Snap
  • Bevallingsverhalen
  • keizersnede
  • Bevallingsverhaal
  • Breastfeeding
  • mooistedaguitmijnleven
  • teambillie

Mijn bevalling, de mooiste dag uit mijn leven.

Gericht naar Bilie.

Billie,

Toen ik jou papa op zijn 40ste verjaardag vroeg om er samen voor te gaan, ik er alles aan deed zodat het zo snel mogelijk raak was (want als mama iets wilt ;-)) en ik op 4 september 2018 een positieve zwangerschapstest in mijn handen had na 3x proberen, veranderde heel mijn leven en was plots niets meer hetzelfde, plots was alles in teken van jou. De eerste keer dat we jou hartje hoorde, dat het meer dan ooit bevestigd werd dat er een klein wondertje in mij groeide. Wij krijgen een dochter! Ik zal nooit kunnen omschrijven wat jij met mama's hartje doet, hoe mooi jij mijn leventje maakt van moment 1. Ik heb altijd een jonge mama willen worden, maar dat dit ineens zoveel betekenis kreeg het moment dat het zover was is onbeschrijflijk. Ik heb een hele mooie zwangerschap gehad, op de usual zwangerschapskwaaltjes na natuurlijk, jij ging er elke dag steeds weer hevig aan toe en mijn buikje iedere dag zien groeien wetende dat jij groter en groter werd was toen het mooiste dat er voor mij gebeurde. De eerste keer dat ik jou voelde, dat papa en grote zus jou voelde, dat de dagen steeds vorderde naar de dag dat wij jou eindelijk konden ontmoeten. 26 april 2019: "Nicky, we gaan jou inleiden, je toont symptomen van een zwangerschapsvergiftiging en je dochtertje kan dit al perfect aan", die zondag moest ik terugkomen voor aan de monitor en dan zou verteld worden wanneer het juist gaat gebeuren. Zo spannend! Jammer genoeg konden ze ons alleen zeggen dat dit ofwel dinsdag, donderdagnacht of vrijdagavond zou zijn. We waren dus niet veel rijker en het werd er alleen maar spannender op. Ik hoopte natuurlijk op 1 mei (dan ben jij altijd jarig op een feestdag, hoe leuk zou dat zijn? ;-)) 30 april was het dan zo ver, op donderdagavond moest ik om 21u binnen komen om ingeleid te worden. Ik kan jou vertellen, de dagen ervoor waren de hel, ik ben nog nooit zo zenuwachtig en tegelijkertijd zo blij geweest. Donderdagochtend 2 mei, dé spannendste dag uit mijn leven! Na heel de dag in bed gelegen te hebben (kwestie van dat het misschien de laatste keer was ;-)) en s'avonds nog eventjes snel naar Moeke en Vokke voor wat steun te gaan ophalen. En dan, daar gingen we, onderweg naar het ziekenhuis, raar maar waar was ik er helemaal klaar voor en kon het niet snel genoeg gaan (al hoopte ik zo hard dat je spontaan zou komen want ik vind inleiden toch wel wat tegen de natuur). Ik kon alleen maar hopen dat jij er klaar voor was. Daar waren we dan, ingecheckt en kamer gekozen. We werden naar de verloskamer gebracht en ik werd meteen een half uur aan de monitor gelegd, er werd eerst nog gekeken of ik al meer ontsluiting had dan 1 cm zoals de laatste keer, maar helaas nog steeds hetzelfde en geen enkel teken van bevallen. Een halfuur monitor werd al snel een uur en een uur werd al snel 7 uur. (Jou papa mocht in tussentijd naar huis gaan maar ik had graag dat hij bij mij bleef), na wat tv kijken en toch nog wat geslapen werd dan om 4u s'nachts mijn 1ste tablet gestoken, op wat gerommel en krampjes na voelde ik er niet heel veel van. Geen verandering. Om 8u s'ochtends staken ze mijn 2de tablet, nu werden de weeën plots veel heftiger, maar... Geen verandering. Na 4u toch al wat heftige weeën besloten ze om 12u mijn vliezen te breken en brachten meteen een baxter met hormonen aan, nu gaat het snel gaan zeiden ze! Yes! Maar, na weeën, stilvallen, weeën en nog eens weeën,... Nog steeds niets. We zagen zo uit naar jou komst! Om 15u nog steeds maar 2 a 2,5 cm ontsluiting. Nog een lange weg te gaan. Wetende dat het na al zo een lange weg, het nog een lange weg te gaan is en ik toch heel graag een groot besef wou van jou komen, dan toch besloten een epidurale te nemen. Meteen spijt van! Dit was het pijnlijkste dat ik ooit heb moeten doen, na 7x prikken en het gewoon voelen kraken door heel mijn lichaam zat het er eindelijk in. Ja! Nu kunnen we wat rusten en hopen dat jij er nu wel klaar voor bent. Rusten zat er helaas niet in, meteen daarna werd ik ziek en kon ik niets anders meer dan overgeven. Yes! We hebben 4 cm ontsluiting. Na een weg van ik denk bijna 24u, hele trage en lastige vorderingen, ik alleen meer zieker en zieker werd, hebben ze besloten op 3 mei om 22u dat het een keizersnede zal worden. Hell no! Het enige wat ik toen dacht was: Eindelijk, ons meisje is er bijna! Het was genoeg geweest zeiden ze, je geraakt op. Onderweg naar de operatiezaal was het alsof ik niet meer kon nadenken, het enige wat ik deed was naar het plafond staren en hopen dat alles oké was met jou. Daar lag ik dan, in een hele koude operatiezaal zonder jou papa. Er leken uuuuuren voorbij te gaan, ik moest de heletijd overgeven en ik had het enorm koud, ik begreep niet waarom het zo lang duurde. Je papa was er, helemaal in een groen pak en ik zag de vermoeiheid in zijn ogen. Na dat ze eindelijk en spuitje gaven tegen de misselijkheid (of ze dat niet veel eerder konden doen), begonnen ze er aan. Eindelijk! Jou papa steunde mij enorm! En, mijn lieve schat, onze dochter, ons Billie, daar ben je dan! Op 3 mei om 00u00 werd je eindelijk in onze armen gelegd. (Jij wou wachten tot op een speciaal uur zeker? ;-)) Dit was, zonder twijfel, de mooiste dag uit mijn leven! Ik ga nooit kunnen omschrijven wat er toen door mij heen ging. Van opeens een hele grote verantwoordelijkheid naar zo, zoveel liefde naar zoveel blijdschap, naar zoveel trots! Daar was ze dan, onze dochter! De borstvoeding verliep meteen heel goed en het genieten kon eindelijk beginnen! En nu? Alweer bijna 2 jaar later. Ik kan het nog steeds niet vatten en ik denk dat het daar niet beter op zal worden, maar wat maak jij van mij de aller-gelukkigste mama op aarde!

Geboren om altijd van te houden.

Snap