Mijn bevalling die 6 weken te vroeg begon

Met een tweeling word er altijd rekening gehouden dat ze eerder kunnen komen. Maar dat dit ook bij mij zou gebeuren daar had ik geen idee van. De laatste afspraak in week 33 bij de gynaecoloog hadden we een datum gepland voor de keizersnede. 20-01-2020 was het geworden. Eindelijk had ik nu een datum om naar uit te kijken! Van te voren zou ik nog allemaal afspraken krijgen met informatie over de keizersnede zelf  en informatie over de ruggenprik. Dat vond ik heel fijn want het liefst wilde ik zoveel mogelijk weten wat er zou gaan gebeuren.

Zaterdag 21 december 17;50. Ik had net lekker uitgebreid gedouched, maskertjes gezet. Pyjama aan, eten uit de vriezer gehaald toen mijn vliezen braken. Het eerste wat ik riep; nee nee nee nee nee nee. Dit kan niet! Dit kan mij nu niet gebeuren! Snel pakte ik allemaal handdoeken om alles droog te maken en ondertussen belde ik mijn zus. Lichtelijk in paniek probeerde ik rustig te blijven, en ze vertelde me dat ik de gynaecoloog moest bellen. Ja logisch ook, als ik er nu aan terug denk maar hey ik had dit ook nog nooit gedaan! Nadat ik de gynaecoloog had verteld dat er echt geen twijfel over mogelijk was dat het vruchtwater was moest ik naar het ziekenhuis komen. Ik mijn zus weer terug gebeld, ze zou me komen halen. Pffff ik liep echt als een kip zonder kop door mijn huis heen om zoveel mogelijk spullen te verzamelen die mee konden naar het ziekenhuis want mijn hele vluchtkoffer was nog niet klaar. Zelf was ik nog helemaal niet klaar voor de geboorte van mijn meisjes! Ik wilde na dit weekend de laatste dingetjes doen en zo ook de vluchtkoffer klaar zetten. Nu hoopte ik dus maar dat ik niks vergat!

Mijn zus was ondertussen bij mijn huis aangekomen en samen reden we naar het ziekenhuis, dit was gelukkig maar een rit van 5 minuten. Ik verloor nog steeds vruchtwater dus voor het eerst in mijn leven ook kraamverband gebruikt, want die dingen werken beter dan normale maandverband! In het ziekenhuis werden we naar een verloskamer gebracht, werd ik aan de CTG gelegd en kreeg ik een echo. Met de meisjes ging alles nog goed. Het bleek inderdaad vruchtwater te zijn omdat de vliezen van het eerste meisje waren gebroken. Vanaf 34 weken zouden ze de bevalling niet meer gaan proberen te rekken, en omdat ik 33+6 weken was waren ze dat bij mij ook niet van plan. Ik moest dus in mijn bed blijven en afwachten of de bevalling door zou zetten. 

Ik was er een beetje lacherig over. Omdat ik echt totaaaal geen idee had wat er nou allemaal gebeurde en het nog niet tot me doordrong. Ik had ook nog geen tijd gehad om avond te eten dus een vriendin van mijn zus had eten naar het ziekenhuis gebracht (lifesaver!!) De arts kwam met minder goed nieuws. Het ziekenhuis was vol, als ik zou bevallen dan werd ik overgebracht naar een ander ziekenhuis of ik werd na de bevalling gescheiden van de meisjes. En of zij bij elkaar zouden blijven dat kon ze me ook niet vertellen. Daar wilde ik niet om stressen, ik hoopte dat ze gewoon nog even zouden blijven zitten!

Al voor we naar het ziekenhuis gingen had ik vaker last van harde buiken maar nu werden het echt weeën. En die kwamen steeds vaker en werden steeds heftiger. Na het timen en overleggen met de arts werd er gevoeld voor ontsluiting en had ik 3cm. Ze waren ook nog steeds bezig met ziekenhuizen afbellen. In de regio was alles vol en zelfs buiten de regio had echt niemand plek voor mij en de meisjes. Maar de bevalling was begonnen. Het was nu echt duidelijk dat ik mijn bed niet meer ging verlaten voordat mijn meisjes waren geboren. Wat was dat ook een hel zeg. Op geen enkele manier kon ik de weeën een beetje opvangen, zo half zit/liggend op mijn rug. Mijn zus bleef maar foto's maken. Vanaf het begin toen alles nog 'leuk' was, zelfs tot ik echt heel veel pijn had door de weeën. Op dat moment was ik daar écht niet blij mee maar achteraf ben ik heel blij dat ik zoveel mogelijk heb vast gelegd. 

Na wat voor mijn gevoel echt uren heeft geduurd werd eindelijk de gynaecoloog gebeld die mijn keizersnede zou doen en werd alles klaar gemaakt voor de bevalling. Nergens was er een ziekenhuis gevonden dus ik zou gelukkig gewoon gaan bevallen in het ziekenhuis waar we al waren. Ik kreeg een haar net om, mijn piercings en tunnels moesten uit en ik moest een heel vies drankje drinken tegen de zuren in mijn maag omdat ik nog had gegeten. (wat blijkbaar dus niet mocht) Ik werd het ziekenhuis doorgereden naar de operatiekamer maar daar kreeg ik allemaal niks meer van mee want de weeën kwamen nu om de minuut en werden elke keer maar heftiger. De laatste keer dat ik op de klok keek voor we naar binnen gingen was het 23;50. Ik grapte nog over dat mijn meisjes dalijk op 2 verschillende dagen geboren zouden worden maar dat is niet gebeurd. Toen we in de operatiekamer waren begon ik van de zenuwen te trillen. Nog steeds geen idee van wat er zou gebeuren en ik was echt zó bang! De mensen om mij heen waren in snel tempo bezig om alles klaar te maken maar ik wist natuurlijk niet wat ze allemaal aan het doen waren dus ik bleef echt dingen vragen. Wat ze deden, waar dit voor was, waar dat voor diende? Hoelang het nog zou duren? Of de ruggenprik pijn zou doen? En wat nou als hij niet zou werken? En dat ik alles zou voelen? Ja ik denk ook dat ze me aardig vervelend vonden hahaha. Ik werd op een ander bed getild, de ruggenprik werd gezet en dat ging ook niet helemaal goed. Maar toen hij wel werkte voelde ik echt een soort rust in mijn lichaam. Ik voelde de weeën niet meer! Wat was dat heerlijk zeg, het was echt een soort waas. Ik werd neergelegd en er werd een soort roze iets over mijn buik heen gesmeerd. Daarna werd er een scherm tussen mijn buik en mijn hoofd gezet zodat ik vrij weinig meer kon zien. 

Mijn zus stond naast me en hield mijn hand vast, en de kinderarts probeerde me tegelijkertijd zoveel mogelijk kleine beetje te vertellen en uit te leggen. Ze zouden gaan beginnen en het was niet raar als ik een soort van getrek voelde bij mijn buik maar gelukkig voelde ik echt amper iets en was het niet vervelend. Al snel werd baby 1 uit mijn buik gehaald. Het eerste wat ik dacht was 'waarom huilt ze niet?' Ik heb geleerd dat een gezonde baby huilt zodat ze geboren worden! Even werd ze omhoog gehouden en daarna werd ze weer weggehaald. Een minuut later werd baby 2 geboren en ook zij werd even omhoog gehouden, waarna ze wel gelijk begon te huilen en ik was iets meer gerust gesteld. De kinderarts kwam me vertellen dat het met baby 1 goed ging. Ze moest door de vroeggeboorte natuurlijk in de couveuse maar verder deed ze het goed! Ze werd zelfs weer even bij me gehouden waardoor ik mijn dochter kon ontmoeten en haar even kon aanraken. Daarna ging ze weer de couveuse in en mijn zus ging met haar mee. Ik kon vanaf toen alleen maar huilen. Echt alle spanning en emoties kwamen eruit. Ik was zojuist moeder geworden! Met baby 2 was het een ander verhaal. Zij had een klaplong en vocht tussen haar longen waardoor ze extra zuurstof kreeg en aan de beademing moest. Ze werd niet bij me gehouden maar moest gelijk de couveuse in. Daarna werd ook baby 2 naar een andere kamer gebracht en gelukkig was mijn andere zus net in het ziekenhuis aangekomen dus waren allebei de meisjes niet alleen. Allerlei gedachtes spookten gelijk door mijn hoofd. Ik ging nog veel harder huilen en ging in mijn hoofd al van het ergste uit. Mijn kleine baby. Nog maar net geboren en nu al zo'n strijd die je binnen gaat. Nu al zo hard moeten vechten..

Jayvi Alina Broer geboren om 00;10 met 1900 gram en 41 cm

Liyana Zoë Broer geboren om 00;11 met 2075 gram en 41 cm

Het langste gedeelte was de keizersnede afmaken. Ik kon nog steeds alleen maar huilen en denken aan mijn meisjes. Ik hoopte zo dat alles goed zou komen. Ik wilde ze ook zoo graag vasthouden en bij me houden! Het echte 'moedergevoel' had ik niet meteen na de geboorte. Toen ze daar (eindelijk) klaar mee waren werd ik ergens anders neergezet en werden mijn waardes in de gaten gehouden. Daarna kreeg ik nog een ijsje en even later werd ik weer teruggebracht naar mijn verloskamer. De verpleegkundige kwam even kijken hoe het ging en daarna ging ze ook weer weg. Ik had totaal geen idee van de tijd want ik kon de klok niet zien. Ik werd gewassen, en mocht mijn t-shirtjurk aan doen. Na weer een hele lange tijd mocht ik eindelijk naar mijn dochters toe!! Ik werd naar de kamer van Liyana gebracht en daar werd me verteld dat ze extra zuurstof nodig had en aan de beademing moest. Maar ook ze naar de intensive care moest, in een ander ziekenhuis. Iedereen was daar al van op de hoogte en er zou een ambulance vertrekken om haar op te komen halen. Nog steeds kon ik alleen maar huilen. Van stress, en verdriet. Want zou alles wel goed komen met mijn meisje? Ze is nog zo klein, gaat ze dit allemaal wel aankunnen? 

Mijn zussen besloten om naar huis te gaan, het was dan ook al midden in de nacht. Zelf heb ik uren gewacht naast Liyana tot ze haar op kwamen halen. Met mijn bed naast haar couveuse. Ik kon haar alleen maar aanraken of naar haar kijken. Ze kon niet bij me liggen, niet knuffelen. Ik kon haar niet vertellen dat ze nu veilig bij mama was, en dat alles goed zou komen. Dit was écht niet hoe ik de eerste momenten met mijn net geboren dochters had voorgesteld. Vroeg in de ochtend kwamen ze Liyana halen en werd ze naar het Sofia kinderziekenhuis gebracht. Langzaam kreeg ik weer een beetje gevoel terug in mijn onderlichaam en merkte ik hoeveel pijn ik eigenlijk had en hoe oververmoeid ik was! Nog eventjes ben ik naar Jayvi gebracht. Ook kon ik haar alleen maar aanraken in de couveuse en tegen haar praten. Nog steeds had ik weinig besef dat ik nu echt een moeder was geworden, en dat die 2 hele kleine meisjes mijn dochters zijn. 

De volgende dag was het begin van onze weken in het ziekenhuis. 

xoxo Allisha

@mamavantweemeisjess