Mijn bevalling 1.0!!

Ik had bij de 1e een prima zwangerschap. De eerste 3 maandjes moe en een beetje misselijk, maar daar bleef het dan ook bij! Door de hitte en 8 maanden zwanger, werden mijn voetjes, flinke voeten, maar ik mocht zeker niet klagen. De bevalling? Nooit moeilijk over gedaan, ik dacht, het zal er toch uit moeten!? En sommige hadden ze er binnen een aantal uurtjes al uitgefloept, voor mijn idee ging ik zo iemand zijn!

Op vrijdagochtend 29 juni begon er beweging in mijn lichaam te komen, ik voelde dat het er aan zat te komen. Op deze dag was ik ook exact uitgerekend, dus het kon eigenlijk alleen maar gaan komen nu. Maar soms had ik 1 uur nergens last van, het volgende uur had ik het om de 10 minuten en daarna zakte het weer naar 1 uurtje rust. Slapen die nacht heb ik ook niet echt gedaan, en we besloten zaterdag dat de verloskundige maar even langs moest komen. Zo gezegd, zo gedaan, maar ik had helaas nog maar 1 cm ontsluiting. En zo sukkelde we verder, en weer een nacht van geen slaap, had ik geen idee wanneer hier eigenlijk een einde aan zou gaan komen. Zondagochtend was ik in principe al 2 dagen bezig met weeën, maar echt doorzetten deden ze niet.

Het werd zondagavond en ineens kwamen ze rond de 2 à 3 minuten. Héhé, eindelijk! We belden de verloskundige, maar deze gaf aan dat we haar kant maar op moesten komen. Wij in de auto en de stemming was eigenlijk nog van; wauw, we worden nu écht een mama en papa! We vonden het spannend, maar hadden er ontzettend veel zin in! Bij de verloskundige bespraken we dat een ruggenprik het beste was, omdat ik eigenlijk al heel moe was, en nu nog even een bevalling moest doen.

We reden naar het ziekenhuis en daar kregen we een verloskamer aangewezen. Mijn vriend kreeg ook een bedje, want het was inmiddels een uur of 22:00. De ruggenprik werd gezet en ze hoopte dat ik nog even wat rust zou kunnen pakken. Helaas bleek de ruggenprik maar aan 1 kant van mijn lichaam te werken, waardoor ik nog steeds alles mee kreeg en dus niet echt de kans kreeg om mijn ogen dicht te doen. Ik had op een gegeven moment 9 cm ontsluiting, maar die laatste cm wilde maar niet vlotten. Uiteindelijk was het de volgende ochtend rond 5 uur zo ver om er aan te beginnen.

Na 1 uur persen, waardoor ik eigenlijk helemaal op was, kwamen ze er achter dat mijn meisje vast bleef zitten met haar schoudertje. Ik moet eerlijk bekennen; ik kreeg eigenlijk nog heel weinig mee, omdat ik helemaal op was. Ze kwamen met een vacuümpomp en ze probeerde haar daarmee te gaan halen. Naast dat de pomp er een keer afgeschoten is, herinner ik me dat de pijn niet te houden was. Voor mijn idee werd mijn buik door 2 gescheurd, echt geen prettige ervaring. Ik herinner me nog dat ik op een gegeven moment heb gebrabbeld dat ik echt niet meer kon. Er is ook nog een knip gezet, en ik heb daar weinig van meegekregen, al had mijn vriend het idee dat ik juist daar best wel van af heb gezien. Uiteindelijk werd ons meisje om half 7 geboren, maar ook daar weet ik echt helemaal niets meer van. Ik herinner me gelukkig wel dat ze bij mij kwam liggen. Maar ik had echt het idee dat ik flink toegetakeld was. Ik moest 1 nacht ter observatie blijven.

Ik weet nog het moment dat mijn familie binnen kwam, mijn vader heeft het er nog vaak over gehad. Ik was lijkbleek en kon geen stap zetten. Dit was dus totaal niet hoe ik het voor ogen had! Ik kon niks doen met mijn eigen, nieuwe kindje. Ik voelde me al meteen een slechte mama! Ze gaven aan dat ik de dag erna naar huis mocht, maar ik was echt niet bekwaam! Gelukkig was mijn vriend het daarmee eens en zijn we gaan vragen of er plaats was bij het kraamhotel aan het ziekenhuis. Gelukkig konden we hier nog 2 extra nachten terecht als gezinnetje, heel fijn om even alleen te zijn. Maar alsnog, kon ik echt heel weinig. Het leek wel alsof ik een beetje verdoofd was.

We mochten naar huis en na de bevalling heb ik nog ontzettend veel last gehad, vooral dankzij de knip die er is gezet. Ik heb uiteindelijk bekkenbodemproblemen gecreëerd hierdoor. 10 maanden na de bevalling kon ik eindelijk zeggen dat ik grotendeels hersteld was, maar het heeft lang geduurd.

Ik weet dat je er iets prachtigs voor terug krijgt en veel is vergeten. Maar hierna was ik zo bang, ik wilde zo graag ooit nog een à 2 kindjes, maar ik wist niet of ik dat ooit nog zou durven. Na 2 jaar besloot ik dat dit geen reden mocht zijn om mijn gevoelens van de baan te schuiven. Wij gingen voor een 2e.. En deze bevalling zal ik ook nog vertellen.