Mijn bevalling; ‘de droom die uiteindelijk uitkwam als een nachtmerrie’

Dinsdag 23 februari negatieve uitslag 24 uurs urine.

Woensdag 24 februari opgenomen rond 10:00 uur.

Maandag 1 maart om 23:00 begonnen met inleiden (ballonnetje)

Op maandag 1 maart om 23:00 In linkerarm infuus met magnesium sulfaat & NACL en blaaskatheter.

Dinsdag 2 maart om 8:00 vertelde verpleegkundige dat het ballonnetje eruit kon. Om 9:00 eruit gehaald.

Nadat het ballonnetje eruit is gehaald, meteen begonnen met ontsluitingspillen om 10:00.

Na ongeveer 2 uur om 12:00 had ik 3cm ontsluiting.

Op woensdag 3 maart werden in de avond mijn vliezen gebroken. Dit was onwijs veel vruchtwater en de gynaecologe schrok er zelf van.

Donderdag 4 maart in de ochtend had ik 5cm ontsluiting. Vanaf de ochtend startte ook de persweeën, maar ik kon nog niet beginnen met persen (dit was te vroeg).

Na meerdere keren overleg met verschillende medewerkers (klinisch verloskundige, gynaecologen) heb ik op donderdag 4 maart een ruggenprik gekregen voor de pijn.

De ruggenprik deed het alleen aan mijn rechterkant van mijn lichaam, dus aan de linkerkant voelde ik de persweeën nog altijd. Ook werd er in mijn rechterarm een 2e infuus geprikt voor de pijnstilling en voor later de weeënopwekkers en NACL.

In de middag had ik 8cm ontsluiting en na ongeveer 2 uurtjes rond 22:30 werd dit in de avond 10cm.

Ik kon beginnen met persen, maar moest wachten omdat de verloskundigen en verpleegkundigen net in de overdracht zaten. De persweeën waren nog altijd aanwezig en die voelde ik nog steeds erg goed vanwege de ruggenprik die niet goed zijn werk deed.

Op donderdag 4 maart rond 23:00 savonds kon ik beginnen met persen. Dit heb ik voor 1,5 uur volgehouden, maar Levi wilde niet naar buiten komen. De gynaecologe heeft nog geprobeerd zelf te helpen met haar vingers, maar dit werkte ook niet. De gynaecologe had nog 1 laatste kans en dat was helpen door middel van een vacuümpomp.

In eerste instantie wilde ik dit niet, vanwege een verleden, maar ik werd wel aangespoort door de gynaecologe om het te proberen. Toch geprobeerd maar ook de vacuümpomp was geen succes.

Ik heb mij een paar keer verontschuldigd richting Wesley dat het me speet dat het niet gelukt was. Dat mijn lichaam faalde! Ik kon en kan het nog steeds niet geloven, waarom wilde Levi er niet uit? Waarom lukte het mij niet? Waarom faalde mijn lichaam?

Uiteindelijk is er rond 01:00 gekozen om naar de operatiekamer te gaan voor een keizersnede. De gynaecologe heeft mij wel aangespoort om snel een keuze te maken.

We gingen naar beneden naar de operatiekamer en ik had nog steeds de persweeën én de ruggenprik die het maar voor de helft deed. Ik vond dit verschrikkelijk, ik probeerde mijn tranen en geschreeuw binnen te houden want ik wilde niet dat heel het ziekenhuis mij zou horen.

Aangekomen bij de wachtkamer van de OK hoorden we dat ik weer terug moest naar boven naar mijn kamer want ze waren nog bezig in de OK met een andere keizersnede die niet helemaal goed ging.

De vrouw die daar lag was niet stabiel. Dit is natuurlijk vervelend voor haar, maar ik hoefde dat in verband met de paniek die ik al had op dat moment niet te horen. Ondertussen was er al een kwartier verstreken en we stonden nog steeds in de wachtkamer van de OK.

Mijn vriend, de verpleegkundige en ikzelf die nog steeds kampte met de persweeën én de ruggenprik die het voor de helft niet deed. Achter mij hoorde ik de verpleegkundige tegen haar collega’s zeggen dat ze nu toch wel graag naar boven wil want ze wil de baby in de gaten houden via de CTG en dat kon in de wachtkamer niet. Ook dit hielp voor mijn paniek niet mee.

Uiteindelijk dus toch weer teruggegaan naar de kamer om de kleine in de gaten te kunnen houden via de CTG, want we wisten niet hoelang we nog moesten wachten.

We hebben nog 4 uur op de kamer moeten wachten. Wat toch wel de nodige stress bij in ieder geval mijzelf meebracht, aangezien de gynaecologe eerder al had gezegd dat ik snel een keuze moest maken omdat het anders te gevaarlijk werd voor Levi.

Uiteindelijk rond 4:30/5:00 konden we naar de OK voor de keizersnede. Eerst wist ik niet wat me overkwam. Ik zag wel 8 verschillende gezichten boven mij hangen.

Ik kreeg een ruggenprik voor de verdoving en toen konden ze gaan beginnen.

Maar ook deze ruggenprik zorgde voor vervelende complicaties, namelijk dat ik bijna geen lucht kreeg én ik kon niet meer slikken gedurende de gehele keizersnede (ze hadden de ruggenprik te hoog geplaatst).

Hierdoor heeft mijn partner de navelstreng niet door kunnen knippen, omdat het met mij niet goed ging, koos hij ervoor om bij mij te blijven.

Door de complicaties etc heb ik mijn kleine jongen niet meteen huid op huid kunnen hebben.

Wat wel kon is na een uur aan de borst. Hier was ik al erg blij mee.

Al met al heeft de bevalling 72 uur geduurd als je dit bovenstaande allemaal bij elkaar optelt.

Natuurlijk wil ik de moeders die nog moeten bevallen geen horrorverhalen aanpraten, dit is mijn eigen ervaring.

Ja, het was eigenlijk heel gek. In het begin besefte ik niet dat dit als een ‘zware’ bevalling gezien wordt.

Pas op het moment dat ik weer op mijn kamer lag en de gynaecologe en verpleegkundige langskwamen en tegen me zeiden; ‘je hebt wel wat meegemaakt hoor, het had ook anders af kunnen lopen’ besefte ik dat pas.

Inderdaad, mijn vriend heeft het ook als heftig ervaren.

Terwijl ik een neusmondmasker kreeg om te ademen, kreeg hij die kleine in zijn armen.

Het voelde voor hem alsof hij een keuze moest maken tussen ons 2. En natuurlijk begrijp ik meer dan ooit dat hij voor die kleine kiest!🥰

Had ook niet anders gewild!

Pas nu, (paar weken later) besef ik dat het toch niet zo’n normale bevalling was..

Ik kan mijn ogen niet sluiten of ik krijg die dagen weer voor me.

Op het moment dat er kraambezoek komt en ze vragen hoe mijn bevalling was, beginnen de tranen en die blijven komen!

Daarom denk ik; ik schrijf het op, als ze het dan willen weten, dan kan ik het laten lezen.

Natuurlijk als ik er nu op terugkijk, dan is dit toch wel een ‘horror’bevalling, maar als ik nu naar onze zoon kijk, dan god o god, dit was het meer dan waard! 💙