook geen drommbevallingen gehad maar wel dusdanig dat het allemaal bij te benen was fysiek en mentaal. Geef het de tijd en laat je emoties toe!

4 jaar geleden

Toch wel fijn voor jou dat het toch snel is gegaan. Mijn bevalling was echt een hel met 43 uur lang elke 5 minuten een heftige wee. Ik was helemaal op. Ook nog is de navelstreng om haar nekje, en een knip en ingescheurd. Ik was zo blij dat ze er toen eindelijk was. De foto’s die zijn gemaakt die zeggen alles.

4 jaar geleden

Ik snap dat gevoel: ik heb wel een “echte” bevalling gehad in de zin dat ik lang voorweeën had en er erg lang over heb gedaan om van 4 naar 5 cm ontsluiting te gaan, maar bij mijn tweede bevalling duurde het minder dan een half uur voor ik van beginnende persweeën en 6 cm ontsluiting naar een baby in mijn armen ging. Dat was ongelofelijk heftig en ik was daar achteraf mentaal even niet goed van, omdat die persweeën even alles overnemen. Je bent gewoon de controle even kwijt en die had ik naar mijn gevoel wel de rest van de bevalling. Gelukkig had ik een ervaren verloskundige die in de beginfase van de bevalling naar mijn vorige bevalling vroeg. Toen ik haar vertelde dat ik bij mijn eerste op een uur tijd van 5 naar 10 cm ontsluiting was gegaan (gevolgd door een uur persen), zei ze dat het nu wel eens nog sneller zou kunnen gaan en legde ze alles al klaar. Bij het begin van de persweeën was er bij ons allebei een soort begrip dat het vanaf dan wel eens snel zou kunnen gaan, wat erg veel vertrouwen gaf.