Mijn bevalligsverhaal

Zondag 1 maart 2020

Met 39 weken en 1 dag vond ik het welletjes geweest. Ik kwam er achter dat geduld hebben alles behalve mijn ding was. Ik had in en om het huis alle klusjes zo ongeveer gedaan. Zelfs de babysokjes waren gestreken. Ik ging zoals elke zondag tijdens mijn zwangerschap naar de zwangerschapsyoga. Vervolgens nog naar mijn ouders om even te kletsen. Je moet jezelf toch bezig houden hé. Terwijl ik net aan een kopje thee zat, wat mij overigens ook m’n strot wel uit kwam, kreeg ik lichte krampen. 

Eenmaal thuis aangekomen, verloor ik mijn slijmprop. Ik had zo vaak gelezen dat dit niets hoefde te betekenen, dus probeerde ik er niet teveel achter te zoeken. De krampjes bleven ondertussen aanhouden, maar echt pijn deden ze niet, het was meer vervelend. Na het eten besloot ik ze toch maar eens te gaan timen. Er zat geen regelmaat in en ze kwamen een paar keer in het uur. We besloten te gaan slapen, nja Tim sliep ik deed geen oog dicht. 

Maandag 2 maart 2020

In de loop van de nacht kwamen de krampen wat frequenter en om 7:30 uur besloten we toch maar even te bellen naar de verloskundige. Na mijn verhaal aangehoord te hebben zou ze om 11:00 uur even polshoogte komen nemen. In de drie uur die volgde werden de krampen heviger, maar bleven ze continu tussen de 7 en 10 minuten komen. De verloskundige besloot me een handje te helpen door me te strippen. Ze zou om 14:00 uur terug komen om te kijken hoe het ging. De verloskundige gaf duidelijk aan dat ik me wat misselijk kon gaan voelen bij 4 centimeter ontsluiting en dat het er allemaal bij hoorde. Ze stapte nog niet de deur uit of ik hing al boven de pot.

Eenmaal terug op de bank, probeerde ik de weeën op te vangen. Ze kwamen in een sneller tempo en de ene keer trokken ze naar mijn rug en de andere keer naar mijn buik. Ik probeerde allerlei houdingen aan te nemen, maar niets vond ik fijn. Uiteindelijk besloot ik op een kruk onder de douche te gaan zitten. Ik kon onder de douche fijn de weeën opvangen en ontspannen tot ik ineens flinke druk aan de onderkant voelde. Ik wilde niet meer zitten. We waren zo met mij bezig dat we niet bedachten om even de verloskundige te bellen met de boodschap dat de weeën nu heel snel op elkaar volgden.

Toen ik halfnaakt in een boxershort van Tim op de bank lag, kwam de verloskundige binnen. Ze was wat sneller klaar, dus besloot ze om wat eerder bij mij te komen kijken. Ze zag dat ik amper tijd tussen de weeën had en na een snelle check bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Ik kon het amper geloven. Oké, de weeën waren heftig en ik weet nog dat ik dacht dat als het nóg erger zou worden, ik toch echt iets wilde hebben tegen de pijn, maar serieus persen, nu al? Tim en ik hadden afgesproken dat we naar het ziekenhuis zouden gaan als het nog kon. We wonen 4 minuten van het ziekenhuis vandaan, dus het kon nog, maar dan moesten we wel echt NU gaan. Achteraf gezien was het een leuke scene voor een film geweest. Tim rende als een bezettende door het huis om alles bij elkaar te zoeken. Puffend stapte ik bij de verloskundige in de auto. Bij Tim mocht dat niet meer, omdat ik al volledige ontsluiting had. Daar zat ik dan in een veel te grote broek, Tim zijn boxer, op een zijltje en met een spuugbakje paraat, in de auto.

Gelukkig mochten we de auto bij de spoedeisende hulp zetten en stonden ze al klaar met een rolstoel om me naar de verloskamers te brengen. Toen ik uitstapte moest ik me eerst aan een paal vasthouden om die verdomde perswee weg te puffen. In de verloskamer aangekomen zei de verloskundige dat ik rustig kon gaan liggen. Rustig? Ik was alles behalve rustig en wist niet hoe snel ik al mijn kleding uit wilde hebben. Toen ik lag, brak ze gelijk mijn vliezen en mocht ik beginnen met persen. Door de snelle ontsluiting, het verplaatsen van thuis naar het ziekenhuis en de spanning, was ik volkomen uit m’n bubbel en werd ik opeens bang. Ik wist niet hoe ik moest persen. Ik wist niet of ik het wel kon. Ik was bang - zoals waarschijnlijk elke vrouw - om te gaan poepen. Gelukkig had ik weinig tijd om na te denken en een goed team dat me er door heen sleepte. Ik weet nog dat mensen tegen me zeiden: “Persen is juist het fijnste moment van je bevalling. Je kan tenminste iets doen”. Jeah right, had ik precies niet. Ik ben een keer bij de bevalling geweest van mijn beste vriendin. Die floepte er na 20 minuten persen een prachtig ventje uit. Bij mij ging dit net even anders. Elke perswee had vier persmomenten en na 1 uur en 30 minuten persen, wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Het vele sporten had mijn spieren zo sterk gemaakt dat de kleine moeite had om door het geboortekanaal te komen. 

Op een geven moment waren we 20 minuten verder en wilde ik het liefst mijn spullen pakken en naar huis toe gaan. Ik kon niet meer. Ik probeerde het nog twee keer, maar ze zakte continu terug. Het was zo frustrerend, want we zagen haar hoofdje al een tijdje.

De verloskundige besloot me een handje te helpen en na één perswee mocht ik eindelijk meezuchten en lag er binnen 10 seconden een glibberig en warm meisje op mijn borst. Ze begon gelijk te huilen en keek met grote ogen de wereld in. Daar was ze dan, ons prinsesje. We begrepen ook gelijk waarom het zo lang geduurd had. June vond het een goed plan om als sterrenkijker ter wereld te komen en had ook nog schuin met haar hoofdje gelegen. Ze had een ei op haar hoofd en der neusje stond wat scheef. Nu al net zo eigenwijs als der vader.

Terug kijkend op de bevalling ben ik blij met de keuze die we gemaakt hebben om naar het ziekenhuis te gaan. Het was precies zoals ik wilde: wij met zijn tweeën, ons teamwork en ons moment. Welkom op de wereld lieve June.