Snap
  • Bevallingsverhalen

Mijn baby Janou sterft na helse bevalling in ziekenhuis

31 mei om 19:30 was ik op het rtl nieuws over onze zaak tegen het MST, ik wil mensen dit graag delen en waarschuwen!

Een geboorteplan? Nee hoor, ze doen er niks mee.

Op je strepen staan? Nee hoor, zij weten het allemaal beter.

Ik denk dat het onderstaande artikel wel genoeg zegt. Hiermee wil ik jullie graag behoeden voor bevallen in een ziekenhuis, met name in het weekend! Dit is mijn eigen verhaal:

Linda Holtkamp en Mark van Dijk en baby Janou.

Ziekenhuizen hebben de afgelopen drie jaar 101 keer melding gemaakt van het overlijden van een baby waarbij mogelijk sprake is van een medische misser. Het is voor het eerst dat dit cijfer bekend is. Een tragisch voorbeeld is het verhaal van Janou, de baby van Linda Holtkamp en Mark van Dijk.

Baby Janou lijkt kerngezond, toch sterft ze in het ziekenhuis. Drie dagen na haar geboorte. Haar ouders Linda Holtkamp en Mark van Dijk vertellen hun verhaal. Want zij weten zeker: de dood van hun dochter was te voorkomen geweest. "Het belangrijkste wat er is, hebben ze je afgenomen."

Het is 4 april 2014. Linda en Mark staan op het punt voor het eerst ouders te worden. Het huis is er klaar voor. De box staat al in de woonkamer, de rompertjes zijn gekocht. Een spannende tijd. Uit alle onderzoeken blijkt dat baby Janou kerngezond is.  

'Niets aan de hand'

Vol vertrouwen stappen ze rond half acht in de ochtend het Medisch Spectrum Twente binnen. Linda is een week over tijd, de bevalling wordt ingeleid. Die eerste dag schiet het niet echt op. De weeënopwekkers hebben weinig effect, de ontsluiting komt maar niet op gang. De artsen maken zich niet druk: dit komt wel vaker voor, niets aan de hand.

Na 24 uur lang weeën is Linda doodmoe. De artsen zijn nog altijd vol vertrouwen. Het kindje zal er aan het eind van de middag wel zijn.

Keizersnede? 

Om het tempo op te krikken, krijgt ze nog meer medicijnen om de weeën nog sneller op te wekken. Maar baby Janou laat op zich wachten. De artsen beginnen over een keizersnede. Geen probleem, vinden Linda en Mark. Ze krijgen alvast een voorlichtingsboekje daarover van het ziekenhuis.

Het is al 40 uur na het begin van de bevalling. De keizersnede komt maar niet. Mark heeft al vier verschillende diensten zien langskomen. Steeds als er een nieuwe arts komt, wil die de situatie 'eerst even aankijken'. "Telkens zeiden ze, we zijn er over een uurtje weer, maar dan kwamen ze pas drie uur later weer terug." Mark moet zich niet druk maken, zeggen ze.

Hartslag daalt 

Mark ziet op het hartfilmpje dat het niet goed gaat met zijn dochtertje. "De hartslag daalde flink. Ik had er een paar keer iets over gezegd, maar ik hoorde alleen dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Ik werd voor mijn gevoel in de hoek geparkeerd: joh jij hoeft hier niet te bevallen, laat ons ons werk maar doen."

Linda raakt uitgeput. Waar blijft die keizersnede? Ook zij wordt steeds ongeruster. "Op het laatst werden die weeënopwekkers ook meer en meer opgevoerd. Ik had iets van negen weeën in tien minuten. Dat is gewoon veel te veel. Een kindje kan dat volgens mij niet aan."

Paniek in het ziekenhuis

Ineens slaat de sfeer in het ziekenhuis om. In de nacht van vrijdag op zaterdag komt er een gynaecoloog binnen. Die ziet hoe slecht het ervoor staat met Linda en de baby.

"Zij rende naar binnen", vertelt Linda. "Pakte een schaar, de vacuümpomp en zei: het kindje moet er nu uit. Anders is het te laat."

Geen tijd meer

Mark heeft het gevoel dat hij in een slechte film terecht is gekomen. "Die assistent die erbij stond, van wie wij dachten het een gynaecoloog was, die wilde nog een echo doen want het kindje lag al verkeerd voor het geboortekanaal, maar daar was geen tijd meer voor."

Hij zal de scène nooit meer vergeten die zich voor zijn ogen voltrekt. "De pomp ging erop, echt met grof geweld. De rechterschouder van mijn dochtertje was gebroken. Dat geeft wel aan met wat voor een brute kracht dat gegaan is. Dit was een helse bevalling."

Baby Janou is geboren, maar de paniek is niet voorbij. Het meisje heeft zwarte handjes en zwarte voetjes door zuurstoftekort. Ze ziet er slap en levenloos uit. Mark schrikt zich kapot als hij zijn dochtertje voor het eerst ziet. Hij voelt aan alles: dit klopt niet.

Janou gaat direct aan de beademing. "Voor mijn gevoel heeft mijn kindje twee à drie minuten zuurstof gekregen. Toen zei de kinderarts: ze is stabiel, ze mag naar de afdeling en een fijn weekend! Toen ging de arts weg, naar huis." Mark blijft ongerust achter.

Paracetamol geven

Linda ziet haar kindje pas twee uur na de bevalling. Zij is eerst geopereerd omdat de placenta niet loskomt. "Op een gegeven moment stopte ze helemaal met ademen. Mark zei: er moet nu een arts bij komen! Waarop de verpleegkundige haar buikje en weer wiebelde en zei: 'Meisje wel blijven ademen, wel blijven ademen. Ik zal zo wel even een paracetamol geven en dan gaan jullie lekker slapen."

Een paracetamolletje. Mark kan het nog steeds niet geloven. "Er werd gezegd: er is een kinderarts bij geweest, gaat u maar lekker slapen, maakt u zich niet druk. Ik vraag me achteraf af: wat had ik moeten doen. Had ik met stoelen moeten gooien? Wat had ik moeten doen voordat er naar me geluisterd werd?"

De alarmbellen gaan af

Dertien uur later gaan bij het Medisch Spectrum Twente (MST) wel de alarmbellen af. De toestand van baby Janou gaat hard achteruit. De hulp van de Isala Klinieken in Zwolle wordt ingeroepen, vertelt Mark. "De letterlijke woorden van het MST-personeel waren: het gaat ons boven de pet, wij weten het niet meer."

Het gespecialiseerde team uit Zwolle komt met twee ambulances. "Met één blik op mijn dochter wisten ze meteen dat het heel ernstig was”, zegt Linda. Mark vult aan: "De reactie in het ziekenhuis in Zwolle was meteen: waarom ligt ze niet in een couveuse, waarom is ze niet gekoeld, waarom wordt ze niet beademd?"

Janou gaat met spoed naar Zwolle. Linda gaat er in de tweede ambulance achteraan. "Zo erg was het dus. Ik ging mee voor het geval ze zou overlijden onderweg. Zo erg."

In Zwolle vechten de artsen voor het leven van Janou. Drie dagen lang. Maar de hersenschade blijkt te groot, vertelt Linda. "Ze heeft zuurstoftekort gehad en uit de MRI-scan bleek dat haar hersenen zodanig beschadigd waren dat alleen haar ademhaling nog werkte. Zelf slikken kon ze al niet eens meer. Ze wist eigenlijk niet dat ze op de wereld was."

Afscheid nemen

Linda en Mark nemen afscheid van hun kindje. Janou wordt van de beademing gehaald. Haar moeder neemt haar op schoot: "Het was heel moeilijk, maar in feite hadden we geen keuze. Ze kon niet heel haar leven aan de beademing liggen. Gelukkig voelde ze niets. Na een uur en een kwartier stierf ze."

Onwerkelijk, zegt Mark. "Je wilt als trotse ouders de voordeur uitlopen bij een ziekenhuis. En niet via een mortuarium. Dat je dan met je overleden kindje in de Maxi-Cosi in de auto terug moet naar huis…"

Linda en Mark schakelen meteen letselschadespecialist Yme Drost in. Ze zijn ervan overtuigd dat Janou in leven had kunnen blijven. "Je bent zo kwaad", zegt Mark. Als hij naar de crematie gaat, rijdt hij over een kruising: "Je moet rechts naar de aula en links ligt het Medisch Spectrum Twente… Nou, het was dat Linda naast me zat en zei: doe gewoon wat je moet doen en breng haar naar die aula. Ik was zo kwaad dat ik haar met Maxi-Cosi en al op de balie had willen zetten en tegen het Medisch Spectrum Twente had willen zeggen: kijk eens wat jullie gedaan hebben."

Nu, zo’n twee jaar later, lopen de onderhandelingen over een schadevergoeding nog altijd. Janous ouders denken dat haar dood verband houdt met het tijdstip van de bevalling. "Het was op een vrijdagavond. Het was druk en er was te weinig personeel."

'Aan het lijntje gehouden'

Het Medisch Spectrum Twente erkent aansprakelijkheid voor de dood van Janou, maar wil niet zeggen wat nu precies tot haar dood heeft geleid. Mark: "We horen eigenlijk niet anders dan dat het zeer complex is, en: 'We laten er nog een keer een expert naar kijken.' Daarmee word je voor je gevoel al twee jaar aan het lijntje gehouden."

Het leven van Mark en Linda is voor altijd veranderd. Linda krijgt na de bevalling ernstige bekkeninstabiliteit. Mark blijft na de dood van zijn dochtertje vijf maanden thuis van zijn werk en raakt daardoor zijn baan kwijt.

Kind afgepakt 

Het ergste gevoel dat blijft, zegt Linda, is: ze hebben mijn kind afgepakt. "Het leven wat je voor je zag. Met je dochter. De eerste stapjes. De eerste hapjes. Alles wat je nog mee had willen meemaken."

Uit onderzoek van RTL Nieuws blijkt dat Mark en Linda niet de enige zijn bij wie de bevalling zo dramatisch eindigt. Linda: "Dat ook andere mensen zoiets hebben meegemaakt, dat is heel erg. Hoe kan het? Je vertrouwt gewoon blind op zo’n ziekenhuis. Ik dacht: ik ga naar binnen en ik geef me helemaal over, dat komt goed. Maar dat kwam het dus niet."

Niets fout gedaan'

Het ziekenhuis onderzoekt de zaak en komt tot de conclusie dat de artsen en verloskundigen die betrokken waren bij de geboorte van Janou niets fout hebben gedaan. De inspectie gaat met die uitkomst niet akkoord en wil dat het ziekenhuis een externe deskundige inschakelt die de dramatisch afgelopen bevalling opnieuw moet onderzoeken.

Een hoogleraar gynaecologie van het VUmc in Amsterdam doet het onderzoek over en concludeert dat er op verschillende punten wel zaken zijn misgegaan bij de bevalling van Janou. Het personeel dat dat de hartslag van baby Janou moest bewaken, was daar onvoldoende gekwalificeerd voor. En er had eerder hulp ingeroepen moeten worden van de gynaecoloog.

Reeks missers

RTL Nieuws heeft het medisch dossier van baby Janou voorgelegd aan verschillende medisch deskundigen en artsen. Zij bevestigen dat er een reeks medische missers zijn gemaakt bij de geboorte. Zo zijn er te veel weeënopwekkers gegeven, waardoor het kindje in ademnood heeft kunnen komen. Er is onvoldoende informatie van de hartmonitor (CTG) opgeschreven in het medisch dossier en de gynaecoloog is te weinig betrokken geweest bij de bevalling.

Zij noemen het ook opmerkelijk en onacceptabel dat nergens in het calamiteitenonderzoek gekeken is of het personeel, onder wie de kinderarts, na de geboorte wel goed heeft gehandeld. Zij pleiten ervoor dat het onderzoek naar de dood van baby Janou wordt heropend door de Inspectie voor de Gezondheidszorg.

 

7 jaar geleden

Oh meis, wat vreselijk is dit. De tranen staan in mijn ogen om het leed dat jullie hebben moeten meemaken en wat je nog elke dag met je mee moet dragen. Wat een verdriet. Wat een grove fouten. Wat een frustratie dat NIEMAND naar jullie luisterde op die bewuste dag. Wat onwijs fijn dat jullie een mooi zusje voor Janou hebben mogen krijgen en een lief broertje dat op komst is, maar dit draag je altijd mee. Heel veel sterkte, hopelijk wordt de Nederlandse zorg wakker geschud met jullie verhaal, want dit mag echt echt niet meer, nooit meer gebeuren. Dikke knuffel van mij voor jullie.

7 jaar geleden

Hiermee wil ik jullie graag behoeden voor bevallen in een ziekenhuis, Je realiseert je dat dat een zinnetje is die voornamelijk uit verdriet komt en niet heel erg waar is. Het is afschuwelijk dat Janou er niet meer is, ik ben zelf mijn dochter tijdens haar geboorte verloren, dus ik weet wel wat voor verdriet dat met zich mee brengt. (die heeft zichzelf opgehangen in de navelstreng) Als je thuis was bevallen, had dit waarschijnlijk (helaas) ook niet voor komen kunnen worden. Ik had juist heel veel aan het ziekenhuis. Ik heb een psychose gehad na de geboorte. Zonder het ziekenhuis had ik het nooit gered. Heel veel sterkte met dit immense verlies

7 jaar geleden

Je verhaal is zo herkenbaar. Alleen hebben wij nu een peuter rond rennen en is bij jullie de nachtmerrie van elke ouder uitgekomen. Ik riep al 2 weken dsmat het niet ging maar waren indalings weeen volgens de gyneacoloog. Toen mijn vliezen braken met 32.4 wilden ze weeen remmers geven die met een hart aandoenig niet mogen. Hij dipte zo erg dat de verpleegster de arts probeerde op te roepen doe geen tijd had. Pas toen ze zij als jij nu niet komt en hem haal gaat die dood kwamen ze. Uit eindelijk hebben ze zijn longen opgeblazen op de couveuse afdeling waar naar hij met spoed naar rotterdam gegaan is. Ik heb ook een klacht ingediend en kreeg een sorry en daar mee moesten wij het doen.

7 jaar geleden

Wat een groot verdriet! Ik schrik heel erg van je verhaal.. ten eerste omdat t natuurlijk heel erg is en ik de manier waarop er nu mee omgaat nog wel schokkender vind. Maar ook omdat ik herkenningspunten zie in mijn verhaal. Gelukkig hebben wij een gezonde zoon gekregen en niet zo'n helse bevalling gehad maar t begin komt aardig overeen. Ik werd ingeleid met 35 weken vanwege complicaties aan mn ogen.. ik dacht echt, binnen 2 dagen zullen we onze zoon hebben. Er was ons nooit verteld dat inleiden ook wel eens niet werkt. Die eerste dag kreeg ik "s avonds al weeën waardoor ik nog dacht; jjeeehh het gaat beginnen. Uiteindelijk zijn ze ruim 3,5 dag bezig geweest met inleiden omdat ik niet verder kwam dan 3cm. Gelukkig maakte mn zoon het wel goed. Maar op dag 4 was ik uitgeput en werd er een keizersnee gedaan. Ook bij ons was op dag 2 al gepraat over een keizersnee, maar kwam er toch steeds weer een arts - assistent die t nog even wilde aankijken..ook heel herkenbaar dat ze zeiden we komen over een uur weer en dan 3 uur weg blijven als ik dan ongeduldig werd dan werd er alleen maar gezegd ; het is gewoon heel druk. De enige échte gynaecoloog die we hebben gezien in die dagen, zag ik pas op de OK. Omdat mijn zoon te vroeg was is hij wel snel naar de neonatologie gebracht in een couveuse dus naar mijn idee is er wel goed gehandeld verder...maar ja je weet eigenlijk pas dat er niet goed gehandeld is als het fout gaat zoals helaas in jullie geval. Ik hoop snel dat t ziekenhuis stappen gaat ondernemen zodat jullie verder kunnen met de verwerking!